My body is a cage

Hoe ver noord, of in dit geval: Hoe ver zuid zou een vrouw kunnen reizen voordat je het einde van de wereld zou bereiken? Of voordat je van de wereld af zou vallen? Vroeger werd namelijk geloofd dat de wereld niets meer was dan een plat stuk gesteente. Met aan alle zijdes een oneindig diep dal. En wanneer je dit dal eenmaal zou bereiken zou je  vallen tot in het einde der tijden. Honderden en zelfs miljarden jaren zou je vallen keer op keer weer opnieuw. En Asgard zou je nóóit bereiken. Het waren dingen die Sasha zich zo nu  en dan afvroeg. Een subtiele glimlach ligt op de lippen van de dame zodra ze het eiland in haar zicht krijgt. Haar donkerbruine ogen steken dof af tegen het kille bruine hout van het verouderde schip. Het was een wonder dat ze überhaupt mee mocht op dit wrak en dat het schip de gehele reis vanaf Isla De Juegas had weten vol te houden zonder te zinken. Menig vervloekt piratenschip zag er nog beter uit dat dit oude ‘barrel’.

De kapitein was ook niet bepaald sympathiek geweest. Het was een oude dronkaard die meer gaf om de slaven en gewillige dames aan zijn zijde dan om menig ander bemanningslid. Sasha had behoorlijk wat moeite moeten doen om hem over te halen. Maar, zodra ze zijn toekomst glansrijk had ingezien was hij verkocht.

Sasha was op doortocht geweest naar Isla de Juegas. Ze had zichzelf daar een aantal maanden vermaakt maar kwam al snel in aanraking met personen die haar meer over deze wereld konden vertellen. En ze was vastbesloten meer ervan te zien. En daarom had ze besloten om Isla de Juegas een tijdje te verlaten en de stad Seere te bezoeken. Van buitenstaanders en reizigers had ze gehoord dat het vol zat met bordelen, tavernes, reizigers en dronken mensen. Dat is een bezoekje waard toch?

Ware het niet dat Seere ook een duistere kant bezat die de dame zich nou juist aantrok. Ze was benieuwd naar de straten, de mensen, de ’sfeer.’ En met name de gangen die zich beneden de stad bevonden. Ze had van reizigers horen zeggen dat zich beneden de stad een diep dal bevond met vele gangen, kamers.. en een arena. Waar de meest bloederige gevechten werden gehouden. Niet veel vreemdelingen hadden haar over deze plek willen vertellen. Vele waren te bang of hadden teveel nare gedachtes wanneer ze terug dachten aan de onheilspellende plek. Wellicht dat iemand haar naar binnen zou kunnen loodsen hoe ironisch dat ook zou zijn.

Eenmaal voet aan land te hebben gezet werpt ze nog een blik naar achteren. Ze zou het schip niet missen. Hoewel ze het heerlijk vond op zee was dit niet bepaald een comfortabele reis geweest en zou ze een andere oplossing moeten zoeken voor haar reis terug.

Haar blik drijft weg van het schip richting de krioelende mensen massa die zich in de haven bevond. De haven op zich was niet heel anders dan die van Isla de Juegas. En had ook vrij veel vergelijkingen met die van Brightwater keep. Het was dan ook niet gek dat ze al gauw haar weg wist te vinden in deze steden. Aangezien de meeste hetzelfde in elkaar zaten. Sasha tilt haar meegebrachte spullen op van de grond en baant zichzelf een weg tussen de mensen door. Gehuld in niets meer dan een simpele lichtblauwe jurk zou ze vrijwel niet opvallen.

Met grote ogen bekijkt ze de straatjes waar ze zichzelf doorheen waande. En af en toe wierp ze een blik achter zich omdat, bepaalde objecten haar wel degelijk interesseerde. Het viel haar al snel op dat hoe verder ze zichzelf door de stad waande hoe smeriger en luguberder het werd. Een enkele dronkaard was hier te vinden. Maar de meeste inwoners die zich op de grond bevonden hadden bijt, schop of steek wonden. Met ligt walging stapt de dame achteruit wanneer iemand een bebloede arm naar haar uitkijkt. Haar handen knijpt ze wat strakker dicht in de linnen ’tas’ die op haar schouder ruste.

Het boeide haar hoe de meeste inwoners niet opkeken van de gewonden inwoners. Het boeide haar hoe ‘koud’ iedereen langs hen liep zonder ook maar een kik te geven. Blijkbaar waren dit soort taferelen de normaalste zaak van de wereld in Seere. Iets wat haar nieuwsgierigheid en onoplettendheid opnieuw aanwakkerde. Nog voordat Sasha het werkelijk besefte voelde ze haar lichaam in aanraking komen met die van een ander. De botsing deed haar naar adem snakken en direct probeerde ze haar evenwicht te bewaren waardoor haar tas op de grond terecht kwam. Eenmaal weer recht hoorde Sasha de scheldwoorden van de persoon waar ze zojuist tegenop gebotst was en zag hoe hij op zijn knieën zakte. Zo hard had ze hem toch niet geraakt of was ze weer eens aan het dagdromen geslagen? Sasha zag hoe de man zijn hand rond zijn linkerarm klemde en duidelijk pijn had.I’m sorry sir! was het eerste wat in haar op kwam. Ietwat onwennig raapte ze haar spullen van de grond en verontschuldigde zichzelf nogmaals. "I'm such a clumsy. I'm sorry, again." Lichtelijk bezorgd. Hopend dat zijn verwondingen niet haar fout waren. Ookal betwijfelde ze dit aangezien ze zelf niets had.

Het was duidelijk vanaf het moment dat ze voet aan land had gezet dat ze zichzelf op glad ijs begaf. Mocht hier iets gebeuren dan was ze alleen. Niemand zou haar hier gaan helpen en niemand die haar zou missen mocht ze hier op een of andere manier verdwijnen. En nu was er die vreemdeling. Die vreemdeling voor haar die in elkaar was gezakt bij de minste aanraking die ze hadden gehad.

Heel kort had ze gedacht dat het door haar toedoen was dat de man voor haar op zijn knieeën zakte. Maar al gauw kwam Sasha er achter dat er op dit eiland meer gaande was dan ze voor ogen kon houden. Zodra hij zichzelf dan ook recht zet dienst ze iets achteruit. Maar vrijwel meteen nam de man haar twijfel weg en voelde ze zich rustiger. I wasn't paying attention either. maakte ze zijn woorden goed. Terwijl ze zich toch af bleef vragen wie óf wat de man zo zou kunnen toetakelen. Het was niet de eerste man die er zo toegetakeld bij lag in de straten van Seere. En Sasha twijfelde er geen moment aan dat dit ook niet de laatste zou zijn. Someone needs to take a look at that. Sprak ze rustig terwijl ze naar zijn schouder gebaarde. Ookal waren het haar zaken niet het voelde toch niet goed om hem zo maar achter te laten. Ookal zou hij best voor zichzelf kunnen zorgen. Did you already went to see a doctor, sir? kwam er achteraan. Niet wetende of ze er goed aan zou doen zich te mengen in de zaken van de man voor haar. Ook al zag hij er ‘vriendelijker’ uit dan de meesten hier.

De betrokkenheid van de man verbaasde haar dan ook. Sasha bevond zich nog geen paar uur op het eiland maar het was duidelijk dat niet iedereen het beste met reizigers voor hadden. Hoewel het haar nieuwsgierigheid ook wel aan wakkerde. Zodra de man zich dan ook weer tot haar richt werpt ze haar blik weer richting hem de tas met haar spullen nog altijd stevig vasthoudend. I am absolutely fine, sir. I can take a beating beantwoord ze hem en ze een blik werpt op de man van achter haar lange wimpers. Ze had de laatste jaren wel voor hetere vuren gestaan. Met een vader die niet bepaald gesteld was op zijn beide dochters kon het ook niet anders. Kort strijkt ze over haar arm. De stof van haar jurk recht trekkend om de vele littekens die haar lijf sierde te verhullen. Sinds Evelyn (haar zus) Duchess van Cois was geworden was het mishandelen gestopt maar de littekens naar haar verleden zouden haar altijd blijven achtervolgen.

Zodra de rust in haar hoofd was teruggekeerd begon de man weer verder met spreken. Heel kort kijkt ze hem aan en er verschijnt een wat doffe glimlach op haar lippen. When I bumped into you. Vulde ze zijn zinnen aan. Haar donkere ogen wende zich kort af om ze even op de omgeving te richten. De zijstraten van Seera waren nou niet bepaald de meest schone en vriendelijk ogende. Overal waar ze keek zag ze wel iets wat haar aandacht trok. Van een persoon die uit een cafe getrapt werd tot een visser die zijn vangsn de dag binnenhaalde. Op het eerste gezicht leek Seera dan ook een normale vissersstad zoals de vele die Rhoynar bezat.

De man begon weer weer met praten en vrijwel direct schieten haar ogen zijn kant weer op. Hj gaf haar aan dat ze mee zou kunnen gaan naar een heler. Zonder vrijwel direct ja te roepen bedacht ze zich eerst in wat voor situatie ze zichzelf ook alweer begaf. Haar reis naar Seere was een spontane actie geweest, een misschien wat ondoordachte spontane actie,. Het had haar tot nu toe niet veel meer opgeleverd dan wanneer ze in Cois zou zijn. En nu stond ze hier met een half verzwakte man voor haar waar ze verder niets van wist. Hij zou haar kunnen ontvoeren of zelfs vermoorden en niemand op dit eiland zou er maar iets om geven. Toch zou ze hem enigzins moeten vertrouwen wilde ze meer over het eiland te weten komen. Sasha schud goedkeurend haar hoofd; Well at least let me a company you to a healer. That is the least thing that I can do. ging ze verder.

Ze reikte haar hand uit en hield het daar voor hem. You can call me Sasha ze liet de rest of haar titels zoals lady en welke andere ze nog meer onder bekend stond weg. Sasha was niet bepaald formeel ingesteld. Niet zoals haar zus in ieder geval.


Worse... hmm? vroeg ze op een ietwat vragende toon terwijl ze haar hand weer terugtrok en om haar spullen klemde. Haar nieuwschierigheid nam de overhand. Het was duidelijk dat er op dit eiland iets goed mis was. Niet voor niets had ze nu al een aantal 'inwoners' op de grond zien liggen die er nog erger aan toe waren dan de man voor haar. How did you even get into this 'situation'. It is clear to me that there is something entirely wrong with this island. People are acting really 'strange' around here.

Misschien was ze te snel geweest met haar oordeel om iedereen over een kam te strijken. Een glimp van een elegante glimlach flitste langs haar lippen zodra de man voor haar zichzelf voorstelt als ‘Ridley’. En uiteindelijk in de richting van een bepaalde straat begon te lopen. Zonder iets te zeggen volgde Sasha hem en ging uiteindelijk weer naast hem lopen.

De man naast haar ving haar aandacht weer wanneer zijn scherpe antwoord haar bereikte. Hij sprak over de voorzichtigheid die ze hier op moest houden met dit soort vragen. Alsof er ieder moment een bom zou kunnen barsten bij ieder ‘verkeerd’ woord wat ze uit zou spreken. Sasha slaakte een zucht en besefte opeens hoe gemakkelijk het was om je te schamen voor je eigen woorden - slechts enkele luttele secondes later. Misschien moest ze eens leren haar woorden te overdenken voordat ze ze hardop uit zou spreken. Het zou haar leven gemakkelijker kunnen maken als ze niet spotte en mensen gefrustreerd maakte zonder reden.

But you cannot deny that there is something wrong with this city. So I am imagining what a nice guy like you is doing in a city like this. Het was geen echte vraag: Sasha wist dat ze probeerde om een goed gesprek met hem te hebben. Ze wist altijd al dat ze een behoorlijk goede manier had gevonden om een gesprek met iemand te voeren; om een echte kans op een verbinding met iemand te maken. En koppig als ze was, hield ze voet bij stuk. Het was nu wel duidelijk dat hij haar niets aan wilde doen, toch? ’Nice’ guy was in dit geval misschien iets té geweest. Gezien zijn verwondingen had hij zelf hoogst waarschijnlijk ook wel wat klappen uit weten te delen.

Er was altijd en risico dat er iets zou kunnen gebeuren. Maar dat deerde haar op dit moment niet. Ze leefde liever met risico’s dan voor altijd opgesloten te zitten om het kleine eiland van Cois. Wat steeds minder aan begon te voelen als thuis. In tegenstelling tot haar familie was ze niet bang voor de oceaan.  Sindsdien had ze de oude dame op de markt al die jaren geleden ontmoet, degene die haar toekomst had voorspeld en al jaren geleden tegen haar had gezegd dat ze het eiland op een dag zou verlaten om iets van de wereld te gaan zien. Het was dan ook de oude vrouw geweest waarbij ze vaker te zien was dan rond haar vader en oudere zus. Die vrijwel altijd bezig waren met belangrijke zaken in Cois regelen. De oude vrouw had haar leren kaartlezen. Tarotkaarten. Kristallen bollen waarin de vrouw de toekomst zou kunnen zien. Op het eerste gezicht had het de grootste onzin voor Sasha geleken. Maar naarmate er steeds meer ’toevallige’ dingen gebeurde die de vrouw had voorspeld wilde ze dit ook leren.

“What brings you here, anyway?” vroeg hij haar terwijl ze haar gedachten liet weg varen. “You don’t seem the type to come here for an extended stay.” De vraag verbaasde haar dan ook niet meer. Sasha was niet bepaald een verschijning die je in de straten van Seere zou kunnen verwachten. Daar was ze inmiddels zelf ook wel achter.  Toch trok ze kort even haar wenkbrauw op. I thought you just said you should not mingle in people their business sir haar stem als vloeibare honing, zacht en warm. Ze wuift haar woorden weg alsof ze niets betekenden en laat haar vrije hand rustig door haar donkere haar gaan. But if you must know. begon ze op een fluisterende toon terwijl ze haar hand weer laat zakken en haar blik op Ridley richt. I wanted to know if the stories where true. vervolgde ze haar woorden. And from what I already saw these past few hours I can imagine what kind of ‘dark’ things that are happening here. Alhoewel ze de verhalen tot nu toe zwaar overdreven vond en dat haar thuis niet bepaald thuis meer was liet ze verder weg. Ridley hoefde niet alles te weten.

Ze sloeg haar armen over elkaar bij de woorden van Ridley. Haar tas bungelde daarbij een keer tegen haar heup aan waardoor ze een pas opzij moest zetten om haar balans te bewaren. I am not a helpless little bird if you where suggesting that sir. beantwoorde ze zijn vraag bot terwijl ze haar kaken op elkaar drukte.

If you must know, I traveled with a crew of pirates that picked me up at Isla the Juegas. They where so 'tempted' to take me with them. And after we arrived on land I lost track on them. beantwoorde ze zijn vraag terwijl ze haar ogen ietwat toekneep. Het feit achterwegen latend dat ze de kapitein had verleid en zijn toekomst had voorspeld om een plek aan boord te kunnen bemachtigen. Maar de man voor haar hoefde dit niet te weten. Sommige 'dingen' waren nu eenmaal niet bestemd voor andermans oren. Het maakte haar dan ook niet uit wat mensen van haar zouden denken. Ze kon gaan en staan waar en hoe ze wilde. Of het verstandig was dat was een tweede. Maar het feit dat ze nog steeds aan werd gezien als een verloren wezen irriteerde haar wel mateloos.

Het tweetal sloeg een aantal straten in en kwamen uiteindelijk uit bij het einde van de straat. Het viel haar op hoe de ruimte in dit straatje steeds krapper begon te worden. Sasha laat haar tas dan ook aan haar schouder bungelen zodat ze er geen last van zou hebben met lopen. Vrijwel direct viel ook haar blik op de twee mannen die zich buiten de deur op hielden. Maar voordat ze hier op in kon gaan liet Ridley zich tegen de muur ‘vallen.'

Aan het gekrijs van de persoon binnen te horen was de 'heler' van Ridley duidelijk nog druk bezig. Er zat dus niets anders op dan te wachten. Hoe geduldig ze ook kon zijn was het vandaag anders. De straten van Seere gaven haar de kriebels en voor even had ze de neiging om Ridley gelijk te geven en te vertrekken. Ware het niet dat hij haar weer aansprak en ze uit haar gedachtes getrokken werd. Verbaast draait ze haar gezicht richting hem en kanteld haar hoofd iets bij het horen van zijn vraag. “You don’t happen to have some water and cloth so I can take care of this, do you?” terwijl hij in de richting van het bloed op zijn gelaat wees. Even borrelde de vraag op waarom hij het bloed zo nodig verwijderd moest hebben en alles hier in het 'geheim' zou moeten. De heler zou het net zo goed kunnen verwijderen. Maar ze besluit voor nu eens verstandig haar mond te houden. Nog voordat ze hem een nee wilde verkopen schoot haar te binnen dat ze een bottel met drank mee had gesmokkeld vanaf het schip waar ze vandaan kwam. Dit kon misschien een oplossing zijn voor het water waar hij om vroeg. Perhaps I have something better. haar gezicht vertrok tot een speelse grijns terwijl ze de tas op de grond zette en een stuk stof van een van de onderlaag van haar jurk scheurde. This should do the trick ging ze verder terwijl ze de stuk stof wat op frommelde.

Sasha ging op haar hurken zitten en rommelde wat in de tas die ze bij zich had waar ze vervolgens de bottel uit wist te halen. Met haar tanden trok ze de kurk uit de fles en goot wat van het doorzichtige spul over de stof waarna ze zichzelf oprees. At least you can have your excuse ready gebaarde ze naar de drank op de stof. Met die walm alcohol rond hem zou het er op zijn minst uit kunnen zien dat hij stom dronken tegen een muur opgelopen was. Al vroeg ze zich af of de heler door die ondoorzichtige leugen heen zou kunnen kijken. Zo kortzichtig leken de meeste mensen in Seere dan ook weer niet. Ridley zou zich in ieder geval kunnen ontdoen van de hoeveelheid bloed op zijn gezicht. Hoewel ze betwijfelde hoe hij dit ging doen zonder zijn eigen gelaat te kunnen zien en het erger te maken dan het er al uitzag. Voordat ze de lap dan ook aanrijkte zette ze een paar passen naar voren en plaatste zichzelf voor hem. Let me do this you stubborn being. nog voor dat hij ook maar tegen kon sputteren plaatste ze haar vrije hand op zijn borstkas waarna ze haar arm omhoog bewoog en depte ze met de stof op de bebloede plekken. Zodra het meeste van het bloed verdwenen was bekeek ze hem goedkeurend. At least you look somewhat decent now. Ging ze op een subtiele manier verder. Haar mondhoeken krulde iets op terwijl ze de ruimte tussen hen weer groter maakte.

Seere was anders, hier waren ook regels. Maar hier voelde ze geen ogen op haar branden, Ogen die haar continu in de gaten hielden. Ogen die haar geen moment los konden laten omdat ze bang waren. Het deed er voor haar ook niet toe. Wanneer je leefde voor de dag van vandaag, deden gisteren en morgen er simpelweg niet meer toe. Bovendien zou niemand haar er van kunnen beschuldigen dat ze niet goed geleefd had. Ze had al zoveel gezien en nog veel meer meegemaakt. Ze had door diepe dalen en over hoge heuvels gelopen. Ze was gehaat, geminacht, weggejaagd en bespot. En er was van haar gehouden, er waren mooie woorden gesproken over haar dromen en prachtige zinnen gefluisterd over haar persoonlijkheid. Nee, niemand zou haar kunnen vertellen dat ze niet goed geleefd had. Noch dat ze niets van haar leven gemaakt had.

En als je dan zo lang geleefd had en je diepste angsten onder ogen had gezien, wat zette je er dan toe aan om daar naar toe terug te keren wat je bang maakte? Wat had het voor nut om terug te keren naar iets wat je nóóit lief zou kunnen hebben. Want het was niet Seere met al zijn donkere straten en gure types wat haar angst aanwakkerde. Het waren niet de dronken piraten die haar opjaagden met hun verhalen. Het was Cois. Om precies te zijn; haar vader. Die haar een beklemmend en verstikkend gevoel gaven. Haar ademt stokt kort terwijl ze terug denkt aan de man. En hoe langer ze hier aan zou denken hoe sneller ze haar bloed voelde koken. Ze dwingt zichzelf er dan ook toe om de rust in haar hoofd weer terug te vinden en kalmte haar zintuigen weer over te laten nemen. Haar ogen sloten zich kort en ze ademde diep in en weer uit.

Er was een stilte tussen de twee lichamen ingevallen. Een stilte die bijna de illusie gaf dat de rust was wedergekeerd. Een stilte die Sasha tevens de kans gaf om de lucht boven de stad te bestuderen. Dreigende wolken die zich inmiddels over de stad hadden gedrapeerd als een deken. Een dreigend deken wat zich elk moment tot een regenbui kon ontwikkelen. En toch. Ondanks de dreiging boven hen voelde ze zichzelf al iets rustiger worden. Rust was een grappig iets, want het was slechts rustig op het moment. Dat het nu rustig was, betekende niet dat het over enkele ogenblikken nog steeds zo zou zijn. Alles kon de rust verstoren. Een regenbui, een zwerm meeuwen. Een abrupte woordenwisseling van de man voor haar die haar op deed kijken.

’no’

De stilte die zojuist tussen hen beide gecreëerd wat leek opslag verdwenen met dit korte veel betekende woordje. Er was iets in hem veranderd. Alsof iets hem van binnenuit achterna zat. Haar ogen gleden richting zijn handen die hij inmiddels tot vuisten had gebald. Klaar voor..? iets. En voor het eerst dat ze voet op dit eiland gezet had voelde ze haar maag iets draaien. Ze hoorde de rest van zijn woorden aan. Waar hij duidelijk moeite mee bleek te hebben. Het was duidelijk dat er meer achter deze man zat dan de rustige persoon waar ze tot nu toe mee te maken had gehad. En voor een moment twijfelde ze. Hij zou zich waarschijnlijk wel redden. Maar zou ze zichzelf wel kunnen redden in deze stad? Tot nu toe had ze zichzelf goed weten te redden met haar woorden. Mocht er iets mis gaan dan zou ze niemand hebben om op terug te vallen. Al was het op dit moment nog maar de vraag of ze op de man voor haar kon rekenen. Die inmiddels zijn armen over zijn buik had gevouwen en zijn best deed om zijn adem rustig te houden. Een ding wist ze zeker: ze kon hem nu niet in de steek laten.

You cannot just send me away like that Ridley bracht ze uit terwijl ze een paar passen naar voren stapte. Een zuivere, herkenbare toon klonk door haar in woorden. Haar linker wenkbrauw ging iets omhoog terwijl ze de de man inschattend bekeek. Nee, ze bekeek hem niet, maar keurde hem ditmaal. Ze wilde zijn reactie op haar woorden weten. Of hij haar nogmaals een waarschuwing zou geven om weg te gaan. Of niet. I am here to help you.. sprak ze wat zachter uit deze keer.  Haar blik was eerst gevestigd op zijn ogen die hij gesloten hield, dwaalde af langs zijn kaaklijn en speelde kort met zijn kleding. Uiteindelijk draaide ze haar hoofd kort weg richting de twee mannen. Haar zwarte golvende haar volgden die beweging en vielen weer gedeeltelijk langs haar gezicht en over haar schouders. Sasha wierp haar blik op een van de mannen en probeerde in te schatten hoe zwaar ze in de nesten zouden zitten, mocht het mis gaan. De mannen bekeken hem immers nog steeds alsof ze net iets zwaar tegen de regels hadden gedaan. Al betwijfelde Sasha of iemand hier op Seere de ‘regels’ wel na streefde. En óf Seere überhaupt wel regels had.

Ze bracht haar gezichtsveld weer terug richting Ridley hem nog altijd proberend te lezen. Maar ze kon hem niet lezen.Hij was niet te lezen.