Enchanted Corridors

De twijfel die door haar lichaam schoot toen haar zus doorliep alsof er niets aan de hand was verzwakte iets. Nog altijd hield ze haar nauwlettend in de gaten en hield ze zich ietwat krampachtig aan haar vast. Mocht er iets gebeuren dan had ze geen idee hoe dit af zou lopen. Haar vader had deze gangen dan wel niet laten controleren. Ze wist wél dat hij bezig was het kasteel te versterken en de oude gangen in kaart te brengen. Hoe dan ook. Het zou er voor hen beide niet zo rooskleurig uitzien als ze gesnapt werden. Ze zouden zich er niet bepaald uit kunnen praten. Een leugen als ’We waren de weg kwijt’. Zou niemand in het kasteel geloven.

Haar greep rond robin verslapte iets terwijl ze door stapten. Het was er donkerder dan in andere gangen van het kasteel en droeg een beklemmend en verstikkend gevoel met zich mee. Weet je zeker dat we de goeie kant opgaan? opperde ze zo zacht mogelijk. Haar blauwe kijkers focussend op datgeen wat zich voor hen begaf. ‘Duisternis.’ Ik ken geen van deze gangen en de gangen die ik ken die zijn half niet zo eng als deze. Ergens zou ze zich moeten schamen. Haar gevoel voor avontuur was nu eenmaal niet zo hoog als die van haar zus, haar vader of haar moeder. Mocht het erop aankomen dan zou ze zichzelf wel weten te verdedigen. En goed ook, maar op dit moment wilde ze niets liever dan het licht aan het eind van de gang zien te vinden. Ze had genoeg van het duister zonder sterren die haar de weg konden lijden.

Poets and women are always free with their hearts, are they not?