Manners maketh man

di feb 27, 2018 4:44 pm

Hear me roar.

A few weeks has passed ever since his not very friendly welcome to the golden court of Valyria. Many things have changed since that day and many possibilities where open for him now. He was engaged, his freedom was taken and he had to work like a beaten hound to earn his place. Although he still wasn't sure why the king and queen had agreed to marry their daughter off to some privateers boy they did not know a thing about. The only thing that was sure was that the king had dragged him off a ship filled with weapons to murder the queen. And that made his bond with his future 'parents in law' more fragile. He had ignored and avoided them for the most part of the days. And when he saw them in the hallways of the castle he had sneaked away. Partly he wanted to avoid them because they where the ones who took away his freedom. But, if they would have let him go maybe he would never see Robin ever again. And that perhaps would be the most horrible thing that could have happened. Because these two where more alike than they would have ever admit. Being the stubborn beings as they where.

So here he was, letting his eyes get used to the heavy sunlight of this day. His legs had taken him towards the large gardens this castle offered. And he was walking slowly but firm on every path. Around every corner there where some new flowers and plants to admire and the subtle smell of fresh sowed grass sometimes reached his mind. But of course Rhys didn't came here to admire some plants or watch the grass grow again. He came here because this place offered him some peace and quietness. Something he often needed in a large and busy castle as this. He was used to the busy street life of the fisherman and pirates in Brightwater keep or even Isla the juegas. But this was different. Back in Rhoynar there where no rules, no boundaries he had to keep in mind. It was just a life of joy, drinking, plundering and hanging around with some gorgeous maidens. But within the borders the golden city things where different. It was busy but not in a good way. In every hall he looked there where servants making sure to keep the high society satisfied. With their perfectly draped dresses and idiotic manners. He sighs moving his body in another path until the large blue lake dimmed up in his eyes. It gave this land of desert and sand so many opportunities and so many freedom. His feet slowed down until he reached a small bench where he decided to sit down for a while. With so many eyes lurking on a person, Mostly narrowing and cautious for any threats against the crown it sometimes was hard to stand your ground. And as he leaned back against the bench he though about a way to get out off this situation, with Robin. He was sure of that.

-Dacosta

zo apr 01, 2018 10:20 pm

While it was quite true that Dacosta always stood next to her husband in his decisions. She had to wonder wether he had chosen a right path this time or not. The lawless sailor allowed in their home. And even worse. Promised to their daughter. Her precious Robin, how could any mother even remotely think of that as a good idea.

Yet she hadn't found the will or power in her to speak up against her husband about these affairs. She knew he wanted to teach their daughter a lesson. But the queen feared that this all would just turn against them. The man named Rhys was not to be trusted, he would be a thief. Perhaps a murderer even.

And worst of all. She had seen the way her child looked at him. The hunger, the need in her eyes. Only a few times before had she soon those kind of eyes. And they had more often than not been from Larethian staring at her. Even while carrying a different color. Father and child wore the same gaze.

She was never one to truly understand Robin. Robin was like a puzzle. Whenever you thought you solved her a new riddle appeared clouding your gaze and your knowledge of the lady. It was what made her a little more than desirable to the common man. She was a prized possession in both status and mind. Anyone would be crazy to let her slip out of their hands.

And yet this sailor did not even seem to care for her. But wether that was a play set up to make them all fall into his trap or the truth she could not tell. All she did know was that one way or another, Rhys would destroy her baby girl. Either mentally or physically and Dacosta. Dacosta was not one to let her family and especially her children get hurt.

Ofcourse she couldn't barge into his room with a pitchfork raised in the sky and ready to kill the man. No. She was a queen, a lady of the people. She had her own ways and tricks into making sure the man wouldn't be able to harm her daughter and if Larethian wasn't going to protect her. Thinking she would be strong and independent enough to face whatever would come on her own, Dacosta would do so.

Dressed in a ligt sand colored and laced robe she stepped through the gardens. The sun beating down on her already sunkissed skin in a futile attemt to burn her. But there was no way something as simple as a sun could burn a Dragonborn. She could withstand fires hotter than those rays. Otherwise she wouldn't have been able to regain her rule in these lands. No. Nothing, not even the sun, could harm a queen of her status.

And yet. By the sight of the darkish brown hair of Rhys her insides turned with disgust stepping towards him with a smile licking at the edges of her lips. "Rhys, you're quite a long way from the palace. And all alone. That must be awfully boring. Is there something I can do for you?" She asked her voice easy and sweetened with delight as she looked at him. Her disgust and anger hidden under a fine layer of royal protocol

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

wo apr 04, 2018 5:25 pm

Hear me roar.

How many freedom and opportunities the lake gave for others. How locked up he felt in the castle. The walls, drapery, statues, rooms. They where all the same. And they all felt as if they stayed the same for centuries. Outside it was way different. Every flower, corner and tree was different and nothing was the same. Here he felt as if he could breath again. And breathing was something that he wanted. He wanted to feel the salty breeze on his skin again. With the sun on his skin and the waves crashing down against the ship it’s hull. But after that day on the harbour it never seemed possible again. Perhaps he could write his brother. To help him escape the castle. But what was a duke against a king? A kingdom against a navy of pirates. It was a fly that was trampled by an elephant. And if his brother would ever hear of the attempt to murder the queen nothing would be the same between them. He sighs again, leaning against the bench but his golden gaze ever so strong on the water the lake had to offer.

For another ten minutes he was sitting there. Doing nothing, thinking about nothing at all. As a noise came to his ears. In one movement Rhys stood up and turned his body towards the queen. He hesitated for a second but bowed slowly. Your grace. he speaks with the precision he had learned from Robin and puts his shady gold view into her eyes again. I had to escape for a while from court. he answers her in all honesty and swallows a little. It was no secret that the Laendaerys family where known of their beauty, their grace and their fierceness. He had seen it in Robin for a few times now. And he also saw it back in her mother. He points his view away for a moment again and places it on the landscape again after a subtle sigh run down his lips. She pointed out if she could do something for him and he looked back towards her again. I don’t think there is anything you can do for me, your grace. But he knew all too well what she could do. He knew he wasn’t quite welcome at court, and that he did not possessed all those polished manners and fancy looks. People wanted to get rid of him the sooner the better and perhaps it was time to ask for her help. Perhaps she was the one who could turn the kings opinion around.

zo apr 15, 2018 6:23 pm

Her blue eyes focussed on his golden ones. A straight line forming across her lips with no single smile turning through as he spoke up. He wasn't shy to keep his feelings about court away. Even in the presence of a queen he just spoke his mind it was almost laughable except for the fact that she couldn't really laugh about this whole situation.

He continued his words confirming that there was nothing she could do, which almost made her laugh with a slight hint of disgust as she shook her head slowly. "Are you sure about that?" She asked slowly crossing her arms as she turned her head back towards the outstretching desert in front of them.

This was all hers. Everything was in her possession. And the gods knew how hard she had worked for it all to become hers. She was pushed away by her father when he had found someone else to love. Was forced to raise her sister as they stood alone in the world and now. Both were adorned with crowns on their heads. Held their birthright tight and protective. No one could harm them, not anymore. Not a thousand warriors could break down their walls and no fire could burn them anymore. They were above the law of men and mortal.

The only thing that could now threat her life were things from inside her home. Which included dangers towards her daughters. Something this man would certainly be. No matter how her husband saw it. This crude vile worthless man was a danger to her family and thus to her. It would be in her best interest to destroy him right then and there. But she feared her daughter was already too lost into those golden eyes to let him go. So she had to come up with other ideas. "What is your plan." She asked boldly staring at him. "After you marry my child. What is your objective. Or is there no plan to return to your beloved sea. Sailor." She spoke coldly narrowing her eyes watching his reaction carefully.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

di apr 17, 2018 10:17 pm

Hear me roar.

He heard the talking, the staring in the hallways and the sullen looks that he could feel on his back as he walked along the hallway of the castle. Curious but suspiciously they were watching him with every step he took. He did not belong here. His hair was always a mess, his clothes looked like a mess. And he did not do his best to change anything about that. He could even feel it in the queen her presence and he did not need any words to be exchanged to come to that conclusion. She was a lioness, always lurking over her children. Perhaps her most precious gems of all. And he could not blame her for that. There are enough monsters in this world to damage their innocence souls.

The queen asked him if he was sure about the answer he had just given her. And he wanted to point out again that she could not do anything for him. But that was not true. In the end. She and the king had the last say in anything. So perhaps she could help him escape this city. And what he had seen from her now, she perhaps would be glad to get rid of him. Perhaps there is something. he mutters as he let his gaze trail away from her and onto the landscape again. An escape seemed as the only safe passage for now. If only he would not wake up the rage from the king and queen with that.

A slow silence felt and for a moment he only felt the rushing warm wind brushing against his face. But as the queen made an end of the silence he looked back towards her again. His gold eyes almost lit with fire as she spoke. My plan, your grace he began almost wondering what she actually ment. I’d like to return to the sea. But only if I am not needed around here. he simply points out. It was probably the wrong answer. again.

wo apr 18, 2018 12:08 pm

Her deep blue eyes darkened as she stared at him. Even while a bit smaller than the sailor she knew how to perfectly look down on him. He was worth nothing in her eyes. A mice had more meaning in its life than this man who posed such a big risk for her daughters safety. Perhaps it was time to show him what a true Valyrian queen hold in her arsenal.

"Something hmm?" She smirked a bit on his muttering words following his gaze knowing perfectly well what it was that he would ask her and trailed a hand through her hair before folding them into eachother again. "And your grand escape to the sea. Would that be before or after you wed my daughter?" Her tone stayed as icy cold, contrasting the warm breeze around them as she stepped through the garden a bit, beconing him to follow her towards a larger open area.

"You see, I am more than willing to let my child spread her wings, find out what she enjoys the most in her life. But I am less willing to send her off with someone unworthy of even a small title." She narrowed her eyes as she whistled a small tune stepping around him. "So explain to me, Rhys Bayard, why did you give up your title and land. Were you not fit for the responsibilities. Or were you merely too lazy to pick up where your father left off?" She asked laying a hand on his shoulder to hold him still as a roar sounded in the distance, acompanied by the flapping of wings.

Within seconds the giant beast of a dragon nearly crashlanded right in front of them. Opening its giant gaping mouth to unleash a deep low growl in Rhys' face.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

wo apr 18, 2018 8:39 pm

Hear me roar.

Ergens zou het hem wel goed uitkomen als de koningin iets voor hem zou kunnen betekenen. Zijn intentie was nooit geweest om hier vastgekluisterd te blijven. Opgesloten als een hond die getemd moest worden en die manieren zou moeten leren. Manieren bezat hij wel degelijk. Echter waren deze nu eenmaal anders dan die van de royals in deze stad. Iets wat niet bepaald gewaardeerd werd. Hij had zich de laatste dagen dan ook wat terug getrokken, maar uiteindelijk had hij er toch aan moeten geloven en had hij zich weer naar buiten gewaagd waar hij gehoopt had om alleen te kunnen zijn. Zonder irritante bediendes die dag in dag uit de kamer binnen kwamen, zonder verafschuwende ogen van royals die hem het licht in de ogen niet gunde. De eerste weken in dit kasteel had hij er niet aan moeten denken om hen recht in de ogen aan te kijken. Hoewel dat idee nu vrijwel weggevaagd had. Sinds zijn verloving met Robin bekend was geworden leek de lucht iets te zijn geklaard. Hoewel hij er nog steeds iedere keer aan herinnerd werd dat zijn bloedeigen kapitein de koningin van het leven wilde beroven. En waarom precies? Hij had geen flauw idee.

De rust die voor korte tijd aanwezig was werd verstoord door de aanwezigheid van Dacosta. Die haar woorden inmiddels al klaar had liggen. Zijn gouden kijkers waren op haar gericht en toen ze sprak had hij haar ietwat schaapachtig aangekeken. I never asked for this sprak hij dan ook kortaf terwijl hij de koning indirect weer de schuld gaf van dit hele voorval. But I am not going to lie, that my feelings for you daughter have grown. kort twijfelde hij, maar wilde zijn woorden toch kracht bijzetten. A lot. Hij had haar willen hoe bizar ze zijn hoofd op hol had gebracht, hoe elke vezel in zijn lichaam smachtte naar Robin, maar hij kon het niet. Ze zou het hoogstwaarschijnlijk niet eens begrijpen. Haar woorden richting hem waren ijskoud geweest en ze gebaarde hem om haar te volgen. Met een lichte tegenzin en een zachte zucht die zijn lippen verliet stond hij op van de bank en volgde de koningin. Hij zette zijn pas iets harder in om uiteindelijk half naast/achter haar te eindigen. De directe woorden die ze weer richting hem vuurde in zich opnemend. Haar ogen vernauwde zich iets en ze stapte uiteindelijk rond hem. Ze gebruikte hierbij zijn originele naam en hij moest toegeven dat dat toch wel een steek in zijn hart achterliet. En zodra ze dan ook haard hand op zijn schouder geplaatst had ging er een korte schok door zijn lichaam waarna hij zijn gedachtes kort op een rij moest zetten. I gave up my title and land because my ambitions were somewhere else. It may sound not ambitious enough but I have fought myself from a simple sailorboy to a quartermaster on one of the biggest navies of Rhoynar. Het was iets geweest waar hij altijd voor had moeten knokken en wat niet zonder een druppel zweed, een traan en vloeien van bloed was aan komen waaien. Hij schudde zijn hoofd kort en een zucht verliet nogmaals zijn lippen terwijl zijn blik even afgewend werd. Het zou niet goed genoeg zijn. Althans niet voor haar.

Kort leek er een doodse stilte te vallen. Het gezang van vogels verdween en voor enkele secondes leek zelfs het geruis van de wind stil te vallen. Om over te gaan in een intense brul die over de tuin heen streek. Zijn blik ging vrijwel direct weer omhoog en wat geschokt gaan zijn gouden ogen over de blauwe lucht. Om binnen enkele seconden een gigantische draak voor hen beiden te zien landen. In een reflex deinst hij terug terwijl het beest zijn lichaam wat ongemakkelijk stilzet en zijn kaken opent. Zijn ogen verwijden en zijn hart klopt in zijn keel. Waarschijnlijk zou hij eindigen als een snack voor en draak.. Niet wat hij in gedachten had.

wo apr 18, 2018 11:24 pm

Bijna, bijna liet de draak haar gedrag haar rollen met haar ogen. Het was bijna normaal voor het idiote beest maar dat maakte het er niet minder op. Hoewel het dier vele jaren ouder was dan Dacosta was of ooit zou worden was het nooit haar kinderlijkheid verloren. Misschien was dit een van de redenen geweest waarom Robin als klein meisje al zo'n aantrekkingskracht tot het reptiel had gehad. Zelfs al bezat robin niet de drakentemmende krachten die haar zuster of moeder bezaten had ze de draak weten te verleiden met niets anders dan haar glimlach. Ze zou het dier nooit kunnen bereiden en de draak zou nooit naar haar commando's luisteren maar ze konden wel met elkaar overweg. Iets wat je helemaal niet van anderen en draken zou kunnen zeggen. Het was net zoals met haar eigen zus. Die kon ook met de beesten overweg zonder zelf de kracht te beziggen. Ze hadden beide in de wieg gelegen met de monsterlijke wezens. Ze waren van Laendaerys bloed. En zelfs dat zei al iets voor hun omgang met de heilige dieren.

Rhys schokte terug maar haar hand hielt de man strak op z'n plek terwijl de draak nog een stap naar voren zette en eenmaal sloeg met haar vleugels waardoor Dacosta's haar opwaaide en haar jurk om haar benen wapperde. De draak zou geen aanval maken tenzij Dacos haar toestemming om gaf. Tenminste, dat moesten ze maar hopen. De wezens bleven oud en vele malen wijzer dan wie dan ook. Ze luisterden, maar tot hoe ver zouden ze gaan met zich ondergeschikt stellen aan een familie.

"Are you scared Bayard?" Vroeg ze, haar stem slechts een fluistering terwijl ze naar hem toe leunde haar blauwe ogen focussend op de man naast haar. "Have you ever seen one up close. Or did you merely think they were stories? Did Robin tell you about them. About her?" Haar glimlach verspreed zich zachtjes deels over haar lippen terwijl ze hem iet wat losliet maar naar haar wachters knikte. Hij hoefde het niet te proberen om hem te smeren. Dan had de draak een vrije lunch. nt of them. Opening its giant gaping mouth to unleash a deep low growl in Rhys' face.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

do apr 19, 2018 9:57 pm

Hear me roar.

De woorden die hij uit had gesproken over haar dochter leek ze vrijwel te negeren. Blijkbaar maakte het de koningin niet uit dat hij hals overkop verliefd was geworden op haar dochter. Hij schudde dan ook kort zijn hoofd terwijl er een subtiele zucht uit zijn mond gezet kwam. Hij kon aan de ene kant ook niet verwachten dat ze zijn woorden had beantwoord. Zij was tenslotte koningin. Iets waar hij niet tegenop zou kunnen boksen. Niemand in deze wereld zou dat kunnen. Het zou de tijd zijn en het ouder worden wat haar waarschijnlijk de kop zou gaan kosten.

Elke vezel in zijn lichaam vertelde hem inmiddels dat het niet verstandig was geweest om haar te volgen. Om in te gaan op haar verzoek en zijn lichaam naar de open plek in de tuin te verplaatsen. En het bewees maar weer dat zijn gevoel nooit tegen hem loog. Toen de draak ietwat klungelig voor hem lande en haar kracht vrijwel direct aan hem toonde. Zijn ogen werden groter en hij had terug willen deinzen, maar werd in die reactie tegengehouden door Dacosta. Iets wat hij op een of andere manier wel had verwacht. Hij was in staat om ondanks dat het grote beest voor hem geland was zijn adem rustig door te laten stromen. Ondanks dat zijn hart van de adrenaline haast in zijn keel bonkte.

Er moest iets zijn waarom ze hem dit liet zien. Was hij zo’n grote bedreiging voor haar of voor Robin dat dit duidelijk gemaakt moest worden met het reptiel wat zich voor hem bevond? Misschien wat het haar manier van duidelijk maken dat hij goed moest zijn voor haar dochter. Nog iets waar hij zijn best voor wilde doen. Ergens hoopte hij dan Robin op een gegeven moment uit de struiken zou opduiken om deze “verhitte” ontmoeting tussen hen te sussen. Maar aan de andere kant wilde hij ook geen discussie tussen hen ontketenen en moest hij misschien laten zien wat hij te bieden had. Bij haar vraag of hij bang was weken zijn ogen kort af van de draak. I have never seen them up close, but they are just mesmerizing beantwoorde hij haar vraag ietwat vaag. Niks in hem wilde toegeven dat hij hier het liefst vandaan rende, niets in hem wilde toegeven dat zijn angst hem bijna de baas zou worden. Uiteindelijk slikte hij die gedachte weg en zijn blik week weer af van Dacosta, naar de draak. What do you think to acquire from showing me this royal beast? vroeg hij uiteindelijk dan ook. Terwijl zijn gouden ogen nog altijd op het beest voor hen lagen.

vr apr 27, 2018 9:14 pm

Haar blik bleef ijskoud en gefocust op de jongen voor haar .Hij was niet veel meer dan een jongen. Een onschuldig kind dat verwikkeld was geraakt in een ziek spelletje. Hij zou hier niet levend uit gaan komen en helaas had hij dit zelf nog nieteens door. Als hij er nou niet met haar dochter vandoor wou gaan had ze bijna nog medelijden met hem kunnen krijgen ook. Maar nu, nee nu was hij niets anders dan een vijand, eentje die vernietigd moest worden. Het liefst op de meest pijnlijke manier die er bestond.

Drakenvuur.

Ze hielt de draak tegen met haar eigen gedachten, tenminste, dat hoopte ze voor nu anders zou er tijdens het avond eten behoorlijk wat uit te leggen zijn en zou haar dochter niet al te blij naar bed gaan.

De woordden van Rhys trokken haar weer terug naar de realiteit en in stilte keek ze de man even aan. Hij sprak maar wat vaag, beantwoorde haar vraag maar niet op de manier waarop ze gehoopt had. Vervolgens vroeg hij wat ze verwachtte te krijgen van hem de draak laten zien. Iets dat een zachte lach over haar lippen liet komen terwijl ze haar hand uitstak naar het beest en toekeek hoe deze haar neus zachtjes tegen haar hand aandrukte. Of nou ja, zacht op de manier zoals alleen dit beest zacht zag. Ze moest bijna een pas achteruit nemen om haar tegen te houden en dwong zichzelf om niet met haar ogen te rollen voor ze naast het gigantische monster stapte en haar hand over de schubben liet glijden.

"This.. beast as you call her. Begon ze langzaam met wat vernauwde ogen. "Will be your judgement. She knows Robin like no other creature could. She will be sure to smell out your intentions and rip your head off if she figures you're only here to harm my child. Wether you want to or not."Een grijns gleed over haar lippen terwijl ze naar de draak knikte. "Nah." Fluisterde ze en richtte haar hand op Rhys.

De draak stapte naar voren, toorende boven Rhys uit en snoof diep voor ze haar kop omlaag bracht tot de massieve lippen de donkere haren van Rhys raakte. Er bijna even doorheen kroelend voor ze haar kop meer omlaag bracht om de man aan te staren en trok haar bek open. Een luide grom over de lippen rollend terwijl haar tong over haar tanden likte.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

vr apr 27, 2018 9:54 pm

Manners maketh man Rhys1_by_ladyperfume-dc9tl1k

Rhys de Poitiers
Heroes rise heroes fall, Rise again, win it all
In your heart, can't you feel the glory

Hoewel iedere vezel in zijn lichaam schreeuwde dat hij de koningin niet moest volgen deed hij het toch. Zijn nieuwsgierigheid en zijn oplettendheid hadden de overhand op zijn verstand genomen en hij had zijn lichaam in beweging gezet. In een rustig tempo volgde hij haar terwijl zijn gouden ogen af en toe afweken van haar gelaat. Nu hij Robin wat beter had leren kennen de laatste weken was hij tot de conclusie gekomen dat ze bizar veel weg had van haar moeder. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua praten en qua innerlijk. Hoewel hij de koningin niet écht kende. Althans nog niet. Waren er een aantal dingen na deze ontmoeting wel duidelijk geworden voor hem. Met de gehele Laendaerys lijn viel niet, maar dan ook niet te spotten. En iedere andere levende ziel op dit kleine stukje aarde zou hier rekening mee moeten houden. Levend of niet levend.

Hun conversatie leek tot nog toe rustig te verlopen. Ze hadden zichzelf op een open plek in de tuin stilgezet en hij begon zich lichtelijk af te vragen waarom dit precies was. Tot nu toe leek alles gladjes te verlopen. Al draaide deze gedachte al snel 180 graden de andere kant om toen er een diepe brul over de tuinen van het kasteel raasde en er een gigantische draak ietwat klungelig voor hen lande. Dacosta had inmiddels haar hand op zijn schouder geplaatst en toen hij eenmaal terug wilde deinzen met zijn hart in zijn keel werd hij tegengehouden door haar hand. Zijn gouden ogen werden groter en lieten een zekere angst zien terwijl hij het gigantische reptiel in de ogen keek. Nu begreep hij de verhalen pas. Iedere man die tot nu toe had gezegd dat hij een draak zonder angst in de ogen zou kunnen kijken was een leugenaar.

Rhys slikte kort en probeerde zijn lichaam wat meer te ontspannen terwijl het reptiel nog altijd met moordlustige ogen zijn kant op leek te keken. Ergens was hij Dacosta dankbaar dat ze het kolossale dier met haar kracht in toom hield. Her zou misschien maar één knipje met haar vinger kosten wilde het dier aanvallen met haar drakenvuur. Maar voor nu, leek het er nog niet op dat dit zou gaan gebeuren. Hoewel ook dit enige sprankje hoop werd weggevaagd toen ze haar slanke hand naar het beest uitstak en deze over de schubben liet strijken. Vervolgens nam ze plaatst naast het dier en schoten zijn ogen kort van het dier naar de koningin. Ieder woord dat ze sprak in zich opnemend. Hopend dat hij deze keer geen verkeerde dingen zou zeggen. De woorden dat de draak zijn vonnis vast zou stellen zorgde ervoor dat hij weer slikte en zijn ogen op het dier voor zich richtte. Zijn adem werd ietwat onregelmatig bij de gedachte dat dit zijn laatste paar minuten op aarde zouden kunnen zijn. En zodra Dacosta haar hand richting hem oprechte en de draak zichzelf in beweging zette, liet hij zijn blik van dacosta naar de draak schieten. Zijn blik hief hij iets op terwijl het beest haar bek opende en hij haar kaken kon bewonderen. Hij leunde iets naar achteren en kantelde zijn blik. Hoe hij zich hier uit ging praten wist hij niet. Of er überhaupt met een draak te praten viel wist hij ook niet. Wat hij wel wist was dat hij diep in de shit zat. En dat, als het beest echt wist hoe Robin in elkaar zat en wat zijn intenties waren hij op dit moment oprecht moest zijn.

Misschien was dat de enige manier om zijn eigen zaakje te redden en de koningin in te laten zien dat zijn intenties niet zozeer slecht waren, eerder ‘egoïstisch’.

Met een hart dat haast harder klopte dan wat mogelijk was voor een menselijk lichaam zoekt hij de ogen van de draak weer op. Zijn blik is vrij neutraal terwijl hij in de richting van het dier leunt. Hij weet ondanks de druk zijn laatste en meest fijnste moment met Robin samen voor zich te halen. Alleen, in haar kamer. Met een ondergaande zon die hun gezichten nog wat wisten te verwarmen. Zijn armen die haar lichaam omsloten en haar hoofd wat lichtjes tegen zijn schouder gedrukt was. Het was misschien geen bijzondere herinnering, maar het deed hem er wel aan herinneren hoe fijn alles, zelfs dit soort ’saaie’ momenten met haar waren. Bij de gedachte aan haar verschijnt er een lichte grimas op zijn gelaat en besluit hij iets te doen wat of verkeerd uit kon pakken, of zijn perfecte gezicht kon redden. Zijn hand vind zich langzaam een weg naar boven en met een lichte twijfel wist hij deze op de neus van het dier te plaatsen.

What a wicked game we play

Manners maketh man

Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man

Re: Manners maketh man