As free as a bird [Sobek]

Zuzana Bryant

De druk bezochte straten in Sunfall waren niet zo druk meer nu het donker begon te worden. De dagen werden langzamerhand warmer en langer. De zon verwarmde de straten en inwoners van het mooie plekje ergens in Rhoynar. Zanna had die dag de reis terug naar haar nieuwe huis, waar ze samen met Kaz woonde, nog niet gemaakt. De straten van Sunfall waren haar thuis geweest voor enkele zware weken. Voordat Kaz haar had gevoden en hoewel hij niet de meest onschuldige persoon ter wereld was, was hij ergens toch goed voor haar. Voordat ze Kaz had gehad, had ze zich af en toe bij de priesters van Sol getoond. Vooral Hathor kende ze goed, de blondharige vrouw was iemand waar ze naar op keek. Iemand waarvan ze de juiste manieren had geleerd, immers was het leven op straat een crimineel leven. Een leven waarin alleen de sterksten overleefden. De zon, de machtige gouden bol die in de lucht hing, was verdwenen, in zijn plaats hing nu de maan. Het was een halve maan, voldoende schijnsel maar nog steeds een zwak licht dat ze kon gebruiken om zich te navigeren.

Het water van de vele smalle kanalen, kabbelde rustig terwijl er hier en daar boten aangemeerd waren. Het was maar goed dat ze de stad kende, anders was ze al wel verdwaald of was ze makkelijk ergens tegen aan gebotst of gestruikeld over een losliggend touw en ander rommel. Zanna had Hathor die dag opgezocht en hoewel ze de jonge vrouw vertrouwde, sprak het kind niet graag over Kaz. Immers was hij degene die haar beschermde in het harde leven op straat. Met het warmere weer werd het wel iets makkelijker. Immers liep ze niet meer het directe gevaar op onderkoeling of ziekte. Haar lange bruine haren waren verwilderd door de achterstallige verzorging. Zanna kon zich niet herinneren wanneer ze voor de laatste keer een kam door haar lange haren had gehaald. Meestal hield ze het een poos los hangen of in een mismaakte vlecht over haar schouder hangen.

De heldere lucht had plotseling plaats gemaakt voor wolken. Donderwolken die onheilspellend het zwakke maanlicht verzwakten. Het schijnsel kwam nauwelijks meer door het dikke wolkenpakket heen. Ook de sterren verdwenen achter de donkere wolken, en de wind nam toe. Zanna onderdrukte een geërgerd geluidje, waarna ze haar armen stevig om haar middel heen klemde. Haar donkerbruine ogen gleden een tikkeltje nerveus naar de hemel. Als er een ding was waar het meisje slecht tegen kon was het een nachtelijke onweersbui. Zeker een die zo onverwachts kwam. Dikke, vette druppels vielen uit de hemel waardoor haar kleding binnen enkele seconden al doorweekt was en het achtjarige kind had maar één keuze. Een schuilplek vinden. Met korte snelle passen liep het meisje de hoek om, in de buurt van de grote kerk van Sol waarna ze tegen een man op botste. Even bleef ze een tikkeltje verdwaasd staan waarna ze de bekende kledij van de priesters van Sol in zich op nam. Haar donkere bruine ogen gleden naar het gezicht van de desbetreffende man. Waarna ze haar hoofd boog en een stap opzij zette. "Excuse me, Mister Sacrados," Fluisterde Zanna. Ze mocht zijn voornaam dan niet weten, maar kende wel de gemeenschappelijke achternaam die alle priesters deelden.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

De man leek de lichte botsing niet eens op te merken. Hij was waarschijnlijk moe, waarvan wist ze niet. Hoe moest zij weten wat een priester van Sol zoal deed. Ze wist enkel dat ze hen respecteerde en het geloof van de god van de zon aanhield. Zonder de zon was er niets, daarbij had ze leren houden van de gouden bol, zeker toen ze net op straat was beland. De warme stralen, zorgden voor een betere stemming op straat alsmede een prettige warmte die s'nachts aanhield en waardoor ze niet met dekens hoefde te gaan sjouwen. Zanna gebruikte haar aangeleerde manieren om zichzelf te excuseren tegenover de priester; waardoor hij haar verbaasd begroette. "Hello," Sprak hij waarschijnlijk had hij niet verwacht dat iemand nog zo laat op straat zou zijn, daarbij was het echt hondenweer. Zanna rilde lichtjes van de koude druppels die haar kleding hadden doorweekt. Ook al was ze vaak ver van huis, dit soort momenten deed haar er toch wel naar wensen. "Shouldn't you be heading home, child?" Vroeg hij terwijl zijn blik over haar gezicht en verwilderde haren heen gleed. Zijn frons ontging Zanna niet waardoor ze haar schouders ophaalde. Het was wel haar plan om ooit naar huis te gaan, maar of ze die nacht nog weer aan Kaz' zijde zou staan was nog maar de vraag. Ze wou Hathor niet te snel verlaten, niet nadat de vrouw zo bezorgd was geweest om haar onderkomen. Ze was een poosje weg geweest en had geen contact gehad met de blonde vrouw, iets waar ze nu al weer spijt van had. Echter had Zanna niet veel keuze gehad. Kaz had haar zien stelen en nadien had hij haar een aanbod gedaan die ze niet had kunnen af staan. Ze had nu eenmaal hulp nodig en volwassene vertrouwde ze niet. Met een goede reden. Al hoewel, als ze iemand vertrouwde waren het de priesters wel. Iemand werd geen priester door gemeen te zijn, toch? "I..," Begon ze een tikkeltje ongemakkelijk. "I was just going there." Loog ze, haar bruine ogen gleden van zijn gezicht naar de grond. De regendruppels hadden al flinke plassen gecreëerd. Het was best wel ironisch, waar ze zich voorgenomen had niet al te veel te liegen tegen Hathor, loog ze nu tegen een van haar collega's. "I thought most priests would not be on the streets in this weather." Sprak ze zachtjes, bedenkelijk. Ze kon zich niet voorstellen dat ze op dit tijdstip in dit weer naar buiten zou willen gaan voor het werk. Ongeacht hoe voldoend het was, ergens bleef Zanna een jong kind.

Zanna probeerde vaak de aandacht te verplaatsen of juist te trekken naar dingen die niet zo van belang waren. Om zou uit het zogenaamde spotlicht te blijven of juist mensen af te leiden van anderen die iets deden wat niet kon. De laatste keer dat ze in de nacht zo lang op straat was geweest in Rhoynar, was toen ze Romeo gered had van een mes in zijn rug. Het jonge meisje onderdrukte een korte rilling. Ook al zou ze het niet toegeven, het bezorgde haar nog steeds nachtmerrie's. Tenminste als ze alleen was, een kind van haar leeftijd was breekbaar en hoewel ze niet zozeer bang was voor de dood, keek ze er ook niet naar uit. Haar armen sloeg ze stevig om haar middel heen om zo nog een beetje warmte te behouden, ze klemde haar kaken op elkaar aangezien er anders een klapperend geluid van haar tanden te horen zou zijn. Ze wou niet te lang blijven staan, ze wist dat de priesters van Sol veel wisten over de straten en hij waarschijnlijk zo door haar leugens heen zou prikken. Als ze zei dat ze zichzelf zou redden zou hij haar vast niet geloven. Iedereen wist hoe de straten waren.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Misschien was het haar geluk dat de man voor haar zo moe oogde. Waarschijnlijk had hij anders al lang door haar leugens heen geprikt. Immers was het ongewoon en ongepast om een kind van haar leeftijd met dit weer en zo laat op straat te zien. Ze sprak hem aan met het gebruikelijke respect dat enkel een inwoner van Sunfall op kon brengen voor de Priesters van Sol. Ze miste de zon, hoewel de regen vast niet geheel ongewenst was voor de boeren, vond zijzelf dit niets. Het was koud, nat en haar kleding was doorweekt. Haar verstopte tas met kleding was niet in de buurt, waardoor ze met gemak koude kon vatten. Dat alles wist de man natuurlijk niet, ze kende de Priesters goed genoeg om te weten dat ze haar zouden helpen als ze het vroeg. Echter durfde ze hem niet om hulp te vragen; want hij was een man. Ze had het niet zo op de meeste mannen die de leeftijd van haar vader bedroegen. Ergens vroeg ze zich af wat hij zo laat op straat nog deed. De priester glimlachte bij haar opmerking waarna hij antwoordde. "That’s right, but I had a busy day and was just heading back home," Sprak hij met dezelfde lichte glimlach nog op zijn gezicht. Het meisje had inmiddels haar armen stevig om haar middel heen geslagen om nog iets van warmte te kunnen bewaren. Ze hoopte dat ze zijn aandacht op een ander onderwerp kon vestigen dan haar huisvesting. Want anders moest ze iets verzinnen, hem proberen te verliezen in de donkere en natte straten  van Sunfall. "How about I walk you home? You shouldn’t be out at this time, it’s dangerous." Verklaarde hij, duidelijk een tikkeltje bezorgd. Haar lange haren plakten aan haar smalle gezicht en haar donkerbruine ogen namen hem in zich op. Hij leek veilig, daarbij wat had ze te vrezen van een Priester? Niets, toch? Hathor was ook te vertrouwen en als ze haar kon vertrouwen waarom zou ze hem dan niet kunnen vertrouwen. Maar hij bleef een man, en mannen hielden zich niet aan hun woord. Ze kende dan ook alleen haar vader en wat dat betreft hield Kaz zich wel aan zijn woord, aan hun afspraak. Maar dat betekende niet dat ze de man voor haar zomaar kon vertrouwen. Daarbij, hij zag er zo moe uit, haar warme, onschuldige ogen richtte ze op die van hem waarna ze haar hoofd schudde. "You look to tired," Verklaarde ze alsof dat een goede reden was. Hij oogde te vermoeid om veel langer op deze straat rond te zwerven en daarbij had ze hier geen thuis meer, behalve de straten en een hoekje waar ze veilig kon zitten. Mits ze die in het donker terug vond en niemand hem had ingepikt. Ze beet haar tanden nog steviger op elkaar, al kon ze niet voorkomen dat ze licht klapperden. Waarna ze haar haren uit haar gezicht haalde met een van haar koude handen. "My home is far away, not near the church." Vervolgde ze. Dat was geen leugen, want ze had geen huis, behalve het huis van Kaz dat niet in de buurt was.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

"It's my duty to help," sprak de manmet een lichte glimlach op zijn gezicht. Eentje die Zanna geruststelde. Immers betekende het dat hij haar opmerking niet als aanvallend had beschouwd. "But...", Begon het meisje op een zwakke toon, waarna ze even diep adem haalde. "But don't you have a duty towards yourself as well?" Vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar donkere ogen neersloeg. Immers kon een Priester anderen niet helpen als hij niet voor zichzelf zorgde. Zanna wist dat hoe langer ze met de man sprak, hoe meer vragen hij zou krijgen en hoe groter de kans dat hij door haar leugens heen prikte. Ze wou niet liegen, maar de waarheid vertellen was ook geen optie. Ze wou hem niet vertellen over Kaz en de dingen die ze had gedaan om te overleven. Koude rillingen liepen over haar rug heen, en haar inmiddels doorweekte kleding plakte aan haar smalle, fragiele lichaam vast. Zanna verklaarde enkel dat ze ver weg woonde; in de hoop dat de man haar niet zou volgen naar het huis van Kaz. Daarbij wou niemand lang op straat staan als het donker was en de regen met bakken uit de lucht kwam. Ze moest het hem meegegeven, de Priesters konden best vastberaden zijn. Zo ook deze man, hij knielde voor haar neer, waarop het meisje hem met grote onschuldige ogen aan keek.

"Sweetheart," Begon hij waarop het meisje haar tanden steviger op elkaar beet, de koude was vervelend, ze voelde het prikken in haar vingers, bijten op haar huid. Hij schudde zijn hoofd. "If home is far, how will you get home tonight?" Vroeg hij, zijn blik bezorgd. Zanna wist dat hij zich zorgen zou blijven maken als ze hierop naar waarheid antwoorde. Ze was niet van plan die nacht naar huis te gaan, integendeel juist. Ze was namelijk van plan om een van haar vroegere slaapplekken in Sunfall op te zoeken en daar uit te rustten. Zijn zachte stem kalmeerde haar en het meisje haalde hierdoor haar schouders licht op. "I won't. I know some safe places and streets where I can hide," Verklaarde ze, zacht bijna onhoorbaar alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "If you don't have a place to stay, the church always has a place for you." Verklaarde de man. Immers wist iedereen dat de Priesters er alles aan deden om kinderen en onschuldigen te beschermen en helpen. Toch was Zanna niet vlug van vertrouwen. De basis die ieder kind nodig had, kende ze niet. Niet de warmte van thuis en ook al vertrouwde ze Hathor, betekende het niet dat ze veel van haar en haar collega's wou vragen. Het meisje bewoog haar verkrampte vingers iets waarna ze ongemakkelijk van de Priester naar de straat keek. Zanna stapte onbewust iets dichter naar de Priester toe waarna ze de stof van zijn kleding met een hand vastpakte en zo bescherming zocht van de gure wind. Haar lichaam trilde, in een poging de warmte vast te houden. Iets waarin ze nog niet geheel succesvol was. "I don't want to worry Hathor," Fluisterde ze zachtjes tegen de oudere Priester. Als er iets was dat ze wou voorkomen was dat het. Ze had zichzelf nog niet voorgesteld, maar dat zou vast nog komen. Het meisje keek hem vanonder haar donkere wimpers aan voordat ze vermoeid met haar andere hand in haar ogen wreef. Ze was kwetsbaarder dan ze toe wou geven.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

De man schudde zijn hoofd toen zs zich hardop af vroeg wie er voor hem de plicht droeg en of hij voor zichzelf zorgde. Natuurlijk zou hij zelf wel over voldoende eten en drinken bezitten en een plek hebben om te slapen. Echter hield ze hem nu van zijn mogelijke rust af, het was al laat. Als haar vader nog geleefd had, had Zanna bij hem gewoond. Iemand zou hem toch wel een hulpende hand bieden, of ontvingen ze dat nooit als Priesters zijnde? Het was allemaal wel erg verwarrend zo laat op de avond, in de stromende regen  Zanna was moe, haar handen wreven in haar ogen en enkel de koude wind en heftige regenbui hielden haar wakker. Rillingen trokken door haar lichaam heen, het was koud. De gure wind werd niet tegengehouden dooe haar relatief dunne en doorweekte kleding. Alles plakte aan haar ietwat te dunne lichaam vast, ze was niet goed doorvoed door het zware leven al was ze ook niet graatmager. "I have already been helped by Sol countless times," Verklaarde de Priester met een kleine glimlach. Het meisje fronste, hoe kon Sol hem helpen? De zon had toch geen armen en benen? "it is my duty to return this favor to others. I will be okay." Het meisje knikte alsof ze het begreep al kende ze niet alle ins en outs van het geloof. Ze geloofde wel in Sol, haar donkerbruine ogen gleden langs zijn gezicht en ze knipperde tegen de vermoeidheid en regendruppels die in haar ogen prikten; doordat ze nog steeds iets omhoog keek. Ondanks het feit dat hij zich voor haar had neer geknield.

Onbewust zocht Zanna bescherming op bij de oudere man. Hij was aardig en kalm, iets dat het meisje nodig had om hem langzaam in vertrouwen te nemen. Daarbij hielp het ook wel dat hij net zoals Hathor een Priester was; en hierdoor onder het kopje vriendelijk viel. Niet alleen dat, Priesters hielpen velen en dat was haar ook niet ontgaan. Zijn zachte stem kalmeerde haar, al was het niet zozeer aan haar vermoeide houding op te merken, ze trilde te erg om haar spieren wat rust en ontspanning te gunnen. Ondanks het feit dat zijn gestalte haar iets beschermde tegen de gure wind. Vanonder haar donkere wimpers keek ze hem aan, terwijl een zucht zijn mond verliet en Zanna met haar handen uitgeput in haar ogen wreef. "I am sure Hathor will be a lot more worried if I told her that I let you run off alone, to hide on the streets," Sprak hij kalm, zodra ze over de vrouw begon. Ze wou haar geen onnodige zorgen bezorgen, echter wist het meisje ook niet hoe ze hulp aan moest nemen dat zo vrijelijk gegeven werd. "It is not that dangerous. If you stay away from most criminals and do not mingle in with them that often." Mompelde het meisje haar gedachten hardop. Nu, het was niet geheel de waarheid, ze had zichzelf meer dan eens in gevaar gebracht. Zoals het moment waarop ze Romeo had geholpen toen hij had geprobeerd van een voor haar onbekende te stelen. Hij had die nacht bloedend op straat kunnen liggen. Het was een zwak excuus en duidelijk dat het meisje zich langzaam gewonnen gaf. Ze verborg haar gezicht vermoeid in de kleding van de Priester, waarna ze de stof van zijn shirt steviger in een van haar handen vast klemde. Haar verwilderde haren, waren schoner dan voorheen maar zorgden er ook voor dat koude druppels haar eigen kleding doorweekte als de regen dat nog niet had gedaan en zo af en toe tussen haar schouderbladen belandden. "It is cold." Mompelde het meisje vermoeid en zacht met haar gezicht verborgen tegen de buik van de Priester aan waardoor de klanken wat wegvielen en hij haar misschien lastiger kon verstaan. Zanna voelde zich ellendig, de koude natte kleding zou ervoor kunnen zorgen dat haar immuunsysteem verzwakte of misschien zelfs voor een verkoudheid of griep. Daarbij aten straatkinderen ook niet gezond en zou ze nooit zomaar eten van iemand aannemen. "What is your name Mister Sacrados?" Vroeg het meisje waarna ze hem met haar onschuldige blik aankeek, eem die behoorlijk breekbaar oogde. Ze wist dat hij haar zonder pardon mee kon sleuren als hij wou. Mannen waren gevaarlijk, dat had ze van haar vader geleerd...

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends