The prophecy

Het was donker in de straten van D’auvignon. Het zwakke licht van de taveernes en de bijna volle maan hoog boven haar hoofd waren de enige bronnen van licht op dit latere uur. In sommige huizen was het zwakke schijnsel van kaarsen te zien, maar de meeste huizen waren al donker. Ynwyn deed echter nog geen aanstalten om naar bed te gaan. Dit soort avonden, wanneer belangrijke mannen zich in taveernes begaven en vele alcoholische dranken achterover sloegen, waren perfect om informatie te verzamelen. De vrouw hoorde alles wat er in de stad gebeurde. Ze wist elke shady persoon te vinden, hield ze in de gaten en wanneer ze een te groot gevaar werden zorgde ze ervoor dat alles keurig werd afgehandeld.

Een fladderend geluid doorbrak de stilte van de nacht, terwijl er een kleine uil op haar schouder neerstreek die zijn poot uitstak, waar een briefje aan gebonden zat. “Good boy,” mompelde ze terwijl ze het briefje van de poot afhaalde en het dier kort over zijn kop kriebelde. Ynwyn keek de straat rond en stopte het briefje weg, ze zou het wel lezen wanneer ze op een minder duidelijke plek stond. De uil maakte een zacht geluidje, waarna het zich van haar schouder afzette en in de donkere nacht verdween.

Ynwyn had zich in de richting de stadsmuren verplaatst. Er waren maar weinig mensen zo gek om op dit late tijdstip de veiligheid van de hoofdstad te verlaten. De blonde vrouw had de moeite niet eens genomen om haar paard op te halen, te voet kwam je ook al een heel eind. Ze was niet van plan om ver de bossen in de trekken, maar ver genoeg om rustig de brief te kunnen lezen en een plan voor te kunnen bereiden. De wachters merkten haar niet eens op toen ze door de poort heen glipte, precies op het moment dat ze de andere kant op keken. Geruisloos stapte ze van het pad af waarover reizigers naar de hoofdstad kwamen en koos voor een kleine bosweg. Dieren en jagers waren de enige die dit soort paden kende, of je moest perrongeluk hier beland zijn of de stad en diens omgeving goed kennen. Na ruim een half uur lopen stopte ze bij een boomstronk. Er leek niemand in de buurt te zijn, dus liet ze zichzelf op de grond zakken en leunde met haar rug tegen de stronk. Vervolgens haalde ze de brief tevoorschijn en vouwde deze open, hield het in het zwakke maanlicht en begon het priegelige handschrift te ontcijferen.

Ynwyn kneep haar ogen een beetje samen om de letters op de brief beter te kunnen lezen. Het was niet de bedoeling dat dit soort papieren in de handen van de verkeerde mensen kwamen, gezien ze soms belangrijke informatie konden bevatten. De blonde vrouw was een belangrijke informatiebron voor meerdere individuen. Vaak verbrandde ze de brieven meteen nadat ze deze gelezen was. Ze hield er niet van om haar dingen rond te laten slingeren, dan waren ze veiliger in haar eigen hoofd waar niemand anders erbij kon. Haar ogen schoten van het papier af toen ze een takje hoorde kraken. Ynwyn bleef doodstil zitten, waarna een stem de stilte van de nacht verbrak. Er klonk een zacht geritsel toen ze de brief vluchtig dubbelvouwde en omhoog keek, naar de persoon die verwonderd naar haar keek. Haar wenkbrauw ging automatisch een beetje omhoog, alsof ze van de andere persoon wilde vragen wat hij moest. Immers was het een tikkeltje verdacht om midden in de nacht door het bos te struinen, al deed ze dat zelf ook. Dat nam nog niet weg dat ze de intenties van de ander kon vertrouwen. Haar blauwe ogen stonden scherp terwijl ze de onbekende persoon recht aankeek. In het vage schijnsel van de maan kon ze zien dat hij een zongebruinde huid en donker haar had. “Yet you did disturb me.” In een soepele beweging kwam ze overeind, terwijl ze de brief ergens tussen haar kleding had laten verdwijnen en de onbekende man recht aankeek. Hij leek haar een aantal jaartjes jonger dan zijzelf, al zag ze er zelf ook nog jong uit. “Why are you sneaking around in the woods at this hour?” vroeg ze hem vervolgens scherp terwijl ze haar ogen over hem heen liet gaan. Normaal gesproken hoorde ze mensen wel aankomen, nu was ze echter zo in haar brief verzonken geweest dat ze het een beetje had gemist. Iets wat niet bepaald goed was natuurlijk, want ze moest altijd op haar hoedde zijn.