Focus on the pain

Kort knikte hij naar de kingsguard met wie hij zijn ronde af zou wisselen. Het afgelopen uur had hij zijn rondes door de gangen van het paleis gemaakt, waar hij geen afwijkende dingen had gevonden. Nu was het tijd dat hij zijn rondes buiten zou maken, terwijl iemand anders de gangen voor zijn rekening zou nemen. Het was al jaren het systeem en Tyraevor had toch weinig slaap nodig – iets wat hij maar altijd verkondigde tegenover anderen – dus was hij vaak aanwezig tijdens de late uurtjes. Zijn hand rustte op het handsvat van zijn zwaard terwijl de witte mantel die hij droeg achter hem aan wapperde. Het metaal van zijn harnas maakte zachte geluiden bij elke stap die hij zette. Voor veel inwoners van het paleis was het een vertrouwd geluid geworden, in slaap vallen met het idee dat er mensen door de gangen heen paradeerden die je veiligheid konden verzekeren. Zeker in een bepaalde gang was hij altijd op zijn hoedde. Hij nam zijn taken uiterst serieus, anders dan de wat jongere leden van de guard soms. Wanneer hij trainingen gaf werd het hem telkens weer duidelijk hoe hopeloos sommige gevallen waren. Hij daarintegen, hij had zichzelf al vaak genoeg bewezen.

Het leek erop dat dit een nacht zoals vele ging worden, waarbij er geen enkele ziel te vinden was die hier niet hoorde te zijn. Zo nu en dan kwam hij tijdens zo’n ronde nog wel iemand tegen die niet had kunnen slapen, maar het kwam zelden voor dat er echt iemand was die aangepakt moest worden. Misschien probeerden sommige mensen het niet eens, wetende dat ze toch wel opgemerkt zouden worden door de kingsguard. Tyraevor’s zintuigen werden geprikkeld toen hij iets hoorde. Hij was net begonnen aan zijn ronde aan de oostkant van het paleis, waar hij uitzicht had over één van de vele tuinen die erbij hoorde. Kort verstevigde hij de grip op zijn zwaard iets meer, klaar om deze in een onmenselijk snelle beweging uit zijn schede te kunnen trekken. “Who’s there,” klonk zijn diepe stem dwingend terwijl hij zijn ogen wat vernauwde en in de richting van het geluid staarde, al hield hij vanuit zijn ooghoek ook de andere kanten in de gaten, want wie weet was het een afleiding geweest om hem van zijn stuk te brengen. Hij deed dit werk nu al echter zo lang dat hij alle trucjes wel gezien had.