Alle puzzelstukjes leken op hun plek te vallen. En deze keer leken het de juiste plekken te zijn. Of Kaz had ineens geleerd te functioneren als een normaal persoon, of iets slechts kwam zijn kant op. Iets heel slechts. Maar voordat dat zou komen, als het kwam, kon hij nog even van al het goeds genieten.

Dat slechte leek sneller te komen dan hij had gedacht. De vlek die hij uit zijn ooghoek plotseling op zich af had zien springen, was te snel voor hem om te ontwijken. Voor hij het wist werd hij van zijn paard gelicht en voelde hij alle lucht uit zijn longen gezogen toen hij hard neer kwam op de grond. Het volgende wat hij zag was een poema die met kwijlende bek en al boven op hem stond.

Dat was slecht. Heel slecht.

De poema viel niet aan, leek hem verder ook niet op te willen eten of iets dergelijks. Toen het beest uiteindelijk weg stapte, begreep Kaz dat dit een tamme moest zijn. Van iemand.. die hij zou moeten herkennen? Want zij kende hem klaarblijkelijk wel. Kaz werkte zich op zijn ellebogen omhoog, zich een klein stukje van de speer verwijderend. Dat ding zag er erg scherp uit en die hij had hij liever niet ergens in zijn lichaam. Toch waagde hij te grijnzen naar de vrouw. ''I have made a lot of bad decisions in my life. You have to be more specific.'' Daagde hij haar uit, terwijl hij ondertussen wat verder omhoog krabbelde.

De klap die aankwam was pijnlijk, maar leek verder niets uit te halen. Kaz veegde even met zijn hand langs zijn lip, om alsnog te grijnzen nu hij wist wie hij voor zich had. Natuurlijk. Lexa. Ze kon dan wel leuk een commander zijn, het maakte haar niet verschillend van de rest. Het enige waar hij in geïnteresseerd was geweest was het geld wat ze op zak had gehad. ''A pleasure meeting you again.'' Sprak hij nog steeds met diezelfde grijns om vervolgens zijn schouders op te halen. ''You had something that was of interest of me. Didn't make you any different from the rest.'' Gaf hij nonchalant en eerlijk toe. Als ze een special behandeling had verwacht, kon ze nog lang wachten.

Oh. Oh. Ze meende het. Dit was niet de Lexa die hij kende uit de haven. Verre van. Hij had nu toch echt de Commander voor zich staan. De grijns leek even te vervagen van zijn gezicht, de realisatie leek toch eindelijk tot hem door te dringen. Voor een kort moment keek hij over zijn schouder, om de poema aan te kijken. Die nagels zagen er zeker scherp uit en die tanden.. liever niet. Voor een kort moment overwoog hij zijn opties. Terug op Aiko springen zou teveel tijd kosten, die kat had hem zo weer te pakken. Rennen kon hij niet en hij verwachtte niet dat zijn wandelstok veel zou zijn tegen haar speer. Basically, he was fucked.

Kaz draaide zich weer om en keek hij Lexa aan. Zijn gezicht leek niets te verraden, maar van binnen begreep hij dat zich in een probleem had gecreëerd waar hij niet langer uit kon komen. Het was duidelijk dat praten niet echt een optie was. Sowieso waren hij en woorden geen vrienden. ''I can't run.'' Zei hij simpel en kort, om Lexa met een koele blik aan te kijken. Het laatste wat hij ging doen was op zijn knieën om vergiffenis smeken. Zo ver liet hij zijn trots niet buigen.

Lekker dan. Stond hij eindelijk weer, werd hij opnieuw op de grond gesmeten. Kaz hapte naar adem en kromde zijn rug lichtjes om de lucht weer naar binnen te laten. Geen paniek. Hij kwam hier wel uit, hij zou uiteindelijk wel heelhuids bij Mort belanden en hij zou hem aan Allison kunnen voorstellen. Alles zou goed komen. Bij hem kwam alles toch altijd min of meer op zijn pootjes terecht. Dit zou geen uitzondering moeten zijn.

Maar hoe langer hij zich in deze situatie bevond, hoe minder mogelijk de kans dat hij zich hier uit ging redden, leek te worden. Maar de kans was er nog steeds. Dus klampte hij zich daar aan vast. Zijn ogen richtte zich op Lexa, uitdagend, spottend. Hij zou niet buigen, hij vertikte het. ''You look like a raccoon.''

Goed zo Kaz. Mooie laatste woorden.

Hij wist niet of hij een snelle dood kon verwachten of niet, maar dat die kutkat weer op hem zou afspringen, was niet in hem opgekomen. Het was dan ook deels schrik maar vooral de pijn die door zijn schouder en gezicht schoot die hem liet schreeuwen. In eerste instantie wilde hij het beest van zich af slaan, maar het was veel te zwaar en Kaz zijn aandacht ging meer naar de pijn dan naar zichzelf te redden.

Toen de verlossende woorden dan uiteindelijk kwamen, greep hij direct naar zijn bloedende schouder. Hij voelde bloed over zijn gezicht druipen, maar wist niet waar de wond vandaan kwam. Kaz kreunde en sloot zijn ogen, al was het maar voor een paar seconden. Hij had een hele grote fout gemaakt. Eentje die hij allang niet meer kon terugdraaien. Vervolgens richtte hij zijn ijsblauwe ogen weer op Lexa. Nog steeds uitdagend, alsof hij gewoon wilde dat ze hem neerstak. Misschien zat daar een kern van waarheid in.

Moest hij toch gaan smeken? Moest hij toch zijn handen ten hemel heffen en haar vragen of ze er nu eindelijk een einde aan kon maken? Zijn gedachtes waren allang niet meer bij Mort of Allison, of bij andere dingen die hem nog ongeveer blijdschap in zijn leven brachten. Nee, Kaz dacht aan vrij weinig op dit moment. Hij vernauwde zijn ogen toen de speer op zijn borst werd gezet. De manier waarop Lexa het deed was tergend sloom. ''Maybe you are.'' Siste hij. Bloed plakte op zijn tanden.

Met een hand pakte hij de speer beet, alsof hij het ding zelf sneller door zijn borst wilde prikken. Maar bij de intense pijn die door zijn lichaam schoot, hield hij het alleen bij een houvast. De dief beet op zijn lip tot hij bloed proefde. Maar geen seconde liet hij zijn blik van Lexa los. Mocht hij ooit als geest terug komen, dan wist hij zeker wie hij een bezoekje ging brengen.