Salajane vandenõu

zo apr 08, 2018 10:20 am

Daar zat hij dan, aan de grote ontbijttafel die meer dan leeg was, dan dat hij gevuld was. Er was gedekt voor een aantal man, maar hoogstwaarschijnlijk zou Athelstan deze ochtend alleen doorbrengen. Freja was momenteel in Archeon en zou latere deze dag terug keren. Waar Morton uithing, wist hij niet. Hij was hoogstwaarschijnlijk al vroeg naar buiten gegaan of had besloten om vandaag langer te slapen. Athelstan was dan ook gewoon heel vroeg. Slaap had hij niet veel gehad, aangezien hij gisteren behoorlijk laat was teruggekomen van zijn 'jacht'. Hij had in de terugweg nog wat kunnen jagen, wat voor een goede dekmantel had gezorgd. Niet dat Athelstan geacht was om zijn locatie constant door te geven, maar je wist maar nooit. Hij leunde achterover in de grote houten stoel en tikte op de tafel. Veel zou hij niet eten vandaag en morgen. Zijn gedachten zaten daarvoor te veel in wat overmorgen zou gebeuren. Een excuus om Freyja mee te krijgen was er al, aangezien Athelstan haar geregeld een vechttraining gaf, dat zou het minste opvallen aangezien het een gewoonte was geworden. Er waren andere dingen waar hij zich meer zorgen over maakte. Het feit dat hij zichzelf zou laten aanvallen, verwonden, hoorde daar ook bij. Daar keek hij nu eens niet naar uit, aangezien het niet in zich zat om te verliezen.

Naeberos Manwë eerst

zo apr 08, 2018 10:52 am

What we don't know

...is what usually gets us killed.

Het was nog vroeg in de ochtend, maar voor de elf was het niet ongewoon om nu al door de gangen van het kasteel te wandelen. Hij was vaak één van de eerste die wakker was en meestal nog voor de servants. Die ochtend was hij ook al volledig aangekleed voor de dag. De dikke pelse die hij in Hillerod moest dragen verborgen het meeste van zijn sierlijkheid, dat wat hem een elf maakte. Hij kon niet zeggen dat hij de pelzen leuk vond, maar het was beter dan doodvriezen. Zoals altijd was zijn haar keurig naar achter gekamd om zijn puntige oren zichtbaar te maken.
Als hij zich niet vergiste zou het eten ondertussen zijn geserveerd en daarom was hij onderweg naar de grote hal waar ze normaal gezamenlijk aten.

Zijn blauwe ogen vonden de jongere man die al aan de tafel zat. Voor zijn neus lag er een genoeg eten, maar grotendeels was het nog onaangetast. Zonder iets te zeggen liep hij naar zijn gebruikelijke plaats om zich daar neer te zetten. Over het algemeen sprak hij met niemand veel, de enige waar hij veel tijd mee spendeerde was Freyja. Hiervoor was het haar vader geweest maar die is er uiteraard niet meer. Naeberos had simpelweg niet veel te vertellen tegen de rest van haar familie. Mensen waren nog steeds wezens die hij bezag als lesser beings, een gedachtengang die vast nooit zou veranderen.
In complete stilte nam hij enkele stukken brood en het nodige belg wat hij allemaal neerlegde op zijn bord. “Any plans for today?” vroeg hij uiteindelijk. Het was niet zozeer dat hij benieuwd was naar wat de jongeman te zeggen had en dat hield hij niet verborgen. De elf schonk hem geen blik terwijl hij tegen hem sprak en er was ook geen teken van nieuwsgierigheid terug te vinden op zijn gezicht. Vele zouden hem beschrijven als een kil en koud persoon, omdat hij zich ook zo gedroeg in het bijzijn van de meeste mensen.

do jun 07, 2018 2:55 am

Athelstan, die zijn blik op de tafel voor zich had gericht, verzonken in gedachten, had niet direct door dat er een tweede persoon de ruimte betrad. Pas toen een grove houten stoel naar achteren geschoven werd, richtte zijn zijn ogen op. Zijn hoofd bleef naar beneden gericht. De persoon die bij hem aan tafel was komen zitten was Naeberos, de adviseur van Freyja, zijn halfzus. Hij had de man nooit echt gemogen, mede omdat hij amper tegen hem had gesproken. Hij kende de man al sinds hij hier rondliep als kind en kon zich geen andere adviseur dan hem herinneren. Hij was sindsdien geen haar verandert, zowel in zijn uiterlijk als zijn gedrag. Wat er uitgewisseld werd tussen hem en Freyja had hij zich altijd wel afgevraagd, maar het had hem nooit echt geboeid, tot nu toe. Met wat er voor de deur lag, moest hij anders beginnen denken, vooruit kijken. Hij had dan ook zijn hoofd gerecht bij zijn vraag. Het was niet dat de man enige interesse toonde in hem, wat hij gewoon was van hem, maar het was wel een mogelijke aanzet tot een gesprek. "I'm gonna take a look at dthe river, the water has risen." antwoordde hij op een manier waarop hij altijd al tegen hem gedaan had en keek even naar de handelingen die Naeberos uitvoerde. Na een kort zwijgen, opende hij zijn mond weer. "And pray to Odin." Athelstan keek een kort moment op, waarna hij zich even weg draaide van de adviseur. Het was een zin met vele betekenissen.

za jun 09, 2018 7:02 pm

We may be the first to fall

Everything can stay the same

or we can change it all

Het was algemeen bekend dat Naeberos niet de persoon was waar je heen zou gaan voor een mooi verhaal. In deze stad was hij één van de oudste wezens die sterfelijk was en toch nog zo jong. Hij had zoveel verhalen die hij met mensen kon delen, maar die hij allemaal voor zichzelf hield. De elf had de behoefte niet om met iedereen te spreken en verhalen uit te wisselen. Met de meeste mensen besprak hij enkel het hoognodige.
Deze dag was niet anders. Hij had de behoefte niet om te spreken met Athelstan, maar het was altijd handig om te weten waar andere mee bezig waren. Wat hen bezig hield in het dagelijkse leven. Duidelijk niets speciaal. Enkel de rivier die mogelijk op overstromen stond.

Woorden die hij vaak hoorde in deze streek bereikte zijn oren. Mensen en hun Goden. “Oh please,” zei hij waarbij hij overdreven met zijn ogen rolde voordat hij zich richten op het voedsel voor hem. Hij was nog zacht met zijn hoofd aan het schudden terwijl hij een hap nam van zijn kom soep. “Like they listen to a word you say.” Geloof. Het was een eigenaardig iets. Hij had het lang geleden achter zich gelaten omdat het niemand hielp. Het had hem nooit geholpen en hij had nooit een teken gehad dat Goden effectief bestonden. Waarom zou hij dan de moeite doen om te handelen naar hun verlangens? Daarbij waren de daden die hij op zijn naam had staan niet de verhalen die je wilde vertellen in Goddelijk gezelschap.

“Will it cause a flood?” vroeg de elf en hij richtte zijn kalme ogen op de jongen. Indien nodig kon hij het proberen op te lossen. Het kon geen moeilijke opgaven zijn, alleen moest hij bedenken waar hij het water kon laten.

Salajane vandenõu

Salajane vandenõu

Re: Salajane vandenõu

Re: Salajane vandenõu

Re: Salajane vandenõu

Re: Salajane vandenõu