Better put that chair to some good use

di jan 23, 2018 12:02 pm

My heart to joy at the same tone

And all I loved, I loved alone

Current appearance:

Most people only knew doctor Breckinridge as just that: a doctor. They didn’t know any better than to find him in his infirmary, ready to patch up any wounds and cure any illnesses that his patients may have. For those people it would most likely be very strange to see Eideard in the situation he was currently in: Standing in a narrow alley behind his house, with a longbow in his hand and with a quiver of arrows on his back – all while still wearing his long, black doctor’s coat.

At the end of the alley he had placed a broken chair, which was so damaged that there was no use to it anymore except as firewood or, in this case, as a target for archery practice. This training was actually something Eideard did about once a week to make sure he stayed fit and would be able to defend himself when necessary. After all, he was a native of Vanaheim and a citizen of Mother’s Heart – it would be foolish to assume that he would reach an old age without any sort of physical training, even now that he was a respected man among many.

Eideard took the first arrow from his quiver and laid it on his longbow, after which he pulled back the string to aim at his wooden target. When he let it loose, the arrow whizzed through the air and hit the front of the chair with the typical sound of an arrowhead hitting wood. As concentrated at Eideard was, he didn’t think too much about it and almost instantaneously took a second arrow from his quiver. At this point, he was too focused on his task to notice if anyone would come nearby.

Zoia eerst!

vr feb 02, 2018 7:37 pm

Better put that chair to some good use VOsBO3C

Zoia Vellarys

May we meet again.

Het had haar wederom een munt gekost om de stad binnen te mogen. Goddamnit, wat was mis met deze mensen binnen Vanaheim. Ze waren zo gesloten tegenover anderen, tegenover vreemdelingen. Heck, ze kwam hier al meerdere keren maar de bewakers van de stad keken haar nog steeds aan alsof ze eigenlijk niet welkom was. Wellicht verwachtten ze gewoon die munt van haar, als betaling voor het binnen mogen komen. Het was dat de mensen binnen de stad goed betaalden voor sommige dingen die ze meenam, dus met dat kleine beetje verlies kon ze wel leven. Rustig stapte ze nu langs de zelfgemaakte huisjes van de stad. Als je het al huizen kon noemen; het waren eerder gebouwen die men zo kon oppikken om ermee weg te gaan. Just in case mother's heart verplaatst moest worden. Ze vond het geweldig, het hele idee van de stad, maar moest zeggen dat de straten van Rhoynar er een beetje beter hadden uitgezien. Waarom ze was teruggekeerd? Hmn. Ze had geen flauw idee. Lichtelijk was dit toch een soort thuis voor haar geworden. En alhoewel het alles behalve veilig voor haar was om naar Mother's Heart te gaan, had ze geen andere keuze gehad. Ze stapte langs een steegje door, maar de schaduwen van iemand die daar met een boog stond trokken toch lichtelijk haar aandacht. Ze zette een paar stappen terug en nieuwsgierig liet ze haar blik vallen op de man. Een persoon, die al redelijk op leeftijd was, die op een zeer geconcentreerde, en bovendien behendige manier een pijl in zijn boog spande en deze zorgvuldig op de stoel die verderop stond richtte.

Zoof. Bam. De pijl sloeg netjes in het hout van de stoel en ze knipperde kort met haar ogen. Het verbaasde haar nog steeds hoe iedereen in Vanaheim zo goed getraind was. Zo goed om kon gaan met de wapens die ze bedienden. Ze moest eerlijk toegeven zelf heel wat te weten van het gebruiken van een zwaard en een mes. Ze had veel geleerd over de afgelopen vier jaren, waaronder het vechten met een zwaard. Een van haar mondhoeken kroop lichtelijk omhoog toen ze zag hoe de man net zo geconcentreerd nog een pijl tevoorschijn haalde. "I wouldn't want to be in that chair's place. You've got a good aim." Sprak ze, zonder er verder veel bij na te denken.

za feb 10, 2018 5:12 pm

My heart to joy at the same tone

And all I loved, I loved alone

Net op het moment dat Eideard de tweede pijl op zijn boog wilde leggen klonk er een stem achter hem. Geschrokken draaide hij zich om en zag hij tot zijn verbazing dat er bij de ingang van de steeg een jonge vrouw stond die hij niet herkende. Wat deed zij daar? Hoelang stond ze daar al? Na zijn eerste verwarring begonnen haar woorden tot hem door te dringen, al gaven die niet direct antwoord op zijn stille vragen. "…Why, thank you," reageerde hij nog wat verwonderd. Voor hem was het vanzelfsprekend dat hij met pijl en boog om kon gaan en hij was niet gewend om er complimenten over te krijgen, zeker niet in Mother’s Heart. Meestal kon het mensen niet veel schelen wat anderen zoal uitvoerden, zolang ze er zelf geen last van hadden, en complimenten waren al helemaal zeldzaam. Er was dus een vrij grote kans dat deze jongedame niet uit deze stad kwam, wat ook zou verklaren waarom ze hem helemaal niet bekend voorkwam. Een groot deel van de mensen in Mother’s Heart kende hij namelijk wel van gezicht. "How long have you been standing there?" vroeg hij na een korte stilte. Hij had haar immers pas opgemerkt toen ze had gesproken, en wetende hoe gefocust hij kon zijn op een activiteit wist hij werkelijk niet wanneer zij erbij was komen staan. Voor hetzelfde geld stond ze er al toen hij de restanten van de stoel had neergezet.

Better put that chair to some good use

Better put that chair to some good use

Re: Better put that chair to some good use

Re: Better put that chair to some good use

Re: Better put that chair to some good use