Frystingu kalt

di nov 07, 2017 10:54 pm

Er waren ondertussen 2weken gepasseerd waarin Athelstan elke dag even vrij maakte om zijn halfzus te trainen. Hij had het haar voorgesteld, aangezien ze er duidelijk interesse voor had. Heel vreemd was het ook niet, want als hoofd moest ze zich kunnen verdedigen. De jongeman was het grootste deel van de dag natuurlijk ook met andere dingen bezig. Hij had zich ontfermd over enkele Vikingschepen. In deze periode werden de schepen gebruikt om tochten te maken en om vis te vangen zodat het dorp onderhouden werd en niemand honger leed. Als zoon van de vorige Earl, was dit iets waarvoor hij gemaakt was. Omdat hij geen volbloed was, kon hij niet heersen over de streek, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen schepen kon beheren. Hij was net terug gekomen van een tocht, die een aantal dagen had geduurd, langs de kusten, om jongere krijgers te laten zien en voelen hoe ze moesten aanmeren op een onherbergzaam gebied. Als ze op rooftochten gingen, was dit van groot belang. Iedereen moest weten wat ze moesten doen. Nu zat hij in de burcht, vlak bij de open haard. De wind kende geen genade en de vrieskou was één van de grootste vijanden op zee. Nu kon hij zich gelukkig opwarmen, maar als hij binnenkort op rooftocht zou vertrekken, had hij dat geluk niet. Achter zich hoorde hij voetstappen naderen. Alleen aan het geluid al, kon hij horen wie er naderde. Freyja, zijn halfzus en huidige heerser van het dorp.

Eerste post Freyja
Locatie: in de burcht - bij de openhaard

wo nov 08, 2017 12:18 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Na twee weken trainen met haar halfbroer kon je nog niet echt zeggen dat ze veel spiermassa had gecreëerd, maar ze wist tenminste hoe ze een bijl beet moest pakken en hoe ze zichzelf moest verdedigen. Haar vader had haar negentien jaar lang buiten dit soort zaken gehad, immers waren hij en hun andere broers er altijd geweest om te beschermen. Daarbij wist haar vader ook dat Freyja achter zou blijven met vier broers mocht hij ooit te komen overlijden, genoeg die haar zouden beschermen. Alles had echter een verrassende draai genomen, dat was een ding wat je met zekerheid kon zeggen.

En dat was nog lang niet het enige verrassende de laatste tijd. Bij de gedachte alleen al ging haar hand kort naar haar nek, waarna ze snel weer zorgde dat deze bedekt was zodat niemand anders het zou zien. Dingen waren nogal.. uit de hand gelopen de laatste paar dagen. Met haar blauwe ogen strak voor zich gericht liep ze door haar kasteel heen. Haar stad was net iets kleiner qua inwoneraantal dan de hoofdstad, maar hun economie groeide met de dag. Daarbij durfde ze er wel om te wedden dat ze meer rijkdommen hadden, zeker omdat ze de mijnen onder de stad hadden liggen waar zuinig gebruik van werd gemaakt. Eens in de zoveel tijd werd er iets uitgehaald, immers zou die mijn nog voor vele generaties een welvarend leven kunnen produceren. Het was niet aan haar of aan wie dan ook om die in één keer leeg te maken. Dan was er nog de dikke muur en de huizen van steen die hen beschermde tegen vijanden en de kou van het noorden. Hun schepen die geregeld uitvoeren om allerlei verschillende zaken te regelen. Ja, de schepen gemaakt van wit hout waren zeker kenmerkend voor hun stad. Er zat zelfs nog een specifieke gedachte achter, had ze niet zo lang geleden geleerd. De schepen waren van wit hout gemaakt zodat ze in de mist vrijwel onzichtbaar werden, zodat ze één konden worden met het besneeuwde landschap. Ze moest het haar voorouders nageven, het was een slimme zet.

Over schepen gesproken, haar halfbroer was nog niet zo lang geleden teruggekeerd naar de stad. Een aantal dagen had hij op zee gespendeerd. Toen ze in de ruimte aankwam waarvan ze al dacht haar broer te treffen verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. "Athelstan," zei ze terwijl ze naar hem toeliep en hem kort omhelsde. Ja, ze was blij dat haar halfbroer weer veilig terug was.

notes: none

∎ ◣ ◥

wo nov 08, 2017 12:43 am

Athelstan draaide zich pas om toen hij zijn naam hoorde. Hij was blij om z'n jongere zus terug te zien en glimlachte dan ook bij haar weerzien. In de omhelzing draaide hij haar kort rond zodat ze met haar rug naar het vuur stond. Doordat hij dit deed, ving hij een glimp op van iets paars in haar nek. Hij liet haar los en zette een stap naar achteren. Een duidelijke frons was van zijn gezicht af te lezen. Meteen zette hij een stap naar voren en draaide hij haar om, door zijn hand op haar schouder te leggen. Haar haren sloeg hij opzij zodat hij op deze manier beter kon zien wat hij net in een fractie had opgevangen. Hij kon zich niet herinneren dat hij haar in haar laatste training zo hardhandig had aangepakt, dus dit moest ze op een andere manier gekregen hebben. Deze blauwe plek, deze paarse plek kon niet zomaar verschenen zijn. "Hvernig færðu þetta?!*" vroeg hij dan ook strak. Als iemand ook maar één vinger naar haar had uitgestoken tijdens zijn afwezigheid... Hij kon zich niet inbeelden dat iemand anders haar niet beschermd had. Hij kon haar niet zomaar aan anderen toevertrouwen. Niemand die haar kon beschermen behalve hijzelf. Hij draaide haar terug om, zodat hij haar recht aan kon kijken. "Hver gerði þetta?**" zei hij nu op een iets rustigere toon.

*Hoe kom je hieraan?
**Wie heeft dit gedaan?

wo nov 08, 2017 11:17 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Toen ze zijn naam uitsprak draaide ze zich om en al snel voelde ze zijn armen om haar heen slaan. Ze was blij dat hij weer veilig naar hun stad was teruggekeerd, zeker na alles wat er met hun vader en broers gebeurd had. Eigenlijk had ze er een beetje tegenop gezien dat hij uit had moeten varen voor een paar dagen. Maar ze kon haar broers moeilijk bevelen in het kasteel te blijven zitten. Haar voeten kwamen een beetje van de grond terwijl hij haar ronddraaide en ze met haar rug naar het haardvuur stond. Toen hij haar losliet en naar achter stapte zag ze de frons op zijn gezicht, waardoor haar gezicht een beetje betrok en ze hem vragend aankeek. Voordat ze de kans kreeg om te vragen wat er was had hij een stap naar voren gedaan en haar omgedraaid. Haar haren werden aan de kans geslagen en snel schoot haar hand in de richting van de zijne die op haar schouder lag, in een poging hem tegen te houden. Het was echter al te laat geweest, hij had de paarse plek in haar nek gezien. Het leek er niet echt op dat hij er blij mee was, dat kon ze wel zien aan de vinger die haar kant op wees en de toon waarop hij sprak. “It..” De kans om te spreken kreeg ze niet toen hij haar weer zo draaide dat ze hem recht aan kon kijken. Haar wangen waren een beetje rood aangelopen, terwijl haar ogen vluchtig een ander iets in de ruimte probeerde te vinden waar ze hun focus op konden leggen. “It is nothing, don’t worry about it.” Op zijn vraag wie dit had gedaan, noch op de vraag hoe ze eraan kwam, gaf ze geen antwoord. Met de hand die ze eerder omhoog had laten gaan om hem te stoppen bedekte ze de plek weer snel met haar rode haren.

notes: none

∎ ◣ ◥

wo nov 08, 2017 1:21 pm

Freyja bedekte de plek snel weer met haar haar en gaf niet echt een goede verklaring voor Athelstan zijn gemoedstoestand. "Ekkert?" herhaalde hij haar dan ook. "það er ekki neitt." voegde hij daar snel aan toe en legde zijn handen op haar schouders. Op deze manier kon hij vermijden dat ze wegliep en verplichtte hij haar bijna om hem aan te kijken. Athelstan was momenteel vooral bezorgd om haar, want zulke paarse plekken verschenen niet zomaar te pas en te onpas. Er was een reden en moest hij geen antwoord geven, zou hij zelf op onderzoek uitgaan. "Ég vil ekki að þú meiða á nokkurn hátt." zei hij zachtjes om te laten zien dat hij het goed met haar voor had. Zij was, ondanks dat ze maar de helft van hun bloed deelden, zijn kleine zus.

"Nothing?"
"That isn't nothing."
"I don't want you to get hurt, in any way."

wo nov 08, 2017 2:13 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Het leek er niet op dat hij haar ging geloven wanneer ze zei dat het niks was. Door de beide handen op haar schouders was er geen manier dat ze hem kon excuseren en weg kon lopen, want ze wist dat hij haar tegen zou houden. Haar ogen vonden zijn weg weer naar zijn gezicht, puur omdat hij haar in deze positie dwong om hem aan te kijken. Haar wangen hadden nog altijd een lichte rode kleur, maar ze deed haar best om zichzelf in te houden, al was dat moeilijk en kon ze de kleur van haar gezicht niet echt zelf bepalen. “Hann meiddi mig ekki,” zei ze op een wat zachtere toon terwijl ze hem aankeek met haar blauwe ogen. Wanneer ze bij haar broer was voelde ze zich geen Lady meer, eerder een klein meisje wat haar best deed om dingen voor haar grote broer verborgen te houden. Ze wilde niet dat hij wist wat ze allemaal had uitgespookt, het was beschamend als hij het zou weten. Diep in haar achterhoofd wist ze dat Morton waarschijnlijk precies zo zou reageren wanneer hij achter de paarse plek in haar nek zou komen. De adem stokte in haar keel toen ze merkte dat ze zich lichtelijk versproken had, en ze begon een zacht schietgebedje naar Odin dat hij het niet gemerkt zou hebben. Ja, ze was een vreselijke leugenaar.

- “Hij heeft me geen pijn gedaan.”

notes: none

∎ ◣ ◥

wo nov 08, 2017 4:58 pm

Athelstan keek recht voor zich uit om Freyja recht aan te kijken. Hij was niet enorm groot, waardoor hij niet zo naar beneden moest kijken om een gesprek met Freyja aan te gaan. Zijn grootte was juist perfect voor op het slagveld. Hij kon zich zeer goed verbergen als ze sluipacties deden, maar hij kon ook zeer goed een frontale aanval uitvoeren. Grootte was niet altijd belangrijk. Kracht en techniek wel. “Hann meiddi mig ekki,” Zijn halfzus gaf, na een kort moment van twijfel, toch antwoord. Haar wangen hadden een rode kleur aangenomen. Ondanks dat ze dicht bij het vuur stonden, kwam dit niet door het haardvuur. Wacht eens. Hann? Athelstan zette een stap naar achteren. Hann en in combinatie met haar rode wangen. De vorige keer dat ze zoiets had voorgehad, was toen ze één van haar vrienden voorstelde aan hun vader. "Hann..." Hij draaide zich om naar het vuur. Had ze iemand leren kennen? Was het iemand die hij al kende? Wilde hij hem wel kennen? Had die persoon haar bedreigt? "Hver?" Hij draaide zijn hoofd terug naar haar toe. Hij kon nog niet plaatsen wat er precies gebeurd was, dus hij wist ook nog niet hoe hij precies moest reageren. Was ze nu bedreigt of was er iets anders gebeurd en als er iets anders gebeurd was, waarom had ze dan zo'n enorme paarse plek?

"Hij..."
"Wie?"

wo nov 08, 2017 10:35 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Het was de manier waarop hij haar zo recht aankeek wat ervoor zorgde dat ze zich aardig ongemakkelijk begon te voelen. Zodra hij de paarse plek in haar nek had gezien was er een belletje gaan rinkelen, maar hij had misschien eerst nog aan een andere oorzaak van de plek gedacht. Iemand die haar naar de keel had gegrepen misschien. Freyja was zo dom om zichzelf te verspreken. Haar ogen werden op de grond gericht bij het horen van zijn woorden, de kleine verspreking was hem inderdaad opgevallen. “Enginn, gleymdu því,” zei ze zacht terwijl ze zich van hem weg draaide en wat dichter naar het dichtstbijzijnde raam te stappen, om met haar rug naar hem toe te gaan staan en haar ogen op de lucht te richtten. Ze wilde hem geen verklaring geven, simpelweg omdat het dan nog ongemakkelijker zou worden dan het al was. Daarbij zou ze ook zeker geen verdere details geven, tenminste, ze wilde die niet geven. Zijn reactie op het horen van wat ze werkelijk had uitgespookt zou waarschijnlijk niet geweldig zijn..

- “Nobody, forget about it”

notes: none

∎ ◣ ◥

do nov 09, 2017 12:32 am

Freyja vertelde hem dat het niets was, dat hij het moest vergeten, maar dat was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ze had zich omgedraaid om uit het raam te kijken, weg van hem. Zelf bleef hij staan waar hij stond en keek hij even bedenkelijk naar het dansende vuur in de openhaard. Zo bleef het even stil in de ruimte. Enkel zijn gedachten waren druk in de weer, zoekend naar een gepast antwoord. Ég get ekki hjálpað þér ef þú segir mér ekki allt. Dat wilde hij tegen haar zeggen in eerste instantie, maar op die manier konden ze in rondjes blijven lopen. Hij draaide zich zachtjes om en ging naast haar staan, mee naar buiten kijkend. "Lofaðu mér að þú munt segja mér þegar einhver særir þig?" zei hij zachtjes. Hij wist hiermee niet wat er gebeurd was, maar op deze manier wilde hij haar in de toekomst wel beschermen. Ze moest hem vertrouwen, net zoals ze altijd al had gedaan.

- "I can't help you if you don't tell me everything."
- "Promise me that you'll tell me when someone hurts you?"

ma nov 13, 2017 11:39 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Het was niet iets wat ze graag met haar halfbroer wilde bespreken, hoe dom ze eigenlijk wel niet was geweest om in te geven met haar lusten in plaats van helder na te denken. Er was geen ander woord dan stom voor haar actie, maar toch had ze er ergens diep van binnen geen spijt van. Waarom wist ze ook niet. Freyja had zich voor het gemak met haar rug naar hem toegekeerd, om zo uit één van de ramen te kunnen kijken. Ze hoorde aan het geschuifel dat hij naast haar ging staan en ze haalde een keer diep adem, om vervolgens recht voor zich uit te blijven kijken. Na zijn woorden bleef ze eventjes stil. Ondanks dat ze weinig spijt had van haar acties, voelde ze zich wel schuldig, onder andere tegenover haar broer. Ze vond het niets om te liegen tegen hem, maar het was beter als hij de last niet hoefde te dragen. Freyja draaide zichzelf een kwartslag om en richtte haar blauwe ogen op haar broer, en wachtte met praten totdat hij zich naar haar toe zou draaien. Freyja tilde haar hand omhoog en liet de toppen van haar vinger zacht over zijn wang gaan. “Þú ert bróðir minn, að sjálfsögðu mun ég..” mompelde ze op een zachte toon terwijl ze hem nog even aan bleef kijken. Vervolgens liet ze haar hoofd tegen zijn borstkas aan zakken en sloeg ze zijn armen lichtjes om zijn nek heen. Ze had hem gemist. En diep in haar wortelde die angst dat hij op een dag nooit meer terug zou komen van de zee, net zoals hun vader en andere broers.

- “You are my brother, ofcourse I will..”

notes: none

∎ ◣ ◥

ma nov 27, 2017 10:10 pm

Athelstan keek lichtje omlaag naar zijn halfzus, die hij meer bezag als een bloedeigen zuster. Dat gevoel was wederzijds, want dat werd bevestigd in wat ze zei. “Þú ert bróðir minn, að sjálfsögðu mun ég..” Hij glimlachte zachtjes, gerustgesteld door haar woorden. Toen ze haar hoofd tegen zijn borstkas legde, legde hij automatisch zijn arm om haar heen. Zijn kleine zus. Hij mocht niet vergeten dat zijn kleine zus, ook groot werd en ondertussen de leeftijd had bereikt waarop geheimen doodnormaal waren. Als lady had ze daar ook recht op. Toch kon hij het niet laten om zich zorgen om haar te maken, wat meer dan normaal was. Daarom had hij een aantal weken ook voorgesteld om haar vechttrainingen te geven. Dan kon ze zich tenminste verdedigen wanneer hij er niet was. Hij was een aantal dagen weggeweest en had haar de opdracht te geven om toch één keertje zelf te oefenen. Nadat hij kort met zijn hand over haar hoofd had gewreven, wat hij altijd al gedaan had bij haar, het was een gewoonte geworden, draaide hij zijn hoofd naar de hare. "Hvernig eru æfingar þínar að fara?" vroeg hij, zoals alleen hij dat kon doen, vol vertrouwen en kracht.

- "How are your workouts going?"

zo dec 03, 2017 1:40 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Een vage glimlach kwam op het gezicht van Freyja toen ze zijn arm om haar heen voelde slaan. Om eerlijk te zijn, zou ze zo nog wel uren kunnen blijven staan. Athelstan was de enige persoon die nog over was waarmee ze bloed deelde – want om eerlijk te zijn was haar moeder meer dood dan levend. Ze had zich altijd veilig gevoeld bij haar broers, en nu de helft ervan plotseling uit haar leven waren gerukt, had ze het gevoel dat ze extra veel waarde moest hechten aan hen die er nog wel waren. Hij vroeg haar hoe de trainingen waren gegaan. Haar hoofd lag nog altijd op zijn borstkas, maar ze draaide een beetje bij zodat ze hem aan kon kijken. “Ég mun aldrei vera eins sterkur og þú..” Het was niet omdat ze zichzelf zo graag naar beneden wilde halen, maar ze was heel eerlijk in dat opzicht. Haar vader had haar als kind moeten trainen, iets wat hij niet gedaan had en waar het nu al een beetje te laat voor was. Ze wist hoe ze een bijl vast moest houden, maar de kracht om er iets mee te doen had ze niet. Ze wist hoe ze een zwaard op moest pakken, maar wist ook dat ze waarschijnlijk niets uit kon halen tegen jonge mannen met jarenlange ervaring. Ze wist ook hoe ze een mes moest gebruiken, maar als je die moest gebruiken, was het vaak toch al te laat. Freyja haalde haar schouders dan ook lichtjes op, niet wetende of het überhaupt zin had om haar te trainen. “Þú ert að sóa tíma þínum,” zei ze hem dan ook terwijl ze haar ogen op zijn borstkas richtte, in plaats van zijn gezicht.

- “I will never be as strong as you..”
- “You’re wasting your time.”

notes: none

∎ ◣ ◥

vr jan 12, 2018 6:05 pm

M O R T O N ▲

Er hingen al twee dikke konijnen aan de zadel van zijn paard. Een fors, donker gekleurd paard. De laatste paar dagen had hij zich gefocust op de jacht en er zijn voor zijn pleegzus, aangezien hij haar advisor was. Daarnaast was hij ook de protector van Hillerod. Hij had de leiding over de knights, zou aan het hoofd staan wanneer Hillerod gevaar liep, maar hij was vooral de beschermer van Freyja. Zijn rangen lagen nogal breed en hij had dus genoeg te doen. Maar op de momenten dat Freyja hem weg stuurde en hij het dus maar even uit moest zoeken ging hij op jacht of trainen met andere knights, of lessen geven aan de jongeren.
Maar nu was de jongeman op jacht, zijn pijl en boog in de aanslag. Zijn ogen stonden gericht op nog een konijn, waarvan haar vacht mooi dik en vol was en er zeker wel wat vlees vanaf te halen viel. Toen schoot de pijl los van zijn boog en doorboorde het arme beest. Geen kreet, enkel een paar stuiptrekkingen en toen lag het dier stil. Tevreden stapte hij er op vast, trok de pijl los uit het kadaver, veegde deze schoon aan zijn gewaden en stopte het terug in de koker waar zijn andere pijlen in zaten. Vervolgens pakte hij het konijn vast bij de achterpoten en liep terug naar zijn donkergekleurde paard. Een hengst met de naam Kyrios. Hij bond het konijn vast bij de andere twee. Vervolgens gaf Morton de donkere IJslander met zilveren manen een aai aan zijn hals en sprong vervolgens weer op zijn rug.

De rit terug naar Hillerod duurde niet lang. Bij de poorten moest hij even wachten tot deze open waren en ging hij naar binnen. Hij zette zijn paard terug in de stal en bracht vervolgens zijn konijnen naar de slager, die wist er verder wel raad mee. In het hoge noorden, zelfs wanneer je het nog wel goed had, mocht je ook zelf voor je eten werken. Het lag hier niet allemaal voor het oprapen. Daarbij zou het leven voor Morton veel te saai worden als hij nauwelijks nog moeite zou hoeven doen. Dit zal echter nooit het geval zijn in het hoge Noorden.
Morton stapte de kamer binnen en zijn ogen vielen meteen op Athelstan en Freyja. Een korte flikker van jaloezie verscheen in zijn ogen, deze vervaagde echter snel genoeg als sneeuw voor de zon toen hij de kamer verder naar binnen stapte. Nog net had hij de woorden van Freyja gehoord, volgens haar verspeelde Atherstan zijn tijd. Hieruit wist Morton dat het over de trainingen ging en Freyja zelf hoogstwaarschijnlijk niet genoeg vooruitgang ervoer. "Kannski er Athelstan ekki að þjálfa þig nógu mikið," sprak Morton op nuchtere, iet wat plagerige toon, waarna hij zijn koker met pijlen en boog van zijn rug haalde en ging zitten. "Í kvöld borðum við kanína," kondigde hij vervolgens aan met een zwierige lach op zijn gelaat.

- "Misschien traint Athelstan je niet hard genoeg"
- "Vanavond eten we konijn"

▲ ▲ ▲ ▲

Frystingu kalt

Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt

Re: Frystingu kalt