Ruff times

De roodharige was nog maar pas aangekomen op de plek die ze nog maar vaag kon herinneren van haar verleden. Ze was hier geboren en opgegroeid tot ze was meegenomen naar Seere. Dit had haar thuis moeten zijn, maar in alle eerlijkheid had de tijd haar geheugen gewist. Ze had een vaag gevoel van herkenning maar niet het comfort van thuis, het was geen thuis meer. Thuis was de kooi ondergronds, thuis was het schreeuwen en schelden van de werkmannen. Thuis was de harde en onvergefelijke hand van de man die haar had gestolen. Het was verschrikkelijk maar ze kende niks anders meer dan die plek. De geur van oud bloed en zweet was normaal geworden en zorgde ervoor dat de zoete lavendelgeur haar liet wantrouwen. Vreemd dat hoe slecht de plek ook was ze het alsnog miste. Want daar kende ze het, daar wist ze wat ze kon maken en wat niet, wist ze wat het nut van haar leven was en dat voelde veilig. Ze was er opgegroeid in de donkere gangen en dit was aan haar lichaam te zien. Ze was mager, klein en haar ogen waren pigmentloos. Het scherpe licht zorgde ervoor dat ze deze dicht kneep en door haar wimpers keek. Een zucht liet haar lichaam trillen. Misschien moest ze op zoek gaan naar haar ouderlijk huis, wie weet had ze nog familie die haar herkende, die haar onderdak konden bieden. Ergens was ze ook bang wat ze daar zou aantreffen. Haar eigenaar was haar familie geworden en het was enkel de angst voor een straf die haar weg hielt van terug gaan naar hem. Kort schudde ze haar hoofd en duwde zichzelf overeind, weg van de geurige bloemen en overbodige gedachtes. Een ding moest ze toegeven, het was prachtig hier. Ze grote velden vol bloemen met de krachtige bergen als achtergrond, het was een mooie plek om een thuis terug te vinden. De stad was echter wat vreemder voor haar, het maakte haar nerveuzer. Toch zou ze erheen moeten als ze eten wilde. Dit was de laatste tijd een enorm probleem geworden, ze was nieuw tot menselijk en normaal leven. In haar wereld was het wachten tot er een lijk voor haar kooi gegooid werd die ze tot maaltijd kon maken. Eerst had ze geweigerd, ze wilde geen mensen of andere beesten eten, maar de honger had gewonnen. Nu was zelfs dat normaal geworden en het zorgde ervoor dat ze zelfs in haar dierlijke vorm geen enkel verstand van jagen had. Ze had de instinctieve drift maar verder dan dat kwam ze niet. Dus bleef er maar een optie over, en dat was eten als mens vinden. Dit was jammer genoeg iets moeilijker dan wat dieren deden. Mensen hadden blijkbaar iets wat geld heette, en als je eten wilde moet geld ervoor terug in leveren. Ze snapte het niet helemaal maar ze wist dat het iets hiermee te maken had. Vandaar dat ze opzoek ging naar een mens die eruitzag alsof ze geld hadden. Iets wat vrijwel iedereen was in haar ogen. Uiteindelijk viel haar blik op een vrij lange zwartharige man. Ze duwde haar eigen vuurrode haren naar achteren en sloop stilletjes dichterbij, hopend dat de man afgeleid genoeg zou blijven om het niet door te hebben. Haar hand reikend naar alles wat ook maar waarde kon hebben, geld, eten, wapens. Het maakte haar niet uit, zolang ze maar iets vast kon krijgen zonder gepakt te worden zou ze het een succes vinden. Jammer genoeg baarde oefening kunst, en was ze vrij nieuw tot diefstal.

@Darren Tymber

De roodharige leek nieuw tot deze wereld, haar kleding nog altijd die van haar tijd in de vechtring. Het was simpel, vrij loshangend rond haar tengere lichaam maar schoon. Een van de weinige vrijheden die ze aangenaam vond was de kans om jezelf in ieder meer of beekje te kunnen wassen. Eindelijk de geur van rot en vuil uit zichzelf te kunnen krijgen was een geschenk van de goden. Alsnog was het maar weinig dat haar bekleed hield, al kon je zeker erger vinden op straat. Een ding wat de kleding niet deed was het grootste deel van haar littekens verbergen. Haar borst, schouder en linkerarm was een en al oud brandwond. Onder haar sleutelbeen de resten van een diepe steekwond maar het duidelijkste was te zien op haar linker bovenarm, een merk. Een merk van een oud slaaf, of in haar geval een huisdier weggelopen van haar baasje. Toch stonden ondanks al die dingen haar ogen helder, ze hadden een vreemde kleur tussen rood en blauw in, pigmentloos. Haar haren een brandend rood alsof het van vuur gemaakt was en haar pas was voor een mens enorm sierlijk dankzij haar gemixte soort.

Toch was een ding wat meteen zou op vallen haar enorme koppigheid, iets wat meteen inspeelde toen ze de man die ze probeerde te bestelen voelde omdraaien. Ze kwam nauwelijks tot aan zijn borst en een klap van de gespierde man was waarschijnlijk niet het beste geweest voor haar fragiele zelf. Toch zette ze zichzelf schrap voor het ergste, om op zijn minst naar haar dierlijke vorm te gaan mocht het nodig zijn om te vluchten. Tot haar verbazing volgde er echter geen klap, al voelde ze de handen van de ander rond haar armen grijpen. Instinctief gaf ze hier meteen een flinke ruk aan om los te komen, om vurig en uitdagend naar de zwartharige te kijken. De toon van zijn woorden was streng, iets wat een gevoelige plek bij de teef raakte, al kon ze dit voor nu bedekken met verzonnen moed. “No sir, I don’t. In all honesty I’m hoping on something like ‘taking them out to a nice dinner’ but I assume your answer will be a lot less nice” Ze sprak als de pure onschuld en keek met een lichte grijns naar hem, om hierna weer een poging te doen haar arm terug te krijgen. “And well you can’t hold me forever, you look like you have better things to do” Haar blik gleed naar beneden naar wat de ander had willen oppakken, om een duif te zien. Geen idee of hij dood was of enkel gewond, maar ze wist zeker dat het beest goed zou smaken. “Let’s make a trade hm? I’ll get the pidgeon and you get… whatever I took, I have no idea what it even is” Hoewel haar toon fel en scherp was kon je aan haar lichaamshouding zien dat ze bang was. Ze wist niet goed wat er zou gebeuren of wat de ander zou doen. Natuurlijk kon ze altijd wegrennen maar dan had ze veel energie verspilt voor niks. Ze moest hier iets uit kunnen halen zonder met al te veel kleerscheuren terug te komen. Jammer genoeg lag dat eraan of de man voor haar vriendelijk genoeg was om haar te laten gaan en het wild pluimvee mee te geven. Voor nu zou ze blijven bluffen tot ze die veiligheid zeker had.

@Darren Tymber