twentytwo

Na een aantal dagen op zee gespendeerd te hebben was het schip uiteindelijk aangekomen in de haven van Brighwater Keep. Het was vroeg in de ochtend geweest toen ze eenmaal aangemeerd hadden en ze het schip had kunnen verlaten. Vanaf het dek had Sierra toegezien hoe alles in orde werd gebracht en had ze haar ogen ook de kost gegeven op wat er allemaal in de haven zich afspeelde. Het was toch weer heel wat anders dan de haven van Isla de Juegas, die in vergelijking met die van Brighwater Keep maar een kleine aanlegplaats was. Sierra griste haar spullen bij elkaar, voor zover ze die had, en verliet het schip via de loopplank. Het was meer dan tien jaar geleden geweest dat ze in Brighwater Keep had gewoond. Destijds was ze nog een jong onschuldig meisje geweest, maar daar was nu nog maar weinig van over.

Door de drukke mensen menigte probeerde Sierra zich een weg te banen. Al op het schip had ze plannen gemaakt van wat ze zou gaan doen eenmaal in de hoofdstad van Rhoynar. In haar jongere jaren had ze hier gewoond en geleefd met een rijk gezin. Zij hadden zich destijds gehuisd in het meest welgestelde wijk van Rhoynar. Sierra wilde proberen of ze ergens in de buurt een baantje kon krijgen en daarmee geld kon verdienen. Ondertussen kon ze zich dan bedenken wat ze verder zou willen met haar leven. De buurt waar ze moest zijn lag vrij geïsoleerd van de rest van de stad tegen een klif. Op diezelfde klif bevond zich ook het kasteel waar de Duke zich gehuisvest had. Asher had de naam van de duke meerdere malen horen vallen en meestal in een goede en positieve zin. Daarom had ze haar zinnen ook maar als eerst op hem gezet. Mogelijk was dit iets te hoog gegrepen en zaten ze echt niet te wachten op haar, maar wie niet waagt, wie niet wint.

De weg naar het onderkomen van de duke was een lange en niet altijd even gemakkelijke. De wijk waar ze doorheen had gemoeten was streng beveiligd en meerdere keren was ze aangehouden en ondervraagd. De jurk die ze droeg was voor Isla de Juegas een best dure en luxurieuze, maar in Brightwater Keep was dat wel eventjes anders. Gelukkig had ze zichzelf tot nu toe er wel onderuit kunnen praten. Wonderbaarlijk genoeg was ze uiteindelijk ook bij een grote poort aangekomen. De poort naar het kasteel toe. Twee mannen deden hier de wacht en Sierra liep dan ook naar hun toe. ”I am sorry, but I have an appointment with the Duke’s steward. Could you tell me where I can find him?” vroeg ze zo beleefd mogelijk. Nu was het nog maar te hopen dat het zou werken.

[Trystane]


 

Sierra achtte de kans groot dat ze hier uiteindelijk met lege handen weer zou vertrekken. Desondanks wilde ze maar al te graag een poging wagen. Wie weet haalde ze er wel iets nuttigs uit. Bovendien, iemand die niets had, kon ook niets verliezen. Sierra was misschien wel vrij, maar was tegelijkertijd ook alles verloren wat ze had gehad. In een korte periode stond haar hele leven op zijn kop. Niet alleen was ze haar werk en huis kwijt, maar ook haar grootste liefde en toeverlaat. In principe kon ze situatie niet verslechteren, maar alleen maar verbeteren.

Nog voordat de wacht antwoord kon geven verscheen er een man die om meer duidelijkheid vroeg. Sierra wierp vluchtig een blik op de man in kwestie die zojuist was aan komen lopen. Al snel concludeerde ze dat hij een hoge functie moest bekleden in het kasteel en mogelijk de steward was waar ze zojuist om had gevraagd. In dat geval zou ze zich hier misschien moeilijk onderuit kunnen praten. ”It’s work related,” lichtte ze hem toe. ”I have been told that there are some job opportunities here at court.” Het verbaasde haar telkens weer hoe makkelijk ze kon liegen of de waarheid kon ombuigen naar haar zinnen. Het was een gave waar ze zelf nog niet helemaal uit was of ze er trots op was. Toch had het haar in haar leven vaak geholpen en was ze tot nu toe niet tot nauwelijks betrapt.


 

Even ontstond er lichte twijfel bij haar. Wat als dit volledig verkeerd zou vallen en ze erachter kwamen dat ze hier maar gewoon stond te bluffen? Misschien viel het wel in het verkeerde keelgat en zou ze aangeklaagd worden of iets dergelijks. Dat was niet iets waar je op zat te wachten en allemaal niet als vreemdeling in een nieuwe stad. Gelukkig leek dit allemaal niet zo te zijn. De man, die haar had gevraagd waar het allemaal om ging, stelde voor om even te lopen. Sierra knikte en volgde braaf toen hij in de richting van de tuin liep. Nadat het tweetal een aantal meters hadden gelopen excuseerde de man zich en stelde hij zich voor als Trys. ”Nice to meet you,” zei ze om aan zoveel mogelijk beleefdheidsvormen die ze kende te voldoen. ”My name is Sierra.” Even had ze getwijfeld haar eigen naam verborgen te houden en een andere naam te gebruiken, maar voordat ze er erg in had rolde de naam Sierra over haar lippen. Desondanks had ze niet het idee dat haar naam hem ergens bekend voorkwam.

Tijdens hun wandeltocht in de tuin gaf Sierra haar ogen de kost. Het mocht misschien nog ietwat vroeg in het seizoen zijn, maar de tuin was in haar ogen nu al overweldigend. Zichtbaar was dat er heel wat werk in werd gestoken. Al snel werden haar gedachtes weer naar Trys getrokken die vroeg wat voor vaardigheden ze had die van pas zouden komen. Het was misschien verstandig om even achterwege te laten dat ze jarenlang in een plezierhuis had gewerkt, en hier vrijwel geen andere verantwoordelijkheden had gehad dan mannen te plezieren. ”I used to be a servant for many years in Isla de Juegas,” vertelde ze. Sierra had ondertussen besloten, daar waar mogelijk, de waarheid te vertellen. ”You’re probably familiar with the lord I worked for. His name is Asher Morrigan.” Wellicht zou een belangrijke naam laten vallen in haar voordeel werken.

 

Langzamerhand realiseerde Sierra dat ze elk moment door de mand kon vallen. Ze was bijna haar hele leven courtisane geweest en wist maar weinig af van het leven van een dienstmeisje of huishoudster. Ergens stond haar bij dat ze vroeger als klein kind regelmatig haar moeder hielp, maar dat was meestal met kleine klusjes. Voor het echte werk was ze destijds nog te jong geweest. Toch wilde ze doorzetten, want ze kon het geld goed gebruiken en bovendien belandde ze liever niet op de straten van Brightwater Keep.

De man die zich zojuist had voorgesteld als Trys, was tot nu toe erg vriendelijk tegen haar geweest. Sierra begon zich langzamerhand dan ook af te vragen wat voor positie hij beklede in dit kasteel. Niet alleen zijn kleding duidde erop dat dit waarschijnlijk een hoge positie was, maar ook het feit dat hij Asher een aantal keren had mogen ontmoeten.  ”Then you must be aware and well known with the etiquette used around men like him,” merkte hij plots op. Sierra slikte even, want dit kon wel eens het moment zijn dat ze zichzelf kon verraden. ”I am, but you have to know that Isla de Juegas is different from Brightwater Keep. With all due respect sir, not too many nobles can be found on the island and therefore communication is a bit more informal,” legde ze uit. Isla de Juegas was nou eenmaal niet het eiland waar veel rijke lui en mensen van adel zich huisden. Het eiland bestond vooral uit een heleboel zeelui en een handje vol noemenswaardige handelaren. Deze moest Asher allemaal in het gareel houden en dat was niet makkelijk. Zeker met alle piraterij van tegenwoordig.

Trys leek het vragenvuur op haar geopend te hebben, want niet lang nadat hij begonnen was over etiquette begon hij over haar vaardigheden. ”Housekeeping mostly,” antwoordde ze. ”But I would love to learn how to cook,” zei ze enthusiast. Sierra had tijdens haar verblijf in The Rose er zelf voor moeten zorgen dat haar kamer in orde was en had dan ook dagelijks moeten schoonmaken. Koken werd altijd voor haar gedaan, dus daar had ze weinig ervaring mee. Toch zou ze met alle liefde willen leren hoe ze een goede maaltijd op tafel kon toveren.


 

Momenteel lagen Sierra’s prioriteiten bij het vinden van zowel onderkomen als inkomen. Vanuit die basis zou ze verder kunnen werken aan haar toekomst. Tot nu toe had ze nog geen idee hoe die eruit zag, maar liever spendeerde ze niet de rest van haar leven in dienst bij iemand. Immers had ze al jaren lang achter elkaar voor iemand gewerkt en dan ook nog als slaaf, dus zonder enige vorm van inkomen en onder dwang.

Tot nu toe liep het gesprek, wat steeds meer de vorm begon te krijgen van een sollicitatie, redelijk goed. De vragen die Trys stelde kon ze redelijk makkelijk beantwoorden en haar antwoorden leken, afgaande op zijn gezichsuitdrukking en houding, goed te vallen. Hij gaf haar gelijk wat betreft de verschillen in communicatie in beide steden en verzekerde haar dat de mensen hier haar zouden helpen waar nodig. Sierra knikte even vriendelijk naar hem. Ze was zich er van bewust dat ze nog veel moest leren, ook wat die zogenaamde etiquette betrof. Zelf had ze daar nog nooit van gehoord. Laat staan dat ze er iets mee deed.

Ondertussen waren ze ergens aan de rand van de tuin belandt en zocht Trys de steun van een muur op. Tegen al haar verwachtingen in leek het erop dat ze een grote kans maakte op een plekje in het huishouden van de Duke of Rhoynar. Iets waar ze stiekem eigenlijk niet over had kunnen dromen. Al glimlachend liet hij haar weten dat het geregeld kon worden dat haar kookkunsten bijgeschaafd werden. Desondanks zijn enthousiasme, leek hij nog niet klaar te zijn met zijn vragenvuur. Sierra werd gevraagd om wat meer over zichzelf te vertellen, want hij kon haar niet zomaar aannemen. Daarnaast vroeg hij plots ook nog eens om de reden waarom ze Isla de Juegas had verlaten. ”I worked in Isla de Juegas for many years, and during these years I never left the island. I don’t know if you have ever been there, but Isla de Juegas is not that big. I didn’t want to spend all life on the island, and therefore decided to give up my job and move to Brightwater Keep for a new chapter of my life.” Weer was niets gelogen. Tijdens haar hele verblijf op het eiland had ze niets liever gewild dan het weer zo snel mogelijk te verlaten, maar door omstandigheden was dat niet mogelijk geweest. Nu eindelijk, na al die jaren, was ze verlost van het eiland en diens mensen, en kon ze eindelijk een nieuw leven beginnen.



 

Des te meer vragen ze zou krijgen, des te eerder ze misschien door de mand kon vallen. Daarom hoopte Sierra dat er gauw een einde aan dit gesprek zou komen. Dat ze elkaar de hand zouden schudden en dat ze uiteindelijk met een baan hier weg zou lopen, maar dit leek er nog niet in te zitten. De man maakte zich los van de muur en deed in aantal stappen in haar richting. De glimlach die eerder vrijwel de hele tijd op zijn gezicht had gespeeld was verschenen. Trys vroeg, nu op een strengere toon dan voorheen, wat ze zou zeggen als de duke voor haar neus zou staan. Een vraag waar Sierra even over moest nadenken. Ze vroeg zich af of het geven van verschillende antwoorden veel zou uitmaken, maar ze dacht van niet. ”I would say exactly the same sir,” antwoordde ze na een korte stilte. Sierra achtte het niet noodzakelijk haar antwoorden te wijzigen afhankelijk van de persoon die voor haar stond. ”It shouldn’t matter, don’t you think?” Wellicht was het wel verstandig om voor de neus van de duke wat beleefder te zijn, maar dat was ook iets wat Sierra nog moest leren.


 

Trys leek nog niet helemaal tevreden te zijn met het zojuist gegeven antwoord en begon door te vragen. Blijkbaar waren meer details gewenst. Naar haar weten was haar antwoord vrij duidelijk geweest, maar het wat toelichten kon vast geen kwaad. ”Obviously, the duke should be treated with more courtesy, but the content remains the same.” De beleefdheidsvormen waren anders, dat realiseerde Sierra zich wel, maar het verhaal bleef hetzelfde.

Trys had inmiddels zijn positie verlaten en was verder de tuin in gelopen. Sierra had zijn voorbeeld gevolgd en liep op een armlengte afstand naast hem. Nog steeds vroeg ze zich af wie deze man dan wel niet was. Zijn naam was Trys, maar daar kon ze nog steeds alle kanten mee op. Misschien was hij de steward waar ze zojuist om gevraagd was, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij helemaal niets met het huishouden van de duke te maken had en dat ze zich voor niets hier stond uit te sloven. Na een aantal stappen gezet te hebben stelde Trys weer een vraag. Of ze verder nog talenten had naast de huishouding. Even verscheen er een vage grijns op Sierra’s gezicht. Ze had wel talenten, maar wist ook dat ze deze wellicht beter niet kon delen. ”I have heard people like my company. Does that count as a talent, sir?” Haar blik schoof even naar Trys om zijn reactie te pijlen.



 

Wat voor vaardigheden had ze nou eigenlijk? De afgelopen jaren had ze alleen maar in The Rose gewerkt waar de werkzaamheden vrij eentonig waren. Sierra wist hoe ze een man moest verleiden en het hof maken, maar van andere vaardigheden had ze weinig kaas gegeten. Natuurlijk had ze deels voor zichzelf moeten zorgen. De dames hadden allemaal hun eigen kamer moeten onderhouden, dus een aantal huishoudelijke taken had ze best wel onder de knie.

Trys keek lichtelijk verbaasd toen ze antwoord gaf op zijn vraag. Wellicht was het niet zo handig van haar geweest om dat talent aan te halen. In haar ogen was het iets onschuldigs, maar iemand anders zou er meteen zijn conclusies uit trekken. ”And you have experience with keeping people company?” vroeg hij uiteindelijk. Sierra moest even slikken. Waarom had ze dat nou in vredesnaam moeten zeggen? Hij dacht nu vast dat ze een courtisane was, wat ze in principe ook was, maar daar zat niemand op te wachten als het ging om het huishouden. ”Sort of. I had a good relationship with my lord, but also with other employers working for him.” Sierra hoopte dat hij haar antwoord voor lief zou nemen en haar eerdere opmerking eerder als grap zou opvatten. ”As an employer having staff that is skilled in what they are doing is one thing, but it is always better when they are also nice and friendly. Don’t you think sir?” Ieder mens gaf toch de voorkeur aan een gezellige groep mensen om zich heen?