Bon voyage

"The risk I took was calculated, but man, am I bad at math."

Een halve maand geleden waren Kailee en zijn crew aangemeerd in Seere. Sindsdien hadden ze al een hoop meegemaakt. Het verkopen van de goederen ging wel goed, maar enkele crewleden hadden het al zwaar te verduren gekregen doordat ze niet om konden gaan met het volk dat hier woonde. Het had hen een hoofdschuddende Kai opgeleverd. Zijn mannen zouden beter moeten gaan luisteren, hij had ze nog gewaarschuwd voor ze hierheen kwamen. Eén enkel lid van de bemanning had het na een week al willen opgeven. Dat had voor spanning gezorgd binnen de groep, maar de man had het aan zijn mannen overgelaten om er iets aan te doen. Hij wist dat die ook wel eens graag op de vuist gingen en oordelend bij het blauwe oog en de aanwezigheid van de opgever hadden zijn mannen met brute kracht de ander overtuigd te blijven.

De wind speelde met zijn jas toen de jongeman door de straten van Seere liep. Hij kende geen angst voor dit eiland of haar inwoners. In het ergste geval eindigde zijn leven hier en dan was dat maar zo. Kai nam het leven zoals het kwam. Het was lastig om een sigaret op te steken in de wind dus liep hij een klein steegje in. Daar lukte het hem wel. De steeg was donker en de gebouwen hier zagen er haast nog ouder uit dan de andere huizen die hij al gezien had. De inn waar hij verbleef was ook geen hoogstaand verblijf. De verf bladerde van de muren af en het hout van het bed was volledig verrot. Hij vreesde haast dat zijn bed uit elkaar zou vallen als hij zich te wild om zou draaien. Verder stond er niet veel in zijn kamer: een klein tafeltje, een oude lamp, gordijnen die door motten opgegeten zijn en een oude, verroeste douche. Zijn mannen hadden niet eens afzonderlijke kamers. Ze sliepen samen in de kelder van de inn, op een stapel hooi, vergezeld door de ratten. De mannen waren zo gefrustreerd in allerlei opzichten dat hij haast vreesde voor de levens van de ratten. Kailee liep verder de steeg in. Hij was benieuwd wat hij hier nog zou treffen. Het zou hem niet verbazen mocht hij ergens een lijk vinden dat al half verteerd lag weg te rotten. Toen hij aan de andere kant van de smalle steeg kwam, zag hij dat hij recht tegenover het kraampje uitkwam waar de goederen die ze meegenomen verkocht werden. Ze hadden twee dames op het schip meegebracht omdat zijn mannen te trots waren om zomaar een hele dag achter een kraam te gaan staan. Hij nam een trek van zijn sigaret en stak de weg over naar de vrouwen toe. Kai trok een krat naar zich toe en zette zich er op. Zijn rug steunde hij tegen een hoger krat dat er achter stond en zijn benen gooide hij bovenop het werkblad van de kraam. "Hoe gaat de verkoop, dames?" vroeg hij. Ze haalden hun schouders op en bleven de producten herleggen en herleggen. "Misschien moeten jullie eens wat beter je best doen. Jullie worden achteraf betaald, weet je nog?" Met een giftige blik keken ze hem aan. Hij wist dat ze hem niet graag mochten, maar het interesseerde hem ook niet. Hij noteerde in zijn mentale notitieboekje dat de dames nog maar de helft van hun beloofde loon zouden krijgen. Ze hadden dan ook maar de helft van het werk gedaan. "Ga aandacht trekken!" riep hij één van de vrouwen toe, waarna hij grof een deel van haar rok afscheurde, de hals van haar blouse wat lager trok en haar de straat op duwde. "We zijn hier niet om niets te verkopen."

OOC: Sareth