The seas be ours

Een geïrriteerde zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn hoofd schudde en naar voren stapte. “No, no, no, you’re doing it all wrong, you fool.” Zijn toon had alles behalve vriendelijk geklonken en hij vernauwde zijn ogen lichtjes. Vervolgens duwde hij de man aan de kant en nam de touwen zelf in zijn handen. Tegenwoordig konden de schooiers die hij aan boord nam niet eens meer fatsoenlijk touwen knopen, noch deden ze de moeite om het te leren. “Look, this is how it’s supposed to be.” Hij deed een stap achteruit en wees naar de knoop, die perfect was nadat hij deze onder handen had genomen. De man in kwestie verontschuldigde zich, wat hij vervolgens wat verveeld wegwuifde. “Now go do the rest as well, and if I notice you did it wrong again you’re done here.” Hij kon geen mensen gebruiken die niet eens fatsoenlijke knopen in de touwen konden maken terwijl ze in de haven lagen. Stel je voor dat zoiets op zee gebeurde. Dan kreeg je taferelen met klapperende en gescheurde zeilen, iets waar hij niets van wilde weten.

Midas leunde tegen de reling en keek de haven rond. Er waren verschillende nieuwe schepen bijgekomen vandaag en verschillende andere waren weer vertrokken. Het zou niet lang meer duren voordat hij ook weer de zee op kon, maar zijn mannen waren nog bezig met de laatste reparaties. Bij hun aankomst in Brightwater Keep hadden ze immers een kleine aanvaring gehad met een ander schip. Alleen de gedachte eraan zorgde ervoor dat hij zijn kaken op elkaar klemde en een zachte grom moest onderdrukken. Met zijn vingers streek hij over het hout van het schip heen, waarna hij zijn rug rechtte en zijn keel schraapte. “We’re calling it quits for today!” bulderde zijn stem over het dek, wat ontvangen werd door een mengeling van gejuich en gemompel onder de bemanning. Het duurde niet lang voordat het schip leeg was gestroomd. De meeste mannen zouden een taveerne of brothel in duiken om daar hun geld te spenderen. Even twijfelde hij of hij niet gewoon naar zijn quarters moest gaan, maar besloot wat socialer te zijn tegenover de crew en zich bij hen te voegen. Eventueel glipte hij er wat eerder tussenuit, maar het zou vast geen kwaad doen om zijn gezicht te laten zien. Het was iets wat hij niet altijd deed, gezien hij genoeg zaken te regelen had op zijn schip.

Hij had zich in een hoek van de taveerne neergezet en het duurde niet lang voordat hij rum voorgeschoteld kreeg. Kort knikte hij naar het meisje wat deze kwam brengen, waarna zijn blik naar de aanwezige gingen. Het grootste deel was bezet door zijn eigen bemanning, alleen een handje vol ontbrak, die hun vrije tijd elders waren gaan besteden. Hij zat alleen aan een tafeltje, draaide zich soms om zodat hij wat woorden kon wisselen maar vond zichzelf prima zitten waar hij zat. Hij had er weinig behoefte aan dat er rum over zijn kleding werd gegoten door een stelletje dronkenlappen. Een kapitein moest daar boven staan, anders was het laatste beetje aanzien wat hij had verdwenen. Zijn helderblauwe ogen richtte zich op toen een paar van zijn mannen opmerkingen maakte over een nieuwe gast in de taveerne. Vanuit zijn rustige hoekje bestudeerde hij het gebeuren. Ze leek nog best jong te zijn en om eerlijk te zijn had hij geen idee wat ze hier deed. “Leave the bloody lady alone, or I’ll feed all of you to my sharks.” Een aantal mannen keken geïrriteerd zijn kant op, waarna Midas ze een waarschuwende blik gaf. “And you know I don’t make jokes about that.” Vervolgens leunde hij achterover in zijn stoel, om de rum weer naar zijn mond te brengen en er een slok van te nemen. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar de dame, benieuwd wat haar volgende zet zou zijn.

De verleiding was groot geweest om zijn crew uit te wuiven en aan boord van zijn geliefde schip te blijven. Er was hem al eens vaker verteld dat hij niet zoveel waarde moest hechten aan het drijvend stuk hout, iets waar hij nooit zo goed tegen kon. Als met zijn dierbare schip spotte, dan sloot je deals met de duivel. Het zou dan ook niet de eerste keer zijn dat hij iemand terecht had gesteld voor het beledigen van de kapitein wanneer deze niet te spreken was over het schip wat hen overal in Fallen Skies kon brengen. De persoon was er dan ook niet levend vanaf gekomen, het was een voorbeeld geworden voor de rest van de bemanning, die vervolgens wel wisten wat ze wel en niet konden maken in zijn buurt. De mannen die hij op dit moment had wisten dus ook wel beter, maar vreemdelingen die hij soms tegen het lijf liep en die er openlijk voor uitkwamen kon hij wel wurgen. Tijdens de wat latere uurtjes, in taveernes, waren er genoeg mannen geweest die minachtend hadden gesproken over het kleinere, rotte schip wat in een hoek van de haven lag. Het schip zo zwart als de nacht, met zo hier en daar een missende plank en zeilen die aan elkaar waren geregen als een lappendoek. Midas was iemand die het ene moment zo sereen als een stille zee kon zijn, maar het andere moment uit zijn slof schoot en net zo wild was als het water in Davy Jones’ locker. Kort haalde hij zijn neus op, denkende aan de meningen die anderen hadden over zijn zwarte parel, een bijnaam die hij jaren geleden voor zijn schip had bedacht. In gedachten verzonken had hij over de reling gestaard, zijn ogen gericht op het vuile water in de haven van Brightwater Keep. De naam klonk misschien rooskleurig, het water was alles behalve. Er was veel schorem wat hun etensresten en andere zooi in het water flikkerde. Want waar moesten ze het immers anders laten. Zijn ogen volgde een fles die voorbij dobberde. Het had de fles kunnen zijn die hij de vorige dag ergens in het zand had laten staan, om deze vervolgens compleet te vergeten gezien hij nog in een roes verkeerde. Toen de fles uit zijn gezichtsveld was verdwenen rechtte hij zijn rug wat en haalde diep adem, waarna hij maar zijn mannen schreeuwde dat het klaar was voor vandaag. Morgenochtend zou hij ze allemaal, op een redelijk vroeg tijdstip, optrommelen om de laatste paar grote taken aan het schip uit te voeren, waarna ze weer klaar zouden zijn om de hoofdstad van Rhoynar achter zich te laten. Er ging niets boven de zeelucht die zijn longen vulde. Daarmee bedoelde hij niet de bedompte lucht van Brightwater Keep, nee. De zilte lucht die hij inademde wanneer hij zijn schip richting de horizon stuurde, waar een ondergaande zon een prachtig verschijnsel vormde. Hij mistte het, dat uitzicht, meer dan alles. De zee was zijn thuis en dat zou het altijd zijn.

Midas had er uiteindelijk maar voor gekozen om zichzelf in een goed daglicht te stellen bij zijn crew. Immers wist hij dat ze het wel zouden waarderen als hij zijn hoofd liet zien tijdens een gezellig avondje in de taveerne. Gaf hem een fles rum en hij zou zichzelf wel kunnen vermaken, hoogstwaarschijnlijk zouden zo hier en daar wat interessante woordwisselingen vallen en daarmee zou het een avond zoals alle anderen worden. Vaak hield hij zich buiten de onenigheden van zijn bemanning, zolang het niet op zijn dek gebeurde en ze het achter zouden laten in Brightwater Keep waren het zijn problemen niet. Soms was het vermakelijk om te zien hoe ze met elkaar op de vuist gingen, of met bemanningsleden van een ander schip – dat laatste moedigde hij soms wel eens aan, puur voor zijn eigen leedvermaak. Het was maar zelden dat hij zich zo liet gaan dat hij zelf op de vuist ging met mensen, maar het was zeker niet ongewoon. Immers bleef hij ook een piraat. Een kapitein, maar een piraat. De laatste keer was de dag van hun aankomst in de hoofdstad geweest. Ze hadden een aanvaring gehad en hij was later die dag dan ook aardig uit zijn slof geschoten tegen de desbetreffende kapitein die haar schip frontaal tegen de zijne aan had gevaren. Een botsing was voorkomen geweest als één van de twee schepen weg had gestuurd, maar beide kapiteins waren daar te egoïstisch voor geweest. Midas hoopte dat vanavond wat rustiger zou verlopen, gezien hij zich liever met een goede fles drank in zijn quarters had teruggetrokken. Waarschijnlijk zou hij wat met zijn kaarten aan de weer gegaan, routes uitstippelen voor de reis die binnenkort komen zou.

Nu zat hij hier, in een hoekje van de taveerne terwijl zijn mannen zich met elkaar leken te amuseren. Hij ving wat woorden op over een weddenschap, waarbij zijn mondhoeken flauwtjes omhoog trokken en hij zijn neus ophaalde, om vervolgens nog een flinke slok van zijn rum te nemen. Hij liet de vloeistof door zijn keel gaan en zuchtte, waarna hij wat afwezig naar de inhoud van de beker. Op zijn tafel stond een halflege fles, maar hij had wel meer nodig om zijn rationele manier denken te verliezen. Er waren wel avonden waarbij hij ergens in de goot belandde omdat hij nog amper op zijn benen kon staan, of dat hij zichzelf in slaap dronk wanneer ze zich op zee bevonden, maar over het algemeen was hij zich de laatste jaren redelijk bewust van zijn drinkgedrag. Hij wist vaak wel waar hij moest stoppen om zich niet de dood in te zuipen. Zijn bemanningsleden hadden vaak wat minder zelfbeheersing, en ook vandaag leek dat niet veel anders te zijn. Aan het volume te horen was de drank al aardig aangeslagen. Het werd wat stiller toen er plotseling een dame verscheen. Hij richtte zijn blik kort op, maar besloot al snel dat zijn ru wat meer aandacht nodig had. De dame waande zich een weg naar de bar, waar ze al snel gezelschap kreeg van één van zijn mannen. Kort schudde hij zijn hoofd, waarna hij zich iets verder onderuit liet zakken en wat met de ringen rond zijn vingers speelde. Hij richtte zijn ogen weer op zijn bemanning, die nu met een aantal mensen rond de dame stonden, die net vrij duidelijk had gemaakt dat ze haar met rust moesten laten. Hij schraapte zijn keel en sprak vervolgens op, iets wat, zoals verwacht, de nodige indruk maakte en zijn mannen liet afdruipen. Kort haakte hij zijn blauwe ogen op de dame, ze zag er niet uit als iemand met haar roots in Brightwater Keep. Daarvoor had ze teveel details in haar verschijning, ze was te verfijnd om van het normale volk te zijn. Hij vroeg zich dan ook af wat iemand zoals hij hier deed. Hij nam net weer een slok van zijn rum toen ze aan zijn tafel verscheen. Bij haar woorden kwam er een zachte brom uit zijn keel, waarna hij het laatste beetje uit zijn beker achterover gooide. “I don’t think there’s anything to poison left in there in the first place.” Hij grijnsde kort om zijn eigen woorden, waarna hij naar de fles greep en zijn beker opnieuw vulde. “If you were smart you would’ve left this place, love.” Hij plaatste de fles weer terug op tafel en keek haar weer aan. “But of course, sit, or they’re going to keep staring at you.” De ogen prikten in zijn rug, daarvoor hoefde hij zich niet eens om te draaien. Hij kwam wat overeind in zijn stoel en richtte zijn ogen op haar, lichtelijk geamuseerd. “Captain Hargrove, but Midas is just fine.” Hij bracht zijn beker opnieuw naar zijn lippen, maar nog voordat hij een slok nam opende hij zijn mond weer. “And who might this fair lady be, wandering around in places she shouln’t be wandering?” Tevreden met zichzelf nam hij een volgende slok, waarna hij weer iets achterover in zijn stoel zakte.