The slow way is the fast way

De zomer had haar intrede luid en duidelijk gemaakt. Voor iemand die niet uit Falkreath kwam, was het klimaat op dit moment alsnog ondragelijk koud, maar een echte noorderling zou het daar hoogstwaarschijnlijk niet mee eens zijn. De warmte van de zon was een welkome verandering ten opzichte van de strenge winter die ze achter de rug hadden. De wind was nog steeds behoorlijk guur, maar niet meer hetzelfde soort ijzige kou dat langzaam maar zeker in je botten begon te trekken. Hetgeen wat hem nog het meest meeviel, was de hoeveelheid sneeuw. In de winter was het bijna onmogelijk om een weg te vinden door het gigantisch dikke pak sneeuw dat zich over het landschap verspreidde en nu kwam hij er gewoon met gemak doorheen. Het maakte zijn werk allemaal een stuk makkelijker, dus klagen kon hij niet.

Zoals gewoonlijk liep hij zijn standaard route af door de omgeving van Skørravir. Uiteindelijk bracht de weg hem richting het meer, waar hij een groot deel van zijn dierenvallen had geplaatst. Het was de ideale manier om wat extra voedsel én wat extra centen mee te verdienen. Zelfs in het hoge noorden waren genoeg beesten om op te teren en een redelijk aantal vallen rondom een van de populairste drinkplaatsen van Falkreath zorgde al snel voor een redelijke buit. Ook vandaag wist Tyrr een gul aantal konijnen uit zijn vallen te vissen. Hij hoefde voorlopig in ieder geval geen honger te lijden. Naarmate hij dichterbij de rand van het meer kwam, werd hij gealarmeerd door een opmerkelijk geluid. Er verscheen een lichtelijke frons op zijn gezicht toen hij het luide gekrijs van een konijn hoorde. Een geluid dat ze meestal niet lieten horen, totdat ze echt in levensgevaar waren. Blijkbaar was hij niet de enige jager in het woud.

Langzaam gleed zijn hand naar de bijl die aan zijn riem hing, om deze vervolgens los te halen. Tyrr bewoog zich geruisloos voort richting de bron van het geluid. Het ontging hem niet dat hij richting een locatie liep waar hij een van zijn vallen had klaargezet en toen hij deze eenmaal in beeld kreeg, werd het hem duidelijk wat er gebeurd was. Een hulpeloos konijn had zich verstrikt geraakt in zijn val, op zich niet zo opmerkelijk. Het was de wolf die erbij stond die zijn aandacht trok. Het was behoorlijk ongewoon om er een op klaarlichte dag tegen te komen en al helemaal zo in zijn eentje. Tyrr was echter niet van plan om ook maar het kleinste deel van zijn prooi te laten schieten, dus kwam hij achter de bomen vandaan en liep met een stevige tred op het beest af. “That’s mine!” bulderde hij uit, terwijl hij zijn bijl omhoog hief, klaar om in de aanval te gaan.

Zodra de woorden zijn mond verlieten, keek de wolf omhoog. Het beest had Tyrr’s prooi nog in zijn mond, maar leek deze nog niet te willen laten gaan. Van het konijn was ondertussen nog maar vrij weinig over. Toch was het genoeg voor Tyrr om zijn geduld te verliezen en op het dier af te stappen, klaar om op te eisen wat van hem was. De wolf zelf keerde zich direct om, om het vervolgens op een lopen te zet, maar Tyrr gaf zich daarmee nog lang niet gewonnen. Met de bijl nog in zijn hand sprintte hij achter het dier aan, dat ondertussen een felle kreet liet gaan. Misschien riep het haar soortgenoten. Als dat zo was, had hij weldra een redelijk probleem, al was dat op dit moment niet iets waar hij aan dacht. Zijn impulsiviteit en gebrek aan nadenken brachten hem namelijk wel vaker in de problemen.

Tyrr werd al snel tot een halt geroepen met het plotselinge verschijnen van een vrouw op een paard. Het geluid van de nabijkomende hoeven was hem ook compleet ontgaan, al was haar aanwezigheid nu meer dan duidelijk. Hij was niet bepaald klein van stuk, in tegendeel, maar op de rug van een paard torende ze toch wel boven hem uit. Wie ze ook was. Zodra ze dichtbij genoeg kwam, liet ze zichzelf uit het zadel zakken en voor hij er erg in had was de punt van een pijl op hem gefixeerd. Zijn ogen waren nog steeds op de wolvin gericht, die braaf achter de blondine ging staan. Tyrr keek het scenario een beetje vervreemd aan. Het was niet iedere dag dat je een getemde wolf zag. De blondine opende vervolgens haar mond, waardoor ze Tyrr’s aandacht eindelijk wist te trekken. “She stole my prey,” gromde hij de ander toe, waarop hij weer naar de wolf keek. Het konijn bungelde nog steeds levenloos uit diens bek. De toon van de vrouw klonk een stuk vriendelijker toen ze vroeg of het konijn aan hem toe behoorde, waarop Tyrr even knikte. Hij was daarnaast enigszins verbaasd toen ze de wolvin de instructie gaf om het dier terug te geven en deze vervolgens ook nog luisterde. Het konijn kwam voor zijn voeten te liggen, al maakte hij nog geen aanstalten om het op te pakken. “Thanks,” zei hij, al klonk het niet volledig oprecht. Zijn prooi was behoorlijk mismaakt nu en heel blij was hij daar niet mee. “How does a girl like you tame a wolf?” vroeg hij vervolgens, deze keer wel oprecht geïnteresseerd. Tyrr was een behoorlijk intimiderende verschijning en zelfs hij probeerde wolven te vermijden waar het kon. Toch had de dame voor hem er een aan haar zijde staan.