Farewell to the Deer

FAREWELL TO THE DEER

Zijn focus had altijd meer bij zijn axe gelegen, maar zijn boogschietkunsten waren ook niet mis. Zijn interesse in jagen was hier de oorzaak van. Agnar had tussen de bomen door een ree gespot. Tot nu toe had het nietsvermoedend gezocht naar eten tussen de struiken. Het dier had nog geen idee wat hem te wachten stond. Agnar kroop telkens weer een stuk zijn kant op totdat hij dichtbij genoeg was om zijn boog aan te spannen. Met zijn ene oog dichtgeknepen richtte hij zijn pijl op het doel. Niet veel later liet hij zijn pijl los en deze kwam ergens tussen de schouderbladen van het dier terecht. Van de schrik leek deze even op te springen, maar al gauw zakte in elkaar. Agnar greens even, wetende dat hij geluk had gehad. Eenmaal bij het dier aangekomen verloste hij het van zijn lijden en zorgde hij ervoor dat de pijl uit het vlees verwijderd werd. Een groot gedeelte van zijn vangst zou hij verkopen, maar er zou heel wat bij hem terecht komen en hij zou er zeker van genieten.

[Eerste post Birvald]

FAREWELL TO THE DEER

Het voornamelijk zijn moeder geweest met wie hij regelmatig als kind op jacht was gegaan. Zijn vader was vaak hele zomers op reis voor Ragnvald en kwam pas terug als de winter zich weer aandeed. Gelukkig was zijn moeder een bekwame jager geweest en had hij van haar prima alle kneepjes van het vak geleerd. Toen hij eenmaal zijn pijl uit het vlees had verwijderd hoorde hij achter zich het gekraak van sneew. Agnars hand gleed naar zijn dol, maar toen hij zich omdraaide en het besluiper recht in de ogen aankeek liet hij deze weer los. Er liepen hier beren rond die het met enige regelmaat ook op mensen gemunt hadden. De man die zojuist aan was komen wandelen begroette hem en bleef op een aantal meters afstand van hem staan. ”Good day,” luidde zijn begroeting uiteindelijk. Hij had iets in zijn armen, maar Agnar kon zo snel niet ontdekken wat het was. ”Can I help you with something?” vroeg hij na enige stilte. De man kwam hoogstwaarschijnlijk niet zomaar zijn kant opgelopen. Grote kans dat hij iets van hem wilde weten of dat hij iets van hem nodig was.

FAREWELL TO THE DEER

Het duurde niet lang voordat de man liet weten wat hij hier kwam doen. Hij vroeg Agnar over wat hij wist van konijnen. Een vraag die hem even deed gniffelen. De man schoof toen een stuk doek opzij en liet zien wat hij in zijn armen meedroeg, een konijn. Het dier bewoog, dus was het nog niet dood, maar erg springlevend zag het er ook niet uit. Agnar was ondertussen in de benen gekomen en veegde zijn ietwat bebloede handen af aan zijn broek. ”They make a good soup,” antwoordde hij toen grijnzend. Samen met wat groentes en brood kon je er een heerlijk soepje van maken wat ook goed vulde. ”Why are you asking?” Mocht de man willen weten hoe je ze bereidde dan wilde Agnar hem daar maar al te graag bij helpen, mits hij natuurlijk mocht meegenieten van het eindproduct.

FAREWELL TO THE DEER

Echt een antwoord op zijn vraag kreeg Agnar niet. In plaats daarvan begon de man zich plotseling voor te stellen als Birvald. Agnar knikte even bij het horen van die naam. "My name is Agnar," zei hij toen. Al snel werd er duidelijk wat Birvald van hem wilde. Hij legde uit dat het konijntje, wat hij blijkbaar een naam had gegeven, een gebroken pootje had en dat hij het dier graag wilde helpen. Agnar keek even bedenkelijk naar de man en zijn konijn. Naar zijn mening kon je het beter afslachten, villen en opeten. Het dier was nu toch alleen maar aan het lijden en een gebroken poot helen was niet makkelijk en al helemaal niet bij een dier. "You would do your bunny a big favour if you kill it," antwoordde hij na enige stilte. Agnar vroeg zich af of de man hier vandaan kwam, want de overgrote meerderheid van Falkreath had het dier allang geslacht. Prioriteiten lagen hier misschien wel anders dan in andere delen, want voedsel en warmte waren toch verdomde handig hier in de winter. "I can do it for you if you want." Hij deed het met liefde.

FAREWELL TO THE DEER

In Agnars ogen was het veel verstandiger om het dier gewoon uit zijn lijden te verlossen door het te doden, maar daar was de man die voor hem stond het niet echt mee eens. Naar verluidt kon hij het gewoon niet doden en moest hij het dier helpen. Agnar zuchtte even en keek naar de prooi die hij nog steeds naast zich had liggen. Begreep die man nou niet dat hij van dat konijntje een heerlijk maaltje zou kunnen hebben. ”I am sorry, but I can’t help you then.” Hij vroeg zich af of er een reden was waarom de man het dier wilde helpen. Er bestond een kans dat de man het dier hield als huisdier en er een band mee had, maar Agnar kon zich dat amper voorstellen met konijnen. De mensen die hij kende die deze dieren hielden, hadden ze alleen maar voor de slacht. ”Why do you want to help it so badly?” vroeg hij uit pure nieuwsgierigheid. Nu wilde hij toch wel weten wat precies de reden hierachter was.

FAREWELL TO THE DEER

Het werd hem langzaam duidelijk dat deze man zich niet makkelijk van gedachte lied veranderen. In plaats van het dier uit zijn lijden te verlossen, wilde Birvald dat het genas van zijn breuken. Een opgave die niet eenvoudig was. Een breuk bij een mens was al moeilijk te genezen, maar die van een dier waren nog complexer. Vooral omdat je dieren nou eenmaal moeilijk kon vertellen dat ze rustig aan moesten doen en geen gekke bewegingen moesten maken. Birvald benadrukte nogmaals dat het dier niet hoefde te sterven alleen maar omdat het zwak was. Agnar zuchtte nogmaals, want dit begon zo langzamerhand wel vermoeiend te worden. ”Ever heard of survival of the fittest?” Het was nou eenmaal zo dat niet iedereen in het leven gelijke kansen had. Dit gold zowel voor mens als voor dier. De sterkste zouden nou eenmaal altijd overleven en/of winnen. Ondertussen was Birvald al een stuk van hem weggelopen. Waarschijnlijk op zoek naar iemand die hem wel kon helpen. ”There is a small town that belongs to Skorravir down there. They have women that might be willing to help you,” riep hij hem nog achterna. Geen idee of deze vrouwen wel bereidt waren hem te helpen, want de kans zat er dik in dat ze het beest ook liever in de soep zagen verdwijnen.

FAREWELL TO THE DEER

Het leek er een beetje op alsof Birvald zijn laatste, behulpzame woorden niet of nauwelijks had gehoord. Zijn eerste opmerking was echter wel blijven hangen. Birvald draaide zich om en van zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij woedend was. Birvald kon niet snappen dat hij zich geen zorgen maakte om het dier. Een punt waar de beide heren het inderdaad niet eens met elkaar waren. Niet dat Agnar het dier geen leven gunde, maar het leed nu alleen maar aan zijn verwondingen en een snelle, pijnloze dood kon dit verhelpen. Bovendien had je zelf dan een goed stuk vlees wat je kon verorberen. Agnar had een gevoelige snaar geraakt, dat was wel duidelijk. Birvald ging nogal over zijn toeren. ”That went from zero to hundred real quick,” mompelde Agnar nog net zo hard zodat Birvald het kon meekrijgen. Hij was duidelijk op zijn teentjes getrapt, maar Agnar kon hem nou eenmaal niet verder helpen. Agnar wilde nog iets zeggen, maar zag vanuit zijn ooghoeken iets hun kant op bewegen.