Let's drown ourselves

Het was al enige tijd dat hij weg was gelopen van huis. Nja, een week? Leek langer. Het was een struggle om aan eten en dergelijke te komen als je geen geld had, maar hij vertikte het naar huis te gaan. Hij had een basis opleiding en kon eigenlijk best een job krijgen. Hij kon lezen en schrijven, wat al een redelijk iets was. HIj was immers de zoon van een dokter, iemand die hoge plannen moest hebben. Maar goed hij was een idiot, hij had helemaal geen plannen met zijn leven. Wat moest hij ook doen? Zolang hij een boterham in zijn bord had was hij tevreden. Zijn talenten waren toch niet gelegen in het algemene veld... Hij was niet awesome of cool of wat dan ook. HEt enigste wat deze eikel kon was koken en wat kon je daar mee? Okay hij had ook summoning magic, maar zijn krachten waren nog niet eens sterk genoeg om een stoel te breken. Hij had de macht om stof en smoke vorm te laten nemen... Maar er waren anderen die het zoveel beter konden dan hem. Hij zou nooit iemand speciaal kunnen worden right? Ugh. Een beetje in struggle met zichzelf keek hij even schuin naar Than, de smokelike raven. Het beste dat hij kon maken... Of toch... Hetgeen wat het dichtst kwam bij een normale raaf. Hij kon geen levensechte wolf maken of een beer ofzo... Dat zou awesome zijn... Maar nee, zijn magie liet hem momenteel alleen toe een raaf te maken. Zijn veren gaven wat rook af, maar als je je er niet op focuste zou je het ook nooit merken... En mensen zonder kennis van de magie zouden ook nooit weten dat het een creature was... Maar goed...
Kalm keek de lange jongen even op. Hij stak zeker boven het volk uit met zijn twee meter, als het inmiddels niet meer was. Toll boi gotta eat... And he aint going stealing yet. Daarom, omdat hij ook de slimste was, pakte hij de eerste de beste man bij zijn arm en schraapte hij zijn keel, om even een lach op zijn gezicht te toveren. "Hey... Uhm... Help.." nice going Matthew, zo kreeg je echt eten op je bord you fucking idiot.

-Kaz

Hoe slim was hij wel niet. Jup, slim genoeg om deze kerel bij de arm vast te grijpen en hem bruut te vragen naar help. Hoe groot was de kans dat de ander hem afsloeg? Groot natuurlijk. Maar hey, een ja kon hij altijd krijgen. En zo niet... Dan was het terug naar schooien. Thanathos had hem natuurlijk ander advies gegeven, voor zover hij de gevederede rat kon verstaan. ZIjn intenties waren anders geweest en logisch; terug gaan naar vaderlief. Het was de meest logische beslissing op dit moment. Hij zou namelijk verhongeren als hij zo door zou blijven gaan. Als een of andere gek hem nog niet neergestoken had tegen die tijd. Het was misschien een beetje overdreven om zo te denken over Rhoynar... Maar hij was zodanig gewoon aan de ruwe bevolking van Vanaheim dat hij niet anders kon dan denken dat deze mensen ook zo waren. Het zou dagen, al dan niet weken kosten voordat zijn hoofd wat kalmer zou worden in de nabijheid van zoveel mensen. Ja, inderdaad, het was vreemd om met zoveel mensen op een bepaalde plaats te zijn. Er kon zoveel mislopen... Het was niet veilig, een steekpartij zou hier zo uit de hand lopen. Dat waren de gedachten die in het hoofd van de lange jongen gingen... En toch was hij hier, omdat hij ook wist dat hij hier wat geld zou kunnen krijgen... Met ietwat geluk. Het was hopen, al dan niet smeken... HIj wist dat hij een kans maakte als hij het gewoon een beetje meespeelde...
Degene die hij had uitgekozen als slachtoffer had ook een raaf op zijn schouder. Thanathos, zijn vogel gemaakt van smog en as, vernauwde meteen zijn gloeiende blauwe ogen. In vergelijking met zijn vogel had de ander een prachtig exemplaar. Zijn veren waren gemaakt van solide stof en leken niet in een vage wind uiteen te vallen, zoals zijn huisdier deed. Matthew zijn creatures waren gemaakt van de rook en dat was vaak op te merken aan de rijzende substantie die van hun afdroop. Het leek haast alsof zijn wezens elk moment uit elkaar konden vallen. Hij wist zeker dat niet zo hoorde te zijn, aangezien Thanathos een geheel ander verhaal was. Hij was nog redelijk solide, maar de eigenschappen van zijn magie waren nog zeker te zien. Even focuste Matthew zich op het zwarte beest en al snel zag hij dat het een kraai was... Geen raaf zoals zijn beestie was. Het beest op de ander zijn schouder was fijner in zijn kop en eleganter. Ah darn, de anderw as alsof zoveel beter op zoveel niveaus en dat alleen bij een simpel aanzicht. Maar dit zou hem niet klein krijgen. Ruw trok de man zich los uit zijn ietwat zwakke greep. Matthew greep bijna instinctief zijn mes erbij, maar blokkeerde halverwege... Ah... Dammit dit was niet Vanaheim, hoofdje erbij houden. Langzaam zakte hij wat uit zijn aanvalpositie, zijn gespannen gezicht zakte al snel terug weg in een kleine lach. ''How about no.'' Hm... Hij was ook niet bepaald duidelijk geweest... Dan maar opnieuw proberen, hij kon namelijk wel blijven proberen right? Zoveel hij kon dan maar! "I... am... really sorry... But uh..." Was het te laat om hem nog neer te steken en weg te lopen met zijn geld? Vast wel. Een frons verscheen op zijn gezicht, ah jep hij was het aan het overwegen. Zijn hand zakte weer wat naar de plaats waar zijn mes verborgen zat. Hij wist dat het de makkelijkste optie was maar het zou niet de beste zijn. Zijn hoofd en geest waren in hevige ruzie over deze beslissing en niks leek echt... Logisch te kunnen zijn... Wat zou het meest voordelige zijn...? Ah... Aaa! Opeens maakte zijn vogel, Thanathos, een zwak geluidje wat eigen was aan diens soort. Hij sloot even zijn ogen en zuchtte. "I.... Need a job... Would you perhaps know a place that... Could use some help," zei hij half brommend. Het was duidelijk dat hij zichzelf ervan weerhield. Hij haatte het, het feit dat hij zo onderdanig moest doen naar jan en alleman, dikke bullshit gewoon.