Haar donkerrode ogen dwalen af van boom naar boom, struik naar struik. Elk object goed in haarzelf opnemend. Het was niet de eerste keer dat ze zichzelf door de bossen van Navarre waande. En het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. Dit was haar thuis. Het bos waar de meeste mensen zich niet durfde de laten zien. Het bos wat grotendeels verwoest was door haar vader. En als je goed zocht vond je op sommige plekken nog kilometers lange stukken met verwoest landschap. Ze had hem gehaat voor wat hij had gedaan, niet alleen voor het verbranden van het zo geliefde landschap, maar ook voor de dingen die hij haar had opgedragen. En nog steeds haatte ze hem. Het was een haat die de vlammen in haar alleen maar meer aanwakkerde. Het enige waar ze om had gevraagd was een beetje rust in haar leven. Maar rust was iets wat ze nooit zou krijgen. Niet zolang haar vader nog leefde.

Nu hij haar de laatste paar dagen met rust had gelaten had ze toch de kracht weer gevonden om naar buiten te gaan. Met haar mantel rond haar heen geslagen waant ze haar weg door het beboste gebied. Ze hield de omgeving hierbij nauwlettend in de gaten, maar voor het grootste gedeelte van haar tocht was ze alleen geweest. Of toch niet? Kort schoot een gedachten door haar hoofd, niet al te lang geleden wilde ze haar vader bezoeken in Nordshal. Of nouja, bezoeken kon je het niet noemen. Hij had het haar opgedragen dus ze gehoorzaanmde. Tijdens haar reis raakte ze verdwaald en uiteindelijk betrad ze het gebied van Falkreath. De gedachte dat ze dat bos nooit meer zou kunnen verlaten had haar een beklemmend gevoel gegeven. In tegenstellingen tot het bos van Navarre wist ze hier haar weg meestal wel te vinden. Ware het niet dat ze een ander paar voetstappen hoorde naderen. Van onder haar mantel legde ze haar hand op de dolk die ze bij zich had en stapte ze de schaduwen in. Haar vuurrode haar verbergend onder de mantel die ze droeg.