A form of worship

Er was de laatste tijd veel gebeurd in Forlindon en dan vooral met de leiders. Dit betekende dat Caramiriel zich nog meer met haar taken bezig hield dan normaal om zo ervoor te zorgen dat Arvindr het niet al te moeilijk kreeg en zich geen zorgen hoefde te maken over de deugden. Haar lichtgekleurde ogen hield ze kalm gericht op de paden in de boomtoppen van Forlindon, haar passen waren sierlijk terwijl ze haar blik bedachtzaam op de bladeren richtte. De meeste die ze had moeten spreken die dag, had ze al gesproken en dus had ze nu vrije tijd. Tenzij iemand haar nog nodig had natuurlijk, haar spieren stonden wat strak in haar schouders, wat betekende dat ze te weinig beweging had gehad de afgelopen tijd. Want al hoewel ze niet oud was voor een elf, was ze zeker niet de jongste in Fallen Skies. Daarbij was haar gave er eentje die ze goed moest onderhouden. Het veranderen van gedaante was iets dat nogal nuttig kon zijn in vele situaties. Zo had ze the Brotherhood voordat ze Sage was geworden ook vaak genoeg geholpen wanneer ze wat meer inzichten nodig hadden, meer informatie. Met een zachte zucht verliet ze de stad, op zoek naar de moeder van the Master van the Brotherhood. Lothiriel.

Ze had de oudere vrouw al een poosje niet meer gesproken. Ze wist dat de oudere elf zich in een benarde situatie bevond, met het verraad van haar man. Het was een zeer pijnlijke situatie en niet alle wonden heelden met de tijd, zoals vele het wel dachten. Elven leefden lang en met de langere tijd dat ze leefden wisten ze ook meer over de pijnlijke situaties die bij het leven hoorden. Ervaringen die soms beter gestolen konden worden. Caramiriel wist dat het bij haar taak hoorde maar ook bij haar karakter om mededogen en medeleven te tonen. Daarbij, als ze toch niets beters te doen had, kon ze net zo goed kijken of ze ergens haar hulp nog konden gebruiken. Haar passen waren rustig, terwijl ze het domein van Lothiriel binnen kwam gelopen. Een zachte glimlach vormde zich op haar lippen terwijl ze de blonde elf te midden van de vele planten zocht. Er weerklonk een zucht, die haar aandacht trok; waarop ze in de richting van het zachte geluid liep. Daar, even bleef Caramiriel stil staan om de ander rustig het werk af te laten maken. Het gebruik van de gave van Lothiriel was er een die best indrukwekkend was. De zwakke planten zagen er in een mum van tijd prachtig uit. Ze raakte voorzichtig een blad van een van de planten aan waarna ze haar hoofd even kort neeg tegenover de andere elf; als woordloze groet. Voordat ze dan uiteindelijk sprak. "My Lady", het deed haar goed om de ander te zien, al wist ze natuurlijk niet zeker hoe Lothiriel zich voelde.