Death follows

Vanaheim. Ze was weer teruggekeerd naar de plek waar ze voor het eerst terecht was gekomen, nadat de mensen van haar oude eiland haar een nieuwe kans hadden willen geven. Yeah, sure; zelfs Zoia wist dat, dat niet het volledige idee was geweest van de mensen. De kinderen die ze hadden gestuurd, waren mensen geweest die ze hadden kunnen missen, zou er iets verschrikkelijks gebeuren zoals een ongeluk op zee. Ze waren criminelen geweest, mensen die niet langer meer 'nodig' waren voor de mensen op het eiland. Het eiland dat stervende was. Oh god, hoopte ze dat alle mensen die haar hierheen hadden gestuurd, een verschrikkelijke dood waren gestorven. Meer wenste ze niet. Een diepe zucht gleed over haar lippen, terwijl ze haar spullen bijeen pakte na een tijdje tegen een rots te hebben gezeten en even uitgerust te hebben. Ze moest doorlopen, wilde ze weer ergens in de buurt komen van Mother's Heart; de voornamelijke plek die haar van geld en voedsel kon voorzien, want ze kon op deze plek wel jagen, maar echt deze dingen inruilen voor iets anders ging niet. Daarvoor moest ze naar Mother's Heart gaan, de enige plek die echt als een 'stad' omschreven kon worden. Het was nog steeds duidelijk dat de vrouw niet van hier was. Haar accent was nog steeds anders en aan haar hele manier van zijn, leken mensen van deze plek al direct te weten dat ze niet van oorsprong van Vanaheim was. Wat soms nog wel voor wat onenigheden kon zorgen; mensen hier waren heel erg.. wantrouwig tegenover vreemdelingen. En daar paste ze zelf wellicht heel goed bij; Zoia was ook niet goed van vertrouwen. Niet meer.

Het was haar de afgelopen paar dagen al opgevallen dat er lichte tekenen waren van een ander in de buurt. Een ander die zich niet liet zijn. En op het moment begon ze langzaam aan te denken achtervolgd te worden. Hij was goed in het achtervolgen, dat zeker, maar het begon ondertussen toch lichtelijk irritant te worden. Ze stapte verder, maar het gekraak van voetstappen achter haar, werd steeds duidelijker. Ze stopte met lopen en zoals het haar niet verbaasde, stopten de voetstappen achter haar ook. Een duidelijk geërgerde zucht verliet haar lippen. "I swear to god, if you keep following me, I will slit your fucking throat with my kn-" Ze draaide zich om in haar woorden, maar daar stond niemand. En er was ook geen teken meer van dat er iemand had gestaan. Huh? Was ze eindelijk gek aan het worden dan? Nee, ze kon bijna zweren dat er iemand vlak achter haar was geweest. Met een diepe frons draaide de vrouw zich weer om, maar de stilte werd onderbroken door een gil die onverwacht uit haar keelgat rees. Want daar, vlak voor haar, stond een beer! Een BEER! Haar hand gleed direct naar haar zwaard, terwijl ze enkele berekende stappen achter uit zette. Oh god. Ze had een zwarte panter gedood, maar een beer? Een beer was een stuk groter. Een stuk.. agressiever, niet waar? Met grote ogen wachtte de blonde vrouw af op enige teken van de beer die aan ging vallen, terwijl ze ondertussen een -slechte- poging deed om er stoer en groot uit te zien. Misschien zou het dier dan wel denken dat ze niet een makkelijke prooi was en weggaan.

& Lucian!