Come what may

vr mei 04, 2018 7:18 pm

Larethian Akesh
As their castles crumble slowly, We watch them fall
The crown slips from heads unworthy, As we gain control

Nu Dacosta buiten de stad was had hij zichzelf de laatste dagen ‘bezig’ moeten houden. Al ging hem dat vrij goed af de laatste weken. Hij had zich wat meer tussen het normale volk verplaatst en was een aantal taverne’s af gegaan voor een drankje. Waar wat interessante en bijzondere ‘deals’ uit waren gekomen. Zo had hij Silvian ontmoet. Een jongen met een bizarre stem die Larethian vanaf de eerste noot al had weten te triggeren. Zijn stem had iets magisch, haast confronterend. En Lareth had niets anders gekund dan ervoor te zwichten. Zijn lichaam naar achteren te laten zaken in de stoel en te luisteren naar de woorden die iedere vezel in zijn lichaam leek te raken. En hij niet alleen. De rest van de reizigers en inwoners leken ook gevangen te zijn door zijn stem, maar vanavond niet. Vanavond had hij ervoor gekozen om in het kasteel te blijven. En dan om duidelijker zijn in zijn eigen kamer.

Hij had zijn lichaam verplaatst naar het grote balkon wat de kamer te bieden had. En vanaf het balkon had hij een heel overzicht over de stad zelf. Hij kon hierbij iedere uithoek van de stad zien en als je verder keek kon je het eindeloze zand landschap zien. Uitgestrekt tot aan Vanaheim en Rhoynar. Zijn blik is nors, niet positief en niet negatief. Vanavond was het tijd voor rust. Alle gedachtes en verplichtingen die hij had waren vanavond aan de kant geschoven. Om kort de rust die hij nodig had terug te vinden. Hoewel hij het land samen regeerde met Dacosta werd het hem soms toch wat teveel, misschien was dat omdat hij nooit geleerd had om met dit leven om te gaan, misschien was het omdat hij met zijn eigen ‘problemen’ in de knoop zat. Hij wist het niet. Althans nog niet. Het leek een oneindige puzzel te zijn waar hij uit moest zien te komen. Met een zucht die over zijn lippen streek laat hij zijn ogen over het oranjekleurige landschap gaan en laat hij zichzelf zakken op de rand van het balkon. Zijn handen rustend op zijn bovenbenen. De zon zou ieder moment zijn laatste stralen op het landschap richten en overgaan in een donkerblauwe nacht.
Robin <3

The crownless again shall be king

vr mei 11, 2018 10:41 pm

Robin was niet iemand om onzeker te zijn. Al helemaal niet over wat ze wilde of hoe ze dat moest bereiken. Maar met de woorden van Rhys nog vers in haar geheugen en de gedachte aan wat zou komen stak er toch een brok in haar keel. Ze had niet kunnen slapen en wanneer haar ogen toch dichtvielen werdt ze binnen no time badend in zweet wakker. De dromen, gedachtes aan haar familie die bij haar vandaan werdt gescheurd overheersde haar en maakte haar ziek. Ze wou niet nadenken in die manier, Wou niet geloven dat ze werkelijk iedereen aan het verliezen was als ze nu met Rhys meeging. Het betekende niet het einde, maar waarom voelde het dan zo definitief.

Slikkend hief ze haar hoofd op, starend naar de gesloten deur waar ze nu al tien minuten voor had staan dubben. De laatste keer dat ze in deze kamer was geweest had Rhys haar gevraagd met hem mee te gaan. Die keer daarvoor was ze nog een kind geweest, bang voor de regen die neersloeg op de daken. Ze was bang voor zijn reactie als ze binnenkwam, maar had aan de andere kant zo'n hunkerende behoefte aan zijn armen om haar heen.

Ze hadden nooit een geweldig goede band gehad. Zij was de tweede geboren, had nauwelijks claim op een troon en er zeker volledig geen intresse in. Ze wou vrij zijn en niet luisteren. Waar haar zuster ingetogen was, een perfect voorbeeld van adel. Zij was slechts een ongeluk, de pech die er bij kwam bij zo'n perfect kind als Rav hebben. Maar waarom voelde het dan zo vreselijk om gedag te moeten zeggen. Ook al zou hij niet weten waarvoor.

Met tranen brandend in de hoeken van haar ogen klopte ze uiteindelijk toch langzaam op de deur voor ze deze open deed, naar binnen stapte en langzaam weer achter haar sloot. Op het balkon stond hij, omringt door het gouden licht van een stervende zon, Koning van de wereld om hen heen. "Vader." Sprak ze zacht maar wist dat het duidelijk genoeg was om hoorbaar te zijn voor hem. Langzaam slikte ze en stapte iets naar voren. Hopend dat hij niet de trilling in haar stem had gehoord of de verslagenheid in haar ogen zou zijn. Hij wist het niet, maar vandaag zou vaarwel zijn.

She's like an earthquake in human form
breaking apart everything in her way

vr jun 01, 2018 11:47 pm

Larethian Akesh
As their castles crumble slowly, We watch them fall
The crown slips from heads unworthy, As we gain control

Het was geen geheim dat zijn hoofd de laatste weken op hol leek te slaan van de gedachtes die hem bezig hielden. Van de ontmoetingen die hij met nieuwe gezichten had gehad tot aan de meetings met zijn adviseurs om het rijk veilig te houden. Dacosta mocht dan vrijwel onoverwinnelijk zijn met haar draken. Ze bleef een sterveling, iets wat hij met man en macht moest beschermen met zijn leven. Een zucht verlaat zijn lippen terwijl zijn blauwe ogen over het steeds donker wordende landschap strijken. Zijn handen rusten lichtjes op zijn bovenbenen en zijn vingers zijn ietwat in elkaar verstrengeld. Het was weer een nacht die hij alleen door zou brengen en ergens vond hij dat steeds minder erg worden. Hij wilde Dacosta immers niet met zijn humeur opzadelen. Kort sluit hij dan ook zijn ogen proberend om zijn gedachten leeg te maken, al leek dit moment niet heel lang te duren tot de bekende zachte stem van zijn dochter over het balkon zweefde en zijn oren bereikten. De zachtheid die haar stem leek uit te stralen verbaasde hem in eerste instantie waardoor zijn ogen weer opende en hij zijn ogen op haar richtte. Bedenkend of er iets mis zou zijn of dat ze iets van hem wilde. dii mon My daughter mompelde hij wat zwakjes richting haar waarna hij zich op hees vanaf het balkon en zijn lichaam richting haar draaide.

The crownless again shall be king

Come what may

Come what may

Re: Come what may

Re: Come what may

Re: Come what may