You best believe, boy, there's hell to pay

Een brede grijns stond op het gelaat van de man, terwijl hij rustig zijn handen in elkaar klapte. "Come on, are you leaving already, the fun is just about to start." Weergalmde zijn stem door de kleine ruimte die door de mensen hier gebruikt werd als keuken en woonkamer. Hij kon het kloppen van haar hart horen, de wilde ademhaling die af en toe zelfs in haar keel stokte, terwijl ze een snelle uitweg probeerde te zoeken. Oh well, hij liet haar gaan. Hij hield wel van de jacht. Iets waar zijn broer het nooit over eens was; volgens hem was het not-done om te spelen met je eten, maar wat was de fun about that? Toen de vrouw de deur uit was, gaf hij haar enkele seconden, voordat hij volgde. Rustig, maar hij wist exact naar waar ze zich begeven had. Zijn oren en reukvermogen waren immers uitstekend; het feit dat het bloed van een wolfshifter door zijn aderen stroomde én het feit dat hij al heel wat jaren als een vampier over deze wereld rondzwierf, was dan ook de reden voor zijn sterk werkende gehoor en reukorganen. Hij kon horen dat ze al een eind verderop een verstopplek had gezocht. Wellicht niet zeker naar waar ze moest rennen, een lichte lach verliet zijn lippen; het was vrij duidelijk dat sommige mensen nou niet bepaald de slimste waren.

Zijn voetstappen weergalmden door de steeg waar hij zich in bevond. Zijn ogen nonchalant naar voren gericht, maar hij wist dat de vrouw zich om de hoek ergens had verstopt, haar hart weergalmde luid in zijn oren en haar geur werd steeds sterker naarmate hij dichterbij kwam. Hij stapte de hoek om en liep bijna langs haar voorbij, haar wellicht even de hoop gevend dat het gevaar voorbij was. Maar toen hij haar opgelucht weer adem hoorde halen, stond de man binnen een luttele seconde recht voor haar. Zijn hand greep haar kraag, om haar omhoog te heffen en een brede grijns op zijn gelaat te vormen bij het horen van haar korte, wanhopige geschreeuw. "Oh darling, no-one is gonna save you." Sprak hij. Maar voordat hij zijn gang kon gaan, ving zijn neus een andere geur op. Haar geur. Zijn hoofd knakte direct naar te zijkant, waar de geur vandaan kwam. Zijn grip verslapte om de nek van de vrouw, waarna hij haar zelfs liet gaan, zijn hele aandacht nu gericht op de persoon die daar stond. Want hij had niet verwacht haar nog te zien. Nee, hij had gedacht dat ze al jaren dood was. Skaði. De snelle, luide stappen van de vrouw die wegrende, kregen geen aandacht meer van de man, want als bevroren staarde hij haar kant op.

& Skaði bae

De vrouw die nu met gehaaste passen ontkwam, had groot geluk gehad. Er waren maar weinig mensen die Vidar zo van zijn stuk konden brengen en de vrouw die daar in de opening van de steeg stond was er zeker één van. Hij had niet verwacht haar ooit nog te zien, niet nadat hij was vertrokken toen hij had gezien hoe de mannen haar weg hadden gesleurd. De stad had in vuur en vlam gestaan, hij had het niet kunnen riskeren om de vrouw te proberen te redden. Hoe erg hij ook om haar had gegeven, hij zou nooit zijn eigen leven riskeren voor een ander. Langzaam maar zeker draaide de man zich naar kant op, zijn hoofd licht scheef gehouden, terwijl hij zijn donkere blik over haar gelaat liet glijden. Hoe kon het zijn? Hij had gedacht dat ze die dag nog was gestorven, zoals de rest van het dorp, maar hij had nooit haar lichaam meer gevonden daarna. Hij had aangenomen dat ze haar in de zee hadden gegooid, maar hier stond ze in levende lijven. En ze zag er zelfs gezond uit. Er werd een vraag zijn kant op geslingerd, haar stem weerklonk zacht, zwak, het was duidelijk dat ze onder de indruk was van zijn aanwezigheid. Dat ze hem hier niet had verwacht, net zoals hij haar niet had verwacht. Wat hij hier deed.

En dat was precies het moment waarop de man uit zijn lichte trans brak en zijn blik over zijn schouder werd gericht, waar de vrouw enkele seconden geleden nog uit het zicht was verdwenen. Om hulp zoekend, wellicht, of gewoon een plek zoekend waar ze zich veilig achtte. Hopend dat hij niet achter haar aan zou gaan. Voor altijd vrezend voor haar leven. Hij richtte zijn blik uiteindelijk weer op de vrouw die nu aan overkant stond. "You ruined my hunt." Sprak hij nors, niet in staat om te zeggen dat hij haar had gemist, niet in staat om vriendelijk te doen tegen de vrouw die ooit een deel van zijn hart had veroverd. Ze had dood moeten zijn. En dat zij hier nu stond, maakte alles wat jaren geleden was gebeurd, drieduizend keer erger. Want het was hij die haar in de steek had gelaten, ook al zou hij dat op het moment niet toe geven.

Zijn woorden waren er net zo koud en nors uit gekomen als de blik in zijn ogen. Het leek bijna alsof de vrouw niks in hem los maakte, alsof ze gewoon een persoon was in zijn verleden, die hem nu gewoon in de weg had gelopen. Maar eigenlijk was de reactie omdat de vrouw wél iets los in haar maakte. En oh, ze maakte veel in hem los. Woede, maar dan eerder op zichzelf dan op haar, en een diepe pijn in zijn borst waar ooit nog warmte in zijn hart had gezeten. Hij vernauwde zijn blik bij haar woorden. "Well, maybe that's what's wrong with this island anyways." Sprak hij, zijn schouders nonchalant ophalend. Haar woorden stonden hem duidelijk niet aan, hij hield zijn hoofd wat schuin, maar besloot geen reactie op haar woorden te geven. "If you don't mind, I have other things to do today." Misschien was het immers maar beter voor de twee om hun wegen weer te laten splitsen. Veel beter. Hij had geen behoefte eraan om erover te spreken. De man zette enkele stappen in haar richting, met het idee dat ze wel aan de kant zou gaan.

Hij staakte zijn passen toen de vrouw haar stem weer door de steeg heen klonk. Ze was duidelijk niet klaar met hem en en geïrriteerde zucht herrees uit zijn mond. There we go. De man spande zijn kaken stevig op elkaar bij haar woorden, alsof het hele evenement in hun verleden niet al erg genoeg was geweest, besloot ze hem er ook nog eens van te beschuldigen. Wat had ze gewild dan? Dat hij zijn leven voor haar had geriskeerd? Nee, hij was niet zo oud geworden door zijn leven te riskeren voor anderen. De man zette een stap in haar richting toen ze hem een coward noemde. "Do not call me a coward," gromde hij naar haar. "Believe whatever the hell you want to believe, but you were a stupid girl for thinking that I would be there to save you." Zijn stem klonk licht woedend, iets wat wellicht aantoonde dat de woorden hem toch wel een beetje geraakt hadden. "I had already assumed you were a lost cause, anyways." Hij had inderdaad gedacht dat er geen redden meer aan was geweest, gedacht dat de mannen haar net zoals de rest zouden vermoorden. Maar dat was.. overduidelijk niet gebeurd. Maar wilde hij überhaupt weten wat er wel was gebeurd?