Sometimes she cries

ma apr 30, 2018 1:32 pm

De reis van Navarre naar Valyria was lang en moeizaam geweest. De bossen van Navarre had hij zonder problemen weten te doorkruizen, maar de Valyriaanse woestijn was een flinke uitdaging geweest. Darren had zich behoorlijk verkeken op de hoeveelheid water die genuttigd moest worden tijdens zo’n reis. De juiste richting vinden was ook nog wel een dingetje. Het had wel geleken alsof ook zijn kompas was bezweken door de hitte. Desondanks was hij aangekomen in de hoofdstad met lichtelijk vermoeide, maar gezonde paarden. De spierwitte hengst die hij had begeleid op de weg hier naartoe, was bestemd voor een rijke handelaar. Deze had grote interesse in races, en gezien zijn paarden daarvoor gefokt werden had hij er wel eentje willen kopen. De hele rit was het ook meer dan waard als hij straks een flinke zak met goudstukken zou mogen ontvangen voor het dier. Toch leek het hem verstandig om daar nu nog even mee te wachten. De dieren moesten aansterken, en daarom had hij ze ergens gestald waar ze even konden rusten. Niet alleen de twee rijdieren, maar ook Darren was wel toe aan wat ontspanning. Hij had dan ook een kamer in een herberg geboekt en zich daar zich vrijwel meteen op neergestort.

Er moesten al wat uren verstreken zijn toen hij zijn ogen weer opende. Het was licht buiten, dus gokte hij er op dat hij de hele nacht had doorgeslapen. Zijn kleding van die dag ervoor had hij grotendeels nog aan. Alleen de schoenen en jas die hij de dag ervoor had gedragen had hij uit weten te trekken. Enigszins met wat moeite hees hij zichzelf het bed uit, waarna hij zich waste en nieuwe kleding aantrok. Gelukkig had hij van te voren zich bedacht dat de temperaturen hier vrij hoog waren en dat lichte kleding dan ook geen overbodige luxe was. Voordat hij naar de paarden ging wilde hij eerst nog even wat eten. Hij besloot dan ook om op zoek te gaan naar een bakker hier in de buurt. Met zijn beurs in zijn hand liep hij de deur uit van de herberg en al vrij snel had hij iets gevonden wat leek op een markt. Bij een van de standjes werd een soort deegwaar verkocht wat waarschijnlijk iets typisch Valyriaans was, maar hij voor het gemak maar even pannenkoeken noemde. Darren wilde wat bestemmen, maar plotseling zag hij vanuit zijn ooghoeken een dame aankomen die hem wel heel erg bekend voorkwam. Het duurde even, maar al gauw wist hij zich te herinneren waarvan hij haar kende. ”Ophelia, is that you?” vroeg hij zich hardop af alsof hij niet al zeker wist dat zij dat was.

[&Ophelia]

ma apr 30, 2018 2:01 pm

how can i be tender
with this much blood in my mouth

Al sinds zonsopgang was ze opnieuw druk in de weer in het paleis. Dag in, dag uit werd ze het gigantische gebouw doorgestuurd om een gigantisch scala aan taken te volbrengen. Hoewel ze bijna nooit echt rust had, was ze behoorlijk tevreden met haar nieuwe baantje. Het was in ieder geval nooit saai. Er gebeurde altijd wel wat in het paleis en zo af en toe zaten er dingen bij die wellicht niet voor haar ogen en oren bestemd waren. Het was haar echter al snel duidelijk geworden dat de meeste hooggeplaatste mensen haar niet echt als persoon zagen, maar meer als een decorstuk dat alleen bestond om hen van al hun behoeften te voorzien. Het maakte hen vaak niet uit wat ze zeiden en deden in haar nabijheid, voor hun gevoel bestond ze immers niet eens. Het was iets waar ze nog redelijk aan moest wennen.

Waar ze zich wel thuis in voelde, was de rest van de cultuur van Valyria. De mensen waren hier dol op luxe, ze waren modieus en in veel gevallen een stuk minder koelbloedig dan de adel van Navarre, al was dat vaak maar voor de schijn. Ophelia wist dat ook de mensen hier vaak uit waren op geheime informatie om iedereen die boven hen stond onderuit te kunnen halen en zich beleefd voordeden om dat soort dingen te verkrijgen. Het hele politieke spelletje dat men hier speelde, was iets dat ze langzamerhand nog moest leren. Hoe sneller, hoe beter.

Nu was ze onderweg naar het commerciële centrum van de stad. Het was haar opgedragen om een jurk op te halen voor koningin Dacosta, iets wat ze maar al te graag deed. In de duurste ateliers van Archeon keek ze vaak haar ogen uit. Ze baande zich een weg door de menigte die de marktplaats bezette. Haar benen brachten haar tegenwoordig bijna automatisch naar haar bestemming, gezien ze de stad zo onderhand op haar duimpje kende. Even richtte ze haar ogen op de wat grotere gebouwen in de verte, waar de luxueuze kleermaker van Dacosta te vinden was. Afwezig ging haar blik vervolgens over de gezichten die voor haar opdoemden, tot ze haar eigen naam uit de mensenmassa op hoorde doemen. De stem alleen al deed haar hart sneller kloppen en haar eerste instinct was om gewoon door te lopen en te doen alsof ze het niet gehoord had. Het was echter al te laat, want ze had zich instinctief omgedraaid en keek hem nu rechtstreeks aan. Wat deed hij hier? Een stemmetje achterin haar hoofd riep haar toe om te zeggen dat hij zich vergist had, dat ze niet zo heette. Ze wist echter dat ze een beroerde leugenaar was een wilde zich niet in nog meer problemen werken, dus deed ze maar wat meestal het beste voor haar werkte. “Darren!” zei ze quasi-enthousiast, terwijl ze een paar stappen in zijn richting zette. “It’s been a long time.” Ergens hoopte ze dat ze het bij een formele begroeting konden houden en dat ze daarna weer haar eigen weg kon gaan. “What brings you to Archeon?”

Outfit

BY MITZI

ma mei 07, 2018 12:15 am

Er waren veel mensen uit zijn omgeving die elders waren gaan wonen en die hij daarom uit het oog verloren was. Ophelia was daar blijkbaar eentje van. Tot een aantal jaar geleden had hij de jonge en beeldschone dame regelmatig gezien en gesproken, maar opeens leek ze van de aardbodem verdwenen te zijn. Het was dan ook wel heel toevallig dat hij haar hier in de mensenmenigte van Archeon weer tegenkwam. Ophelia was geen haar veranderd en altijd nog zo beeldschoon als ze altijd was geweest. Het liefst had hij haar meteen in zijn armen gesloten, maar hij realiseerde zich ook wel dat ze elkaar daarvoor al te lang niet meer gezien en gesproken hadden.

Ophelia reageerde enthousiast toen hij haar had aangesproken en vroeg vrijwel meteen naar zijn bezoek aan Archeon. ”I sold one of my top horses to one of those rich bastards here,” legde hij uit. ”I had to deliver it myself, so that is why I'm in Archeon.” Met frisse tegenzin had hij zijn fokkerij achtergelaten en was hij naar de hoofdstad gereden. Darren vond de hitte maar niets, en ook van de mensen hier moest hij maar weinig hebben. Het feit dat hij Ophelia hier tegen het lijf liep fleurde hem dan wel weer even op. ”What about you Ophelia? Since when do you live in the capital?” Vanwege zijn enthousiasme had hij niet eens opgemerkt dat hij voor wat irritaties had gezorgd bij de kraam waar hij nu stond. Snel verontschuldigde hij zich tegenover de mensen wiens weg hij geblokkeerd had en verliet hij de rij. ”Let’s go to some place where we can sit and talk,” zei hij, terwijl zijn hand even kort op een van haar schouders rustte. Wellicht was het niet zo heel erg verstandig om een heel gesprek te gaan voeren met iemand, terwijl je eigenlijk een bestelling had moeten plaatsen.

di mei 08, 2018 12:07 am

how can i be tender
with this much blood in my mouth

Enkele maanden geleden woonde ze nog in d’Auvignon. Het was een bewuste keuze geweest om Darren niet te vertellen dat ze naar Archeon zou verhuizen, grotendeels omdat ze hem niet meer wilde zien. Ze wist dat hij zo nu en dan moest reizen voor zijn werk en niet verlegen was om haar op te zoeken in de hoofdstad van Valyria, mocht hij daar nou eens heen moeten. Blijkbaar had haar tactiek niet mogen werken, want van alle mensen op aarde kwam ze uitgerekend hem hier tegen.

Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze op hem afliep. Zo enthousiast mogelijk begroette ze hem. Hoewel ze niet echt blij was om hem te zien, wilde ze alsnog niet onbeleefd zijn. Het zat gewoonweg niet in haar aard. Ze vroeg hem wat hij hier deed, iets dat ze eigenlijk wel had kunnen raden. Hij had een paard verkocht en het dier hier zelf moeten bezorgen. Ophelia knikte met een glimlach op haar gezicht. “The people of Archeon can be very demanding,” voegde ze er vervolgens aan toe. Hij vroeg vervolgens wat zij hier deed, een verhaal dat minder vanzelfsprekend was. “Since a few months now,” liet ze hem weten. “My father secured a position for me at the Queen’s court. I’m her handmaiden now,” ging ze verder, met enige trots in haar stem. Hoewel ze eerst enorm tegen de verhuizing en de baan had opgekeken, voelde ze zich hier nu prima thuis. Darren verliet de rij en Ophelia volgde hem intuïtief, waarna hij suggereerde dat ze ergens anders heen zouden gaan. Een stillere locatie. Ze slikte even, maar wist dat ze toch geen nee kon zeggen. Zijn aanraking deed haar lichtelijk rood kleuren. “Yes, of course. I know a place,” zei ze toen, waarop ze hem wenkte en de menigte weer in verdween. De openbare tuinen van Archeon leken haar een perfecte plaats.

Outfit

BY MITZI

di mei 29, 2018 10:52 pm

Ophelia liet weten via haar vader een baantje bemachtigd te hebben in de hofhouding van de koningin. Een functie die zeker niet verkeerd was. Darren nam aan dat het werk gepaard ging met een aantal aantrekkelijke voordelen. Één daarvan was dat het paleis van het koninklijk echtpaar, wat zeker een van de mooiere was in Fallen Skies, jouw onderdak was. Darren zag zichzelf daar ook wel wonen. Ondanks dat hij het prima voor elkaar had sprak zo’n paleis hem ook wel aan. Ondertussen werd zijn voorstel goedgekeurd door Ophelia die ook een plek wist waar ze heen kunnen. ”Good,” zei hij al grijnzend. ”I will follow you.” Hij was blij verrast om Ophelia weer te zien. Het was nu al een tijdje geleden dat hij haar had gezien en gesproken, en ergens had hij haar wel gemist.

Sometimes she cries

Sometimes she cries

Re: Sometimes she cries

Re: Sometimes she cries

Re: Sometimes she cries

Re: Sometimes she cries

Re: Sometimes she cries