Sunset lover

Langzaam, dat was de manier waarop hij hier tewerk moest gaan. Zijn adem stokte bij elke teug van lucht die hij naar binnen zoog. De eenzame aardappel in zijn handpalm was het enige dat hij had kunnen verkrijgen bij zijn poging tot diefstal. HIj wist dat het niet ok was, maar wat moest hij anders? Voor hem was het geen mogelijkheid om tot rust te komen, om te zoeken naar een andere optie. Hij was opgesloten in deze realiteit en die realisatie maakte hem zo bang. Hij wilde uiteraard meer dan dit, maar dat was voor hem gewoon niet mogelijk. De jongeman zat vast in een web van leugens, dingen waar hij nooit een rol in had kunnen spelen. Had hij ooit kunnen besluiten dat hij een zonde zou worden aan de familie? Nee, hij had nooit gekozen zichzelf te zijn. Een zachte, bijna onderdrukte, zucht verliet zijn lippen. HIj probeerde zijn best het algemeen in te houden maar, het had niet gekund. Net zoals maanden terug. Er was gewoon niks dat hij als persoon kon doen. Het beest in hem was wild en ongetemd... En met elke dag die voorbij kwam voelde hij zich steeds meer verzwolgen in diens greep, alsof er gewoon geen ontsnappen aan was. Zijn donkerbruine ogen werden even van het voedsel afgeweken. Rustig nam hij het beeld van de omgeving in zich op, hoe mensen zich met hun eigen zaken bemoeiden. Er leek geen aandacht vrij te komen voor hem, de kleine jongen die zich half had verborgen achter een paar kratten van een oude handelaar. De man had hij van ver af al een paar keer gezien, maar veel kwam hij niet naar hier. Dat betekende dus dat hij ongestoord achter diens eigendommen kon gaan zitten, om zijn buit rustig te aanbidden. Veel had de jongen niet, en dus was een simpele aardappel al genoeg om iets van emoties in zijn ogen te tekenen. Had hij gestolen van de handelaar? Niet van deze, maar wel van een ander. Stelen was het nu ook niet helemaal, aangezien hij de persoon in kwestie had gestalkt... En per toeval had deze een aardappel laten vallen. Alastor had meteen zijn kans genomen met beide handen... Letterlijk, en was er toen meteen vandoor gegaan. Dit gebeuren had al een tijdje geleden plaatsgevonden... En toch voelde hij nog steeds de spanning in zijn lijf. De jongen wist dat... Als iemand hem nu aansprak er een grote kans was dat zijn instincten in zouden springen. Gelukkig voor hem was hij maar een klein mager ventje, die ook nog eens een goede verstopplek had gevonden... Ja, hij kon nu rustig eten.
Langzaam begon de jongeman het zich te realiseren. Hij kon nu doen wat hij al een tijdje wilde doen; zijn tanden in het melige ding zetten... En het tot zich nemen. Wel meteen begon hij half te watertanden bij de gedachte alleen al, de angst van eerder smolt al meteen weg toen de honger de bovenhand kreeg. Meestal verorberde hij vlees van dieren die hij te pakken had gekregen als dier, een aardappel was zeker al maanden niet meer op zijn bord verschenen. Zijn lichaam leek er zeker nood aan te hebben, want toen zijn tanden wegzakten in het eten smaakte het nog lekkerder dan dat hij zich herinnerde. Hield hij eigenlijk wel van de smaak van aardappelen? Niet dat hij zich specifiek kon herinneren. Het was nogal een eentonige smaak als je het aan hem vroeg. Maar... Toch... Leek het vandaag extra kleurrijk en vrolijk te zijn in zijn mond. Het was alsof de aardappel zijn gevoelens aangaf door de smaken. Hah... Alsof een ding gevoelens kon hebben. Rustig, maar toch reeds opgejaagd, verslond hij het stuk voedsel. Hij was net een uitgehongerd dier, veel manieren had hij dan ook niet als het op eten aankwam. Nooit had iemand hem aangeleerd hoe hij zich moest gedragen, hoe hij beleefd moest zijn. De jongeman deed maar wat zijn hoofd zei dat goed was... Of wat zijn instincten deden om te overleven. Hij had al die fancy dingen niet nodig, want anders was hij nu al lang dood geweest. Daarom snapte hij ook niet goed waarom mensen zoveel geld uitgaven aan dingen waar hij zelfs niet de naam van wist. Van op een afstandje had de jongen al rijke mensen gezien, met dingen die puntig waren, of dingen die lang waren. HIj kon er niet echt een label op plekken.... Maar wat carede het ook hm? Het zachte 'vlees' van de patat was, net zoals de knagende honger, al snel verdwenen. Zijn voedsel was op en dus ging er een belletje in zijn hoofd... Dag 13 overleeft zonder gebruik te moeten maken van hem. Moest hij trots zijn op zichzelf? Misschien, misschien ook niet. Wie wist hoe gevaarlijk het was om een wild beest te onderdrukken... Hij kende de consequenties er niet echt van.

Zuchtend kwam de jongen even overeind, leunend tegen de kratten die hem al die tijd wat privacy had gegeven. Met zijn vrije arm wreef hij even langs zijn gezicht; wat moest hij nu doen? Rustig keek de jongen even rond, zoekende naar niks speciaals, althans dat dacht hij. Zijn blik viel echter al snel genoeg op een mooi gevuld zak met eten die er vrij vers uitzag. Het zag ernaar uit dat dit ding klaar werd gemaakt voor vervoer overzees. Het stond daar maar, tussen een aantal kratten en andere zakken. Het was gewoon... Zo aanlokkelijk weet je wel. In het schemerlicht van de avond.. En daar gingen zijn voeten, ze kwamen in beweging, en sneller dan hij van zichzelf verwachtte was hij aangekomen tussen de goederen. Stil keek hij even snel rond, om te zien of iemand hem had opgemerkt... En toen hij dacht dat alles veilig was, stak hij zo snel mogelijk zijn handen in de zak. Als een gek begon hij dingen eruit te grijpen, waarna hij deze in zijn broekzak stak. Of dit een slim plan was... Ah... Whatever. Het was overleven of zich overgeven. En ondanks alles vertikte hij het laatste aan de wereld te geven. Het was alsof het beest in hem het gewoon niet toeliet, niet vandaag, niet morgen, nooit niet.