Another step forward

De vrouw had haar deken helemaal om haar heen gewikkeld in haar slaap. De warme lakens lagen tot aan haar kin over haar lichaam heen en wanneer iemand een snelle blik op haar zou werpen, zou het bijna lijken alsof ze vredig lag te slapen. Weinig was daarvan waar echter, want er lag geen vredige uitdrukking over haar gezicht. Het was precies zoals iedere avond die ze de afgelopen paar weken had gehad; dezelfde droom die steeds terug en terug kwam. Ze dacht er eindelijk vanaf te zijn, maar na de dood van haar vader was er weer iets bij haar omhoog gekomen. Het was dan ook dat die herinnering nog steeds op haar netvliezen gebrand stond. Ze kon zich nog precies herinneren waar ze was, welke straten ze door had gelopen, voordat ze op de trainingsplaats terecht kwam en de harde klap had gehoord. Voordat haar ogen op haar verloofde gericht werden, wiens shirt rood kleurde rondom het zwaard dat door zijn lijf werd geboord. Voordat hij op de grond terecht zakte en Naveena had geprobeerd bij hem te komen. Alle mensen hadden die dag opeens besloten in haar weg te staan en alhoewel de vrouw met al haar kracht en snelheid zijn kant op was gekomen, was ze te laat geweest. Hij had zijn laatste adem uitgeblazen voordat ze hem nog een laatste keer in haar armen had kunnen omslaan.

Maar deze keer was het anders. Ze werd gestoord midden in haar droom, op het punt dat het zwaard zijn kant op was gekomen en net voordat het zijn lijf zou doorboren, wekte een stem haar aandacht. Naveena? Het had eerst heel surreal geklonken, alsof iemand haar in de droom had aangesproken, maar toen ze verdwaasd omhoog kwam en wat met haar ogen knipperde, kwam ze weer tot de realisatie in haar kamer te zijn. Niet langer in haar droom. De vrouw fatsoeneerde snel haar haren, die wild door elkaar hadden gezeten van het woelen in haar bed, voordat ze haar blik op haar jongere broertje richtte. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen, bijna onhoorbaar. Vannacht was ze ontkomen aan het behaaglijke gevoel van het verliezen van de persoon waar ze het meest om had gegeven. Ze krulde haar lippen wat omhoog in een glimlach. "Can't sleep?" Sprak ze, opzij schuivend in haar bed en op het bed kloppend. Ze kon hem geen ongelijk geven. Het kasteel was niet bepaald de fijnste plek voor haar ook. Te veel herinneringen. Maar ze wist ook dat haar broertje nog jong was en dat hij waarschijnlijk nog niet zulke herinneringen had, maar nog last had van zijn kinderlijke angsten. Oh, hoe graag ze daarnaar terug zou willen gaan.

De jonge vrouw was niet kwaad op haar broertje die haar wakker had gemaakt, ze was zelfs niet geïrriteerd over het feit dat hij aan haar deur had gestaan en haar naam had gefluisterd. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Hij was zijn vader kwijtgeraakt op zo'n jonge leeftijd en dat had niet mogen gebeuren. Zelfs Naveena was nog jong om ouderloos door het leven te gaan, maar Elijah al helemaal. Hij had maar 14 jaar mogen genieten van Zelroth, als je het genieten had kunnen noemen. Twee jaar daarvan had Naveena niet meer gesproken tegen haar vader en vier jaar daarvan was hun relatie niet meer geweest zoals het vroeger was geweest. Ze was dan ook voor haar broertje aan de kant geschoven, zodat hij bij haar in bed kon kruipen. Ze had zelfs haar dekens iets verplaatst, zodat de veertienjarige zich lekker kon innestelen in de warme dekens die over haar bed lagen. Haar zeeblauwe ogen waren op haar broertje gericht en ze kon ze niet meer sluiten, nu hij daar zo lag met zijn blik op het plafond gericht. Haar arme, jonge broertje.

Enige tijd bleef het stil. Elijah bleef naar het plafond kijken en Naveena bleef haar blik op Elijah houden. Ze bestudeerde hem, probeerde erachter te komen waarom hij wakker was op dit tijdstip. Had hij een slechte droom gehad? Had hij de schaduwen in zijn kamer weer gezien als een monster? Of.. was het iets anders? Uiteindelijk kwam de uitleg. Een simpele zin. Een zin die een lichte, droevige glimlach op haar gezicht veroorzaakte. Devon. Ze miste hem ook. "We all miss him," sprak ze zacht. Iedereen dacht dat hij was omgekomen in de strijd, maar Naveena had dat niet willen geloven. Haar broer, dood? Nee, Devon was sterk. Hij mocht niet dood zijn en zolang ze zijn lichaam niet vonden, zou ze er ook niet in willen geloven. "He'll be back.." ze slikte een brok in haar keel weg en probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. "But while he's gone, you have Keaton and me." Ze grijnsde naar hem. En ze hoopte, voor Elijah, dat dat genoeg was. Want of Devon ooit terugkeerde? Nee, niemand wist dat zeker. Die kans werd met de dag kleiner en kleiner en met de dag werd de mogelijkheid dat hij was omgekomen groter.

Naveena zelf had het ook moeilijk gehad met het verdwijnen van haar broer. Ze had echter nooit de woorden van anderen willen geloven; Devon kon niet dood zijn. Dat mocht niet. Niet hem ook. Dat zou betekenen dat ze niet één, niet twee, maar drie belangrijke personen in haar leven had verloren de afgelopen paar jaren en die gedachten alleen bracht een brok in haar keel. Ze mistte Alexander, maar ze mistte ook de aanwezigheid van een van haar oudere broers. Wellicht mistte ze haar vader zelfs ook, ze had altijd geloofd er oké meer te zijn dat hij dood was, maar nu hij niet langer meer door de gangen liep, nu ze hem niet langer meer kon negeren zoals ze de afgelopen twee jaar had gedaan, merkte ze dat alles opeens.. zo leeg was. Zo rustig. Zo stil. Maar gelukkig had ze nog een oma over, die meer als ouder functioneerde voor de vrouw dan anders en daarnaast had ze ook nog Keaton en Elijah.

Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. "You're never too old for those thoughts, but you will learn to overcome them. One day." Ze kon hem niet verzekeren wanneer. Zelf werd ze ook nog steeds achtervolgd door schaduwen. Wellicht niet de 'monsters' die hij bedoelde - de monsters die niet bestonden, nooit bestaan hadden zelfs - maar door de schaduwen van haar verleden. Haar herinneringen. De fijne.. maar helaas ook de slechte. "I know what Devon used to do for you, calm you down and everything. Make you feel safe, but I can do that for you as well." Ze glimlachte. "I promise I'll protect you against those shadows, don't worry about them. They would be afraid to even enter your room." Speels knipoogde ze naar de jongen. "And one day you won't need me to protect you from them, you'll be able to keep them away yourself." Ze ging wat rechter zitten, zodat ze Elijah goed kon aankijken. "How's your training going?" Misschien als ze hem van onderwerp kon laten veranderen, hij dit vervelende gevoel zou vergeten en langzaam aan in slaap zou vallen. Slapen voor een persoon van zijn leeftijd was nodig, hij moest immers nog groeien.

Uiteindelijk, na enige stilte, had ze haar broertje de vraag gesteld hoe het ging met zijn training. Om het zware onderwerp wat te verlichten, of althans, dat had ze gehoopt. Hij meldde dat het lastig was lucht magie onder controle te krijgen en begrijpelijk knikte de vrouw. Ja, ze kon begrijpen dat hij er moeite mee had. Hij was immers nog maar veertien jaar oud en bovendien had hij al zoveel meegemaakt voor een kind van zijn leeftijd; het was dan ook geen verrassing voor haar, dat hij dan soms moeite had met het besturen en onder controle houden van zijn element. Zij had zelf soms nog eens moeite om haar water magie binnen te houden, wanneer de emoties over Alexander weer omhoog kwamen. Zachtjes knikte ze, luisterend naar zijn woorden. "Don't worry, little brother." Sprak ze, een glimlach op haar gezicht vormend. "You don't think me and Keaton had any trouble getting our magic under control? You'll be ready when you're eighteen as well, I'm sure!" Ze glimlachte, wetend dat ze vroeger ook veel moeite had met het onder controle houden van haar water magie. Telkens als haar emoties toen iets piekten, sijpelde iets van haar magie naar buiten, meestal in de vorm van ijs. Ze kon zich nog goed herinneren hoeveel dingen ze vroeger per ongeluk had bevroren, gewoon omdat haar magie wel eens de overhand had gekregen.

"And they are watching you, because you're a Gryphon." Sprak ze. "I know it can be hard sometimes, but you'll need to learn to live with that. We're important for our people, that's why they watch you." Dat was het. Zeker weten. Ze glimlachte breed en liet haar blik even van de jongen wegglijden. Al kon ze hem groot gelijk geven, dat gevoel van overal en dan ook werkelijk overal bekeken te worden. Dat gevoel van dat iedereen iets van je verwachtte. En dan had je nog de mensen die haar aankeken alsof ze een zielig ondervoed diertje was, alsof ze haar wilden helpen; terwijl ze nooit hulp nodig had gehad. Dat Alexander was overleden en ze daar overduidelijk nog niet overheen was, gaf mensen niet het recht om haar zo na te kijken. "You'll get used to it." Vervolgde ze vervolgens zachtjes. Al was ze daar zelf niet helemaal zeker van.