Far and beyond

De koningin was gevallen. De manier waarop had hem zorgen gebaard, veel zorgen. Het moment dat Dacosta overleden was, was hartbrekend. Het was een harde slag geweest, niet alleen voor de familie maar voor het hele koninkrijk. Voor hem persoonlijk, laat ons zeggen dat hij nog niet bekomen was van de gebeurtenissen in de hoofdstad. De koningin was een vriendin geweest van hem, iemand die hij zou beschermen tot de dood en dat niet alleen omdat het zijn plicht was. Ares was erbij geweest, toen het schip was aangemeerd. Toen de familie Akesh langzaam aan stukken brak. Het was ook daar waar hij zijn opdracht had gekregen van haast elk familielid dat aanwezig was. Robin was er vandoor gegaan en hij moest haar vinden. Koste wat het kost. Meteen was hij naar zijn woonplaats gegaan om daar Pallas te verwittigen dat hij voor enkele dagen weg zou gaan en dat zijn broer zich vooral geen zorgen moest gaan maken om alles wat er zou gaan gebeuren in de stad. Na die korte aankondiging was op zijn witte hengst, Aquino, gesprongen en was hij vertrokken in dezelfde richting als waar de dochter van het koningspaar heen was gereden.

Ares was om het op zijn minst te zeggen bezorgd om de jonge vrouw en wat ze mogelijk zou doen. Hij droeg ieder van de familie een warm hart toe, maar Robin had om een of andere reden altijd toch een stapje voor gehad op de andere. Dat was dan ook de reden waarom de twee zo’n goede band hadden met elkaar en waarom ze aan hem hadden gevraagd om haar achterna te gaan. Uiteraard waren er genoeg anderen die dat zouden kunnen doen, maar hij was de slimme keuze geweest. Misschien niet de beste want hij wat natuurlijk nodig in Archeon. Aquino was al een volledige dag aan het rijden. Sinds Ares het spoor van Robin had gevonden was hij niet opgehouden met rijden, het arme dier zou het echter niet lang meer trekken daar was hij zich van bewust. Dus ja, Ares was blij dat hij Nymmerwell uiteindelijk had bereikt. Nog even moest hij die wouden hier weten te temmen maar hij was al blij dat de bomen hem beschutte voor de brandende zon.

Hoe lang hij zich tussen de bomen had bevonden wist hij niet maar uiteindelijk was Aztlan opgedoemd. Bij de eerste de beste drinkplek sprong hij van de hengst af en leidde hij hem naar de stallen, daar werd hij voorzien van genoeg drinkwater en uiteraard ook wat hooi. Nu begon de zoektocht pas echt!

&Robin

Om eerlijk te zijn wist Ares niet waar hij moest beginnen met zoeken. Het was een grote stad en de prinses kon letterlijk overal zijn. Kort wreef de man door zijn haren. Zijn spieren waren pijnlijk van de lange rit, maar hij kon zich nu niet veroorloven om te gaan rusten of wat dan ook. Robin moest zo snel mogelijk gevonden. Het meisje was een doelwit voor velen daar was hij zich sterk bewust van. Hij moest er niet eens aan denken wat er mogelijk met haar zou kunnen gebeuren als iemand haar vond. Toch schoten die beelden in zijn gedachten, maar hij drukte ze weg. Hier staan denken over wat er mogelijk kon gebeuren was nog slechter, dus begon de man te wandelen door de straten. Er waren genoeg mensen die hij passeerden, maar hij had geen zin om duidelijk te maken waarom hij hier was. Hier en daar werd hij nagekeken door individuen, een logische actie want zijn gezicht was bekend hier. Maar Ares was overal bekend. Zeker wanneer hij ook nog eens volledig in harnas aan het wandelen was.

Al een tijd was de man aan het wandelen, hier en daar door de iets wat duisterdere steegjes. Robin was iemand die het gevaar opzocht, tot zijn grootste ergernis soms. Dus het was logisch voor hem om daar te gaan kijken. Maar helaas. Pas wanneer hij de hoofdweg weer bereikte zag hij hoe iemand uit een inn kwam gestrompeld. Ares zijn wenkbrauw schoot omhoog. Het meisje leek verdacht veel op Robin. Alleen zag ze er niet uit zoals hij zich voor geest kon halen. Nee, het meisje dat daar zat was nog maar een zwakke schim van wat de prinses moest voorstellen. Met een snelle pas liep hij naar haar toe om vervolgens naast haar neer te knielen. Woorden maakte hij er niet aan vuil. In plaats daarvan tilde hij haar met het grootste gemak van de wereld op en ging hij op zoek naar een herberg.

In de kleine herberg was het gelukkig niet al te druk. Meteen was hij doorgegaan naar een van de kamers die achterin het gebouw lagen. Daar legde hij de jonge vrouw neer op het bed. Bij het binnen komen had Ares gevraagd voor drinken, een bak waar ze eventueel ook in kon spuwen als het nodig was, heet water, en warme dekens. Het meisje zag er niet uit, en de geur die van haar afkwam was om het op zijn minst te zeggen onfris. ‘You’re a hard woman to find.’ Prevelde hij zacht terwijl de vrouw die de herberg open hield met de nodige spullen kwam aanzette en uiteindelijk ook weer vertrok. Ares nam een doek en depte die in het warme water om vervolgens over haar gezicht te gaan zodat het meeste vuil al weg was.

De keuze om haar mee te nemen was gemaakt binnen de seconde. Hij kon haar hier niet zo laten liggen, niet alleen zou hem dat zijn kop kunnen kosten later maar hij kon het haar als persoon niet aandoen. Daarvoor betekende de jonge vrouw teveel voor hem. Snel genoeg had hij zijn weg gevonden naar een herberg waar hij de nodige zilverstukken aan de vrouw die het uitbaatte had gegeven om dan haast meteen door te lopen naar de kamer waarin ze zich nu bevonden. Hoe lang Robin in deze staat zou blijven wist hij niet, of ze snel wakker zou worden bleef de vraag maar hoe dan ook was het aan hem om hier te blijven. Hij moest zien dat ze in veiligheid was, elke mogelijke dreiging uitschakelen. De grootste dreiging nu was een onsmakelijke aftermath van al de drank die ze in haar systeem had gekapt en waarschijnlijk niet eens gegeten. Verder zou hij proberen om haar emoties op te vangen moest dat nodig zijn, maar het leek hem wel dat het erg nodig was.

Haar oogleden die trilde gaf aan dat ze aan het wakker worden was. Toch bleef de man doorgaan met het zachtjes bevochtigen van haar gezicht. Hopelijk bracht het voor haar enige verlichting. Al kon het ook perfect zijn dat het alleen maar irritant was voor Robin, dat tweede zou misschien eerder het geval zijn. Het enige wat Ares vergeten was, was het doven van de lampen. Iets waar hij zich op een gegeven moment wel voor zou excuseren. Voor heel even onderbrak hij zichzelf en legde de natte lap aan de kant, om een droge te nemen en die over de felste lamp te gooien. Zo bleef er tenminste nog een beetje licht schijnen. Haar stem klonk rauw, wat ervoor zorgde dat er een knoop in zijn maag ontstond. Dit hoorde niet! Hij nam een van de glazen die op de kast stonden en vulde die met koeler water, niet extreem koud maar zeker ook niet heet. Die plaatste hij op het nachtstandje naast het bed zodat ze kon drinken als ze wilde.

‘Making sure that you are safe.’ Klonk het zacht waarop hij de natte lap weer in zijn hand nam. Voor een moment keek hij het meisje aan, niet goed wetende wat hij juist moest zeggen tegen haar. Hij wilde haar niet nog dieper duwen dan ze al zat. ‘Is there anything I can do for you? And don't say leave, cause we both now that is not happening.’


&Robin