We all need a little magic in our lives

Voor nu was haar leven simpel; opstaan, leren, werken en terug slapen. Het was eentonige spiraal die perfect in balans zat. Nja, het was wat je balans noemde. Er was weinig om zich zorgen om te maken en het enige dat echt telde was dat ze gewoon elke dag moest wakker worden. Dit was niet meteen wat ze in gedachten had toen ze naar hier was vertrokken... Maar opnieuw had ze nu nog veel keuze? Ze kon moeilijk nog weg trekken of iets anders gaan doen niet? Oh well, ze had toch geen idee wat e anders wilde doen en dit was best rustgevend... Ondanks dat een groot deel van haar leven al zo was geweest. Sommigen zouden zeggen dat haar leven perfect was, een leventje die al was uitgestippeld van dag een. Ja, heel leuk om een poppetje van je ouders te zijn. Een misstap en de wereld verging hoor, wat een gigantisch drama ook. Slagen en trappen had ze genoeg gevangen... En ze had zich genoeg pijn gedaan aan verschillende werktuigen opdat ze te jong en te onhandig was. Nog steeds had ze twee linkerhanden, maar het waren tenminste twee geleerde linkerhanden. Een zucht rolde van haar lippen af terwijl ze kalm het blad van haar boek omsloeg. Ze was weer wat leerstof aan het doornemen, zodat ze later deze week iets nieuws zou kunnen hanteren. Ze was van plan zo even naar buiten te gaan en rond te lopen in de stad. Ze was hier nog maar een paar weken en moest nog duidelijk aanpassen aan het leven hier... Maar natuurlijk wilde ze eerst beter haar nieuwe stad leren kennen. Het was nog steeds nogal een doolhof hier... En ondanks dat er genoeg mensen hadden aangeboden om haar rond te helpen in de stad had ze alle aanbiedingen afgeslaan. Nee, she was a strong independent woman. Natuurlijk kon ze dit perfect alleen aan. Daarbij, hoe moeilijk kon het zijn om de weg te vinden in een stad? Pff, dat was vast een eitje hah.
Ja helaas, dat was het niet. Ze was al zo snel als dat ze erop uit was getrokken ook de weg kwijt gespeeld. De weg terug naar haar verblijf was ze compleet kwijt. Al die kutbomen en huizen leken ook verdomd veel op elkaar niet? Een zware zucht rolde even van haar lippen af. Wat moest ze nu doen? Ze kon natuurlijk gewoon verder gaan en doen alsof ze wist wat ze aan het doen was... Ja, dat leek haar het beste plan. Andere plannen? Pff, wie had dat nodig, dat plan dat ze nu had was absoluut perfect voor dit! ER was geen haar op haar kop die eraan dacht om haar trots te laten zakken. Nee, zo was ze helemaal niet. Ze dacht natuurlijk veel te hoog van zichzelf en haar doen, dus tja... Dit was normaal... Haar reactie, haar denken en alles erop en eraan. Iemand met een brein in zijn kop zou al meteen weten hoe ze in elkaar zat en wat haar history was, enkel en alleen door haar reactie... En dat mochten ze ook wel weten... Dat ze beter was dan de meeste mensen die hier rond liepen. Okay, misschien kon dat wel gezien worden als een overstatement. Zuchtend legde ze even een hand in haar gezicht, zoekend naar iets dat haar kon redden in deze ongelukkige situatie. Tja, wat moest ze doen nu. Met een forse tred stapte ze verder... Tot ze plots tegen iets of iemand aanliep. Even gromde ze zachtjes, waarna ze omver tuimelde... Het was duidelijk dat de twee krachten die tegen elkaar waren op gebotst een groot verschil hadden... en zij had als kracht nu de onderhand gehad... Wat fijn, alsof ze dat nog niet wist.

Natuurlijk was dit waar haar geluk. Zij knalde tegen een wildvreemde aan, nja, dat was de grootste kans hier want ze kende hier letterlijk geen kat... En dus zou ze al snel tegen die vieze grond aanliggen. Het zou een normale reactie zijn van haar, een boze waarbij ze waarschijnlijk de andere persoon in kwestie zou afkafferen voor alles dat vuil en lelijk was. Ze had namelijk best een gevormd mondje en dat wist ze ook van haarzelf... Uitschieten was dan ook natuurlijk... Maar het was iets opmerkelijks, want ze raakte de grond niet zoals ze had ingeschat of had verwacht. Even opende ze langzaam haar ogen, om nu pas op te merken dat de ander haar bij de pols had gegrepen en haar zo weerhield van het vallen op de grond. Haar witte kleding was gered. Oh... Wat een held.
Nee dit betekende niet dat de ander ervan onderuit kon komen, hij was tegen haar opgelopen en het kon haar geen reet schelen dat jet waarschijnlijk haar fout was, nee, het was zijn schuld en hij moest betalen voor wat hij had gedaan. De risico's waren te groot geweest. “I know I’m so handsome that girls like to fall for me, but that’s not necessary at all, love.” Haar grijze ogen werden even snel gericht op de ander, haar focus niet langer leggende op de hand die haar in balans hield. Ondanks dat zijn koppie knap was en zijn glimlach erg snoezig... Wilde ze hem toch even een bitchslap verkopen. Maar voor nu zou ze het maar bij praat houden. "Haha, very funny," zei ze duidelijk op een chagrijnige ondertoon. "Do you have any idea how expensive these clothes are?" bracht ze dan ook plots uit nadat ze even brak. "Watch out where you go," zei ze even rustig, niet meteen aanvallend overkomend... Ookal was dat meer de bedoeling geweest, hij was immers een man.

Mannen ook, ze moesten altijd bewijzen dat ze beter waren dan hun counterpart. Ze haatte dit, maar aan de andere kant was contact niet helemaal slecht. Als ze had gewild had ze hem nu even kunnen ophalen qua psyche... als ze er met haar kop bij was gebleven. Maar dat was het geval niet. Ze zat hier maar boos naar hem te staren. Naar zijn stomme leuke gezicht met dat stomme grijnsje erop. Hoe leuk zou het wel niet zijn om dat ervan te slaan? Veel te leuk voor haar in der hoofd allesinds, maar wat kon ze eraan doen? De enige logica die bij haar achterbleef was dat de ander haar kon loslaten en ze alsnog op de grond zou liggen en dat was een plan die ze niet ging vervolgen. Fuck dat. “I have literally no idea how expensive your dress was, love.” Sprak de blonde vent even. Dat was ook niet iets dat haar verbaasde. Deze.... deze... JUNGLEMAN kon onmogelijk weten wat voor waarde haar kleren hadden natuurlijk, ze was immers van de grote stad... Aztlan was maar iets kleins in vergelijking met waar zij op was gegroeid. De mensen hier zouden nooit snappen wat voor waarde de luxe echt had en hoeveel goud wel niet gespendeerd kon worden aan kleding alleen al. "Ofcourse you don't know," sprak ze met duidelijk sarcasme en lichte haat in haar stem. Het had zacht geklonken terwijl ze even met haar ogen rolde, alsof het haar teveel was om dit op te nemen. “Where I go? Where you go you mean. You were the one that walked into me, just like that.” Spot. Deze man waagde spot naar haar te vertonen? Hoe durfde hij zelfs? Nadat hij dit aan haar had geflikt wel f- “You know that I could drop you and your pretty dress anyways, right?” En zo gezegd, zo gedaan blijkbaar, want de ander liet haar zo los.
...
En ving haar zo terug op met dezelfde move die hij eerder had boven gehaald. Even gromde ze zachtjes, haar hart toch wel even razende van de korte spanning die ze had ervaren. "Oh shut up and stop messing around," zei ze even terwijl ze snel stabiliteit probeerde te vinden in haar houding... Al snel had ze dit en keek ze de ander met een scherpe blik aan... Haar handen waren inmiddels gebald tot vuisten waarna ze even fors, of wat toch fors voor haarzelf was, aan haar gevangen hand trok. Ze konden zo eeuwig blijven staan eigenlijk... Want als op het fysieke aankwam zou Tawnee er niks van klaar kunnen spelen.

Mannen. Fucking mannen. Haar vader was niet veel anders geweest dan de vrienden die op bezoek kwamen en zelfs die gasten konden nog eens te ver gaan. Ugh, ze haatte het gewoon met heel haar hart. “You’re not from here, now are you? Because if you were you wouldn’t talk like that.” Ja, dat wist ze ook wel. De kleding hier was meer praktisch. Als ze de jungle in ging had ze dan ook andere kleding aan dan een spierwitte jurk. Zag ze eruit als een idioot? Nee. Ze had niet voor niks jaren achter boeken gezeten. "So what if I'm not from around here? Does it bother you so much?" zei ze even terwijl een wenkbrauw ter hoogte rees. Mannen en hun idealen ook. Ze waren maar bezig met hoe hoog zij stonden.. En wat zij opving met zijn woorden was dat hij duidelijk was met zijn statement; vrouwen konden hier zo niet praten. Hoho... Daar zou hij niet mee wegkomen. Het was niet dat ze tegen alle mannen was... Niet echt, ze was gewoon tegen mannen zoals hem. Mannen die dachten dat ze met alles weg konden komen, assholes.
Ja, ze vond dit niet ideaal, like fucking hell mate what the fuck? Hij speelde zo met haar in dit vieze plakkerige weer dat haar helemaal niet aanstond. Sterker nog, de man zweette als een os... Echt walgelijk gewoon. Ze moest haast kokhalzen ervan, aangezien mannen zoals hem haar gewoonlijk niet aanraakten. Okay hij zag er ok uit, maar zijn geuren waren iets anders. “Messing around? How insulting.” UGh... UGH. Kalm haalde ze even adem, ze moest haar postuur terugvinden in een situatie zoals deze en haar niet van kaart laten brengen door een man van de jungle. Nee, deze man kon haar niet te baas. “Not even a thanks for saving your dress?” En daar kreeg ze nog een ruk van de stinkende man. Godverdomme. "Stop that!" zei ze op een duidelijk geïrriteerde toon. Echter verloor ze al snel terug wat haar balans en kantelde ze wat naar voren... Waarna haar tengere lichaam met een subtiele en ietwat stomme beweging recht tegen het gespierde en zwetende lichaam van de ander aankwam. Gatverdomme toch.

De man begon zichzelf meteen te verdedigen met woorden op wat ze had gezegd, maar alles leek maar half door te komen bij haar. Het interesseerde haar helemaal niet wat de ander aan het zeggen was. Hij was maar een lager persoon dan haar en zou waarschijnlijk nooit zo'n impact hebben op de feiten in de wereld zoals zij probeerde te bereiken. Ze had bijna een zucht van irritatie uitgelaten. Ze was misschien opgevoed om een beetje een spoiled brat te zijn, maar toch, ze had toch iets van zelfwaarde. Daarbij betwijfelde dat en of andere vent in de jungle slimmer was dan haar. Misschien was hij meer geleerd op ervaring, maar zij was ook geen idioot. Haar academische kennis was genoeg om haar mannetje te kunnen staan en dat zou ze bewijzen ook. DE zwetende man zou haar niet te baas kunnen, ze was wild. Zeker toen hij begon over haar thuisland. Dacht hij werkelijk dat dit soort kleding gepast was in een woestijn? "Wearing a dress like this in Valyria is something only a madman would do," sprak ze kalm uit. Het feit dat haar armen bloot waren en haar nek en hoofd ook bloot waren aan de zon was gewoon niet ok. Als ze in de warme temperaturen, in de blakende zon zou staan met dit zou ze niet lang kunnen rondlopen. Daarbij was er genoeg kritiek op mensen die dit soort kleding waagde te dragen in publiek. Het was nogal een openbaring, haar kledingstijl, en alles moest mee discreter zijn in de hoofdstad. Natuurlijk konden andere plekken in de woestijn anders zijn... Maar de meeste dingen die ze had gezien lieten dit soort stijl niet snel toe.
En eindelijk werd ze verlost uit zijn greep. Snel trok ze haar hand terug, waarna ze een pas of twee terugnam en de man even scherp aankeek. Ze had hem de hele tijd met eenzelfde blik aangekeken, maar nu kon je duidelijk zien aan haar houding dat ze wat aan het ontspannen was. Mannen die zo de overmacht aan haar toonden was gewoon niet ok... en haar instincten hadden bijna geschreeuwd om hulp zoals ze gewoon was. Normaal waren er altijd mensen bij haar die haar beschermden, had ze iets van fysieke intimidatie rond haar... Maar opnieuw, ze zou gewoon moeten worden aan deze situatie, want dit zou haar dagelijkse leven worden vanaf nu. "Thank you," zei ze bot op een totaal ondankbare manier. Langzaam keerde de kalmte terug in haar postuur, waarbij ze ook rustig terug kon beginnen nadenken.... en langzaam tot de realisatie kam dat ze zoveel had kunnen doen naar hem toe. Helaas, het was nu telaat. Ze had haarzelf van de kaart laten slaan... Maar dat betekende uiteraard niet dat ze nu niks kon doen. Even liet ze haar blik langs hem haan, waarna ze al snel terug focus legde op hem en terug oogcontact maakte. NU ze kalm was kon ze zichzelf groot opstellen, intimiderend overkomen... Of voelen dat ze dat deed... En dat voelde ze ook. Dus... Probeerde ze maar om met haar magie dat over te laten komen bij de ander. Ze was iemand groots, iemand om naar op te kijken en ze zou zo behandelt worden... ugh

Naar haar gevoel was dit alles gewoon overbodig. Ze had hier geen nood aan, helemaal niet. Ze wilde hier niet zo in betrokken worden want deze vent was gewoon een eikel. Hij wist helemaal niet hoe hij een vrouw moest behandelen... Typisch ook voor een jungleman. Hij zag er echter niet meteen uit alsof hij van hier was, maar toch... Zijn manier van doen en zijn overduidelijke zekerheden gaven genoeg aan. Als ze zich nu even had gefocust toen hij der vast had ze kunnen bevestigen of dat waar was, maar again, ze was van haar stuk gebracht. Hoe dom van der. “Maybe you are mad, I don’t know.” Het feit dat de ander een vuile grijns op zijn smoelwerk hield irriteerde haar matteloos en nog steeds jeukten haar handen om hem een geweldige slag te verkopen. Maar zoal zij, en waarschijnlijk ook hij, wisten stond ze geen kans tegenover hem. Ze was maar een meid met een klein beetje magie tot haar beschikking. Had ze maar eerder wat lessen opgenomen, dan had ze zichzelf tenminste kunnen verdedigen tegen deze eikel. Maar nee, ze had te hoog van zichzelf gedacht.
“Are you playing with my emotions?” En er werd een stap naar voren gezet. Even hief ze een wenkbrauw op, hm? Ja, het was wel degelijk mogelijk om haar magie op te merken... En deed ze moeite om het te verbergen? nee, helemaal niet. Ze kende de ander niet goed genoeg om dit alles soepel en vlot te laten verlopen... En toch wilde ze dat mister eikel even naar der zou luisteren en haar zou behandelen zoals ze hoorde behandelt te worden, als een echte dame. “Because if you are I highly suggest you to stop with it.” huh. "Why should I? Does it bother you?" zei ze, haast uitdagend tegenover de ander. Het was duidelijk dat ze haar plaats nog niet wist zonder de zorgende bescherming van lieve pappie and mammie. Kuch, kuch.

Wat probeerde ze hier eigenlijk uit te lokken? Veel te veel eigenlijk. Het was niet logisch om de ander boos te maken, maar dan opnieuw zag ze hem niet haar echt pijn doen. Nee, wat kon hij daar uit winnen? Wat de ander wilde was dat ze haar excuses aanbad en dat was het ook... maar dat zou ze nooit doen, want in haar ogen had ze helemaal niks verkeerd gedaan en moest hij dus maar even naar haar luisteren. Dus in haar ogen was dit volkomen normaal, dat ze haar magie langzaam gebruikte om hem te manipuleren. “It does bother me, yes, and I won’t ask a second time.” Het was duidelijk dat de ander op zijn teentjes was getrapt, maar ze liet niet los. Nee, datzou ingeven zijn, ingeven aan een man... IN nog geen honderd jaar zou ze dat doen. “I don’t even know why I’m waisting my precious time here. There’s so much more in life then trying to get an apology from a spoiled brat.” En daar ging hij. Ze had haar dominantie getoond en hij was het afgetrapt. Ze had hem niet gegeven wat hij wilde en dat was goed. Een triomfantelijke grijns verscheen op haar gelaat waarna ze langzaam de ander ontdeed van haar magie.
Eenmaal terug bij haar verblijf merkte ze op dat haar leraar niet bezig was met de gewoonlijke zaken. De man was een bekende arts in de hoofdstad van Nymmerwell en Tawnee zag hem niet vaak buiten de praktijk. Meestal was hij druk bezig met zijn werk en passie... Of was hij bezig met dingen voor haar voor te bereiden. Hoe dan ook leek hij vandaag andere plannen voor haar te hebben. Zouden ze te werk gaan op lijken vandaag? Of toch liever studies op planten? Ietwat onzeker benaderde ze de man even, die haar al snel opmerkte en naar haar toekwam. "Ah Tawnee, I'm glad you're back," even knikte de dame met het rooskleurige haar even naar haar prof. "I need you to go into the jungle and find some of these plants for me. We studied these species before so you should be able to recognize them easily," Kalm nam ze het boekje aan van de oudere man. Met een korte beweging bladerde ze er even door. Een stuk of tien soorten moest ze verzamelen voor hem... AL snel herkende ze de namen en kon ze er makkelijk een plaatje bij verzinnen. Ah, dit zou niet zo moeilijk zijn. "I also hired somebody who will help you through the jungle," huh? Wat dacht hij wel niet van haar? Dat ze incapabel was om een paar bloempjes te plukken. Please. Ondanks haar gedachte knikte ze toch met enige onderdanigheid naar haar leerkracht, duidelijk respect tonende voor de man. Ze zou geen nee zeggen tegen zijn woord, hij was immers een wijs iemand...En als hij het nodig vond dat er iemand haar hielp... So be it.