Only fools rush in 【ᴋᴀᴢ】

,,... For I can't help falling in love with you," De laatste zin van het couplet sloot ze af op een uiterst tere, emotionele wijze. Alsof haar fluwelen stem angstig was om de noten van het liedje aan diggelen te slaan. Haar gesloten ogen en de trieste uitdrukking op haar gelaat verraadde dat ze erin op was gegaan, vastberaden om de hoeveelheid sentiment over te brengen aan het publiek. Pas nadat het laatste beetje stemgeluid over haar smalle lippen gleed, opende ze haar ogen. Hoewel de taverne er bepakt bij zat, heerste er een moment stilte. Een moment dat in werkelijkheid slechts seconden duurde, maar voor haar aanvoelde als een eeuwigheid. Net zoals iedere avond liet Merethyl haar publiek kiezen wat voor liedje hun harten begeerden. Vrolijk of verdrietig. Vandaag had het meerderdeel gekozen voor verdrietig, en hoewel dit vaker voorkwam, kon ze maar niet wennen aan die paar seconden van zwijgen. Slanke vingers streken haar jurk recht terwijl een onwennig glimlachje op haar gezicht verscheen nadat er goedkeurende geluiden uit de zaal kwamen. Hier en daar werd er geklapt, of gefloten. Een gevoel van voldoening trok door haar lichaam heen, een bepaalde warmte achterlatend. Uiteraard had ze liever de voorkeur aan een blij hartig nummer. Eentje waarmee de sfeer uitbundig werd, zodat men ging dansen, of meezongen, of er rijkelijk gedronken zou worden. Niet alleen zij, ook haar baas had preferentie voor goedgemutste gasten. Echter was zij hier om de toeschouwers te pleasen. Er bestond geen betere reclame dan tevreden gasten.

Intussen was ze van haar vaste positie verdwenen, richting de bar. Haar dienst zat erop. Ze zou haar loon innen en dan vluchtig naar huis gaan. Immers was de avond al gevallen, haar minst favoriete tijdstip om erop uit te gaan. Zeker wanneer ze geld op zak had, wat minstens één keer per week was. Mensen werden blind wanneer het om zilver en goud ging, maar tot haar enige spijt kon ze haar wekelijkse beloning niet weigeren. Net zoals ieder anders had ze het nodig om te kunnen leven. Om fatsoenlijk te kunnen doen wat ze wilde doen. ,,Thank you, sir," sprak Merethyl zachtjes nadat de kroegbaas haar het gevulde, leren buideltje overhandigde. ,,See you tomorrow." En terwijl het geklets en gezwam tussen het volk oprees, baande de elf haar weg naar buiten. Desondanks de koude lucht haar op een prettige wijze omarmde, kon ze een rilling dat over haar armen liep niet onderdrukken. Binnen was het te warm geweest naar haar mening, een wandeling in de kou zou haar goed doen. Na het begroeten van een vaste klant, dat net arriveerde, brachten haar voeten steeds verder door de straten van Vanaheim. Ze bewandelde dezelfde, rustige route richting haar huisje. Bijna kon ze deze met gesloten ogen volgen, iets wat maar goed was dat ze dat nu niet deed. Voor haar doemden twee figuren op. Donker gekleed, groot kwa postuur. Een onprettige sfeer hing rondom hen, waardoor Merethyl haar wandeling staakte. Haar intuïtie vertelde dat ze de andere kant op moest rennen, maar haar lichaam reageerde anders. Ze verplaatste haar rechterbeen iets opzij terwijl ze de geldbuidel aan de riem rondom haar middel vestigde. Met beide handen bracht ze de hoeveelheid kleergoed van haar jurk aan de kant. Doordat ze dit deed verscheen er een split in haar jurk, exposeerde ze hiermee haar ranke, perfect verzorgde rechterbeen. Om haar dij zat een poederroze kousenband, gedetailleerd met witte kant en een klein saffiertje in het midden. De schoonheid van het stukje werd afgenomen nadat er drie sierlijke werpmessen mee tegen haar huid werd gehouden. Altijd was ze gewapend, echter kon ze moeilijk open en bloot met messen rondlopen. Dit was haar fameuze oplossing. Subtiel viste ze twee van de drie messen achter de band weg. ,,Leave me alone."