What are we doing here?

Voordat de duisternis was gevallen had hij van de weinige stukjes hout die hij had kunnen vinden in het rotsachtige gebied een vuurtje kunnen maken. Het meeste was van kleine struikjes die verdroogt waren geraakt, wat er wel voor zorgde dat het vuur goed aan bleef. Zijn paard stond een eindje verderop vastgebonden en rustig te slapen. Het was een goed dier wat hem dagelijks aardig wat kilometers verder kreeg. Niet alle paarden waren geschikt voor het landschap van Vanaheim, maar die van hem kon het allemaal prima aan.

Met zijn handen ineen gevouwen en zijn rug tegen een rotsblok aan was hij in slaap gevallen, niet ver bij zijn knetterende vuurtje vandaan. Het moest roofdieren weghouden, maar het was wel een teken wat kon verraden dat er een reiziger was. Nu was Lucian niet meteen bang voor struikrovers. Hij was een lichte slaper en als hij wakker werd.. dan kon hij best wel een brombeer zijn. Letterlijk.

De vage voetstappen trokken hem dan ook langzaam maar zeker uit zijn slaap, al bleef hij doodstil tegen zijn rotsblok aan liggen. Zijn hoofd een beetje in een knik, zijn handen losjes in elkaar gevouwen. Hij kon de aanwezigheid van iemand voelen, hij voelde de verplaatsing van de lucht en op het moment dat hij voelde hoe iemand zijn wapen af wilde pakken kwam hij tot leven. Razendsnel greep hij naar zijn wapen, wist op de één of andere manier de armen van de persoon in kwestie beet te pakken en drukte deze tegen de grond. Het gebeurde allemaal in minder dan twee personen. Lucian zat bovenop de persoon die hem zojuist in zijn slaap had gestoord, zijn dolk op haar keel met zijn rechterhand, en met zijn linkerhand had hij haar handen boven haar hoofd tegen de stenen ondergrond gedrupt. Zijn benen had hij beide aan een kant van haar lichaam geplaatst, terwijl hij een beetje voorover boog om de persoon aan te kunnen kijken. "Well well, what do we have here." Hij kneep zijn goudkleurige ogen een beetje samen terwijl hij de dievegge bekeek. In feite zou hij meteen haar keel door moeten snijden, om te voorkomen dat het hem nog eens zou overkomen. "You disturbed my beauty sleep, and for what?" Hij drukte zijn dolk iets steviger tegen haar keel aan, gewoon zodat ze kon voelen wie hier de baas was.

Zijn gespierde lichaam had er geen moeite mee om de roodharige tegen de grond gedrukt te houden. "Ah, a grumpy thief aren't we?" vroeg hij met een lichtend spottende ondertoon in zijn stem. Hij was totaal niet onder de indruk van deze zielige dief-wanna-be persoon. "Careful honey, my face is not your worst concern right now." Een brede grijns vormde zich rond zijn lippen terwijl hij voelde hoe een pluk van zijn bruinige haar achter zijn oor vandaan schoof en naast zijn gezicht naar beneden hing.

"I'll have to disappoint you, I never play by the rules," zei hij terwijl hij met zijn tong klikte en haar met zijn wenkbrauwen wat omhoog aankeek, alsof hij het zelf ook jammer vond dat hij nu eenmaal niet iemand was die de regeltjes volgde. Het mes hield hij nog altijd op haar keel gedrukt, maar drukte het niet verder omdat hij lichtjes de ijzeren geur van bloed rook. Door zijn dierlijke instincten waren ook dat soort zintuigen sterker, net zoals zijn gehoor en bepaalde reflexen. "And what would we be sharing?" vroeg hij haar lichtjes verontwaardigd. "Are we going to share you?" vroeg hij poeslief terwijl hij het mes wat hij op haar keel had liggen een beetje draaide zodat het puntje zacht in haar huid prikte. Vervolgens bewoog hij zijn hand omhoog zodat het vlijmscherpe puntje over haar keel omhoog bewoog, tot hij net onder haar kin stopte. "I don't think that you are in the position to talk about sharing things, honey." Hij drukte nu weer iets harder met het puntje van het mes zodat hij haar hoofd nog wat verder naar achter kon dwingen, hierbij haar nek compleet aan hem vrijgevend om hiermee duidelijk te maken in welke gevaarlijke positie ze zich verkeerde.

“Careful,” herhaalde hij alleen zijn eerdere woorden weer toen ze op alles wat hij te zeggen had met zo’n bijdehand antwoord wist te komen. Het was bloedirritant, wanneer anderen altijd het laatste woord moesten hebben. De roodharige was niet in de positie om zo te spreken, ze lag op de grond met een mes op haar keel en het was duidelijk wie hier de overhand had. Het deed hem vrij weinig dat hij bovenop een ander zat en dat hij misschien niet de beste eerste impressie van zichzelf gaf op deze manier. Ach, hij ging zich niet laten beroven door één of ander roodharig trutje die hem ook nog eens een oude man noemde in haar volgende woorden. “Perhaps you are attracked to old man without knowing it. Or you know it, but you’re in denial.” De brede grijns rond zijn lippen was er nog altijd, hij genoot ervan om haar de mond te snoeren op deze manier. Dit alles, het uitdagen, deed hij puur om zo snel mogelijk uit te vogelen waar haar zwakke plekken zaten.

Ze verzekerde hem ervan dat ze niet iemand was die hij zou willen. Een echte pain in the ass, en niet het goede soort pijn. “What a shame, what a shame.” Hij schudde zijn hoofd een keertje waarbij zijn lange haren ook wat meebewogen. Het baardje en de lange haren zorgde ervoor dat hij een wat verwilderde look had, iets waar hij zelf alles behalve problemen mee had. Toen hij wat beweging in het mes bracht dwong hij haar om haar keel wat meer bloot te geven aan hem, het was een simpele waarschuwing dat hij hier in command was. Een pesterige actie om aan te geven dat ze niets kon doen, en hij des te meer.

Omdat hij haar armen boven haar hoofd tegen de grond gedrukt hield kon hij voelen dat haar hartslag sneller werd – immers had hij zijn vingers om haar polsen geklemd. Hij hoorde dat er een zacht gegrom uit haar borstkas kwam zetten, waardoor hij kort zijn wenkbrauw een beetje optrok. “You are indeed a wild one,” ging hij verder terwijl hij met zijn ogen onderzoekend naar de brandplekken in haar nek keek. Als hij haar zo een beetje bekeek zag ze er gehavend uit, wild indeed. “I can call you whatever I want, honey. After all you were the person that came to me, so don’t complain right now. Be glad I’m a bully with no intention of doing something else then being one. You could’ve easily crossed paths with someone that haves even worse intentions.” Het mes had hij nog altijd op haar keel gehouden, maar trok deze daar toen plotseling vanaf. In plaats daarvan streek hij met de platte kant van het mes over haar wang heen, enkel zodat ze dan de kilte van het ijzer kon voelen. “Maybe it’s smart if you’re going tot hink about taking a different job, you’re not very good at it, don’t you think?”

Lucian kon er nu ook eenmaal niets aan doen dat hij zo in elkaar zat. Door de tijd heen had hij geleerd dat hij niet vriendelijk moest zijn tegen dit soort figuren, hij keek op hen neer omdat ze vaak het gevecht uit de weg gingen en alles sneaky deden. Hij had er dan ook geen moeite mee om de ander zo te pesten, had ze maar niet moeten proberen om zijn precious spulletjes te jatten. "Oh really?" zei hij toen ze hem meldde dat ze zelfs rotsblokken had gezien die knapper dan hem waren. "Would you like me to bring you over to one of them? Perhaps I can help you kiss them if I press that pretty face of yours against one of those handsome, well-aged rocks." Hij negeerde haar worstelingen volledig en drukte alleen wat steviger op haar polsen om haar te laten voelen dat hij sterker was, dat het zinloos was.

Hij was net bezig met het verzinnen van een geweldige response op haar volgende woorden. Het was eerder een woordengevecht aan het worden dan een lichamelijk gevecht - al was dat laatste natuurlijk wel een beetje saai, hij zou sowieso van dit magere ding winnen. Lucian was een lange man, desondanks had hij brede schouders en aardig wat kracht in zijn armen. Kwam zeker door de vele keren dat hij met zijn zwaard iemand had onthoofd en de keren dat hij iemand had laten stikken met zijn blote handen. Nee, hij was geen lieverdje. Vandaag was hij in een uiterst goede mood, ondanks dat ze hem wakker had gemaakt, wat normaal een absolute no-go was bij hem.

Er gebeurde iets wat hij niet had verwacht. De roodharige veranderde opeens - verdomde shapeshifters ook, hijzelf natuurlijk niet - in een kleine pup en schoot uit zijn stevige greep. Lucian drukte zichzelf overeind op zijn knieën en zag hoe ze verdomd snel zijn zwaard buit had gemaakt, evenals zijn paard. Hij zou normaal het rijdier van de gevangene onderuit halen door zijn dolk ernaar te gooien, maar het was zijn eigen dier. Nog voordat hij iets kon doen ging ze er al vandoor. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde. Van opgewekt naar iets donkers. De dolk liet hij uit zijn hand vallen daardoor deze een eindje over de grond heen schoof en in de buurt van het vuurtje eindigde. Hij trok wat met zijn neus en deed toen twee grote stappen naar voren. Nu had ze hem echt boos gemaakt, nu had ze zijn zwaard en rijdier gestolen.

De grond trilde hevig en de roodharige moest het zeker wel voelen. Een zwaar gehijg verbrak de stilte van de nacht, gevolgd door een diepe grom die uit de keel van de beer op kwam zetten. Zijn goudkleurige ogen waren misschien wel het opvallendste aan deze uit de kluiten gewassen beer, naast dat het groter was dan de meeste die je in het wild tegen kwam. Het duurde dan ook niet lang voordat hij het paard in had gehaald en recht voor diens neus stopte, als een soort schaduw die uit de nacht kwam zetten. Hij opende zijn kaken en brulde, waardoor het paard geschrokken op zijn achterbenen ging staan.

Lucian leek er weinig moeite mee te hebben om iemand die vele malen minder spieren bezat tegen de grond gedrukt te houden. Sowieso was het iets waar hij nooit veel moeite mee had gehad. Je moest je eens voorstellen hoeveel levens er wel niet beëindigd waren door dezelfde handen die de roodharige dame op haar plaats hielden. Echter leek ze net zo te zijn als hijzelf, een shapeshifter. Het hele scenario werd dan ook omgegooid en voordat hij het wist was ze er met zijn paard en zwaard vandoor. Iets wat hij niet zou laten voor wat het was, zeker dat zwaard wilde hij niet kwijtspelen vandaag. Daarbij was Lucian zich er ook goed van bewust dat hij het paard als beer gemakkelijk in kon halen.

De aarde trilde onder zijn zware poten en hij begon al snel in te lopen op de dief. Jammer voor haar, maar goed voor hem. Ze probeerde zijn paard aan te sporen, maar het was een feit dat hij sneller was. Het paard steigerde toen hij deze afsneed en dit had tot gevolg dat het meisje naar het zwaard greep, die naar hem werd uitgehaald. In zijn berenvorm had hij er amper last van, maar de rode vloeistof aan het uiteinde van het zwaard was een indicatie dat ze hem op zijn borstkas had geraakt. De bruine vacht rondom de wond kleurde een beetje rood, maar zijn aandacht lag daar niet bij. Het paard gooide de roodharige eraf en voor een moment voelde hij een golf van triomf, totdat hij zag dat ze haar hoofd tegen één van de rotsen aan had gestoten. Het zwaard had een snee in haar been gemaakt – het was ook niet verstandig om zomaar met de wapens van anderen te gaan zwaaien zonder propere training. De beer liet zich weer op zijn voorpoten zakken en ademde een keer hoorbaar uit. Hij was dichterbij gekomen toen ze niet meer leek te bewegen. De neus van de beer hing vlak boven haar gezicht. Na een paar seconden veranderde de beer weer in Lucian, die een bezorgde expressie op zijn gezicht had. Voor de zekerheid had hij het zwaard aan de kant geschoven, terwijl hij zijn vingers op haar pols legde, er was hartslag. Nu hij weer in zijn menselijke vorm was voelde hij de wond die over zijn borstkas liep, maar dat was van latere zorg. Hij had niet de intentie gehad om iemand te vermoorden, noch om ervoor te zorgen dat iemand straks hersendood was. Voorzichtig voelde hij aan haar hoofd, waardoor zijn vingers meteen rood kleurde. Verdomme, Lucian.

Hij deed wat hij moest doen. Trok zijn shirt uit, scheurde er een paar stukken vanaf en verbond eerst de wond om haar hoofd. Het bloeden moest daar eerst gestopt worden. Vervolgens volgde haar been, waarna hij haar van de grond aftilde. Het was nog altijd donker hier en hij had meer licht nodig. Hij floot tussen zijn tanden en het paard kwam naar hem toe, het dier was iets bijgekomen ondertussen. Zonder al te veel moeite werkte hij zich omhoog, met haar in zijn armen. Hij plaatste haar voor zich op het paard, zorgde ervoor dat haar hoofd gedraaid tegen zijn borstkas lag zodat de wond niet al teveel druk had en sloeg zijn arm stevig om haar middel heen om ervoor te zorgen dat ze niet van het paard zou glijden, die hij ondertussen aanspoorde om in een rustige stap terug te gaan naar zijn vuurtje wat hij in de verte zag branden.