Wish I could forget

Desondanks dat de man een thuis had ergens in de bossen van Navarre, waar meerdere dieren iedere dag weer op hem wachtten voor zijn terugkeer, was hij wel eens vaker ergens anders te vinden dan daar. Hij ging vaak op reis, gewoonweg om de wereld te zien, zijn krachten meer onder controle te krijgen en gewoon.. mensen te leren kennen. Wellicht zou hij er ooit wel aan wennen, aan al die gevoelens die hij dertig keer meer voelde dan een normaal mens, aan het feit dat hij alles hoorde, zelfs de ademhaling en de hartslag van een persoon. Hij was nu ondertussen al vier jaar een vampier, gecombineerd met zijn summoning krachten, maakte dat hem een gevaarlijk persoon. En dat wist de man overduidelijk, want hij had een air van goddelijkheid over zich heen. Hij was dan ook niet bepaald loyaal aan een god, nee, erger nog; hij zag zichzelf als een. Dat was ook de reden waarom hij zich had vernoemd naar een oude zonnengod, genaamd Helios. Een god die al eeuwen geleden niet meer aanbeden werd, desondanks dat men vroeger had gezegd dat deze god, iedere dag de zon met zich meedroeg, zodat de mensen op deze wereld daglicht zouden ervaren. De man keek even omhoog naar de zon. Fabeltjes, dat wist hij. Er waren geen goden, daar was hij van overtuigd.

Het zachte gehinnik van een paard zorgde ervoor dat de man zijn passen staakte. Zijn donkerbruine ogen gleden over het gebied heen en in de verte zag hij daar een merrie. Alleen. Grazend. Hmn, als er paarden waren, dan waren er meestal ook mensen - dat was zijn redenering, dan wel. De man stapte op het paard af, dat eerst van hem afschrok, maar uiteindelijk toch stil bleef staan. Ja, een tam paard, dat zeker. Hij had ervaring met paarden en hoe je deze het beste kon behandelen en desondanks dat menig persoon schrok van zijn vrij bleke huidskleur en de enorme, rode wallen onder zijn ogen en zijn warrige haar, leken dieren niet te judgen. Hij hield zijn hand wat naar voren en liet het dier eraan snuffelen, waarna hij met een zachte beweging over zijn hoofd aaide. En toen hoorde hij de klap. Wellicht een zachte klap, van een hand die ergens op terecht kwam. Zijn hoofd kantelde zich wat naar links, waar hij een meisje zag zitten dat zojuist in enorme frustratie haar hand op haar schoot terug had laten vallen. Hmn, interesting. De man stapte op haar af, maakte zijn aanwezigheid bekend door duidelijk op een takje te stappen, dat luid kraakte. Een scheve glimlach vormde zich rond zijn lippen. "What is a girl like you doing here all on her own?" Hij stapte dichterbij, maar bleef op een aanvaardbare afstand van het meisje stilstaan. "I see something frustrates you, mind telling me what it is? I might be able to help you?"

think again.

Ze reisde rond. Een van zijn mondhoeken gleden iets omhoog, waarna hij kort met zijn hoofd schudde. "Everyone travels from time to time," sprak hij. Nee, dat was een slap excuus. Dit meisje was nog maar een kind, wat deed ze in dit gebied? Hij liet zijn donkerbruine ogen kort op haar merrie vallen. "That's a nice horse you have there, got it from your parents?" Vroeg hij dan maar. Had ze ouders? En waarom waren ze niet hier? Hij sloeg zijn armen wat over elkaar en besloot te leunen tegen de boom waar hij dichtbij stond, zijn kijkers weer op het meisje richtend. Ze zat nog steeds tegen de boom waar hij haar had aangetroffen, maar het leek erop dat ieder spiertje in haar lichaam zich bijeen had getrokken toen hij zijn aanwezigheid kenbaar had gemaakt. Ze zag er gespannen uit. Hij kon haar geen ongelijk geven, hij zag er nou eenmaal ook niet uit als iemand die je kon vertrouwen. Nee, hij was eigenlijk ook niet iemand die je kon vertrouwen.

Bij haar volgende woorden knikte hij, waarna hij recht ging staan en een elegante, bijna spottende, buiging maakte. "My name is Helios, it's my pleasure to meet you, my lady." Ook al was ze waarschijnlijk niet officieel Lady, hij benoemde haar wel bij die titel. Dat vond hij zelf fijner, je wist maar nooit wanneer je tegen een kind van een of andere hoge pief stond te praten. "And why not? Would it hurt you to tell me?" Hij haalde een wenkbrauw lichtelijk op. Het was niet alsof ze dood zou gaan, zou ze het hem vertellen, right?

think again.

Koeltjes leunde de lange, donkerharige man tegen de boom aan, terwijl zijn donkere kijkers op het meisje gericht bleven. Menig persoon voelde zich meestal wel ongemakkelijk in zijn bijzijn; hij had nou niet bepaald de houding of het uiterlijk ervoor om vertrouwen te wekken bij anderen. Zijn bleke huid, die donkere ogen van hem en bovendien de rode wallen die onder zijn ogen sierden, waren nou niet bepaald een ding dat men vaak koppelde aan het woord vertrouwen. Nee, men wantrouwde hem eerder en dat was maar goed ook; hij viel immers niet te vertrouwen. Langzaam knipperde hij met zijn ogen toen het meisje meldde dat ze alleen was, dat haar ouders waren overleden. Oh, really? Hmn. How sad. De man knikte rustig en wachtte af tot hij haar volgende woorden hoorde. Dat hing er vanaf of hij haar pijn ging doen. Een lichte, schuine glimlach verscheen op zijn gezicht. Up to no good, dat zeker. Maar het was enkel schijn. Hij zou zich inhouden, zolang ze het niet te bont maakte.

"Depends.." sprak hij. "I currently don't have any valid reasons to hurt you." Hij sloeg zijn armen over elkaar en trok een wenkbrauw op. "I mean, are you rich? Do you have a royal family? I think not." Geen redenen om haar pijn te doen, dus. "And also, I don't see the point in hurting little girls." Hij haalde zijn schouders wat op. Een meisje had immers niet veel kracht in zich om terug te vechten, wat was het leuke daaraan? Hij had betere dingen te doen, al was de man er niet zeker van wat voor dingen hij moest doen. De afgelopen twee jaar had hij niet veel meer gedaan dan gewoon wat doelloos rondhangen. Misschien dat hij binnenkort iets spannends ging doen.. hij moest toch iets maken van zijn onsterfelijke leven.

think again.

Langzaam maar zeker stond het meisje dan uiteindelijk op. Hij kon opmerken dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde, maar hij gaf haar ook geen ongelijk. Hij zou zich in haar geval ook niet op zijn gemak hebben gevoeld, maar gelukkig hoefde hij nooit in haar schoenen te staan - althans, niet meer, in zijn ogen dan. Hij wachtte haar antwoord geduldig af en toen ze reageerde, verliet een lach kort zijn mond. Of althans, een excuus voor een lach, want echt vrolijk lachend klonk het nou ook weer niet. "That's so cute." Reageerde hij dan maar. In zijn ogen was ze klein, nog zo jong. "Shouldn't you be with your parents, or something?" Sprak hij rustig, om nog meer te tonen dat ze nog maar klein was. Nog maar een klein meisje dat eigenlijk niet door Rhoynar moest stappen, zo in haar eentje.

"Do I need to have a reason to talk to you?" Hij fronste. "I'm just being friendly." Hij keek beledigd. "Was just showing my concern about your .. well-being." Hij wilde duidelijk nog heel graag weten wat haar zo had gefrustreerd. Een dingetje van hem, om de dingen uit mensen te halen die ze niet graag vertelden; dat was leuk en bovendien had hij toch alle tijd. Hij was immers immortal, tijd zou hem niet verouderen en hij zou niet sterven aan ouderdom. Dan kon hij er tenminste een leuke tijd van maken, niet waar?

think again.