We'll go down in history

Zweet droop langs de zijkant van haar hoofd omlaag, terwijl de vrouw stevige klappen uitdeelde tegen de zak die in de lucht vast werd gehouden door een ander. Klap voor klap, steeds harder, steeds intenser. Geconcentreerd ademde de vrouw in en uit, terwijl ze de klappen aan de zak uitdeelde. Dit was normaliter haar gewone ochtendritueel. Ze sparde wat met een van de andere masters, deed wat aan haar conditie totdat haar longen bijna uit haar lichaam brandden en vervolgens zou ze doorgaan met de dag en haar gewone trainingen geven. Met haastige ademhalingen zette de vrouw uiteindelijk enkele stappen achteruit, terwijl ze haar handen langzaam weer langs haar lichaam liet vallen. Ze veegde een wilde pluk die voor haar gezicht was verschenen achter haar oren en keek toe hoe de master waarmee ze vandaag aan het trainen was, de zak ergens in de hoek neerzette. Hij zei iets. Ze zag zijn lippen bewegen en vervolgens de vragende uitdrukking in zijn ogen; maar de woorden bereikten haar hoofd niet. Het was duidelijk dat ze er vandaag niet helemaal bij was. Ze waren terug; de nachtmerries. Iedere plek in dit gebouw herinnerde haar aan iets waar ze vandaag het liefst niet meer aan herinnerd wilde worden. "Naveena?" Zijn stem drong pas tot haar door, toen hij een hand op haar schouder had gelegd. Haar blauwe ogen schoten omhoog, om de man aan te kijken. "Are you okay?" Ze slikte, in de hoop dat de brok in haar keel weg zou gaan. Maar dat deed het nooit. "Y-yeah. Let's continue." Ze stapte weg van de man en zorgde voor enige afstand tussen de twee, waarna ze in een vechtpositie ging staan. De man knikte en deed precies hetzelfde.

Het was hun elemental control dat zo speciaal was aan de Illyrian Legion. Ze werden erop getraind hun elementen zo goed mogelijk te kunnen controleren, enkel zo waren ze geworden tot het leger dat ze vandaag de dag konden zijn. Een leger waar Navarre trots op kon zijn. Ze was de eerste om een move te maken, maar het water dat zijn kant op was gekomen, werd doorboord door de rots die hij haar kant op had geslagen. Water tegen aarde. Een oneerlijk gevecht tegenover haar, maar.. niet alles was eerlijk en zelfs in de Illyrian Legion leerde je daar mee om te gaan. Er waren altijd omwegen. Altijd manieren om toch nog te winnen. Ook al was je in het tegendeel. Ze schoot aan de kant en raakte de grond aan, die bij haar aanraking direct ijzig werd. In dit geval gebruikte ze de koude grond in haar voordeel, het was veel makkelijker om de grond te bevriezen dan in de zomer of in de hitte. Het zou voor een zekere onbalans zorgen voor de man waarmee ze sparde, wat haar weer in een klein voordeel bracht. Als ze echter helemaal honderd procent bij het gevecht was. Ze was dan ook veel te laat om een bescherming omhoog te trekken, waardoor het kleine beetje ijs dat ze voor zich als schild had weten te vormen, niet genoeg was om de steenblok die haar kant op was gekomen te blokken. Het ijs spatte uiteen en de steen vloog tegen haar schouder aan, haar met een klap tegen de muur aanslaand.

Al haar bewustzijn werd uit haar geslagen en de vrouw zakte langs de muur ineen, even compleet gedesorienteerd door de klap. De gevechten tussen Masters konden soms nog wel eens hard zijn, vooral wanneer beide partijen erin akkoord waren gegaan elkaar goed genoeg bij te kunnen benen tijdens een gevecht. Normaal zou ze zo'n klap makkelijk kunnen blokken, maar deze keer niet. De man was naar haar toegerend, zijn vraag of ze oké was kwam maar half aan. Ze duwde hem zachtjes aan de kant en duwde zich omhoog langs de muur, om de trainingsplek te verlaten zonder verdere woorden. Ze.. ze had frisse lucht nodig. Nú. Ze duwde zich door de mensen heen, die nu langzamerhand richting hun trainingsplekken stapten. Ze negeerde zelfs de vraag van een van haar eigen cadetten en zette het uiteindelijk over in een steeds sneller tempo. Totdat ze ver genoeg buiten de wanden van de stad was, zakte de vrouw tot haar knieën. Ze sloeg enkele keren met haar vuist in de harde grond, niet hard genoeg om haar hand te breken, maar hard genoeg om bloed te trekken. Uiteindelijk beet ze zachtjes op haar lippen, met haar ogen knipperend om de tranen die kwamen weg te werken. Niet nu.

Een geluid haalde haar uit haar trans. Wellicht waren er wel meerdere tekenen geweest van een persoon die haar achterna was gekomen, maar.. ze merkte het nu pas op. Ze slaakte een diepe zucht. "Just.. leave me alone please." Sprak ze, denkend dat het iemand was die ze kende.

A'phyra Syc

Ze had even tijd nodig om haarzelf bijeen te rapen, toen de persoon waartegen ze had gezegd dat ze even alleen wilde zijn, niet weg leek te gaan. Een zachte zucht rolde over haar lippen bij de woorden die de persoon uitsprak, niet helemaal door hebbend dat ze de stem niet bepaald herkende. Ze rees omhoog en wreef wat over haar pijnlijke hand, nu pas merkend dat haar hand er redelijk bloederig uitzag. Great. Hopelijk ging niemand er vragen naar stellen, dat kon ze er niet bepaald bij hebben. Ze had geluk dat ze leefde in een militaire stad, men was wel wat bloed gewend. "I said I wanted to be al-" haar stem staakte en haar mond bleef midsentence open hangen, toen haar ogen de persoon, die tegen haar had gesproken, vonden. Haar hartslag sloeg een slag over bij het zien van de vrouw, een persoon die ze niet kende en haar ogen en.. haar hele uiterlijk, waren niet echt iets waar Naveena aan gewend was. Ze knipperde even met haar zeeblauwe ogen, waarna ze even diep ademhaalde en haarzelf herstelde. "I'm sorry," verontschuldigde ze zichzelf, van het feit dat ze had staan staren. Ze kon geloven dat de vrouw dit vaker meemaakte, maar ze kon ook geloven dat het niet fijn zou zijn. Ze was blij dat mensen niet zo naar haar staarden. Al mochten mensen in haar geval soms ook iets minder haar kant opkijken, als ze daar zelf zeggenschap over had. Ze slikte nogmaals, maar de brok in haar keel ging nog steeds niet weg. Ze was nog steeds lichtelijk van streek. Niet enkel van de klap die ze eerder had gekregen op haar schouder, waarvan ze nog steeds een beetje suf was, maar ook van de gedachten die steeds weer door haar hoofd kropen.

"It's very much human to break from time to time, but most people would rather not see someone they follow break down into screams." Ze liet haar blik op de grond vallen, waar ze eerder enkele klappen aan uit had gedeeld. Ze kon zien dat ze haar water element ook lichtelijk zijn gang had laten gaan, bij de agressieve klappen die ze aan de grond had uitgedeeld. Niet dat de grond aan de kant was gegaan voor haar vuist, de grond zag er nog steeds precies uit zoals voorat ze hier kwam. Ze was geen earthbender. Maar toch zag je lichte ijsvlokken langs de harde grond, alsof het lichtelijk bevroren was. Shit. Het was allang geleden sinds ze haar magie had gebruikt, zonder dat eigenlijk te willen. Haar blik werd weer op de bijzondere vrouw gericht, ze kon het niet laten om naar de persoon te staren, ze deed het zelfs zonder het zelf door te hebben. Haar woorden drongen dan ook iets later binnen bij de vrouw en even trok ze haar wenkbrauwen wat op. "The feeling of peacefulness?" Sprak ze. Yeah. Het was al twee jaar geleden sinds ze dat had gevoeld. Ze mistte het om op Alexander's borstkast in slaap te vallen, met het rustgevende geklop van zijn hart. Een geluid dat ze nooit meer zou horen. "Who are you?" De vraag rolde over haar lippen nog voordat ze er erg aan had. Ze liet haar blik over de vrouw heen glijden, niet zeker wat ze moest voelen of wat ze moest vinden van de vrouw. Ze was blij dat ze who had gezegd, en niet what, ook al schemerde de 'what' lichtelijk door haar vraag heen. Ze viste niet echt naar een naam.. meer naar een uitleg.

Ze had er even uitgezien alsof ze een spook had gezien, met haar mond half open en haar stem die midden in haar zin staakte met werken, zelfs haar ogen waren iets groter geworden bij het zien van de .. bijzondere vrouw. Gelukkig was de jonge vrouw er goed in zich snel te herstellen en dus verdween de blik in haar ogen al snel en sloot ze haar mond, om uiteindelijk een lichte glimlach rond haar lippen te vormen. Ze verontschuldigde zich zelfs, want dat had ze gezien als beleefd; hoewel sommige mensen in haar geval dan zouden doen alsof ze het niet hadden gedaan, vond ze dat ze op zijn minst even kon zeggen dat het haar speet, want het was duidelijk geweest dat het uiterlijk van de vrouw voor haar, haar had verbaasd en ervoor had gezorgd dat ze even in stilte naar de vrouw had staan staren. De vrouw zei dat het oké was, iets waar ze natuurlijk opgelucht over was. Ze knikte en ontspande zich iets, maar niet helemaal. Ze kende de persoon immers niet en haar eerste instinct was vaak dat ze in zo'n gevallen redelijk alert moest zijn. Ook al was ze niet bang voor de vrouw; ze was ervan overtuigd zichzelf uit benarde situaties te kunnen redden, ze wist immers van zichzelf een goede vechtster te kunnen zijn wanneer het erop aan kwam.

De vrouw verklaarde dat ze haar had gevolgd, omdat ze er zeker van wilde zijn dat ze veilig zou zijn. Naveena trok even licht een van haar wenkbrauwen op, waarna ze haar blik duidelijk even over de vrouw heen liet glijden. En de persoon voor haar zou dan wel in staat zijn haar in veiligheid te helpen als het erop aanstond? Hmn. "I can take care of myself perfectly fine, but thanks anyways." In alle ophef was ze echter vergeten een zwaard mee te nemen, al kon ze perfect zonder. Ze was erop getraind immers te vechten met haar magie, iets waar ze redelijk trots over mocht zijn. Ze was goed in het besturen van water, maar soms zelfs beter in het creëren van ijs en het gebruiken ervan. Zacht snoof de vrouw, haar hoofd heen-en-weer schuddend. "I don't think I've seen that peaceful land you're talking about in years." Niet sinds de dood van Alexander, in ieder geval. Naveena volgde de bewegingen van de vrouw met een getrainde alertheid, toen deze opstond en haar kant op kwam. Ze stelde zichzelf voor als A'phyra en legde haar uiterlijk aan de brunette uit. Ze knikte. "I'm sorry I made you uncomfortable, you don't need to explain yourself." Een lichte glimlach vormde zich weer om haar lippen en ze nam de hand van de vrouw aan die naar haar werd uitgestoken. "I'm Naveena," ze liet haar achternaam weg, maar wist dat haar naam niet speciaal vaak voorkwam, ze had immers nog nooit iemand gehoord met dezelfde naam, dus als de vrouw iets afwist van de hoge familie van I'llyria dan zouden er wellicht enkele belletjes gaan rinkelen bij haar naam. Ze hoopte van niet, echter. Ze haatte het wanneer mensen haar speciaal gingen behandelen, enkel en alleen omdat ze Zelroth Gryphon's dochter was en nu de zus was van de Chief of I'llyria.

Ze moest echter eerlijk toegeven dat er bij de aanraking van de vrouw een koude rilling door haar heen gleed, ze liet haar blauwe kijkers dan ook even op de twee handen vallen die in elkaar geslagen werden. De vrouw had.. bijzonder koude handen. Apart. Maar toch gingen er nog niet bepaald belletjes bij de brunette rinkelen. Ze richtte haar ogen al snel weer omhoog en liet na het schudden van de vrouw haar hand los, waarna ze haar eigen hand weer losjes langs haar lichaam liet hangen. Al snel kwam er een vraag wat er gebeurd was en Naveena haalde even lachend diep adem. "That's a long story, really." Sprak ze. "I just needed some fresh air." De stad kom soms nogal.. bedrukkend zijn. "You said you were an elf? You're not from around here, am I right?" Ze glimlachte, in een poging het onderwerp te veranderen. Ze wilde niet spreken over haar overleden vader en ze wilde al helemaal niet spreken over het feit dat elk hoekje van I'llyria haar deed denken aan haar Alexander.

Haar lichaam begon weer enigszins tot rust te komen, nadat ze van haar training was vertrokken en naar deze plek toe was gegaan. Ze begon langzaamaan de pijn in haar hand te voelen, de hand die ze tegen de harde aarde had aangeslaan. Maar dat was een zorg voor later. Voor een andere keer. Ze had nu haar helderblauwe ogen op de vrouw voor haar gericht. Een apart figuur, dat moest ze toegeven; maar ze kon ook toegeven dat de vrouw nog geen enkele vorm van gevaar voor haar was geweest, nog niet in ieder geval. Zachtjes knikte de brunette bij haar woorden. Het maakte niet uit of je wakker was of lag te slapen, je demonen waren er altijd. Zeker als je in de stad bleef waar iedere plek en ieder hoekje je terugbracht naar zekere herinneringen. Goede herinneringen, maar ook de slechte. De vervelende. Ze slikte zacht en liet haar blik kort langs de vrouw vallen, zichzelf herpakkend. "I don't think those things would help." Sprak ze. "I've tried them before, they don't work for me." Ze trok haar lippen iets omhoog in een ongemakkelijke glimlach. Ze had gerend, ze had naar muziek geluisterd, heck ze had alles geprobeerd waar ze over na kon denken, maar zodra ze weer rustig in haar bed lag en de stilte terugkeerden.. kwamen ook de herinneringen terug.

De vrouw slikte wederom bij de volgende woorden van de vreemdeling, die ondertussen wel al een naam had gekregen. Ook een aparte naam, ze kon geen andere persoon bedenken die, diezelfde naam droeg. Al kon Naveena daar ook redelijk over spreken, er waren niet veel mensen met haar naam. "It's more that I wasn't expecting to see anyone here. I thought I was alone." Sprak ze en nu ze erover nadacht, ze had de persoon inderdaad niet achter haar aan zien komen. Of gehoord. Meestal merkte ze dat wel. Maar nu.. niet? Vreemd. Gepaard met het vreemde uiterlijk en dan de manier waarop haar handen zo koud aan hadden gevoeld.. hmn, het was allemaal niet normaal en dat wist Naveena ook. Maar ze besloot er wijs over te zwijgen. Waarom er immers een opmerking over maken? Wellicht wilde de persoon voor haar er niet eens over spreken. Net zoals zij niet helemaal vrolijk zou zijn als er naar Alexander werd gevraagd.

Nymmerwell. Een lichte glimlach verscheen op de brunette haar gezicht. "Oh, I've never been there! It sounds like a wonderful place!" Ze was direct enthousiast. Nymmerwerll, ja, daar had ze ooit wel eens naartoe willen gaan. Alexander had haar beloofd dat hij haar daar eens langs zou brengen, zodat ze het regenwoud kon aanschouwen. Hij had het immers wel al gezien. Hij had veel meer gezien dan haar en alle verhalen die hij over Fallen Skies verteld had, hadden haar interesse gewekt naar de buitenwereld. De wereld buiten I'llyria. De wereld buiten de Legion. Maar.. ze kon niet. Haar verantwoordelijkheid lag hier. "I've been outside the walls before, yes, but not that far. I've been to D'auvignon once and .. to several other places in Navarre as well!" Maar dat was het ook. Oh, hoe graag ze ergens anders heen had willen gaan. Naar Vanaheim bjvoorbeeld, het thuis van haar Alexander. "Do you travel a lot?" Ze zou bijna willen wensen dat ook te kunnen. Haar verantwoordelijkheid bij de legion achter te laten en te gaan reizen. De mooie wereld te ontdekken.