Shock of a lifetime {7 years ago}

Na maandenlang onderzoek doen was het moment dan eindelijk aangebroken. Door de weken heen hadden de leden van DCS voldoende bewijs gevonden om de verdachte te arresteren. Mercier wist de exacte locatie van het doelwit te traceren, met als gevolg dat hij zich nu bevond in I'llyria, Navarre. Het winterse seizoen zorgde ervoor dat de straten er treurig bij stonden- zelfs het hard werkende, of wandelende, volk wist er geen glimlachje vanaf te brengen. Een gevoel die de vampier met hen deelde. Vlak voordat de zaak van het huidige doelwit aan het licht kwam, had hij de melding gedaan minder veldwerk te gaan doen. Puur zodat hij zijn focus kon houden op het runnen van een hechte organisatie, wetende dat zijn agents genoeg talent bezaten het werk alleen af te kunnen. Dat die keuze was gemaakt betekende echter niet dat Mercier er vrijwillig voor koos. Veldwerk was- en bleef, zijn grootste ambitie. Maar het was het beste voor dcs wanneer er duidelijk één leider aan hoofd stond, die enkel oog had voor het correct beheren van zaken. Alles om de groei binnen de organisatie aan te kunnen. Dit zou één van zijn laatste missies worden, voordat hij zich zou vestigen achter een bureau.
Verscholen in de schaduw van de kerktoren onderzocht Mercier het passerende voetvolk. Net zolang totdat zijn heldere, maar getekende, ogen de juiste persoon selecteerde. Op een rustig tempo sloot de man zijn donkerbruine lederen jas, zelfverzekerd van zijn zaak. Vandaag zou die beste crimineel voorgoed verdwijnen. Geen afwijking mogelijk.
Althans, daar pleitte hij voor. Vanaf zijn hoge positie viel zijn blik op een jonge dame, die op een bepaalde wijze voortbewoog. Eentje waarvan zijn innerlijke alarm ging rinkelen. Ze had een bepaald doel, en de manier en richting waarop ze liep verraadde enigszins wie ze achterna zat. Fronsend peilde Mercier haar, net zolang tot hij vond dat het genoeg was. Wie was zij, en wat wilde ze van zíjn verdachte. Meteen daarna liet hij zich van het dak zakken waarna hij op een -misschien iets gehaast tempo- de brunette achtervolgde. Enkele meters hield Mercier zich bewust achter haar, om te zien  wat ze ging doen, maar verloor daar al snel zijn geduld mee. Immers moest er iemand opgepakt worden, niet ondervraagd. ,,Who are you and what is it you want from that man?" Siste Mercier, intussen op subtiele wijze naast haar lopend.




[ A g a t h a]

Dit was het dan: De eerste solo-missie waarbij er sprake was van een crimineel die meer dan een simpele kruimeldief was. Eigenlijk was dit volledig onverwacht gekomen, aangezien ze naar I’llyria gestuurd was om contacten te leggen met de plaatselijke sheriffs en hier tijdelijk haar training voort te zetten, maar geheel toevallig hadden ze net nieuwe informatie binnen over een verdachte die ze al een hele tijd in het oog hielden. Naar de reden waarom ze haar, de trainee, hadden gestuurd om deze gevaarlijke persoon te schaduwen kon ze alleen maar raden. Agatha vermoedde dat de meeste agenten al enigszins bekend waren bij deze man, terwijl zij een nieuw gezicht zou zijn. Ondanks het risico en haar onderdrukte zenuwen was ze vastbesloten om zich aan haar toekomstige collega’s te bewijzen, dus ze was vol goede moed op pad gegaan en ze had het voor elkaar gekregen om de verdachte te vinden.

Voor nu bleef ze de crimineel schaduwen, wachtend op het juiste moment om hem aan te houden en in de boeien te slaan. Ze ging het hele stappenplan af in haar hoofd, hield de verdachte in het oog en zorgde er tegelijkertijd voor dat het niet te opvallend zou zijn dat ze hem achtervolgde. Ze was volledig gefocust op haar taak – zó gefocust dat ze niet door had dat zij zelf werd gevolgd. "Who are you and what is it you want from that man?" Geschrokken keek Agatha opzij, naar de bron van de stem die haar zojuist had aangesproken. De man zag er allesbehalve geamuseerd uit, en even flitsten allerlei mogelijkheden door Agatha’s gedachten heen. Was dit een handlanger van de crimineel, een agent van I’llyria of nog iets anders? Ze wist het niet en haar gebrek aan ervaring liet haar niet toe om duidelijke kenmerken te herkennen. Dit moment van verrassing en verwarring duurde slechts een tel of twee, waarna ze haar gezicht weer een neutrale uitdrukking liet uitstralen. Althans, dat probeerde ze, want ook dat moest ze nog goed oefenen. "Legal affairs," zei ze iets vlugger dan ze wilde. Even was ze geneigd om daaraan toe te voegen "that’s not of your concern", maar ze besefte zich nog net op tijd dat ze dat helemaal niet kon weten. "Why do you ask?" vroeg ze dus, hopende dat dit gewoon een collega was. Dat zou het best-case scenario zijn.