Elementary hallelujahs & Ausrine

Na avonden lang bezet te zijn geweest door ongeplande afspraken en ongenode gasten, vond Jasper het eens tijd om het heft in eigen handen te nemen. Hij moest eruit, weg van zijn stoffige kantoor en de vier muren die elke dag steeds dichter op hem af leken te komen.

Zonder iets aan zijn wachters te laten weten was hij weggeglipt, langs een pad dat hem door de tuinen naar de bewoonde wereld leidde. Slim? Natuurlijk niet. Maar als hij zou vertellen wat hij van plan was, zouden ze ongetwijfeld achter hem aan komen – iets dat Jasper deze avond absoluut wilde vermijden. De donkerblauwe mantel die hij droeg was bijna een soort camouflage in de donkere nacht, de kleur versmolt in de duisternis – alleen de kleine gouden pin met de valk, het symbool van Sunfall, die onder zijn kraag zat bevestigd zou hem kunnen verraden.

Sunfall was prachtig in de nacht, nu de zon die de stad zijn naam gaf in de zee gezonken was. Zijn stad. Het klonk zo surrealistisch om het te zeggen – dat deze mensen die nu lachend over straat liepen, drinkend en zingend, onder zijn gezag vielen. De bewoners herkenden hem niet, gelukkig. Nóg niet. Jaspers debuutverschijningen onder een groot publiek – de feestdagen van de priesters, onder andere – leken tot zijn grote vreugde nog in de verre toekomst te liggen.

Zijn voeten droegen hem door de stad heen, langs de cafés die bruisten van de toeristen en de laatste markthallen die werden gesloten – of juist werden klaargemaakt voor de volgende ochtend. Overdag was Sunfall al een wirwar van kanaaltjes en bruggetjes – en zonder daglicht leek het alleen nog maar meer een doolhof te worden. Toch had Jasper een weg gevonden naar de kathedraal, zoals alle wegen uiteindelijk naar het met goud bekroonde bouwwerk leken te leiden. Het was er bijna griezelig rustig, een wereld van verschil met het zo bruisende stadscentrum, alsof de zogenaamde mystiek van de priesters zich als een aura door de lucht had verspreid.

De gouverneur bleef een aantal tellen staan om ernaar te kijken – het ultieme symbool van de priesters en hun macht die jammer genoeg nog ver in te stad te voelen was, zelfs indrukwekkend nu de zon er niet op scheen. Het ultieme symbool van hun decadentie. Jasper vond uiteindelijk een plaats op de rand van een waterbassin dat dicht bij de kerk lag. Een oase van rust in de drukte, alleen verlicht door een aantal windlichten.

Hij wilde net aanstalten maken om op te staan en verder te lopen toen hij iemand hoorde en hij even opkeek – zelfs het zwakke schijnsel van de windlichtjes rondom de kathedraal onthulde een gestalte gekleed in goud, overduidelijk één van de priesteressen. Niemand anders zou het in zijn hoofd halen zo uitgedost de nacht in te wandelen. Jasper fronste zijn wenkbrauwen – voor zover hij kon zien was het niet Hathor. Wat een verademing. 'The moonlight is beautiful tonight, isn't it?' sprak hij, kijkend naar het schijnsel dat op het water viel, hopend dat hij haar aandacht getrokken had. 'I thought priests weren't allowed to go out after sunset?' merkte hij terloops op, zijn hoofd nu pas naar het meisje draaiend.

De avond was sereen. Rustig. Prachtig. Zelfs hier bij de kathedraal, die in het maanlicht misschien wel mooier was dan Jasper eigenlijk wilde toegeven. Hij had zich nooit kunnen herinneren het plein met de waterbassins voor de kerk ooit zo rustig te hebben gezien – overdag wemelde het er immers van de mensen, die in het hoogseizoen in de rij stonden om de oh zo prachtige kerk en haar architectuur en haar schilderingen van binnen te mogen bekijken. En de priesters natuurlijk.

En één van die priesteressen was naar buiten geglipt, waarschijnlijk in de hoop dat niemand haar zou zien op dit nachtelijke tijdstip – maar helaas. Gesnapt door haar eigen governor, waarschijnlijk nog een graadje erger dan dat ze door Hathor aan haar haren weer naar binnen zou zijn gesleept. Zijn aanvaring met hun Sol Invictus had hem waarschijnlijk niet bepaald populair gemaakt onder haar volgelingen, maar eerlijk, wat had hij op dit moment, op dit tijdstip te vrezen? De meeste priesters lagen waarschijnlijk toch te slapen (of wat ze ook in de naam van Sol deden na zonsondergang) en het meisje voor hem zag er nou niet bepaald uit alsof ze hem wat kon maken. De brunette had toegehapt op zijn opmerking over het maanlicht en hem gelijk gegeven. Ze had lef, dat moest hij haar toegeven, vooral als Hathor onder haar priesters net zo duivels en heethoofdig bleek te zijn als ze tegen hem geweest was. Ze bevestigde dat de priesters inderdaad niet naar buiten mochten als het buiten donker werd, waarop Jasper lichtjes glimlachte. Zie je, hij wist wel iets van het meest bevoorrechte gedeelte van zijn bevolking. ’And yet you’re still outside, you little rebel.’ De man trok zijn wenkbrauwen op, tuitte zijn lippen. Wat interessant - een rebellerend priesteresje. Wat zou Hathor daarvan zeggen? ’Aren’t you afraid of your Sol Invictus?’

De brunette had Jasper meteen herkend. Ze deed niet eens moeite het te verbergen. ’I didn’t knew lords dared to come so close to the church.’ Een prima weerwoord – een eigenschap die ze met Hathor leek te delen. Jasper lachte en schudde zijn hoofd. ’I’m not afraid of a building, sweetling.’ Want dat was wat het was, nietwaar? Een gebouw met een bijzondere betekenis. Niks meer en niets minder dan dat. De brunette ging nog verder, en om haar tweede zin moest Jasper nog harder lachen. ’Admitting my sins?’ Hij kwam iets meer overeind van de rand van het waterbassin, keek hoe de sieraden van het meisje glitterden in het maanlicht. Iedereen die ook maar een beetje besef had van Sunfall zou zo kunnen zien dat ze een priesteres was. ’I think we should go to church together then – although I think you’re sinning even more than I am right now, leaving your monastery in the middle of the night...’ Jasper vervolgde zijn zin in een nep-verontwaardigde stem, tikte zijn vingers zachtjes tegen de rand van het bassin terwijl hij het zei.

’So, tell me, what exactly gave away my identity? Was it the smell of my sins?’ Hij kon zich niet voorstellen dat ze van zo’n afstand en met zo weinig licht het kleine gouden speldje op zijn mantel had herkend.