Surprise Visit

Snel verveeld; dat was de jonge Ívarr overduidelijk. Hij mocht dan wel ambities hebben om uiteindelijk ooit de Jarl te worden of enige andere hoge koning van een deel van het rijk - wie weet zelfs het hele rijk - maar echt veel ervoor wilde hij niet doen. Hij baande zijn weg door gewoon mensen voor zich te spannen, werknemers, die zouden zijn vuile werk moeten doen, toch? Hij was immers de zoon van de Jarl. De sterke Jarl die niemand aankon, dat betekende direct dat hij net zo was. In zijn ogen dan, natuurlijk. Want zijn oudere broer en zus waren vele malen beter in het zwaaien van een bijl of zwaard dan hem. De blonde jongen had uiteindelijk het besluit genomen om op zijn witte paard te klimmen en richting een ander deel van Falkreath te rijden. Zijn vader gaf hem immers steeds meer vrijheid. De jongen had zelfs zijn eigen zwaard gekregen, waar hij zo trots op was dat hij het een eigen naam had gegeven -want ieder goed zwaard had een naam of course. Het was een vrij lange rit richting Hillerød, maar als zoon van de Jarl was hij ondertussen wel wat gewend. Hij ging er niet heen voor zaken, echter. Hij ging er gewoon even bij op bezoek. Het was hem immers niet ontgaan dat de stadshouder en twee opvolgers van deze man overleden waren tijdens een boottocht en aangezien de vrouw van de stadshouder meer dood was dan levend, had zijn ongetrainde dochter - of althans, zo zag Ívarr het - de stad overgenomen.

Het was overduidelijk dat hij gewoon nieuwsgierig was naar hoe het ging met de stad en of er wat herrie te schoppen viel binnen de stad. Een normaal persoon zou weten dat hij het niet te bont mocht maken, maar hij was nou eenmaal geen normaal persoon. Hij was de zoon van de Jarl, Lady Skarsgard kon weinig tegen hem doen. De jongen zette zijn paard af bij een stable boy en betaalde hem rijkelijk om zijn paard voor hem in de stallen te zetten. Zo wist hij dat hij niet veraden zou worden en zijn paard niet na een uur doorverkocht zou worden aan de eerste de beste gast met een konijn in zijn handen.
Met zijn handen achter op zijn rug stapte de jongen rustig door de straten van de stad. Totdat zijn ijsblauwe ogen uiteindelijk op het verschijnsel dat men Freyja Skarsgård noemde. Een lichte glimlach vormde rond zijn lippen, want ook Ívarr kon charmant zijn from time to time, al was dat enkel maar schijn. Hij stapte haar richting op, zag dat ze ergens mee bezig was, maar dat deerde hem niet zo heel zeer. Hij vroeg zich af of ze hem zou herkennen. "Lady Skarsgård," sprak hij, een elegante, lichte buiging makend. "De dingen die men over u zegt, zijn zeker waar." Hij trok een van zijn mondhoeken iets omhoog. "U are a really beautiful woman." Hehehe, nu zien hoe ze daarop zou reageren.

& Freyja Skarsgård

Kalm bleef de blonde jongen staan, zijn ijsblauwe ogen keken de Lady van Hillerød afwachtend aan. De man naast haar leek hem te herkennen, maar zij daarintegen leek op de eerste plaats zo haar twijfels te hebben gehad. Een lichte glimlach vormde zich rond zijn lippen, een schuine glimlach, waar de jongen wellicht om bekend was. Al snel volgde de formele buiging, gevolgd door een verontschuldiging dat als ze hadden geweten van zijn komst, ze hem ergens anders zouden hebben opgevangen. Ergens.. in het kasteel van hun stad, waarschijnlijk. Hij wuifde het rustig weg. "I'm just making a surprise visit here, there was no way you could have known." Sprak hij. De rustige blik in zijn ogen veranderde in een blik vol medeleven, alsof hij zich opeens herinnerde waarom hij hierheen was gekomen, maar voor de blonde jongen was het allemaal maar een spel. "It must be hard for you," sprak hij zacht. "Taking over a city, short after.. the accident." Hij keek even richting de man die nog steeds achter de Lady stond. Was hij haar adviseur of zo? Die had ze natuurlijk vast nodig, ze was immers een vrouw. En vrouwen aan de leiding? Nee, dat vond Ívarr nooit een goed idee. Vrouwen lieten zich teveel leiden door hun.. emoties. "How is your mother?" Vast slecht. Maar het amuseerde de jongen om dit soort vragen te stellen, eens zien hoe deze Lady tegen dit soort vragen kon.

Koeltjes wachtte de jongen op een antwoord van de Lady of Hillerod, terwijl zijn ogen redelijk langzaam, het boeide hem duidelijk niet of het haar was opgevallen, langs haar lichaam gleden. Van top tot teen en weer omhoog, om zijn ijsblauwe ogen weer in die van haar te haken, net zodra ze gereageerd had. Hij moest toegeven, hij was een beetje teleurgesteld. HIj had veel gehoord over deze zogezegde Lady of Hillerod, maar ze viel.. een beetje tegen? Waar was de pit van het roodharige meisje? Hmn. Saai. "I see.." Antwoordde hij verveeld, terwijl hij kort knikte. Het was een risico, waarvan de familie had geweten het te nemen. "But isn't it rather.." Wat was het woord dat hij zocht? Hmn? "stupid, for your father to take both of his sons on a trip? Risk all of their lives and leave.. Hillerod without a capable lord?" Hij sloeg zijn armen over elkaar en trok zijn wenkbrauwen lichtelijk bij elkaar in een frons. "And how unfortunate to hear about your mother," Kort knikte hij weer. "It must be hard for you." Natuurlijk leek hij haar woorden over dat de stad in goede handen was, totaal te negeren. Hij was er van overtuigd dat Hillerod niet in goede handen was namelijk, een Lady alleen kon toch nooit een stad in het hoge noorden behouden? Nee, dat was insane.

Toen ze voorstelde om het gesprek binnen verder te voeren, keek de jongen kort verbaasd. "Oh, but it's such a lovely weather out here!" Sprak hij. "But if you insist.." Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had haar vast al genoeg voor schut gezet voor de langslopende bevolking van Hillerod.

Hij kon het niet laten om kort een van zijn mondhoeken omhoog te trekken, toen hij zag hoe een spiertje in haar gezicht vertrok, in haar verder emotieloze uitdrukking. Dat betekende dat hij haar vast had geraakt. Hij had over haar vader en broers gesproken alsof hun dood en het feit dat Hillerod achtergelaten was in de handen van een vrouw, allemaal hun eigen schuld was geweest. Want het was ook dom; waarom zou de man enkel zijn dochter en vrouw achterlaten, zijn beide opvolgers meenemen om een reis? Bij haar woorden kon hij het niet laten om kort diep de adem die hij zojuist had ingehaald uit te snuiven. "You." Herhaalde hij, het bijna amusant vindend dat ze dacht een hele stad in haar eentje te kunnen regeren. Nee, het zou niet lang duren of er zouden mensen binnen of buiten de stad zijn die oor kregen van het feit dat de vrouw er alleen voor stond en een plan zouden smeden om de stad over te nemen. En dat kon zijn vader natuurlijk niet gebruiken, want je kon veel zeggen over de Skarsgards, maar ze waren wel redelijk-ish loyaal geweest aan de Jarl, en een nieuwe familie als heersers over Hillerod kon daar roet in gooien.

Ze draaide zich om en hij volgde, rustig - want hij had natuurlijk alle tijd. Een amusante glimlach was op zijn gezicht verschenen toen hij achter haar aan liep en ze hem niet langer meer aankeek, want hij had hier duidelijk plezier in. Het irriteren van mensen, nee, zelfs het pesten van mensen, was iets waar Ivarr zijn plezier dagelijks uit haalde. Ze liepen maar kort door de straten van Hillerod heen, hij liet zijn blik over de mensen glijden, mensen die hem niet herkenden, mensen die hem juist wel herkenden en stil vielen zodra hij langs liep. Perfect, dat was hoe het hoorde. Toen ze eenmaal in de zaal waren, wat overduidelijk een zaal was waar ze wel vaker mensen ontving, gezien de grootte ervan en het aantal stoelen, ging hij zitten op de stoel die hem werd aangewezen. Zijn ijsblauwe ogen volgden iedere beweging die ze maakte, totdat ze op haar eigen stoel neerdaalde en hem vroeg waarom hij hier was. Hij bleef haar met een glimlach aankijken, de stilte die kort volgde was totaal niet ongemakkelijk voor hem, maar hij hoopte dat het des te ongemakkelijker voor haar was.

"My father has his worries.." Begon hij kort. "And I just wanted to see for myself." Hij sloeg zijn armen in elkaar en bleef zijn blik op Freyja houden. "So.. begon hij zacht, maar duidelijk genoeg voor Freyja om te horen. "Should I.. should we.. be worried?" Hij trok kort een wenkbrauw op. Het leek erop dat hij serieus was, maar goed, bij Ivarr wist je het nooit - het kon net zo goed gewoon een van zijn spelletjes zijn.

De blonde jongen wachtte af, kalm en rustig, met een glimlach op zijn gezicht die niet veel goeds betekende. Het was duidelijk dat hij hier niet kwam om haar te feliciteren met haar nieuwe positie als Lady van Hillerod en dat hij ook niet was gekomen om haar te condoleren voor de dood van haar vader en haar broers. Dat waren zaken die de blonde jongen geen zier uitmaakten. Het boeide hem niet wie stierf en wie lord of lady werd, maar toch was hij gekomen. Enkel en alleen om haar gewoon te treiteren, wellicht, maar ook omdat zijn vader enige zorgen had getoond en hij wilde zien wat hij te weten kon komen. Wat hij uit deze roodharige Lady kon krijgen. "You're not very convincing.." sprak hij, terwijl hij kort even zijn ogen over haar heen liet glijden - voor zover dat kon, gezien ze op haar stoel zat. "I mean, I'm sorry to ask, my Lady.. but can you even lift a sword to protect yourself?" Hij leunde wat naar voren. "What if someone, here in this city of yours, decides he doesn't want to follow you? What if your 'protectors' aren't there to help you?" Hij trok een wenkbrauw omhoog. "Do you see where my concerns lie, my lady?" Hij rechtte zijn rug weer en bleef haar gedurende al die tijd aan te kijken.

Een zucht rolde over de jongen zijn lippen, waarna hij het oogcontact met de lady van Hillerod verbrak. Zijn blauwe ogen gleden door de zaal, terwijl hij leek na te denken over zijn volgende woorden. "I'm sorry, my lady." Weerklonk zijn stem uiteindelijk. Hij liet zijn kijkers weer op haar vallen en een lichte glimlach verscheen rond zijn lippen, iets wat leek te tonen dat de jongen zenuwachtig was. "My father has his concerns and demanded I should take a look at it. And ask you a few things." Hij rechtte zijn rug en schudde met zijn hoofd. "I did not mean to offend you in your own castle." Of course he did, maar misschien dat hij verkeerd was begonnen. Misschien, moest hij het anders proberen. De jongen zuchtte wederom en haalde rustig een hand door zijn haren.

"Your father raised a great kingdom," begon hij. "I think my father was just concerned about a lady taking over and perhaps ruining what your father tried to do for years." Hij sloeg zijn handen in elkaar en keek Freyja weer aan. "I will try to convince him there's nothing to worry about, but.. he's kinda old-fashioned. If you get what I mean." Niet dat Ívarr daar niet hetzelfde over dacht. Maar misschien moest hij eerst proberen aan de goede kant van de jongedame te komen. I mean, ze mocht er best wezen right?