Gravity sucks

Rhoynar. Ze wist niet wat ze ervan moest vinden. De stad was prachtig, ja, dat zeker. De geur van de zoute zee die je overviel wanneer je door de straten liep die je steeds meer richting de zee brachten, was overheerlijk. Maar.. het was geen thuis. Brightwater Keep was alles behalve thuis. De blondine wist niet eens meer wat ze als haar thuis zag. Was dat samen met haar vrienden? Die ze ondertussen al vier jaar ontliep in Vanaheim? Of was het gewoon.. in haar eentje, in de bergen en op de vlaktes die Vanaheim haar aanbood? Ze wist het niet. Ze dacht in Rhoynar een nieuw thuis te kunnen vinden, maar niets daarvan bleek waar te zijn. Ze voelde zich niet langer meer op haar gemak onder de mensen, na vier jaar nagenoeg alleen te hebben geleefd, was ze dit soort drukte niet meer gewend. De enige communicatie die ze over de afgelopen vier jaar had gehad, waren kort en zakelijk geweest, wanneer ze kort Mother's Heart was binnengegaan om haar producten te ruilen voor andere goederen die ze nodig had gehad.

Ze was eerst naar Isla de Juegas gegaan, maar dat was een grote fout geweest. De plek wemelde van de mannen en wellicht was dat nog niet het probleem - het was de rum, ja, de rum was het probleem. Dronkenschap was niet iets ongewoons op die plek en dus had ze verwacht iets anders te kunnen vinden in Brightwater Keep. Oh boy, zat ze verkeerd. De zon was langzaamaan onder aan het gaan en de straten waren nu vooral gevuld door dronkaards en piraten. Of in ieder geval, dat was haar eerste indruk ervan. Ze stapte snel door de straten heen, haar weg banend richting de zee. Het was pas toen ze daar stond, aan de rand van een van de kaders, dat ze even een diepe zucht liet en haar gespannen lichaam ontspande. Rust. Althans, dat was waar ze op had gehoopt. Achter haar hoorde ze de luide voetstappen van een ander, maar het waren geen ferme, duidelijke voetstappen. Eerder wat gestommel, alsof de persoon die haar richting uit kwam niet echt meer recht kon stappen. Ze had zich nog maar half omgedraaid, toen ze merkte dat hij veel dichterbij was dan ze had gedacht. Hij had zijn evenwicht duidelijk verloren en met een lompe beweging belandde zijn lichaam tegen de hare. Gezien ze klein van postuur was, was het niet lastig haar zo in deze positie uit haar evenwicht te gooien en dat was dus ook exact wat gebeurde. Een stap opzij zou haar geholpen moeten hebben om haar evenwicht weer terug te winnen en de man van zich af te kunnen duwen, maar wanneer ze haar voet wilde neerzetten, was er geen stabiele grond meer onder deze te vinden.

Ze was over de rand van de kade gestapt en aangezien ze geen ondergrond meer had voor haar voet om op te leunen, trok de zwaartekracht haar mee naar beneden. De man viel met haar mee, maar ze wist hem midden in de lucht nog van haar af te duwen, voordat ze met een klap in het water terecht kwam.

& Lestat eerst

Het vallen duurde waarschijnlijk niet meer dan twee korte secondes, maar in die tijd had haar instinct het overgenomen en had ze de dronken vent van haar weg geduwd. Ze wilde niet onder hem terecht komen, of ergens in zijn buurt. Ze wilde niet verder mee naar beneden geslepen worden door een dronkaard die zijn vaardigheden om te zwemmen verloren heeft vanwege al het alcohol in zijn lichaam. Niet veel later raakte haar lichaam het oppervlakte van de zee. De klap sloeg alle lucht uit haar longen en even was alles stil. Totdat haar instinct weer insloeg en ze naar boven begon te zwemmen. De plons van een ander persoon die in het water terecht kwam had ze niet gehoord en ze had het dan ook niet verwacht toen twee armen zich om haar heen sloegen en haar mee naar het oppervlakte bracht. Eenmaal boven hapte de blondine enkele malen diep naar adem. Nog steeds behoorlijk beduusd sloeg ze een arm om de ander heen. Ze had even zijn steun nodig, immers.

Het was pas toen hij een opmerking maakte over de dronken man, dat de blondine uit haar soort trans sloeg. Haar luchtblauwe ogen gleden naar waar ze in het water terecht was beland. Waar hij waarschijnlijk niet verder terecht was gekomen. Ze zag hem niet bovenkomen. Een donkere kleurverandering in het water, het leek haast wel donkerrood, zorgde ervoor dat de blondine kort haar wenkbrauwen licht bij elkaar bracht. Er waren geen rotsen dichtbij geweest waar de man tegenaan had kunnen vallen. Ze liet haar blik uiteindelijk op haar 'redder in nood' vallen en glimlacht. "Very annoying, yes." Sprak ze zacht. Haar frons verdween uiteindelijk, nadat ze nog een blik op de rode plas had gericht. Langzaam de link leggend tussen de plas bloed en de man. "Thanks." Sprak ze uiteindelijk, haar pupillen waren echter verwijd van de adrenaline en de angst die door haar lichaam gierde.

"We should get to the shore.." Haar ogen gleden kort over de omgeving. Het was immers winter en desondanks dat het in Rhoynar niet veel kouder werd dan achttien graden, was het water niet bepaald aangenaam om in te blijven. Ze hield de man echter gewoon nog vast. Nu de adrenaline langzaamaan zonk.. besefte ze immers nooit echt in het diepe water te hebben gezwommen.

Na haar woorden had ze haar even achter de man gericht. Het water waarin de dronkaard was verdwenen, kleurde ondertussen steeds donkerder rood. Bloed. Dat was de enige verklaring ervoor. Haaien? Nee. Dan zouden zij net zozeer in de problemen hebben gezeten. Een steen kon het niet zijn. Ze waren veel te ver daarvoor gevallen, beiden hadden onmogelijk een steen kunnen raken. De klap was daarnaast niet eens zo hard geweest dat het ervoor kon zorgen dat een persoon ging bloeden, dus er bleven niet veel verklaringen meer over. Eigenlijk.. bleef er nog maar een over. Maar het was geen logische. Ze had er natuurlijk wel eens over gehoord. Vampieren. Ze had er echter nooit in geloofd. Waren het niet gewoon sprookjes om kinderen mee bang te maken? Of was het echt een vloek die over de mensen van Fallen Skies heerste? Alhoewel ze er redelijk skeptisch over was, kon ze geen andere verklaring ervoor bedenken. En als dat zou was, dan was de man om wie ze nu haar armen heen had geslagen, een gevaarlijk persoon.  

Het duurde niet heel lang of de twee waren aangekomen aan een soort van kust. Het hing een stuk boven het water en de man wist het zover te krijgen om de kust vast te grijpen met zijn armen. Haar de kans gevend om vervolgens via hem omhoog te klimmen. Zo handig als het kon, kwam ze langs hem omhoog. Haar voeten uiteindelijk voorzichtig op zijn schouders zetten, voordat ze eindelijk weer op het vaste land stond. Het was pas toen ze enkele seconden uit het water was en de wind nu aan haar natte kleren trok, dat een rilling over haar rug heen gleed. Oh. Die wind in combinatie met haar koude kleren.. dat was best koud. Ze sloeg haar armen wat over elkaar en draaide zich naar de man, van plan een hand naar hem uit te steken om hem uit het water te helpen, maar hij had zichzelf al omhoog getrokken. Toen hij zijn schoenen en jas pakte, liet de blondine haar blik kort over hem heen glijden. Onopvallend, natuurlijk - of althans, dat hoopte ze. Het was pas toen hij zich weer omdraaide dat ze haar ogen van hem af richtte en haar blik op het water richtte. De man was nog steeds niet omhoog gekomen en ze wist nu 100% zeker dat hij dat niet meer zou doen. Gezonken. Dood. Vissenvoer.

De man bood haar plots zijn jas aan, waardoor haar aandacht weer werd getrokken. Ze trok vragend een wenkbrauw op. "I.. eh.. yes, I'm cold.. but you should take the coat yourself, I bet you're cold too?" Ze glimlachte naar hem, alhoewel de jas heel erg aanlokkend klonk - ze had het uiteraard koud - bleef het zijn jas en hij had hem vast ook nodig. "Thanks again for helping me," ze liet haar blik van de man wegglijden naar het water. "I hope he won't be missed, though." Ze wist niet hoe close de mensen van de stad waren. Wellicht absoluut niet, wellicht kende niemand de man echt goed en zou niemand de dronkaard missen. Maar wat als hij een vrouw had? Of kinderen?

Ze had het vreemde gevoel dat hij maar deed alsof. Ze was altijd al goed geweest in het betwijfelen van de intenties van anderen. En tot nu toe had ze altijd gelijk gehad. Ze was ervan overtuigd geweest dat de groep in de bergen geen goede bedoelingen hadden gehad met haar en haar vrienden en ze had gelijk gehad. En ditzelfde gevoel bekroop haar bij deze persoon; al had ze niet het idee direct in gevaar te zijn. Ze kon het er waarschijnlijk zelf naar vormen, zolang ze maar niet teveel liet doorschemeren wat ze voelde en wat ze dacht. Daardoor was er ook een lichtelijk verharde blik in haar ogen te vinden, iets wat ze onbewust deed. Ze luisterde naar zijn woorden, maar liet haar blik wat afwezig op het water vallen. Hij kon wel tegen de kou. Hmn? Nog meer redenen.

Ze haalde haar schouders wat op. "Well, at least he won't annoy anyone anymore now. Maybe that's for the best." Ze liet haar blik weer op de man vallen. Ze schrok niet van zijn plotselinge beweging om de jas om haar heen te slaan, maar was wel lichtelijk verbaasd door zijn plotselinge actie. Zacht knikte ze. "It would horrible to catch a cold right now." Zei ze zacht, een van haar mondhoeken gleed wat omhoog. Definitely horrible. Ze had geen fatsoenlijke plek om te verblijven, niemand om op terug te leunen. Nope, dat wilde ze het liefst voorkomen, of course. "Thank you, yet again." Sprak ze. Damn, stond ze nu bij hem in het krijt? Hopefully not. Ze draaide zich volledig naar de man toe en stak haar hand zeker uit. "I'm Zoia Vellarys, it's good to meet you." Stelde ze zichzelf voor, een glimlach fakend.