System of Survival

De keren dat ze alleen door de woestijn heen reed waren op één hand te tellen. Niet alleen had ze meestal gezelschap bestaande uit slaven en bewakers bij zich, maar ook vermeed ze deze plek het liefst. Vreemd genoeg was het erg nog heter dan in de stad en er was niets. Letterlijk niets. Zo nu leek het alsof er aan de horizon zich een teken van leven bevond, maar als je eenmaal dichtbij genoeg kwam, dan bleek dit allemaal maar schijn te zijn. De lady of Sundarin was op weg naar Archeon de hoofdstad van Valyria. Een onaangekondigd bezoekje, maar broodnodig en eentje die ze het liefst zo snel mogelijk afvinkte. Slaven en andere gespuis zouden haar in de reis alleen maar belemmeren. In haar eentje te paard was ze stukken sneller.

In de verte doemde iets op wat leek op begroeiing en dit betekende vaak water. Voor de reis had ze voldoende water meegenomen in een flacon, maar het zou goed uitkomen als deze onderweg  nog eens goed gevuld zou kunnen  worden. Just in case. Wie weet raakte je wel de weg kwijt of werd je door een andere oorzaak verhinderd. Toen ze enkele meters verwijderd was van de plek die ze eerder aan de horizon had zien liggen wist ze het zeker, dit was echt. Het dier waarop ze reed werd nogmaals aangespoord alsof het kleinschalige bos en beekje elk moment weer de biezen konden pakken. Eenmaal aangekomen stapte ze behendig van het paard af die al meteen de verkoeling van het water op zocht. Uit één van haar zadelzakken viste ze een flacon die ze kon vullen in het beekje.

[Eerste post voor Rey]

Het was nog maar de vraag hoe slim het was om in je eentje door de woestijn te reizen. Vooral als je een bepaalde belangrijke titel droeg en een vrouw was. Er hoefde maar één iemand op haar pad te komen die het slecht met haar voor bedoeld had en het was afgelopen. Toch ging ze daar liever niet vanuit. Angst was niet iets waar ze zich graag door liet leiden. Bovendien was ze bewapend en kon ze prima een zwaard hanteren. De vraag was alleen nog of ze op het moment zelf ook mans genoeg was om zich ermee te verdedigen en misschien wel iemand te doden. Een dergelijke situatie had ze nooit meegemaakt, dus het kon zomaar zijn dat ze ervoor zou kiezen om zich meteen over te geven.

Terwijl haar ros genoot van het verkoelend water, was Daelorian bezig om haar flacon te vullen. Met het water wat ze had kon ze prima van Sundarin naar Archeon, maar ze nam liever het zekere voor het onzekere. Toen de flessen eenmaal gevuld waren draaide ze zorgvuldig de dop erop en werden ze weer opgeborgen in de zadeltassen. Op het moment dat ze de tas weer sloot zag ze vanuit haar ooghoeken iemand haar kant op kwam rijden. Haar linkerhand greep naar de grip van het zwaard wat ze mee had genomen. De dame die aan kwam rijden groette haar en merkte op dat ze niet zo vaak eenzame reizigers tegen het lijf liep in de woestijn van Valyria. Het verbaasde Daelorian niets, want het had ook weinig te bieden. Langs de rivieren lagen verschillende dorpen waar mensen groenten en fruit verbouwden en hier en daar was er een mijn te vinden, maar meer had deze zandbak ook niet te bieden. ”Daar kan ik mij iets bij voorstellen.” Ondertussen had Daelorian haar kling alweer gelaten voor wat het was. Deze dame leek niet op iets slechts uit te zijn. Bovendien had ze een hele kudde aan vee bij zich wat er waarschijnlijk op duidde dat ze hier was om haar dieren te laten grazen. Niet dat er veel te grazen viel, maar het vee dat hier in Valyria rondliep was wel gewend aan het gebrek aan voedingsstoffen en hadden zich door de jaren heen er volledig op aangepast. ”Je reist zelf wel in je eentje door de woestijn heen?” Naast de boeren en mijnwerkers die zichzelf identificeren als Valyrianen waren er ook nomadische volken te vinden in de woestijn. Deze voelden zich meestal niet verbonden met het koningshuis en volgden hun eigen pad. Vaak hadden deze mensen dan ook maar weinig met het gewone volk en al helemaal niet de adel. Het scheelde ook maar weer dat Daelorian haar sieraden had thuisgelaten en gekleed was in een simpele witte jurk, die net zo goed van een slaaf had kunnen zijn.

De dame die voor haar stond was één van de weinigen die haar dagen voornamelijk sleet in de woestijn. Een bestaan dat veel moeilijkheden kende, maar Daelorian wist ook wel dat het vrijheid met zich meebracht. Vrijheden die je in de stad niet had en ook met geen geld te koop was. De dame wenkte naar het vee wat op de achtergrond liep om duidelijk te maken dat dat de reden was dat ze hier ronddwaalde. De woestijn had weinig te bieden en zelfs voor deze dieren. Toch konden ze hier prima gedeien van het droge woestijn gras wat hier en daar wist te groeien. De dame vroeg naar waar Daelorian vandaan kwam. ”Sundarin,” antwoordde ze. Natuurlijk had ze hier niet de waarheid hoeven uit te spreken, maar het kon geen kwaad om haar te laten weten dat ze uit Sundarin kwam. Desalniettemin zouden er vast wel mensen in de woestijn wonen die niets, maar dan ook echt niets met de gele stad hadden. ”Het lijkt mij nogal een eenzaam bestaan veehouder in de woestijn,” merkte Daelorian op. De woestijn stond nou niet echt bekend als een populaire ontmoetingsplek voor mensen. Sundarin naar Archeon was een hele reis en tot halverwege was ze maar één persoon tegengekomen en dat was deze dame. Ze reisde alleen, dus echt veel mensen om tegenaan te praten had ze niet. Tenzij ze de hele dag tegen haar vee wilde aanpraten.