With a smile

Hoe lang zou het deze keer duren voordat haar moeder erachter zou komen dat ze het kasteel wéér was ontvlucht? De vorige keer was het niet langer dan een dertig tal minuten geweest en had Rav zichzelf nauwelijks buiten de grenzen van het kasteel kunnen begeven. Deze keer was anders. Ze had nogmaals hulp gehad van haar tweeling zus die zo’n beetje alle gangen van het kasteel uit haar hoofd kende. Het was voor haar dan ook geen verassing meer dat Robin haar zo het kasteel uit kon loodsen. Larethian had overal en in elke gang ogen die de dames in de gaten hielden. Maar deze keer waren ze hem toch té slim afgeweest.

Gehuld in een donkergroene jurk met er overheen een sjaal die haar gezicht gedeeltelijk verborg baant Ravenna zichzelf door de gouden straten van Archeon door. Als een muis op de vlucht voor een horde katten weet ze zichzelf op een handige manier tussen de mensen massa te wurmen. Om uiteindelijk in een wat rustiger gedeelte van de stad uit te komen. Met een opgeluchte zucht haal ze adem en kijkt de straten rond. Ze had zichzelf nu dan wel een uitweg weten te banen uit het kasteel maar wat zou ze hier gaan doen. Robin had geen tijd en Devon was zoals gewoonlijk weer eens nergens te bekennen. En voor het eerst in een lange tijd voelde ze zichzelf ‘alleen’. Met een starre uitdrukking op haar gezicht slaat ze een zijstraat in maar voor dat ze het wist stond ze daar weer oog in oog met een aantal gardetroepen. De mannen mochten dan wel niet (nog niet) naar haar opzoek zijn. Ze zou haar best vandaag moeten doen om ze te ontwijken. Eenmaal gezien zouden ze haar toch wel terug escorteren naar het kasteel. Rav slaat de sjaal weer rond haar gezicht en nog voordat de mannen haar in het verzier hadden slaat ze rechtsaf een deur in. Dit zou haar toevluchtsoord voor vandaag worden.

Eenmaal binnen duwt ze de deur achter zicht dicht en laat haar ogen voor een moment aan het licht wennen. Het zonlicht priemde fel door het raam heen wat zorgde voor een warme gloed in de gehele ruimte. Ze zette enkele langzame passen naar voren, laat de sjaal zakken en laat haar blauwe ogen glijden over de vele boeken die de ruimte bezat. Geïntrigeerd door de hoeveelheid boeken loopt ze verder de kamer door. Haar ogen nemen iedere titel van ieder boek in zich op, wellicht waren hier nog een paar parels te vinden die ze mee zou kunnen nemen. Een korte goedkeurende glimlach verschijnt dan ook op haar lippen zodra ze enkele titels tegen kwam waar ze in de bibliotheek van het kasteel al zo lang naar op zoek was. Haar hand rijkt naar het ietwat vervallen boek en voor ze het wist stond ze ermee in haar handen. Kort kijkt ze de zaal rond en kantelde haar gelaat iets richting de dame die zichzelf aan tafel had geplaatst met een boek open voor haar. Kort twijfelde ze en keek verder. En was vrijwel niemand anders te vinden dus met een langzame tred loopt ze richting de dame en schraapt haar keel Pardon haar stem was zacht. En zodra de dame opkijkt en haar beantwoord verschijnt er een subtiele glimlach in haar mondhoeken. Ik zou dit boek graag mee willen nemen. ging ze verder terwijl ze de dame het boek liet zien.

i moved earth and water for you