Where pain calls

Het was nu al jaren geleden en soms als zijn gedachten stil waren kwamen de meest vervelende herinneringen naar boven. Niemand die wist wat zich 34 jaar geleden af gespeeld had. Al wilde Syrax er niet aan denken toch kwamen ze hen zo nu en dan plagen en hem eraan herinneren wat voor vreselijke magie soort hij had. Een stem vulde zijn gedachten als deze herinneringen weer naar het oppervlak kwamen. 'Hij stond gewoon op de verkeerde plaatst op het moment dat u mij op riep.' klonk een neutrale toch licht geamuseerde stem door zijn gedachten heen. Buiten het wolfachtige wezen dat Syrax toen der tijd op geroepen had waren er nog vele die aan zijn magie gehoor gaven, al waren sommige die sterker waren nog niet zo onder de indruk van hun meester en probeerde ze zijn autoriteit wel eens te ondermijnen. Iets wat Syrax niet toe liet. Het eerste schepsel had Sy dan ook een naam gegeven om de andere te laten weten dat dit zijn hoofd beest was. Dusk liet zich nooit zien, maar kwam vaak genoeg door via mentale contact. 'Je weet dat ik hem nooit had willen vermoorden!' antwoorden zijn meester bits en heel even verstrakte het anders zo vriendelijke gelaat. Zijn reis naar een onbekend gebied voor de meeste mensen was weer begonnen. Gelukkig had hij zijn magie geheim kunnen houden voor de andere volkeren. Een Summoner was niet geliefd om te zien nog er van te horen. Syrax wist van horen zeggen dat men die deze soort van magie bezat zo snel mogelijk uit geschakeld zou worden. Hoewel hij karweitjes deed voor mensen en vaak op reis was verried hij nooit of te nimmer wat hij echt kon tegenover de volkeren. Andere monster of dieren die hij tegen kwam maakte zeker kennis met de monsters die hij kon oproepen. Het weer was prachtig, maar voor nu zou hij de wagen moeten leiden om een volle vracht van de boer die hij nu hielp naar de markt toe te brengen. De boer een gewone man en mens die zijn familie lief had en daar ook hard voor werkte keek vrolijk rond. 'Prachtig weer toch?' vroeg de boer aan Syrax die hem heel even vragend aan keek, maar toen de woorden van de beste man tot hem door drong knikte hij snel. 'Zeker geen wolk aan de lucht die de markt zal doen bedreigen om nat geregend te worden.' grinnikte hij en zuchten even diep van binnen. Dit kon nog een lange dag gaan worden als het zo door zou gaan. Ze moesten nog een smalle weg door kruizen die naar de plek kon leiden waar de elf vaak genoeg ging trainen.

(Open)