The low road for the fast track, make every second last | &Mordred

Genietend keek ze uit over het ietwat zanderige veld voor haar, wat zacht verlicht werd door de ondergaande zon. Beter kon ze het niet krijgen, dit was een van de beste velden om op te kunnen rijden. Er was gras doordat het naast de grote rivier lag die Valyria doorkruiste. Veel mensen kwamen niet op deze plek. Hoewel het niet officieel geclaimd was, was het onofficieel toch een deel van het paleis. Je werd als gek bestempeld als je hier aan de slag ging met het verbouwen van iets, omdat dit gezien werd als eigenschap van de koninklijke familie. Alysanne was hier ook medeplichtig aan. Doordat zij hier zo vaak ging rijden durfden steeds minder mensen hierheen. Het was onofficieel van de prinses, en aangezien zij recht had op het beste terrein kon je het maar beter niet in je hoofd halen om hier iets mee te doen.

Kort wierp ze een blik naar achter, naar de twee guards die bij hun paarden stonden te praten. Ze gaf ze een kort knikje, ietwat hooghartig, als teken dat ze haar met rust moesten laten nu. Alysanne was een uitstekende ruiter, dus de kans dat bij het rijden iets mis ging was minuscuul. De guards waren hier enkel voor haar eigen bescherming, omdat Dacosta erop stond dat ze ze mee nam als ze het paleis verliet. Zuchtend keek ze even naar het kolossale gebouw wat ze haar thuis noemde. Hoewel ze het lief had met heel haar hart was het zo nu en dan heerlijk om te ontsnappen uit die wereld en hier gewoon te kunnen rijden zonder zorgen, bijna geheel vrij.

Ze tikte zacht met haar hakken in de zij van haar hengst, Allegro. Ze had dit paard net geen vijf jaar geleden gekregen, het beest was toen een jaar oud geweest. Het was een gift geweest van Dacosta, om haar iets te geven aan wie ze al haar gedachten kwijt kon. Dacosta wist dat Alysanne een liefde had voor paarden, iets wat altijd al zo was geweest. Alysanne gaf nog een paar kleine tikjes, genoeg om Allegro tot draf en daarna galop aan te zetten. Terwijl de wind met haar losse haar speelde sloot de prinses kort haar ogen, genoot van de vrijheid die bij het rijden lag. Al snel was ze gedwongen haar ogen weer te openen, om het tafereel wat zich voor haar afspeelde aan te zien. Er was een man verschenen, waar haar wachters nu op af waren gestapt. Een klein scheutje ergernis trok door Aly heen, voordat ze Allegro aanspoorde om naar de onbekende toe te gaan.
Rustig kwam de hengst aanstappen, met Alysanne die bedenkelijk de vreemdeling bekeek erop. "Leave us." Sprak ze zonder aarzeling. Ze wilde wel eens weten wie deze vreemdeling was, en waarom hij haar tijd moest verstoren. Soepel stapte ze van de hengst af, zoals ze al zo vaak gedaan had. Ze wierp de guards nog een ietwat geërgerde blik toen ze merkte dat ze nog niet weg waren. Dit was genoeg om ze te laten vertrekken naar respectabele afstand. "And who might you be?" Vroeg ze, nu iets minder arrogant.

&Mordred

Alysanne & Allegro
Clothes x Boots