i met god and she had nothing to say to me

Het was bijna simpel geweest. Op verzoek van een smokkelaar uit Brightwater Keep had hij het grootste deel van zijn vloot bijeengeroepen en was richting Sunfall gevaren. Het kwam niet elke dag voor dat hij zich mengde in een staatsgreep als deze, maar toen het voorstel voor hem neergezet werd, was het moeilijk te weigeren. De regering van Sunfall was, op zijn minst, instabiel geweest en Asher wist dat er meer dan genoeg voordelen getrokken konden worden uit een potentieel verbond met de volgende gouverneur van het eiland. De ex-smokkelaar, Jasper Ethelwin, had hem dan ook een behoorlijk verleidelijk aanbod gedaan. Natuurlijk was hij ermee akkoord gegaan. Hoewel alle eilanden van Rhoynar vrij onafhankelijk waren, vielen ze nog steeds allemaal wel onder het regime van Trystane Bayard. Nu had Asher op zich geen problemen met de hertog van Brightwater Keep, maar het was nooit verkeerd om een aantal mensen bij je in het krijt te hebben staan wanneer dingen wat minder goed gingen. De belegering van Sunfall zelf had maar enkele dagen geduurd, voordat de huidige regerende familie zich had onderworpen. Asher had er bijna spijt van dat hij dagen gewerkt had aan plannen om het eiland te belegeren, met allerlei alternatieve suggesties over hoe ze zouden handelen wanneer er zich een onverwacht scenario zou voordoen. Voor zijn ogen werd het perkament getekend dat de nieuwe gouverneur benoemde en Jasper had intrek genomen in de villa van de vorige familie alsof het niet anders hoorde.

Vervolgens volgde die langdradige periode van papierwerk en andere formaliteiten. Asher had Jasper hier en daar de basis laten zien van het regeren (alsof hij wist waar hij mee bezig was). Het was namelijk geen alledaagse transitie: van smokkelaar naar gouverneur. Het kostte wat aanpassingsvermogen, maar het bleek al snel dat Jasper prima in staat was om het eiland aan te sturen. De man was er immers geboren en getogen, dus de mensen en hun cultuur waren hem zeker niet onbekend. Asher’s vloot bleef nog een tijd in de haven, om potentiële opstanden van de bevolking te ontmoedigen. De eerste dagen na een staatsgreep waren immers het spannend. Het was maar net of je nieuwe volk het allemaal wel zag zitten of niet. Daarnaast werden er nog een aantal handelscontracten opgesteld, gezien die hem van tevoren beloofd waren. Toen alles netjes afgerond leek te zijn, gaf Asher zijn crew het commando om de schepen weer in gereedheid te brengen. Iets dat enkele dagen kon duren, dus voor nu leek het erop dat hij hier vastzat.

Asher besloot het er dus maar van te nemen. Sunfall stond over het algemeen bekend om twee dingen: de wijn en de enige gevestigde geestelijke orde in Rhoynar. Asher wist vrij weinig van wijn, of godsdienst, dus hij besloot zich er maar enigszins in te verdiepen. Blijkbaar behoorde het uitbundige gebouw in het centrum van de stad tot de Priests of Sol. Een orde die zich toegewijd had aan de zon. Ze waren moeilijk te missen. Terwijl een deel van de bevolking er bijna in vodden bijliep, waren de priesters uitgedost in gouden juwelen. Niet dat hij wist wat hij daarvan moest vinden. Met zijn handen in zijn zakken keek hij omhoog naar het veel te overdreven gebouw dat voor hem stond. Ergens voelde hij zich wel een tikkeltje klein nu, al was dat misschien wel de bedoeling.

& Hathor

Het leven in Rhoynar had hem geïntroduceerd aan een heel scala aan verschillende religies en hij vond ze allemaal even onzinnig. Van mensen die de vuurbal die aan de hemel stond verafgoodden, tot aan een stel idioten dat elkaar verdronk in de hoop dat hun ‘god’ hen zou redden. Om nog maar niet te spreken over de talloze goden die Skaði vanuit Falkreath had meegebracht, ieder met hun compleet onuitspreekbare naam. Zo nu en dan vroeg hij zich af waarom het idee van religie hem nooit aangestaan had. Ergens leek het bijna de perfecte oplossing voor de meerderheid van zijn problemen. De dood joeg hem ontzettend veel angst aan, iets waar het idee van een hiernamaals met gemak bij zou kunnen helpen. Of de oneindige hoeveelheid schuldgevoel die hij dagelijks met zich meesleepte. Niets dat een sessie in een biechtstoel niet zou kunnen verhelpen. Misschien zou hij zich ook niet zo verdomd doelloos voelen als hij er heilig van overtuigd was dat er een god was die een bepaald plan voor hem had klaarliggen. Maar waarschijnlijk was het allemaal niet zo makkelijk en na al die jaren was het hem wel duidelijk geworden dat het aanhangen van een religie niet voor hem was weggelegd. Geloof vroeg om blindelings vertrouwen in iets waar je geen bewijs voor had en dat was iets dat bij hem ver te zoeken was.

Nu hij de priesters en priesteressen van Sol echter rond zag lopen, begon hij toch enigszins van gedachten te veranderen. Hij had altijd onder de illusie geleefd dat de kerkelijke populatie voornamelijk uit een stel oude mannen bestond, wat ergens ook de reden was dat hij de hele orde als de pest vermeed. Het laatste waar hij behoefte aan had, was een vent van bijna twee keer zijn leeftijd die hem wel even zou vertellen wat hij wel en niet moest denken en doen. Daarvoor had hij zijn vader immers al gehad. Het bleek echter dat hij het al die tijd bij het verkeerde eind had gehad. Sterker nog, hij zag een redelijk groot aantal jonge mensen rondlopen. Jonge vrouwen, rijkelijk bekleed in gouden juwelen waarvan hij wel wilde weten hoe ze betaald werden. De aanhang van de Sol was niet meer wat deze geweest was en met al hun donaties aan de minderbedeelden vroeg Asher zich af waar al die rijkdommen dan wel niet vandaan kwamen. Heel veel tijd om daarover na te denken had hij niet, er was namelijk iemand die zijn aandacht opeiste. Een witharige, jongere vrouw vroeg hem of het gigantische gebouw waar hij voorstond niet indrukwekkend was. “Or excessive,” mompelde hij, terwijl hij zijn blik naar haar toe keerde. Ze was ongetwijfeld een van hen, iets dat meteen duidelijk werd gemaakt door haar voorkomen. Dat ze de Sol Invictus was, zag hij niet eens als een reële optie. Ten eerste wist hij bij lange na niet genoeg af van het geloof van de Sol om te weten dat er zoiets als een Sol Invictus was en, ten tweede, was hij conservatief genoeg om aan te nemen dat elke geloofsleider van het mannelijke geslacht was. Zijn blik ging opnieuw naar het gebouw. “All this for some thing up in the sky.” Hij kon het zich haast niet voorstellen. Vervolgens keerde hij zich weer naar haar toe, deze keer met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. “You might as well dedicate a cathedral to me. I'd be far more appreciative of it than that thing,” vervolgde hij, terwijl hij naar de zon wuifde. “And I'd make far better use of it.” Hij zag het nut er allemaal niet van in, al was dat misschien wel zijn hele probleem.

Asher zou liegen als de gigantische kerk niet enigszins indruk op hem had gemaakt. Hij zou tevens liegen als hij zou zegen dat hij het niet een grote verspilling van geld vond. Eigenlijk had hij geen enkel idee wat er zoal in de kerk gedaan werd, maar hij had het gevoel dat het allemaal maar weinig nut had. Toch kon hij het niet laten om het een tikkeltje hypocriet van zichzelf te vinden. Het was namelijk ook zijn familie die in een krankzinnig groot landhuis woonde in Brightwater Keep, terwijl andere mensen hun nachten op straat spendeerden. Het leven was gewoon niet eerlijk en iedereen die van dat feit profiteerde, was waarschijnlijk gewoon verstandig bezig.

Er viel even een stilte na zijn woorden, al had hij niet het gevoel dat ze enige impact op haar hadden gehad. Haar blik was namelijk op het gebouw gericht met dezelfde trotse blik als voorheen. Waarschijnlijk was ze een van de fanatiekere priesteressen. Niets wat hij zou zeggen of doen zou haar van haar geloof doen afwijken, al was dat eigenlijk ook niet echt het doel dat hij op dit moment voor ogen had. Rhoynar stond bekend om haar geloofsvrijheid en dat was op zijn beurt iets waar Asher enigszins trots op was. Niemand werd er raar op aangekeken als diegene het bestaan van een god ontkende, en tegelijkertijd werden de meeste religies ook niet afgekeurd, zolang het allemaal maar redelijk bleef. Het maakte hem persoonlijk niet zo veel uit wat iemand dacht of niet, zolang ze hem er maar niet al te veel mee lastig vielen. De witharige vrouw vertelde hem dat er niets was zonder de zon, iets waar hij haar wel gelijk in moest geven. Tegelijkertijd vroeg hij zich af of het allemaal niet beter zou zijn als er gewoon helemaal niks was. Het leven had zo onderhand wel aan hem bewezen een constante marteling te zijn, met hier en daar een klein lichtpuntje. En dan was hij nog wel een van de meer bevoorrechtte mensen in Fallen Skies. Al glimlachend ging de priesteres verder, dat hij ook een gebouw in zijn naam zou krijgen als hij de zon op bepaalde punten wist te evenaren. Hij trok even een wenkbrauw omhoog. “I guess I owe the sun a thank you then, for all its hard work.” Het klonk behoorlijk sarcastisch, al kon hij het niet laten om zijn blik omhoog te werpen naar de hemel en de zon persoonlijk aan te spreken. “Thanks, sun,” Heel enthousiast kwam het er niet uit. Zijn blik gleed even naar de massieve deuren waar de jonge vrouw zojuist doorheen was gewandeld. “Can I go in?” vroeg hij toen. Hij was nu toch wel een tikkeltje nieuwsgierig geworden naar hoe het er van binnen uit zou zien. “Or will I spontaneously burst into flames when I walk in there as a heathen?” Religies hielden nou eenmaal van hun opgeblazen verhaaltjes.

Over het algemeen vertelde hij zichzelf dat hij zich liet leiden door een redenering van pure logica, maar dat was ook niet altijd waar. Ook hij werd beïnvloed door vooroordelen en onwetendheid. Vandaar was het ook dat hij er niet meteen een punt van maakte om de witharige vrouw haar ongelijk te bewijzen. Hij wist het zelf immers ook allemaal niet. Niet dat hij er nu ineens van overtuigd was dat de zon inderdaad een of andere god was, maar er bleef altijd dat kleine hoopje angst dat hij alsnog fout zat. Mocht er namelijk een god zijn, dan was het altijd wel zo handig om in zijn of haar hoekje te staan. Op zijn sarcastische bedankje aan de zon werd niet gereageerd, iets waar hij ergens wel opgelucht mee was. Hij had in ieder geval niet met zo’n geloofspurist te maken die ieder klein teken van disrespect hoogstens persoonlijk opnam. Daarbij, ze moest er ondertussen wel aangewend zijn om te moeten dealen met mensen die behoorlijk sceptisch waren over dit hele verhaal. Rhoynar stond nou niet echt bekend om haar godsdienstige praktijken.

Op zijn vraag of hij naar binnen mocht – en kon – reageerde ze niet helemaal serieus. Blijkbaar kon hij zonder enig probleem naar binnen treden, mits hij niets stal of stukmaakte. Een opmerking die hij ergens als een uitdaging zag. “I’ll try not to,” zei hij, voordat hij richting de gigantische deuren liep. Eenmaal binnen viel hij toch even stil. De uitbundige manier waarop de priesters van Sol zich kleedden, viel bijna in het niet met de manier waarop de kerk zelf ingericht was. Het duurde even voordat hij de plek op zich had laten inwerken. “Tell me about this god of yours,” zei hij toen, terwijl hij zich weer naar haar toedraaide. Er moest toch wel een reden zijn waarom zoveel mensen zo’n absurde hoeveelheid tijd en geld staken in het verafgoden van de zon, zonder er ook maar iets voor terug te krijgen. “I mean, what do you get for all of this?” Een plekje in het hiernamaals? Voorspoed voor de rest van je leven? Als dat de voordelen waren, was hij wellicht geïnteresseerd.

Asher moest wel iets heel interessants tegenkomen, wilde hij zijn kleptomanische kant los laten gaan. Als stadhouder had hij toch redelijk wat te besteden en om nou het een en ander uit een kerk te gaan stelen, was ook een beetje kansloos. De priesteres achtte hem blijkbaar wel tot zoiets in staat, want na zijn reactie keek ze hem niet heel tevreden aan. Ze liet hem weten dat hij niet moeilijk te vinden zou zijn, waarop hij even kort een grijns liet zien. “Good to know,” liet hij haar weten, alvorens hij de kerkdeuren door liep. Blijkbaar was het haar niet ontgaan wie hij was, al had hij dat ergens wel verwacht. Een machtsgreep bleef vaak niet onopgemerkt onder de bevolking. Het was hem ondertussen wel duidelijk geworden dat er wat spanning lag tussen de kersverse gouverneur en de leiding van de Priests of Sol. De details wist hij niet, wat wel duidelijk werd door het feit dat hij haar niet eens herkende als de Sol Invictus, en ergens bleef hij er ook liever buiten. Hij had Jasper aan zijn eiland geholpen en alle problemen die erbij kwamen kijken waren nu van hem. Natuurlijk was hij wel benieuwd geweest naar hoe vervelend die priesters wel niet konden zijn, iets dat hem tot nu toe nog mee was gevallen.

Eenmaal binnengekomen in de kerk, had hij toch even een momentje nodig. Opnieuw voelde hij zich enorm nietig vergeleken met het grotere geheel, iets waar hij maar niet gewend aan kon raken. Langzaam gaf hij zijn ogen de kost, waarna hij zich weer naar haar toe draaide. Hij wilde weten over haar god. Over Sol. Om een of andere reden hoopte hij dat ze hem kon overtuigen, al betwijfelde hij dat enorm. Hij was vrij sceptisch over dat soort dingen en het idee van een god die ver boven hem stond, vond hij eigenlijk maar niets. Hij richtte zijn blik op haar, wachtend op het verkooppraatje dat ongetwijfeld zou komen. In haar antwoord gebruikte ze zijn naam, waardoor hij zijn wenkbrauw even optrok, enigszins geamuseerd. Opnieuw vertelde ze hem dat er niets was zonder zon en ondertussen had hij wel door dat dat zo’n beetje hun slogan was. Het maakte hem allemaal vrij weinig uit wie hem hier op aarde had gezet, maar de laatste zin die uit haar mond kwam, wekte zijn interesse iets meer. Bedenkelijk beet hij even op zijn onderlip. “I’m gonna need a little more than hope,” reageerde hij uiteindelijk, terwijl hij zijn hand even door zijn baard heen haalde. “You know, hope is a mistake. Hope is nothing more than a wish for something to happen. I need something more... concrete.” Zo kon hij nu hopen dat hij het gouden beeld een eindje verderop niet omstootte, maar zou het eventueel alsnog geheel per ongeluk kunnen gebeuren. “What’s he ever done for you, personally?” Als ze nu weer aan kwam zetten met het praatje dat de zon de volledige reden hier was, zou hij het hoogstwaarschijnlijk opgeven. Hij had iets meer nodig dan dat. Iets waar hij zich makkelijker aan vast kon houden dan blindelings vertrouwen in een god die zich nooit zou laten zien.