The start of chaos.

De benauwde, drukke straten van de hoofdstad van Navarre was een van de dingen die hij niet had gemist toen hij zich wekenlang bevond in de veilige armen van het woud. De rust die de hoge loofbomen hem brachten terwijl hij in het diepste geheim plannen smeedde met Spectre, ontbrak hem hier en dat kwam zijn denktrant niet altijd ten goede. Het constante geroezemoes en geschreeuw van de aanwezige stadsburgers begon op zijn zenuwen te werken. Het liefst zou de bruinharige man nu gelijk rechtsomkeert maken, op zijn paard springen en met een rotgang terugkeren naar het bos. Echter hielden zijn ambities voor de toekomst hem hier, en die van Spectre natuurlijk. Samen zouden ze ooit over Navarre regeren, zij aan zij, als partners in crime. Maar voordat dat gouden tijdperk überhaupt zijn intrede zou maken, moest er nog heel wat gepland en uitgevoerd worden. Bepaalde mensen – obstakels, pionnen op hun schaakbord – moesten uit de weggeruimd worden. Te beginnen met Faylice Medici. De dochter van de oh-zo-gevreesde koning, Thriumph, die het overigens drukker leek te hebben met van alles en nog wat dan het regeren van zijn land. Hoe dan ook, hij en Spectre hadden nog heel wat te doen de komende tijd. Een bezoek aan Thriumph zou de eerste stap zijn in het lange proces dat zou volgen. Maar hij deed het voor haar – en voor de macht uiteraard.

Ragnar liet zijn hand, tussen het bedenken van hoe hij dit in godsnaam zou gaan aanpakken door, in die van zijn metgezel glijden en leidde haar behendig door de overbevolkte hoofdstraat van d’Auvignon. Zijn intens groene ogen constant gefocust op wat er zich voor hem afspeelde op de straat. Ergens in zijn achterhoofd herinnerde hij zich dat hier ergens in de buurt een herberg moest zijn, die vlakbij het paleis gevestigd was. Als hij die zou kunnen lokaliseren dan zou dat ideaal zijn, aangezien Ragnar in dat geval direct alle informatie aan Spectre zou kunnen doorspelen.

Alsof er iemand van boven zijn gedachten kon lezen, doemde de herberg aan de rechterkant van zijn blikveld op. Zijn voeten wijzigden hun koers en maakten vaart richting het wat afgelegen gebouw. Eenmaal binnen kon Ragnar eindelijk weer fatsoenlijk op adem komen. Zijn ogen vonden uit puur automatisme hun weg naar die van Spectre, waarbij een warm gevoel in zijn aderen ontwaakte. “We are here.” antwoordde de man even kort, waarna zijn aandacht afdwaalde naar de herbergier. “I want your best room for the next couple of days – maybe even weeks, if possible.” De herbergier knikte enkel en wenkte het tweetal hem te volgen. Met zijn hand nog in de hare, leidde Ragnar haar de houten trap. Aan het eind van de gang op de eerste verdieping bevond zich de kamer waar ze de komende periode zouden doorbrengen. Na een korte rondleiding, verliet de herbergier hen en bleef er enkel nog stilte achter in de vrij ruime kamer. De bruinharige bastaardzoon liet Spectre’s hand los, installeerde zichzelf op het kingsize tweepersoonsbed en slaakte een diepe zucht. “Tomorrow I will go to Thriumph, but first we need to rest.” sprak Ragnar, waarbij hij uitnodigend op het bed klopte met zijn hand.

OOC. Spectre

Het was niet zo dat ze nooit een stad had gezien. Helemaal niet zelfs. Ze was meerdere keren met haar ouders naar Aztlan geweest en had zelfs de havensteden van Rhoynar meegemaakt. Maar de enorme muren van D'auvignon hadden haar toch verbaast om nog maar niet te spreken over eenmaal in de stad zelf.

Ze had nog nooit zo'n drukte meegemaakt. De menigte van mensen die zich om haar heen drongen. Haar totaal niet leken te zien staan en ergens, ver weg borrelde een angst in haar op dat ze hier niet thuis zou horen Dat dit niet de plek was om verder te groeien. Nee, ze wou naar huis. De veilige haven, haar kamer en de warmte die ze daar gevoeld had. Het was een fout geweest om hierheen te komen. Ze was hier alleen en niemand leek haar op te merken of om haar te geven.


Maar dit aangeven was geen optie. Niet zo lang geleden had Ragnar haar hand vastgegrepen en deze had ze niet meer losgelaten sinds dien. Het was in een zekere zin de kracht die haar omhoog hielt in haar eerste momentje van zwakte. Hij zag een toekomst in haar, in hen.. Ze kon hem niet telleur stellen. Hoewel ze nog altijd niet zijn plannnen snapte waarom hij precies haar dromen had aangenomen voor realiteit. Het maakte allemaal niet uit. Hij zou haar naar haar toekomst brengen.

Onbewust greep ze zijn hand nog iets strakker vast terwijl ze achter hem aan slingerde. Haar ogen op zijn achterhoofd gedrukt. Niet de tijd nemende om rond te kijken. Ze zou later wel gewend raken aan deze stad. Ze moest haar angsten opzij zetten. Deze stad was nu haar thuis. Deze mensen waren haar mensen en ze zouden naar haar luisteren, al was het niet vandaag zou het wel morgen zijn. Ze zouden voor haar buigen.

Toen ze eenmaal binnen in een herberg werdt getrokken door de bastaard haalde ze even diep adem en keek op naar de veel langere ragnar, een kleine glimlach op haar lippen die er hoopelijk iets trotser en hoopvoller uit zag dan dat ze zich op dit moment voelde. Hij leek weinig van haar twijfels te merken en raakte in gesprek met de herbergier. Een klein moment dat zij aannam om rond te kijken. De plek was gezellig en leek de drukte van buiten uit te drijven. Met een klein vuur dat in de hoek van de zitkamer brandde kleurde de gehele ruimte op in een rood/oranje gloed.

Ragnar was sneller klaar met zijn gesprekje dan ze gedacht had en een trekje aan haar arm was genoeg om haar op te doen schrikken en hem weer te volgen tot ze in de grote kamer aankwamen waar hen het een en ander werdt uitgelegd. Langzaam knikte ze terwijl haar ogen zich op het bed focuste een hand door haar haar halende toen Pil haar losliet en plaats nam op het bed om vervolgens haar uit te nodigen. Zonder veel twijfel stapte ze naar het enorme bed toe en liet zichzelf er op zakken een kussen onder haar nek goed duwend terwijl ze hem aankeek. "I do hope you understand you'll be sleeping on the couch dear." Grinnikte ze zachtjes haar stem iet wat schor in haar keel aanvoelend van de lange stilte die er bij haar was gebleven terwijl ze zich op haar buik draaide en het kussen opnieuw tegen haar aan duwde. "I'm definetly gonna need all this space." Zelfverzekerd knikte ze even rond kijkend in de kamer. "You will introduce me tomorrow immediatly right?' Begon ze weer iet wat zakelijker terwijl ze hem aankeek. Ze was er nog altijd wel zenuwachtig over, maar hoe sneller haar introductie was geweest des te beter. Dan kon dat tenminste niet meer fout gaan.