It's dangerous to go alone

Toen hij door een dorpje in Falkreath aan het trekken was, kwam hij in concact met een oude man. Hij ontmoette hem toen hij op een avond in een inn bleef overnachten. Toen hij met zijn hond Fenrir aan het haardvuur zat, was een bejaarde man naar hem toe gekomen en had een gesprek gestart met de jonge priester. Het was een zeer aangenaam gesprek en de oudere man voelde aan dat de jongere man gesteund werd door de goden. Daarom vroeg de bejaarde man (die Ivar bleek te heten) of de priester met hem mee wou reizen naar een ander dorp, omdat de man zijn laatste tocht aan het maken was. Hij wist dat hij binnenkort zou sterven en had aan Hodr gevraagd of die hem wou vergezellen op de laatste tocht. Natuurlijk had hij ja geantwoord en zo gezegd, zo gedaan.

Het was al laat en het was volle maan. Fenrir liep er onrustig bij en de oude man kon haast niet meer wandelen van de pijn in zijn botten. Hodr bood aan om te overnachten. Ze hadden geen tenten, maar de jonge priester had aan de man gevraagd om iets te zoeken waar ze konden slapen. Ivar had een grot gevonden, en in die grot had Hodr een vuur gemaakt. Dat had even geduurd vermits het niet makkelijk is om zo een taken te doen als je blind bent, maar het was hem uiteindelijk wel gelukt. Ivar klaagde dat hij niet meer verder kon en dat hij vannacht in de grot zou sterven. "Als dat zo moge zijn zal ik bij uw zijde blijven tot u Helheim veilig bereikt heeft", sprak hij vriendelijk. Ivar klaagde dat hij naar Walhalla wou, en niet naar Helheim. "U zult niet al strijdend sterven, Walhalla is niet bereikbaar voor u, beste man." Hij legde een hand op het voorhoofd van de oude man die op de harde grond van de grot lag. Het was duidelijk dat het niet meer heel erg lang zou duren voor de man. Ivar hoestte en kuchte en klaagde over dat Helheim een enge plaats van. Hodr kon niet anders dan instemmen met hem, maar verzekerde hem dat het beter was dan ziek in leven blijven. De blinde priester had gehoord dat er iemand in de opening van de grot was komen staan. Hij was dan wel blind, maar hij kon enorm goed horen. Hij draaide zijn hoofd niet, maar sprak wel luid en duidelijk: "Wie nadert daar?" Fenrir hief zijn kop op en staarde ook naar de grotopening.

De oude Ivar was ontzettend bang om naar Helheim te gaan, en Hodr kon het hem niet kwalijk nemen. De dochter van Loki woonde er en enkel de mensen die aan ouderdom of ziekte stierven gingen hierheen. Ze leken er dan ook nog voor gestraft te worden, er zou continu gif druppelen uit het dak op de mensen die in rivieren van bloed waden, en geitenurine was het enige dat men er kon drinken. Nee, als je niet al strijdend stierf, zou je niet goed eindigen. Maar de jonge priester wou de man geen angst aanjagen en deed zijn best om zo positief mogelijk te spreken. Toen de blonde jongeman geluid achter zich hoorde, vroeg hij wie er naderde. Birvald bleek de man te heten. De stem van de man was vriendelijk en de berenbrom die volgde klonk ook nog steeds even vriendelijk, waardoor Hodr wist dat hij niets te vrezen had. Fenrir voelde dit aan en legde zijn hoofd weer neer op zijn poten. Hodr glimlachte zacht toen hij de volgende woorden van de man hoorde en de moeite die hij in de zin gestoken had. Hij apprecieerde dit. Ivar had zijn ogen ondertussen gesloten en leek in een slaap gevallen te zijn. De man leefde nog, maar was ondertussen heel erg zwak. "Tot u spreekt Hodr, vergezeld door de hond Fenrir en oude Ivar, die zijn sterfelijkheid aan het ondervinden is." Een kreun verliet de mond van de oude man en moeilijke ademhaling volgde daarop. "Als u dat verlangt kan u bij ons komen zitten en de laatste minuten van deze man zo aangenaam mogelijk maken voor hem door middel van uw aanwezigheid." Hij keek terug naar de man, maar vermits dat niet mogelijk was voor Hodr kan er beter gezegd worden dat hij zijn gezicht van de vreemdeling afwendde en terug naar Ivar keek. "Niemand is graag alleen in moeilijke tijden." Hij wachtte af wat de ander nog ging zeggen, en terwijl hij dat deed praatte hij zacht en met een aangename klank tegen Ivar over de goden en de rust die hij zou gaan kennen als zijn lot accepteerde.

Hij had zichzelf, zijn hond en de oude man voorgesteld, waarna hij zich terug op de man geconcentreerd had die ondertussen klagende geluiden aan het maken was. Hodr vroeg of Birvald bij hen wou komen zitten om de man te vergezellen. Goed, was het antwoord. Hij hoorde dat de andere naderde en voelde nu ook zijn aanwezigheid beter. Vroeger had hij het altijd eng gevonden als mensen hem benaderden. Het voelde raar, je zag niets, je hoorde alleen voetstappen dichter komen. En als de persoon slechte bedoelingen had, kon je niets doen want je zag niets. Birvald zei dat hij een bed kon maken voor Ivar, en daarna dat hij kon vechten met hem om hem naar Valhalla te krijgen. Daarna ging hij neerzitten. Hodr wou zeggen dat een bed maken een goed idee was, maar de oude man opende zijn ogen en duwde zich met moeite wat recht. "Valhalla! Alsjeblieft, ja. Vecht met mij", sprak hij, waarna hij zich nog wat rechter duwde. Het leek alsof de man herleefde en terug kracht putte uit het idee om naar Valhalla te kunnen gaan. Hodr zou de mans keuze niet in de weg staan. "Als Birvald zijn voorstel meende zie ik niet in waarom niet. Dan kan Ivar toch nog eervol strijden en sterven", zei hij, waarna hij zijn hoofd draaide naar de andere man en met een lege blik naar hem keek. Hij zag het niet als een oneerlijk gevecht, want hij had oudere mannen zien meestrijden in oorlogen. Of weten meestrijden, beter gezegd. En dan kon Ivar eeuwig gelukkig in de enorme hal rusten.

Weer hoorde hij een goed uit de mond van de persoon komen toen Hodr instemde met het gevecht. Hij vond het zelf wel een goed idee, en was zeker dat de goden dit een leuker einde zouden vinden dan Ivar naar Helheim sturen waar hij eeuwig bij Loki's dochter Hel zou moeten zijn. Hij hoorde geluiden en besefte dat Birvald zich aan het ontdoen was van overbodige voorwerpen. Hodr ging weer rechtstaan en wreef was gruis en steentjes van zijn knieën af. Weer hoorde hij voetstappen en geluiden van bewegend stof. Hij kon niet raden wat er gebeurde, maar na een nieuw klaaggeluid kon hij wel raden dat Ivar recht was gaan staan. Die had de hand aangenomen en stond nu weer recht. Een beetje wankel, maar steviger dan je zou denken nadat je hem op de grond had zien liggen. Na even niets gezegd te hebben, kruistte Hodr zijn armen en sprak hij: "Zo zal het gebeuren dan. Ik wens jullie beiden succes en bescherming van de goden." Hij dacht hierbij vooral aan Tyr, Thor en Odin, maar natuurlijk moesten wel meerdere goden hen gunstig gezind zijn. Ivar legde zijn bijl op de schouder en wandelde naar Bivard toe, klaar om aan te vallen. Het zou geen lang gevecht worden, dacht Hodr bij zichzelf, vermits oude Ivar zo zwak was, maar het zou wel een eervollere dood zijn dan ouderdom en ziekte.

Hij had het duo de grot uit gevolgd en was benieuwd hoe het gevecht zou gaan. Natuurlijk kon hij het niet zien, maar zijn oren deden hen werk goed en hij was er best zeker van dat hij wel kon horen wie wat deed. Fenrir had Hodr zijn houten stok gebracht voor ze de grot verlieten, en nu zat de hond braaf naast hem toe te kijken. Ivar was al direct op de ander af gelopen. Hij hoorde . Birvald zeggen dat iets bepaald een meer waardige dood zou zijn. Fenrir naast hem keek richting de Reus en begon te grommen. De grond daverde en een halve seconde was Hodr doodsbang. Wat kwam er op hen af? Het kon geen klein dier zijn, het moest iets groot zijn als het de grond kon doen daveren. Al gauw kreeg hij zichzelf weer in de hand en verzamelde weer woorden om te kunnen antwoorden toen Birvald hem vroeg wat hij dacht. "Ik denk vooral na over wat ons aan het naderen is. Ik zie niet wat het is en ben niet familiar met beesten." Hij probeerde in te schatten wat het wezen was. "Maar oordelend bij het geluid en het daveren is het groot. Het zou eervoller zijn om te sterven in strijd met het wezen dan met jou, maar oordelend bij oude Ivars staat, zal hij niet winnen van het wezen. Dat wilt zeggen dat wij dan nog in gevaar zijn." Het was iets heel subtiel, maar Hodr was van zijn 'u' overgestapt en was begonnen met 'jou', omdat hij vertrouwen had in de oudere man die nu hem vroeg wat hij ervan vond. "Hebben we een overlevingskans als Ivar het niet redt? En met welk wezen hebben we nu te maken?"

Door het droge antwoord dat de ander gaf, voelde Hodr zich een kort ogenblik slecht. Hij sprak vlot en graag en vergat soms dat het handiger was om in gevaarlijke situaties korter te zijn. Birvald zei dat ze in de grot veilig zouden zijn, en dat idee stond de blonde jongen wel aan. Hij was een vluchtdier door zijn beperking, wat hij vaak jammer vond omdat hij maar wat graag een viking krijger geweest zou zijn. Toch probeerde hij er niet te erg om te treuren. De ander zei dat hij mee zou vechten. Hodr knikte en zorgde dat hij wat meer naar de ingang van de grot raakte. Hij wou dat hij de twee kon helpen met de reus, maar het zou zijn dood betekenen. En in tegenstelling tot Ivar had hij nog geen zin om naar Valhalla te gaan. De priester hoorde de bulderende stem van de reus en zijn nekharen gingen een beetje overeind staan. Hij hoorde zijn hond naast zich grommen. Aan het gedaver te horen liep de reus op hen af. Ivar kon in tegenstelling tot Birvald de reuzenhand niet ontwijken en werd hij opgetild. De reus leek de oude man in zijn mond te willen steken, maar de man wist te ontkomen en sprong op het gezicht van de reus. Daar plantte hij zijn bijl in het oog van de reus, terwijl Birvald naar de achillespees van het wezen uithaalde. De reus brulde luid en bukte om naar zijn pees te grijpen vermits hij pijn had. Met zijn andere hand greep hij naar zijn oog. Ivar vloog een eindje door de lucht maar kon zich vasthouden aan een lok haar van het wezen. De priester kon niet zien wat er gebeurde en luisterde hulpeloos naar de geluiden die zijn hond maakte, hopend dat die konden vertellen wat er aan de hand was. Ivar kon zichzelf weer op de grond krijgen en hakte met zijn bijl in op de hand die de reus rond zijn enkel hield.

Ivar was veilig terug op de grond geraakt en keek hoe het met Birvald ging. Die werd geraakt door de hand van de reus. Dat kon niet aangenaam geweest zijn. De oude man hakte met zijn bijl in op de hand van de reus die al aan het jammeren was. Daardoor liet de reus hem los. De grijze man knikte naar de jongere toen die het woord pezen riep. Hij hakte in op de pezen waar Birvald al eerder op ingehakt had. Weer kwam er een brul van de giant. Ivar trok zijn bijl uit de pezen van de reus en sloeg nogmaals hard in op de pezen. De reus ging door zijn knie heen en Ivar maakte zichzelf wat uit de voeten. Het grote wezen wist niet goed naar wie hij moest grijpen. Hij stak zijn handen wel uit, maar miste redelijk fel vermits hij geen dieptezicht meer had. Hodr, die nog steeds aan de ingang van de grot stond, hoorde dat de reus op een knie gevallen was en juichte in zichzelf wat. Het klonk alsof het Birvald en Ivar de reus zouden kunnen overwinnen. Toch vreesde hij nu nog wat meer voor het leven van Ivar. Het zou niet lang meer duren voor de reus hem toch nog te pakken zou hebben, vertelde zijn buikgevoel hem. Ivar rende naar Birvald toe, om naast die te gaan staan. "Wat nu?" vroeg die. Ivar vond het wel aangenaam als iemand anders hem wat richtingen wees tijdens het vechten. Zeker als het tegen zo'n groot wezen was als deze reus, en al helemaal op zijn leeftijd.