Remember what we're fighting for

De elf had het druk met haar baan, de taak die haar gegeven was. Ze was weggegaan van de Brotherhood om een monster achterna te gaan, een wezen dat voor enkele doden in de duistere jungle van Nymmerwell had gezorgd. Op haar pad was ze echter nog veel meer problemen tegengekomen. Meer dan ze had verwacht, waardoor haar taak iets langer had geduurd dan ze had gedacht. Ze was nu op weg terug naar de Brotherhood, in de hoop dat het daar nog steeds zo was zoals ze het had verlaten. Ze had het altijd al redelijk lastig gevonden om de Brotherhood voor zo'n lange tijd te verlaten, aangezien de vrouw het altijd al lastig had gevonden om de druk die ze droeg op andermans schouders te leggen; ze wist dat als ze het zelf deed, het goed werd gedaan. Wat als iemand anders haar taken over moest nemen? Wat als het mis ging en ze was er niet om te helpen? Het was lastig om los te laten, maar ze had geen andere keuze; anders zou ze niks meer kunnen doen. En het beschermen van Fallen Skies kwam toch meestal nog steeds op de eerste plaats. Daar was ze op getraind, immers. Wezens en monsters achterna gaan, hun spoor kunnen volgen en vervolgens de beesten ten onder brengen. Ze werkte altijd zeer precies, zo weinig mogelijk van haar eigen spoor achterlatend wanneer ze dat deed. Zoals iedere andere echte assassin van de Brotherhood kon. Al was zij in vele opzichten natuurlijk een klein beetje anders; ze nam geen taken op van anderen. Voegde zich niet in wraakachtige gevechten tussen buurman en buurvrouw, of tussen bepaalde lords of ladies. Nee, daar was zij niet voor; dan konden ze beter naar iemand anders mee gaan. Ze was ervoor om de monsters achterna te gaan. Diegenen die daadwerkelijk iets hadden gedaan. Moordenaars, vampieren, weerwolven en dan had je nog de talloze beesten die door het land heen reisden.

Een zucht rolde over de lippen van de vrouw, terwijl ze haar pad vervolgde. Haar uniform zat ondertussen onder het bloed en de modder, iets wat aantoonde dat ze een heus gevecht had geleden enkele uren geleden. Ze had gewonnen, uiteraard, anders zou ze hier nu niet meer lopen. Waar menig ander persoon makkelijk geluid maakte in een plek zoals deze Jungle, leek Nioniel hier geruisloos doorheen te stappen. Nog iets wat ze geleerd had in de Brotherhood. Ze was bijna een met de natuur. De vrouw staakte haar pad toen ze het geluid van voetstappen hoorde. Ze liet haar amberen ogen door de omgeving glijden en uiteindelijk zag ze de veroorzaker van het geluid. Een andere persoon. Ze hief haar wenkbrauwen wat op, vreemd, ze had niet verwacht in dit deel van het woud nog iemand tegen te komen. Haar blik gleed echter wat verder weg van de persoon, waar een wilde luipaard langzaam door de struiken heen kroop, met zijn gouden kijkers op de persoon gericht. Ze was eigenlijk van plan geweest haar baan te vervolgen en de ander voor zijn lot over te laten, maar het was nogmaals haar taak mensen te helpen. In sommige gevallen waren sommige mensen nogal een pain in the ass, maargoed, ze had geen andere keuze. "Watch out!" Sprak ze, haar stem verbrak de stilte van het woud. Een pijl die ze zorgvuldig op haar boog had geplant, schoot door de lucht heen en landde recht voor het luipaard op de grond. Waardoor het schrok en maakte dat het weg kwam. Ze wist dat het doden van een luipaard tegen de regels was, het werd immers gezien als een heilig dier door vele bewoners van het woud. "You should be more careful, making noise like that attracts predators." Snoof ze. Haar weg naar de persoon toe banend, om de pijl uit de grond te plukken en weer in de koker te steken. Pijlen waren veel te valuable om ze zomaar achter te laten, immers.

Alec first!

Het was officieel niet eens haar taak om mensen uit de problemen te helpen. Maar toch gebeurde het wel eens vaker dat ze iemand tegenkwam die iets te luidruchtig rondstapte, iets te weinig oplette en dan gezien werd als een makkelijke prooi. Want heck, why not? Je kon iemand van ver af horen lopen en de persoon was alles behalve naar zijn omgeving aan het kijken, veel makkelijker dus dan de gewoonlijke prooidieren waar een luipaard op joeg. Daarom had ze dus zo snel als ze kon een pijl uit haar koker gehaald, de jongen gewaarschuwd en deze vervolgens op de grond afgeschoten. Vlak voor de snuit van de luipaard, die van de plotselinge aanval hevig schrok, en zich snel uit de voeten maakte. Ze zou een dier nooit doden voor een poging te doen op een makkelijke vangst; zij moesten immers ook eten. Het hoefde echter niet te betekenen dat ze het moest laten gebeuren. De jongen leek geschrokken te zijn van de plotselinge actie, maar goed ook. Dan zou hij misschien de volgende keer wel beter opletten. Ze snoof duidelijk toen hij haar bedankte. "Don't thank me, it's my job." Sprak ze, al was het technisch gezien niet officieel haar baan. Ze was eerder een assassin, al vond ze dat een onwaardige titel voor haar taken. Ze zocht monsters op, zowel dierlijk als menselijk, en was niet gewoonlijk voor 'huur' voor ieder persoon die ook maar een probleem had met een ander. Om haar hulp te krijgen, moest de persoon die je dood wilde, toch wel iets slechts gedaan hebben. Ze zou geen onschuldig persoon vermoorden, niet omdat een ander vond dat deze persoon dood mocht.

Ze liet haar blik even over de jongen glijden. "If you're going to walse through the forest, please be sure to mind your surroundings." Sprak ze, nadat ze de pijl weer veilig in haar pijlenkoker had gestopt. Hierna richtte ze haar ogen weer op de omgeving. Ugh, nu was ze van haar pad afgeweken, nu moest ze weer terug de berg opstappen om verder te kunnen lopen. Ze leek niet echt meer van plan te zijn om tegen de jongen te spreken en leek eerder bezig te zijn met een goede weg te bedenken om verder terug te stappen richting Forlindon. Nioniel was dan ook niet bepaald het sociale type; ze hield niet vaak van die nonsense gesprekken over koetjes en kalfjes. Dat was nooit iets voor haar geweest, zelfs als kind was ze altijd al heel serieus geweest.