Merchant's treasure

do sep 28, 2017 8:50 pm

the moon smiled

... for only she was enough ...

{Rhoynar - Nymmerwell border}
Er was een hoge luchtvochtigheid. Kort strekte het meisje haar hand uit en zwierde ze deze delicaat door de lucht heen. Het was te merken dat het moessonseizoen eraan kwam. Het was goed dat ze haar vertrek in een boom gemaakt had, zodat ze niet per direct hoefde te verhuizen als er een waterstroom kwam, en dat wanneer ze terugkeerde haar hut er nog stond. Dat er meer water in de lucht was, zorgde niet voor afkoeling. Integendeel, het werd er juist benauwd door. De drie ottervachten die ze over haar rug heen had geslagen, hielpen niet mee tegen de hitte die haar omringde. Druppeltjes lagen op haar voorhoofd. Ze had de reuze-otterschedel, die ze vaak als accessoire droeg, afgedaan. Ze voelde zich kaal zonder hem. De okerverf die haar lichaam sierde begon ook af te geven. Dit weerhield haar echter niet van haar tocht naar de grens. Ze had hier afgesproken met een handelaar uit Rhoynar, die betaalde voor de waterdichte ottervachten die in Nymmerwell te vinden waren. Kort stopte ze om haar ongekamde haren bij elkaar te binden, zodat dit niet meer in haar nek zou hangen. Haar donkere ogen gleden naar de lucht, die langzaam begon te verkleuren. De avond brak aan, al was de temperatuur zeker nog boven de twintig graden. Ze moest opschieten, wilde ze op tijd terug zijn bij haar hut, al was het al de vraag of ze het halen zou.
- Ryrvardi

outfit:

do sep 28, 2017 9:25 pm

Wind die van het warme oceaangebied kwam waaien bezwangerde de lucht met dikke vochtdruppels. Ze lagen overal te glinsteren en maakte de hemel bijna ondraaglijk. Het was moeilijk om te ademen samen met de constante geur van zout. De moessonregens zaten eraan te komen. Dat was een goed voorteken. Okeanos was hen weer goedgezind. Door de regens van de oceaan te sturen bevruchtte hij het land weer. Dan groeide er belangrijke kruiden en soms zelfs nieuwe magische planten. Als hij zijn lichaamsvocht in de zee stortte betekende dat de zee in de lente weer vol vis zou zitten. Ryrvadi legde twee vingers horizontaal op haar sleutelbeenderen om te laten zien dat ze aan hem dacht. Dat deed ze onder het lopen, want ze ging handelen aan de grens. Ze had nog maar een keer gehandeld met die persoon. Het was een wilde vrouw, met een egale donkere huid en speciale tekens. Aan de taal en manier van doen wist de slanke vrouw dat ze niet vaak met mensen in contact kwam. Dat ze alleen leefde.

do sep 28, 2017 9:44 pm

the moon smiled

... for only she was enough ...

Ondanks dat ze eerder met de vrouw gehandeld had, betekende dit niet dat Ghada niet meer voorzichtig was. Drie van de vijf pijlen die ze had waren omgedoopt in het kostbare vergif dat ze bij zich droeg, en haar vertrouwde dolk leek permanent vast te zitten in haar rechterhand. Ze was bijna bij de afgesproken plek. Het werd hier minder dichtbegroeid, wat haar erg gespannen maakte. Ze voelde zich blootgesteld en onveilig. Er ging een steekje door haar linkerarm heen, en in een vloeiende beweging hief ze haar dolk op. Echter was het enkel een mug die haar gestoken had, en snel sloeg ze hem dood met het de platte kant van het mes, waarna ze hem van haar arm af tikte. Vervolgens veegde ze langs haar voorhoofd om de druppeltjes hier weg te halen, wat een gele veeg achterliet. Ze was dichtbij nu, en zette haar voeten zacht neer, haar dolk strak in haar hand. Ze zag de grote vrouw al staan, vol in het zicht. Zijzelf hield zich in de bekendere omgeving, nog dieper in het oerwoud. Ze hief haar mes op, en sneed hierna voorzichtig in haar palm. Ze ving het bloed op op haar vingertoppen en tekende een halve cirkel tussen haar wenkbrauwen, waarna ze aan de wonde zoog om het te stoppen met bloedden. Ze sneed een blad af en bond deze er vervolgens omheen. Een bloedoffer voor de Goden, vooral voor Zyanya, aangezien het nacht begon te worden. Vervolgens stapte ze langzaam uit de schaduwen, haar houding ineengedrukt, de ottervachten over haar rug heen geslagen.

do sep 28, 2017 10:09 pm

Ze keek met toegeknepen ogen naar de bosrand. Er leefden daar zo'n mystieke wezens dat ze er rillingen over haar rug kreeg. Waarschijnlijk dachten die van Nymmerwell hetzelfde over de zeemonsters. Ryrvadi had er echter alleen maar over gehoord, ze had ze nooit echt mogen zien. Haar droom was dan ook om haar teken te kunnen zien: de Kraken. Haar dier was echter helemaal anders. Niet iedereen had een dier toegewezen, dat was eerder een familie traditie. Dat van haar was de manta rog. Een sierlijk en serieus dier. Ze droeg een beeldje ervan op haar borstkas. Het was gemaakt van ivoor, dat haar familie al jaren lang bezat. Waarschijnlijk ooit eens geruild met naburige landen. De grote vrouw draaide haar hoofd een beetje opzij. Ze hoorde daar geluid en even later zag ze ook ineens de oorsprong. "Je hoeft niet bang te zijn voor wat open ruimte, we zijn met twee." Ineens zeggen dat ze haar handelsmaatje zou beschermen zou ze niet doen. Dat zou ze niet menen en de ander zou het misschien als beledigend opvatten. Er kwam geen bemoedigende glimlach op haar lippen liggen. Ze was niet zo voor vrolijkheid. Dat betekende niet dat ze het niet kende, maar de eigenschap lag haar niet zo. Ryrvadi stapte naar voren. Ze was slank, maar pezig, wat duidde op sterke heupen en armspieren. Ze moest dan ook bij het vissen snel werpen met haar harpoen of de vis uit het water hijsen. Haar heupen moesten de last dragen. Moest ze dat vanuit haar rug doen, was ze nu een krom omatje.

do sep 28, 2017 10:35 pm

the moon smiled

... for only she was enough ...

Ze voelde een druppel over haar neus lopen. Het moest van haar bloedoffer komen. Wegvegen deed ze het dus niet, dat zou respectloos zijn. Godslastering. Ze keek op toen de vrouw woorden sprak. Onwillekeurig zette ze haar hand op de grond, een houding die ze graag aannam als ze stilstond. Voor buitenlanders moest dit er gek uitzien, maar voor haar doodnormaal. Ze was zo één met de natuur, dat dit normaal gedrag was. Ze knikte toen de ander uitgesproken was. Ze liep - niet helemaal rechtop, maar ook niet meer met haar hand op de grond - naar voren, waarbij ze de drie vachten van haar rug af haalden. Netjes afgewerkt waren ze niet. Er zaten nog bloedsporen in en de huid was nog niet goed opgedroogd. Haar rug was daarom ook getekend met lukrake donkerrode bloedvegen. "Otter," duidde ze de vachten aan. Ze legde ze één voor één zorgvuldig op de grond neer, op zo'n vijftig meter afstand van de vrouw af. Toen ze eenmaal lagen, pakte ze in een snelle beweging haar boog van haar rug en spande hier een pijl op. Als de ander probeerde de vachten te stelen, zou deze het niet ver maken.

do sep 28, 2017 10:54 pm

Ze keek naar de vrouw die contact maakte met de aarde. Haar wenkbrauw kroop iets naar boven, maar haar gezicht toonde begrip. Dicht bij de oceaan, raakte haar vingertoppen altijd net het water. Het was een heerlijk schuimend gevoel wanneer ze op wilde zee haar hand in het water stak. Onopgemerkt was er een glimlach op haar gezicht verschenen. Die smolt weer wat toen ze haar huiden kreeg. Ryrvadi stapte niet meteen naar voren. De vorige keer had de vrouw een mes tegen haar keel gelegd, dat wou ze niet nog eens mee maken. Haar oren suisden dan ook voor een paar seconden toen ze de trilling van de pijl op ving. Even maakte ze weer dat teken. Okeanos sta mij bij. Ze stapte naar voren. De spanning steeg toen ze de vijftig meter overbrugde. Handelen was altijd zo spannend. Daarom deed ze het graag. Ze kneep haar ogen toe. Haar mond maakte een misnoegde vouw. De otterhuiden waren stijf en hard, dat betekende dat ze hen weer in water moest laten weken en bewerken voordat ze de soepel en beweeglijk bleven. Zoals de poncho van glimmende ottervacht die ze nu aan had. Aan de randen had ze vleermuizen bont genaaid, wat haar een donker profiel gaf. Het stak mooi af tegen haar bleke huid. Ze knielde en greep de drie vachten vast, zwaaide ze over haar schouder. Uit haar knieën en heupen stond ze weer op. Aanraking of steun van de aarde had ze niet nodig. Ze knikte naar de vrouw, die nu maar een pijl van haar verwijderd stond. Vreselijk dichtbij. Ryrvadi nam een buideltje en reikte die aan de vrouw. Het was een simpel buideltje, maar het was wat erin zat. Ze had een maand geleden een jaguar neergehaald. Perfecte vacht voor haar bed, maar de tanden had ze niet perse nodig. Ze kon er scherpe messen of harpoenen van maken, maar toen was ze op het idee gekomen om de tanden aan een ketting te rijgen en ze te verhandelen. Met iemand van Nymmerwell om precies te zijn, die waren verzot op de jager met zijn vlekken.

di okt 03, 2017 8:07 pm

the moon smiled

... for only she was enough ...

De ander stapte dichterbij. Op haar hoede had Ghada vast een pijl op haar boog gespannen. Het zou haar niet gebeuren dat iemand stal van Nymmerwell. Ze blies een haarpluk uit haar gezicht, die onwillekeurig naar voren was gevallen door de wind die plots toegenomen was. Haar hart klopte in haar keel. Het harde waaien van de wind, de vraag of ze de reis terug wel zou halen en de spanning van de ruil maakte haar zenuwachtig. Echter liet ze dit niet zien. Een goede jager wijfelde nooit aan zichzelf. Haar donkere ogen stonden strak op die van de ander gericht, die nu de huiden oppakte. Ze siste door haar tanden heen, als waarschuwing dat de ander nu niet weglopen moest. Haar pijlen gingen met gemak door de vachten heen, dus die zouden geen bescherming bieden voor haar rug. Haar blik gleed naar het buideltje dat haar toegereikt werd. Ze inspecteerde het, en kwam tot de conclusie dat er inderdaad iets inzat. Ze ontspande haar boog en hing deze over haar rug, en stopte de pijl hiernaast terug in de pijlenkoker. Ze pakte het buideltje over, en wikkelde het touw dat eromheen gebonden was los om erin te kijken. Haar ogen vergrootten zich iets, waarbij ze het object wat erin zat voorzichtig eruit haalde. Het was een ketting. Ze herkende de tanden. Een frons verscheen op haar gezicht, wat ervoor zorgde dat het opgedroogde bloed dat hier gesmeerd zat losbrak. Ze richtte haar blik op op de ander. "What is this," siste ze en hield de ketting op. Haar eigen tonelli, geregen aan een ketting. De disrespect.

di okt 03, 2017 9:09 pm

Ze schatte het gezicht van Ghada in. Het was een gok om tanden van hun heilig dier te geven. Haar gezicht verstrakte toen ze het gesis hoorde. Haar vingers reikten automatisch naar de harpoen die tegen haar rug lag. Het gevoel dat daarjuist nog in haar gezicht had gelegen trok nu weg. Het smolt zoals sneeuw voor de zon. "It is a token, a holy sign. The jaguar in fact was wounded and I stopped his pain." Ze deed een stap achteruit. Nu de gemoederen opwakkerden wilde ze niet te dichtbij staan. Ryrvadi rechte haar schouders en boog naar achteren. Ze liet haar rug en nek kraken. Niet om cool te doen, maar het verlichtte de stress. "He was in deep pain, I don't know what happend it looked like somebody hurt him already, not an animal for sure." Ze ging op haar knie zitten en steunde met haar hand op de grond, zoals de vrouw enkele minuten geleden ook had gedaan. Van haar moeder had ze geleerd dat nabootsing de kalmte bewaarde. Daarbij scheen er maar één emotie door haar ogen heen, bezorgdheid. Het was was waar dat ze de jaguar had neergehaald en er een mooi dekbed van had gemaakt, maar het was ook waar dat het eerder al aangevallen was geweest. Dat zou zij nooit gedurfd hebben. Als er dan iemand van Nymmerwell naar stond de kijken. Er liep inwendig een rilling door haar lichaam. "I burried his organs and I can take you to the place if you want. The coat was to beautiful to waste, maybe I can give it to you the next meeting?" Als er nog een volgende kwam. Ze had zo hard het gevoel dat ze straks niets meer dan een gebraden kippetje was.

do nov 02, 2017 3:00 pm

the moon smiled

... for only she was enough ...

Ze luisterde naar de uitleg van de ander. Het was er niet één die ze verwachtte. Kort trok ze haar wenkbrauwen samen in een frons. Ze kon er nooit zeker van zijn dat de vrouw tegenover haar een eerlijke handelaar was - immers ging 'handelaar' vaak hand in hand met de term 'leugenaar' - maar een gevoel dat op haar borst drukte deed haar doen denken dat de ander de waarheid sprak. De ander deed een voorstel. Ze kon haar de plek waar ze de overgebleven delen van het dier had begraven laten zien, om te bewijzen dat ze de waarheid sprak. Inschattend versmalde Ghada haar donkere ogen. "Show me." Haar stem klonk haast bevelend, en bewoog kort haar hoofd van boven naar beneden in een omgekeerde knik om te laten zien dat de ander gelijk lopen moest. Ze zou de ander volgen naar de plek, hoe ver deze ook was. Misschien was dit immers wel een teken van Yaxley, kwam het in haar op. Een jaguar kwam nooit toevallig op haar pad, ze geloofde niet in toeval. Bovendien werd het toch te laat om nog de volledige weg terug te maken richting haar hut. "How far will you take me?" vroeg ze, ietwat kortaf, niet helemaal blij met hoe de ruil gegaan was.

Merchant's treasure

Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure

Re: Merchant's treasure