Wat had ze gedaan? Waarom had ze het zo ver laten komen? Of nog beter gezegd, waarom had ze hem alleen achtergelaten in het bos half verbrand, bewusteloos. Klaar om opgepikt te worden door het eerste de beste hongerige roofdier of monster dat voorbij zou komen struinen. Het was inmiddels een aantal uur later sinds Rhaella de plek had verlaten. De vroege ochtendzon had inmiddels zijn weg tussen de bomen door gevonden en verwarmde daarbij lichtjes haar gezicht. Ze had gehuild en niet zo’n beetje ook. Nog zeker een uur had ze bij het half verkoolde lichaam van haar vader gezeten. Om iedere keer een poging te doen hem wakker te krijgen of op een of andere manier te ‘genezen’. Maar daarvoor was hij te ver heen en of hij het überhaupt zou gaan overleven was nog maar de vraag. Al de keren dat ze hem had aangevallen met haar vuursturen waren tot vannacht toe waardeloos geweest. Maar deze keer was het anders geweest. Deze keer had hij haar emmer zo ver laten overlopen dat ze wel moest. En ergens beangstigde het haar.. Ze wilde niet zo eindigen als hem; Aeron. Haar vader. Die enkel en alleen nog maar gedreven was door haat en het nemen van wraak. Hij kende geen liefde meer en het kleine beetje liefde wat ze zelf nog voor hem voelde was inmiddels uitgedoofd. Als een brandende kaars die langzaam zijn einde vond en uiteindelijk uit zou gaan. Als ze een beschrijving zou moeten geven hoe ze zich nu voelde zou ze waarschijnlijk hetzelfde zeggen. Alsof haar lichaam uitgedoofd was en niet meer verder wilde. Tocht had ze zichzelf overeind weten te werken weg van haar vader. Haar handen had ze om haar bovenarmen geklemd, haar blik stond nors en haar ogen lichtjes afwezig van alles en iedereen dat om haar heen gebeurde. Geen besef van tijd hebbend liep ze door. Alsof dat het enige was wat ze op dit moment kon.  

Rhysand

Met elke stap die ze zette kwamen de beelden weer terug. Haar vader die haar voor de zoveelste keer uitschelde, bedreigde en deze keer voorgoed wilde vernietigen. Haar handen die ze naar hem had uitgestoken en de vlammenzee die haar lichaam had verlaten. Alles leek zo snel te zijn gegaan dat ze geen idee meer had hoe dit heeft kunnen gebeuren en waarom haar benen haar naar deze plek hadden gebracht. De stad waar ze een verschrikkelijke hekel aan had gekregen. De stad die haar altijd aan haar familie zou herinneren. En hoewel ze niets tegen Falice had. Wilde ze haar naam het liefst uit haar leven bannen en opnieuw beginnen. Al helemaal nu.

Met diezelfde norse uitstraling op haar blik stapt ze door. Haar ogen hadden zich wat meer samengeknepen van de slaap die ze had en ze weet uiteindelijk een andere straat in te slaan. Al laat ze met enige regelmaat haar rode ogen over de straatstenen glijden. Terwijl ze bedacht hoe ze deze rommel weer op kon ruimen. En dan niet de rommel die ze in het bos had veroorzaak, nee de rommel in haar hoofd. Al heeft ze niet veel tijd om hierover na te denken wanneer haar lichaam wordt tot stoppen gedwongen toen iemand zich voor haar stil zette. Kort keek ze op bij de woorden die hij had uitgesproken en de vraag die hij haar had gesteld.

En ergens had ze zich afgevraagd of haar stemming zo ontzettend was opgevallen. Al bedacht ze zich dat ze er niet bepaald ‘gezond’ meer uit zou zien na een nacht niet slapen en het gevecht wat ze met haar vader had gehad. Haar gezicht was nog altijd geschaafd door de stenen waar ze tegenaan was geduwd, En hoewel het bloed inmiddels was opgedroogd voelde ze nog altijd de irriterende pijn die het met zich mee bracht. Ze kijkt op naar hem. Naar zijn blauwe ogen en lichtblonde haar, maar zijn woorden lijken niet binnen te komen. Uiteindelijk besluit ze toch maar te reageren. I am quite alright. mompelde ze ietwat afwezig terwijl ze weer weg wilde draaien. Thank you sir. kwam er uiteindelijk nog uit met een waterige glimlach die haar lippen sierden. Ze draait haar blik weer van hem weg en zet haar lichaam weer in beweging om langs hem te stappen.

Alles in haar schreeuwde dat zie hier weg moest. Naar haar huis, haar dieren. De deur dicht gooien en er een immens groot slot aan hangen zodat niemand haar ooit nog zou kunnen storen. En al mocht dat niet gaan dan zocht ze wel een weg om het te laten werken. Zodat er geen enkele Medici haar ooit nog iets aan kon doen. Het was gewoonweg niet eerlijk hoe dit allemaal gelopen was, De helft van deze familie had geen kwaad in de zin. Nooit gehad ook. En de andere helft werd alleen maar gedreven door haat, wraak en de manieren die bedacht werden om iemand uit de weg te ruimen. En ook zij was ooit gedreven geweest door gaat.

Ondanks de poging nog een beetje geloofwaardig over te komen leek de jongen voor haar geen genoegen te nemen met haar woorden. Ze zuchtte kort terwijl ze haar ogen van hem weg sloeg. I don’t know. sprak ze zacht terwijl haar hart langzaam maar zeker een weg vond richting haar keel bij zijn volgende woorden. Het kasteel was wel een van de laatste plekken waar ze op dit moment levend gevonden wilde worden. No, I don’t want to go with you to the castle. I don’t want anything to do with the castle or the medici familie anymore. siste ze richting hem. Hij kon er niets aan doen. Hij had deze uitbarsting niet verdient. En hoewel ze hem vaag ergens van kende wilde ze geen poging doen dat voor de geest te halen. In een beweging draait ze zichzelf weg van hem en voelde ze hoe de tranen weer begonnen te branden in haar ogen.

Ze had haar lichaam van hem weg gedraaid en moest moeite doen om haar tranen te onderdrukken. Tegen haar vader had ze altijd gezegd dat ze nooit zo zwak zou worden als haar nichtje, maar op dit moment voelde dat dus wel zo. Ze had geen gevoel meer in haar benen, of juist teveel. Van de kilometers die ze had gelopen. En na deze nacht voelde ze zich al helemaal gebroken. Tot de woorden van de jongen haar weer uit haar gedachten trokken. I am sorry. mompelde ze zachtjes terwijl ze zich half omdraait en haar rode ogen weer in die van hem plaatst. Haar handen hielden nog altijd krampachtig haar armen vast. I am. I was. verbeterde ze haar woorden terwijl haar blik weer kort van hem weg trok. Now I don’t know what I am anymore. Perhaps I am no one. Or just Rhaella. haar geratel ging door en op een gegeven moment had ze zelf niet eens meer in de gaten wat ze precies tegen hem zei. En of haar woorden überhaupt betekenis hadden.

Ze had verwacht dat haar hoofd wel leeg zou zijn tegen de tijd dat ze ‘ergens’ aan zou komen. In plaats daarvan had het alleen maar voor meer verwarring gezorgd. Alhoewel de ontmoeting met de blonde jongen er wel voor had gezorgd dat ze kort uit haar gedachten werd getrokken. Hij stelde zichzelf voor als Rhysand, een naam die ze al vaker voorbij had horen komen. Rhysand, ze liet de naam nogmaals over haar lippen rollen terwijl ze nadacht over de naam die haar bekend in haar oren klonk. Are you one of the king’s guards from my uncle? mocht dit zo zijn dan zou het al duidelijk zijn dat hij haar oom’s kant zou kiezen. Ze zou dus nog beter op moeten letten met het uitspreken van haar woorden. I am not sure. You don’t happen to have a time machine were I can turn back time in? het was een subtiele ‘grap’. Die nog altijd magertjes over haar lippen kwam rollen. Alhoewel er een kleine verandering gaande was op haar gezicht. Haar mondhoeken waren bij het uitspreken van de woorden iets omhoog gekruld, maar de zucht die erna volgde liet nog altijd weten dat ze in dezelfde staat verkeerde als 5 minuten geleden. Haar vingers streken kort over haar bovenarm terwijl ze haar blik weer op Rhysand focuste. Perhaps you could get me somewhere so I can remove these blood stains from my face and take a look at the wound.

Na het uitstippelen van alle plannen tegen haar vader had ze nooit verwacht dat dit haar zo bizar zou aangrijpen. Misschien was het het feit dat ze hem vannacht bijna compleet had weten te verbranden, misschien was het dat ze niet wist hoe het nu met hem ging en of hij überhaupt ooit nog wakker zou worden. Want ergens, diep van binnen wist ze dat ze nog van hem hield. Althans van de vader die ze ooit kende. De liefhebbende Aeron die zielsveel van haar en haar moeder had gehouden, maar alles was veranderd toen haar moeder overleed. Door toedoen van haar oh zo geliefde oom. Het was inmiddels jaren geleden, maar ze miste haar tot op de dag van vandaag nog altijd. En sindsdien was er nooit meer een dag in haar leven rustig verlopen.

Nu ze hier zo stond besefte ze zich dat maar al te goed. Ze voelde hoe haar benen steeds zwaarder begonnen te worden en uiteindelijk besluit ze zichzelf dan ook richting hem te draaien. Rhysand leek tot nu toe de enige die oprecht geïnteresseerd was in haar hele welzijn. Of dit allemaal maar schijn was wist ze niet. Of dit vanuit haar oom kwam wist ze niet. Het enige wat ze op dit moment wist was dat ze iemand nodig had die haar steunde. En aangezien haar nichtje in geen velden of wegen te bekennen was.. leek Rhysand op dit moment de enige om in vertrouwen te nemen. Ze vormde immers geen bedreiging meer tegen Thriumph zijn troon. Die had ze vanaf het begin af aan al niet willen hebben. Toen hij zich had voorgesteld had ze de naam een aantal keer door haar gedachten laten gaan om te bedenken waar ze hem precies van kende. En toen ze de vraag naar hem kaatste of hij bij de koning zijn kings guards hoorde had hij dan ook geantwoord dat dit zo was. Ze knikte kort en probeerde nog een glimlach tevoorschijn te toveren. I am glad for you Rhysand, working for my uncle must be quite the honor.

Ze dacht na hoe hij haar precies verder kon helpen. Op dit moment naar huis gaan zou te ver worden. Dat was nog minstens een aantal uur te voer en voordat ze dat zou bereiken zou ze zeker weten instorten. Bij zijn uitnodiging dat ze zich bij hem thuis op kon frissen knikte ze dan ook kort instemmend. Thank you sprak ze zacht. Hij hoefde dit immers niet te doen en had haar gemakkelijk op straat kunnen laten staan.

Het was van kwaad tot erger gegaan. Niet alleen haar eigen problemen die ze moest zien op te lossen, maar ook de problemen die haar nichtje haar op de hals had gegooid. Haar oom die blijkbaar nogal wat op zijn geweten leek te hebben was er drie dubbel zo hard bij gekomen. En het had allemaal zoveel energie en frustratie van haar kant gekost dat het nu maar misschien goed was dat het zo mis was gelopen. Ze had op deze manier ook niet geweten hoe ze verder zou moeten. Nu was er in ieder geval al één ‘irritatie punt’ uit de weg geruimd. Ze verwachte namelijk niet dat haar vader haar de komende weken nog lastig zou vallen. Al zou het haar ook niks verbazen wanneer hij voor haar deur zou staan en haar alsnog met zijn eigen handen van het leven zou beroven. De man had immers half Navarre weten plat te branden. Dus een sneue vuur stuurder als zijn dochter zou er ook nog wel bij kunnen.

Ze zucht. Nogmaals. Zoals de zovele zuchten die haar lippen al hadden verlaten de laatste aantal uren. Helaas leek het niets te helpen. Althans, het leek niet het gewenste effect te hebben. Ze kreeg er geen extra rust door. Kort laat ze haar gelaat iets naar achter zakken en richtte ze haar rode kijkers op de lucht boven hen. Het onderwerp ging al gauw over Rhysand die blijkbaar voor haar oom moest werken. En hoewel ze er een positieve opmerking over probeerde te maken kwam het niet bepaald zo uit haar mond zetten. Haar blik ging van de lucht weer richting Rhysand en ze probeert zijn woorden bij haar binnen te laten dringen. Helaas werden ze weer tegengehouden door de barrière die ze rond zich had gebouwd. Ze laat haar blik weer van Rhysand af zakken en laat ze rusten op de straatstenen waarna ze haar hand optilt en een lok met haar achter haar oor veegt. Ze dacht na over de opties die hij haar had gegeven, om met hem mee te gaan naar zijn huis en zich daar op te frissen. Wellicht zou het haar goed doen, al had ze er een hard hoofd in. Toch stemde ze in door hem een korte ’thank you’ als antwoord te geven. Hij leek uiteindelijk zijn arm aan te bieden en kort schoten haar ogen richting hem. Met een lichte twijfeling zet ze een aantal passen dichter naar hem toe en tilt ze dan toch haar hand op om haar arm in die van hem te haken. Haar eerste passen leken nog moeizamer te gaan dan toen ze haar vader achter had gelaten in het bos en haar gelaat trok weer in diezelfde futloze blik als enkele ogenblikken geleden. Alsof ze zichzelf op de automatische piloot had gezet.