Until the world ends

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

Toen de raaf was gekomen met de mededeling over de stand van zaken in Forlindon wist ze dat ze vroeg of laat bezoek zou krijgen van de elven. De verstandhouding tussen hen was voor zo lang zij leefde altijd redelijk goed geweest, al hielden beide volkeren zich meer op in eigen kringen dan zich actief met elkaar te mengen. Sommige mensen hadden een hekel aan elven, sommige elven hadden een hekel aan mensen, dat zou niemand tegen kunnen gaan, maar als de norm was om elkaar te accepteren dan hielden de meesten zich daar wel aan. Vandaar dat het zo belangrijk was dat ze de nieuwe master van Forlindon in persoon zou kunnen spreken, want ieder persoon had een ander karakter. Arvindr was haar niet totaal onbekend, maar ze kon niet zeggen dat ze hem persoonlijk kende. Daar zou weldra verandering in komen.

De deuren van de troonzaal gingen open en binnen stapte een aantal wachters in felle kleuren, de elven meester achter hen. Zaleera haar troon lag op een verhoging die deed denken aan een kleine, lage versie van de piramides die buiten stonden, vanwege de treden en de versieringen in het steen. De zaal was warm verlicht door zonlicht en de fakkels die aan de muren brandde. Zoals op veel plaatsen in Aztlan stak de elf af tegen de bouwwerken en de anderen in de ruimte. Zaleera knikte naar een aantal wachters als teken dat ze konden vertrekken. Ze achtte het niet nodig op dit moment een volle zaal te hebben, aangezien ze het niet wilde doen overkomen dat de master van Forlindon niet werd vertrouwd. "Arvindr Manwë, de nieuwe meester van Forlindon, welkom in Aztlan," begroette ze hem.

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

Zaleera knikte met een glimlach toen ze werd bedankt voor haar gastvrijheid. Het was niet meer dan normaal om degelijke hofflijkheid te tonen naar iemand die toch een erg belangrijke positie bekleedde binnen Nymmerwell en al helemaal als het ging om de verstandhouding tussen mens en elf. Hoewel niet elke voorganger van hen het ermee eens was geweest, was Zaleera ervan overtuigd dat een goede verstandhouding voor hen beide van belang zou zijn. Als iemand de regenwouden zou moeten beschermen dan zouden ze daar toch het beste samen in staan. ”Voelt u er iets voor om verder te spreken tijdens een wandeling door de tuinen?” vroeg ze aan hem terwijl ze wenkte naar de zijdeuren in de zaal die na een korte gang zouden leiden tot de tuinen die bij het paleis hoorde. Vol van vruchten, kleurrijke bloemen en vogels, hielden de tuinen al evenveel kleur als de stad zelf. Zeker wanneer ze met meesters van steden en landen sprak vond ze het prettiger om dit te doen in een iets meer neutrale omgeving. Wanneer men niet vijandig overkwam stond ze liever op gelijke hoogte. ”Ik zou allereerst graag vragen hoe het Oropher Manwe vergaat?” Bij het noemen van de voorganger van Arvindr, waarvan ze had vernomen dat hij plotseling ziek was geworden, nam haar stem een serieuzere toon aan. Haar verstandhouding met de elf was goed geweest en had het pact tussen mens en elf nooit verstoord. Ze was oprecht nieuwsgierig naar zijn situatie.


   

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

De elf liet weten dat hij graag een wandeling door de tuinen zou maken, waarna ze opstond en van de verhoging afdaalde, om naast hem te lopen. De deuren werden voor hen geopend, en vervolgens stapte ze de buitenlucht in. Zaleera kon zich af en toe nog verbazen over het lengte verschil tussen mens en elf, maar ze liet er zich niet door hinderen in het gesprek. De vrouw luisterde aandachtig toen Arvindr haar vertelde over de toestand van zijn neef. Een toestand die niet verslechterde noch beter leek te worden. Het was niet de eerste keer dat een leider getroffen werd door iets onverklaarbaars, maar dat maakte het niet minder zorgwekkend. "Ik hoop dat er een geneesmiddel gevonden kan worden. Schroom het niet te vragen mocht er hulp vanuit Aztlan nodig zijn," antwoordde ze. Haar uitdrukking werd nog iets serieuzer. "Het is verontrustend dat men er nog niet veel wijzer uit geworden is. Mocht het iets zijn dat nog over slaat op anderen, of het met opzet is veroorzaakt," merkte ze op. Het was niet onlogisch om de mogelijkheid erbij te halen dat dit een gerichte aanval had kunnen zijn, zeker aangezien er magie in het spel leek te zijn. Dat zou de man naast haar eventueel ook in gevaar brengen. Hoe hij naar haar overkwam was het iemand waar ze wel mee samen zou kunnen werken.


   

Never announce your moves before you make them

In ancestral paths we tread

Het vogelgefluit in de tuin zorgde altijd voor een betere sfeer tijdens het praten, dat was althans hoe Zaleera er over dacht. Niet dat het deze dag zeer nodig was, maar het kon nooit kwaad om ondertussen je blik even te laten rusten op de fel gekleurde vogels die hier in de bomen zaten. ”Ik zie geen reden om het bondgesnoodschap tussen Aztlan en Forlindon teniet te doen wanneer daar geen reden toe is. Ik hoop dat men daar in Forlindon hetzelfde over denkt,” antwoordde ze toen Arvindr het onderwerp veranderde. Er was jaren lang oorlog geweest tussen mens en elf, maar ondertussen ook jarenlange vrede en samenwerking. Enkel iets met grote impact zou dat kunnen veranderen als het aan haar lag, het was geen pact waar ze onvoorzichtig mee om ging. Om Nymmerwell te laten functioneren zoals dat het nu deed, was het nodig dat beide volkeren toch enigszins met elkaar overweg konden.