Night stalker (Ayana)

Het was avond, de zon begon te dalen, wat nu vele uren vroeger gebeurde aangezien de zomer voorbij was. Tamlin had vrij, even wat tijd voor zichzelf en zoals wel vaker gebeurde, gebruikte hij zijn vrije tijd om te jagen in het bosgebied van Navarre, of om er gewoon doorheen te trekken. Niet als elf, maar als leeuw, het dier waar hij in veranderde. Als leeuw voelde hij zich sowieso beter, vergat hij het verleden en kwam hij tot rust. Niet dat hij zijn leven vreselijk vond, of dat hij ongelukkig was, maar toch was het zo. Zijn ouders waren gestorven tijdens het gevecht waarbij de huidige koning aan de macht gekomen was. Hierin had Tamlin, die toen een stuk jonger was, laten zien dat hij het waard was om Kings Guard te worden, want zijn ware aard was daarbij omhoog gekomen. Tamlin had de vele maanden, paar jaren er na hard getraind en was daarna tot Kings Guard benoemd. Zo heel erg lang bezat hij deze rang dus nog niet.

Tamlin nam zijn vorm als leeuw aan het trok het beboste gebied in. Zijn helder blauwe ogen scande de schemerige omgeving. Zijn zintuigen stonden op scherp terwijl hij zijn omgeving in zich opnam. Naast dat hij nu op jacht was, was hij ondertussen ook op patrouille. Als er bijzonderheden waren kon hij deze altijd doorgeven aan Thriumph. Zijn massieve poten verplaatsten zich en maakte bijna geen geluid tijdens het lopen. Zijn lange staart zwaaide rustig heen en weer en volgde zijn gespierde lijf. Zijn kop stond laag en zijn oren gespitst terwijl zijn opvallend blauwe ogen, waaraan je kon opmerken dat hij een shapeshifter was, zijn omgeving scande. Het was niet alleen zijn ogen waaraan je kon weten dat hij een shapeshifter was, maar ook het gebied, want hier zouden geen leeuwen van nature leven, naast de bergleeuwen, dan. Tamlin was echter geen bergleeuw. Bij het knappen van een takje kwam Tamlin tot een halt. Hij likte zijn snuit en zijn ogen verplaatsen zich naar waar het geluid vandaan was gekomen. Opdat moment drong de geur van hert zijn neusgaten binnen. Tamlin sloop dichterbij en verstopte zichzelf in het struikgewas. Hij zag een kleintje en een vrouwtje, maar wel volwassen. De ogen van het hert vonden de plek waar Tamlin zich verstopt had tussen de struiken. Zijn eigen helder blauwe ogen waren nu gekruist met de blik van het hert, toch maakte hij geen aanstalten om deze te vangen, ook al zou hij dit nu gemakkelijk kunnen doen. Maar hij had geen honger en waarom zou hij doden als het niet nodig was? Dat was iets waar Tamlin op tegen was, zinloos doden, of het nou een dier of, een mens, een elf, of een ander onschuldig wezen was.

Je had verschillende soorten shapeshifter. Shapeshifters die meer dier waren dan een menselijk wezen, shapeshifters die zelfs vergeten waren dat ze van oorsprong een menselijk wezen waren en shapeshifters die hun menselijkheid niet vergaten. Tamlin was het laatste soort shapeshifter, al was altijd wel aan hem te merken dat er een katachtig wezen onder zijn huid verschool. Toch vond hij het aannemen van zijn katachtige vorm fijn. Het voelde vrij en zorgeloos en hij kon zich even helemaal afzonderen van alle drukte om hem heen. Er was één stuk gebied in Navarre die Tamlin vermeed, The Ash Forest. De plek waar zijn ouders waren omgekomen, verbrand tot op het bot. "The Great Burning," was een gebeurtenis die Tamlin nooit zou vergeten, een gebeurtenis die af en toe zijn nachten teisterden.

Nu waren zijn ogen gericht op een hertenpaar. Een moeder en haar jong. Het was maar de vraag of de jong het zou redden, aangezien winter op de loer lag. Dan hing het er maar net vanaf of de herten nu ook naar het zuiden zouden gaan trekken, of niet, waarbij de vraag gesteld kon worden of het herten jong zo'n reis zou overleven. Hoe dan ook, Tamlin viel niet aan. Iemand anders had daar echter een ander idee bij. Een zwarte katachtige, een zwarte Jaguar om precies te zijn, schoot uit het struikgewas en sloeg met haar poot tegen de moederhert aan. Tamlin vernauwde zijn felblauwe ogen en stapte vervolgens instinctief naar voren. Niet omdat de Jaguar, beter gezegd, shapeshifter de herten had verjaagd, maar omdat ze zo naar voren was gesprongen. Zij had hem overduidelijk eerder opgemerkt. Tamlin hief zijn kop en stapte naar voren, uit zijn schuilplaats. Er volgde een knikje ter begroeting naar de vrouwelijke Jaguar met de helder blauwe ogen. "Wat een performance," merkte Tamlin kalm op terwijl hij zijn blauwe ogen over haar lijf heen liet glijden. Een Jaguar, dit hield in dat ze van oorsprong uit Nymerwell kwam. Wat deed iemand uit Nymerwell hier? Moest hij zeggen dat de geur van Nymerwell nauwelijks bij haar aanwezig was.

Tamlin werd niet makkelijk verrast. Misschien was dat omdat hij het één en ander al had mee gemaakt, misschien was het ook gewoon omdat Tamlin zich niet liet belemmeren door wat als normaal werd beschouwd. Want niks was normaal en hij had nog lang niet alles mee gemaakt of gezien en dat ging niet gebeuren ook. Nog nooit had Tamlin een Jaguar Shapeshifter gezien, hij had er wel van gehoord. De elf was opgegroeid in het kasteel van D'auvignon en daar had hij alle nodige lessen gevolgd. Zo was er een gnome geweest die hem had verteld over Nymmerwell en haar wezens, de veel voorkomende magie was bijvoorbeeld Shapeshifting. Bij de woorden van de Jaguar grinnikte Tamlin even. "Nee, mijn kattenkriebels waren niet aanwezig," reageerde Tamlin. De volgende vraag die ze hem stelde liet hem met zijn kop schudden. "Nee, tenzij bergleeuwen mee tellen," bromde de goudachtige leeuw als antwoord met een grijns. "Noch een jaguar," vervolgde hij. "Ik neem aan dat jij afkomstig bent van Nymmerwell?" Vroeg Tamlin vervolgens, al was het meer een opmerking dan een vraag. Tamlin was benieuwd wat een wezen uit Nymmerwell in Navarre zocht. Wie wist leefde ze hier nu, was ze verhuisd om het één of ander. Voor wat hij wist was het volk van Nymmerwell een geval apart. Al waren de meeste volkeren wel een geval apart, naar zijn mening.

Alle katachtigen joegen. De kleinste katten tot de grootste tijgers. Het zat in hun instinct en ze hoefden er niet over na te denken. Tamlin had die instincten ook, maar had ook het verstand van een elf. Dit in combinatie zorgde er voor dat hij er nog over na ging denken voor hij zijn klauwen in de huid van een ander dier zou slaan. Had hij het nodig? Was het een zinnige dood? Soms liet Tamlin zich wel eens helemaal mee gaan met zijn katachtige instincten. Vooral wanneer hij kwaad was en zich moest afreageren. Want ja, Tamlin kon een mannetje zijn die zijn woede niet onder controle zou hebben. Daarvoor hoefde hij alleen al terug te denken aan één grote gebeurtenis in zijn leven. Een gebeurtenis waarbij Lucien, zijn broer, zijn oog was verloren.
Tamlin liet weer een laag gegrinnik horen. "Dat kan het zeker, waarom liet jij die herten dan gaan?" Vroeg Tamlin terug. Hij wilde wel meer weten over deze Shapeshifter uit Nymmerwell. Wie wist had ze wat interessante informatie wat interessant kon zijn voor The King. Daarom gaf hij ook de reactie over haar afkomst, aangezien de veranderen kon in een Jaguar. En zoals niet anders kon, had Tamlin gelijk. Ze vertelde hem dat hij zijn huiswerk gedaan had, waarop Tamlin toch even geamuseerd snoof. "Hoe meer kennis, hoe beter, of niet?" Reageerde Tamlin dan ook. Vervolgens vroeg de vrouwelijke Jaguar naar hem en schudde Tamlin met zijn massieve kop. ""Geboren en getogen," bromde hij als antwoord. "En ben inderdaad niet buiten de grenzen van Navarre geweest," ging hij verder. Hij zei nog niet dat hij King's Guard was. En dat klopte, zelfs als King's Guard zijnde was Tamlin nog niet buiten de grenzen van Navarre geweest. King Thriumph had hem nog niet mee genomen, maar dat zou vast nog wel eens gebeuren in de toekomst. "Wat heeft jou naar Navarre gebracht?" Besloot Tamlin vervolgens te vragen, oprecht nieuwsgierig.

Tamlin kreeg een soort onbehaaglijk gevoel bij deze vrouwelijke Jaguar. Opnieuw merkte hij iets op wat hij niet vertrouwde, maar hij probeerde niks te laten merken. Hij stelde de vraag waarom zij de herten dan had laten gaan, waarop zij antwoordde dat ze kon jagen op wat ze wilde, wanneer ze wilde en dat ze niet elke dag een leeuw tegenkwam in Navarra. Fair point. "Dan voel ik me vereerd dat mijn aanwezigheid boven het jagen gaat," besloot hij te reageren en krulde zijn mondhoek wat op.
Kennis was zeker geen negatief iets. Hoe meer hoe beter, geloofde Tamlin Spring maar wat graag. Daarom vroeg hij ook naar wat deze Jaguar hier bracht in Navarre. Het antwoord die ze gaf zorgde er voor dat zijn ogen wat strakker gingen staan. Oké, ze vond de gene die over dit land heerste dus interessant. Thriumph Medici. "Het gebied is zeker interessant, heeft er iets gezorgd dat jouw interesse in Nymmerwell is weg gevallen?" sprak Tamlin vervolgens. Ja, als ze hier was gekomen omdat het gebied interessant was, moest er iets zijn wat Nymmerwell zelf minder interessant had gemaakt. "En wat precies vind je zo interessant aan de gene die over dit land heerst?" Vroeg hij vervolgens. Nu was Tamlin de gene die de vragen stelde. Tamlin sloeg zijn staart langs zijn massieve leeuwen poten en strekte zijn rug een beetje. Hij was zeker benieuwd naar meer over deze Jaguar. Ten eerste omdat ze Nymmerwell verlaten had en nu hier leefde. Ten tweede omdat ze zijn koning interessant vond en ten derde, ze had iets om haar heen wat hij maar wat graag wilde uitpluizen. Oh wat kon nieuwsgierigheid een gevaarlijk iets zijn.

Natuurlijk was zijn reactie enigszins sarcastisch geweest. Hem maakte het niet zoveel uit dat zijn aanwezigheid boven het jagen ging. Toch was hij wel tevreden, want deze shapeshifter leek hem nogal interessant. Ten eerste omdat het een shapeshifter uit Nymmerwell was en ten tweede omdat ze de heerser van Navarre interessant leek te vinden. Haar mening over Nymmerwell zorgde er voor dat hij even zijn brede schouders ophaalde. "Ja, het is te horen dat je geen fan van ze bent," reageerde hij dan ook, duidend naar haar opvallende ondertoon, waardoor hij dan ook de indruk kreeg dat er veel meer achter zat dan dat wat ze net had uitgesproken. Maar dat waren zijn zaken niet. Hij was er bekend mee dat het volk van Nymmerwell nogal bijzonder was, om het zo te noemen. Maar zo was het volk van bijvoorbeeld, Falkreath, ook bijzonder. Ruige manier van leven, elkaars dorpen en steden plunderen, en ga zo maar door. Het moest ook maar net jouw manier van leven zijn. Tamlin kende alleen de verhalen, maar meer ook niet.  Pas toen ze op zijn vraag over 'de heerser van Navarre' in ging had ze echt zijn aandacht te pakken, al probeerde hij dat niet al te opvallend te uiten, of eigenlijk helemaal niet te uiten. Maar met interesse tonen was niks mis, leek hem althans. "Ik ben redelijk bekend met de Medicis," sprak Tamlin naar waarheid. "Niet om brutaal te zijn, maar wat maakt King Thriumph een goede zakenpartner?" Vroeg Tamlin vervolgens, waarna hij kort zwaaide met zijn staart en geïnteresseerd naar de black jaguar keek.

Tamlin bleef een soort van beleefd, gewoon om op die manier misschien meer informatie bij haar weg te trekken. Want hoe deed je zoiets onopvallend? Niet al te nieuwsgierig overkomen, maar wel geïnteresseerd, niet opdringen, maar wel voldoende informatie krijgen. Vooral nuttige informatie. Misschien was zakenpartner al voldoende en hoefde hij enkel nog achter haar naam zien te komen. Haar antwoord was meer de definitie van een ‘goede zakenpartner’ dan een echt antwoord op zijn vraag. Maar goed, als ze die niet wilde beantwoorden, kon hij er beter niet meteen op in gaan. “Dat klopt zeker,” besloot hij dan ook te reageren. “Ik besef me trouwens dat ik me nog niet heb voorgesteld,” sprak hij vervolgens en trok zijn lippen op tot een glimlach. “Tamlin Spring is de naam,” sprak hij vervolgens. Meteen vroeg hij zich af of ze wist dat één van Thriumph’s Kings Guard de naam Tamlin Spring droeg, maar hij zou zich er niet druk om maken. “En wat is de jouwe, als ik vragen mag?” Hij hield zijn blik neutraal, alles aan hem bleef neutraal en hij wachtte rustig haar antwoord af. Thriumph, zakenpartners en haar naam, eens zien of er dan een bel zou gaan rinkelen. En anders had hij gewoon weer een vraag voor de koning zelf.