Whisper truce as the ashes hit the ground

Met iedere pas die ze zette in de jungle raakte ze verder weg van de veiligheid die haar huis en het kleine dorp bood. Iedere pas die ze zette was zorgvuldig over nagedacht. Immers kende ze dit gebied nog niet goed genoeg om maar zo het landschap in te lopen zonder er echt over na te denken en maar een route uit te kiezen. Je had hier geen paden die je de weg konden wijzen, geen borden die vertelde of je naar rechts of naar links moest. Enkel en alleen je eigen instinct en inzicht vermogen om de weg terug te vinden en niet in de vergetelheid te raken. Iets wat hier niet gek was. Vele reizigers hadden hun weg al niet uit deze bossen kunnen vinden, vele hadden zichzelf dagen, weken en soms zelfs maanden moeten redden door het eten van diverse planten en dieren. Hoewel het verhalen waren die ze van plaatselijke bewoners had gehoord geloofde ze wel degelijk dat dit waar kon zijn. Nymmerwell was groot, gigantisch om maar niet te bescheiden te blijven. Het grootste gedeelte van dit landschap bestond uit bos, en daarmee was het misschien wel de meest onmogelijke plek om in te overleven.

Haar zwarte ogen schieten van links weer terug naar rechts, gefocust op het geen wat zich om haar heen bevond. Ze was opzoek naar dat geen waarom ze dit gebied was gaan bewonen; planten. En dan met name speciale en unieke soorten die op geen andere plek groeiden. Planten met verschillende kleuren, geuren en texturen om haar verzameling mee compleet te maken en haar parfum kennis uit te breiden. Met iedere pas die ze zette voelde ze de planten en takken aan haar donkerrode jurk. Haar zwarte haren had ze uit voorzorg al bij elkaar gebonden door middel van een vlecht. Het laatste wat ze wilde was namelijk vast blijven hangen. Haar lichaam zet zich stil en ze laat haar blik nogmaals over het bos glijden. Uiteindelijk besluit ze linksaf te slaan richting een wat meer bebost stuk. Ze hield ervan, de rust die het gebied met zich mee bracht. De diverse vlinders, vogels en reptielen die het gebied bewoonde. Met ieder hun eigen kenmerken.

Misschien was het niet heel verstandig geweest om alleen het bos van Nymmerwell in te trekken. Wellicht had ze de eerste tijd met iemand mee kunnen gaan, Hoewel ze dat ook niet zag zitten aangezien ze het liefst haar tijd alleen sleet zonder iemand om haar heen. Daarbij kwam ook nog dat ze niet wilde dat iemand bepaalde planten of bloemen voor haar ogen zou vertrappen.  Niet dat het veel uit zou maken. Iemand zou haar met of zonder iemand naast haar van ver toch wel aan horen komen. Waren het niet de vertrapte takken en bladeren onder haar voeten dan was het wel het met waarmee ze bepaalde takken weg sneed om het pad vrij te houden. Haar ogen weten zich weer voor een moment op het landschap te richten tot ze iets zag ritselen een eindje verderop. Haar donkere ogen sluit ze iets tot spleetjes en ietwat voorzichtig loopt ze verder. Benieuwd naar wat er zich verderop schuil leek te houden.

Nooit had ze gedacht ooit nog eens op eigen benen te kunnen staan. Bijna haar gehele jeugd had ze gesleten bij een gezin waar liefde niet gewoon was. Het enige wat het gezin haar had kunnen bieden was vernedering, haat, agressie richting haar en haar pleegmoeder. Het was zeker niet iets wat in haar koude kleren was gaan zitten en de afgelopen tijd had ze er niet bepaald makkelijk mee gehad om alleen door het leven te moeten. Nog altijd bedenkend waar haar oorspronkelijke familie zich bevond. Of ze überhaupt nog leefden. Alleen daarom al gaf het bos haar de rust die ze nodig had om weer bij zinnen te kunnen komen. En niet alleen de rust was belangrijk voor haar, ook de vele emoties die het met zich mee bracht; de spanning, het gevaar, en de angst om te verdwalen. Het waren allemaal dingen waar ze vooraf rekening mee gehouden had.

En zo ook nu, toen ze het mes door de takken liet glijden om een weg voor zichzelf vrij te maken hield ze er rekening mee dat er op elke hoek en achter elke steen iets van gevaar kon schuilen. Haar blik is hierbij steeds gefocusseerd op de omgeving en het geen wat zich voor haar bevond. Klaar om iedere vorm van gevaar aan te gaan. Het had haar dan ook niet verbaasd toen er iets voor haar opdoemde. Eerst een subtiele ritseling in de bladeren, maar met iedere pas die ze zette werd het duidelijk dat het hier om een persoon ging. Haar donkere ogen sluiten zich iets. Steeds de focus houdend op het onderwerp voor haar terwijl deze steeds iets duidelijker in beeld leek te komen. De boog die rauw afstak tegen het groende van de bladeren en de persoon die de boog leek af te vuren op iets wat zich verder weg van haar bevond. Een lichte schok trok door haar lichaam toen ze de boog af zag gaan en haar ogen verwijde zich iets, maar haar benen besluiten zich niet stil te zetten. Ze kon de gestalte van een man zien opdoemen in haar ogen en met dat ze hem zag verdween er nog een pijl in de richting van het dier. Met die beweging kreeg ze een behoorlijke stroom aan woorden richting zich geworpen en ze deinsde kort terug. Excuse me?! I am walking here. I don’t think these forests belong to you sir. en terwijl ze haar antwoord over haar tong liet rollen op een ontstemde manier zag ze hoe de man een andere pijl klaar legde in zijn boog. Klaar om deze af te vuren richting het dier. Toen dit gebeurde leek alles in een stroomversnelling te gaan. En voor ze het wist was het beest. Wat ze inmiddels kon herkennen als een panter. bovenop de man gesprongen. Klaar om zijn kaken en klauwen in de vreemdeling te klieven. Haar adem stopte terwijl ze een stap naar achteren zette. Klaar om weg te rennen en niet terug te keren naar de plek waar ze hem zojuist was tegen gekomen, maar nog voordat ze dit kon leek het alsof haar lichaam versteende.

Ze kon hem niet zo achterlaten. Ookal kreeg ze net een botte opmerking naar haar hoofd. Het zat niet in haar aard om maar weg te rennen voor problemen. Wat ze hier überhaupt aan kon doen wist ze niet. Ze bezat geen magie en haar gif richting hen beide gooien was veel te gevaarlijk. Al schoot er vrijwel direct daarna door haar hoofd dat ze het mes nog steeds in haar handen had. Haar vingers verstrakte iets om het handvat terwijl ze haar benen in beweging zette richting het schouwspel wat dichterbij was dan verwacht. Dit zou of een hele domme beslissing kunnen zijn, of het zou beide hun levens wel eens kunnen redden. Maar nog voordat ze het werkelijk besefte hief ze haar hand om uiteindelijk het mes door de zwarte vacht van het dier te steken.

Hoe rustig de wandeling ook begon opzoek naar nieuwe planten, bloemen en wellicht nog wat andere specerijen. Zo snel als het tij was haar rustige wandeling verstoord. En overgegaan op een ontmoeting met een vreemde reiziger en diens prooi. Althans. Dat leek in eerste instantie de bedoeling. Het dier leek het er namelijk niet mee eens toen deze de geluiden van hen beide hoorde en als een daverende wervelstorm op de reiziger af rende. Ze had de geïrriteerde woorden richting haar opgenomen en had zo ook haar eigen antwoord en oordeel klaar. En nog voordat deze woorden konden binnendringen bij de man werd een volgende pijl afgevuurd die in de borstkas belande van de panter. Ook ditmaal werden er een aantal woorden richting haar afgevuurd en vertrok haar stemming weer op haar gelaat. Ze wilde hierbij aanstalten maken om weg te draaien en de man aan zijn lot over te laten. Hopend dat hij opgepeuzeld zou worden door het zwarte dier, maar nog voordat ze zichzelf helemaal omgedraaid had leek het noodlot al toe te slaan. Het dier had maar een aantal galopsprongen nodig om bij de man uit te komen en zijn volle gewicht op hem neer te storten. Kendra deinsde terug en haar adem stokte terwijl haar zwarte ogen groter werden. Dit alles was zo snel gegaan dat de man niet eens kans had om nog een aanval in te zetten.

Het dier leek vastberaden om niets van de man over te houden en wellicht was hij groot genoeg om ook haar daarna nog even aan te vallen. Terwijl de man diverse pogingen deed om het dier van zich af te krijgen zette Kendra een stap naar achteren en wilde weg het bos weer in vluchten. Al vertelde haar hart iets anders dan haar verstand. Ze kon hem niet op deze manier achterlaten. Ondanks de botte woorden die ze naar haar hoofd geslingerd had gekregen. Al snel besloot ze dat ze iets moest doen en dat gif in deze zaak niet handig zou zijn. Als ze hen beide zou raken dan was het niet alleen met de panter afgelopen, maar ook met de man die onder het dier lag. Uiteindelijk schoot er door haar gedachten dat ze de dolk nog bij zich had om zichzelf een weg te banen door de jungle. Met enige aarzeling haalt ze deze dan ook weer tevoorschijn. Maar nog voordat ze ook maar iets kon doen trok het beest zijn bek open en liet hij zijn kaken in de schouder van de man zinken die hierbij een kreet liet horen. In een reflex hief ze het mes op en stak ze deze zo diep als mogelijk in de schouder van het zwarte dier. Welke direct de schouder van de man hierbij losliet en uithaalde naar Kendra. Nog maar net op tijd had ze de kans om weg te springen terwijl ze de klauwen nog langs haar lichaam voelde razen en zich door de stof van haar jurk boorden. Ze slaakte hierbij een korte kreet en zette enkele passen achteruit. De man zag hierbij zijn kans en wist weer grip te krijgen op de pijl en boog die hij vervolgens als laatste poging door de nek van het dier boorde. Vrijwel direct zag ze het leven uit de ogen van het dier wegvallen en viel het grote lichaam bovenop de benen van de man.

Nog niet helemaal bevatten wat er precies gebeurd was probeerde ze haar adem weer onder controle te krijgen. Inmiddels zag ze de beweging van de man zich zich rechtop zette en een verwoede poging deed het dier van zich af te krijgen, maar vrijwel direct weer naar zijn schouder greep. Met nog een zee aan mopperende woorden die zijn mond verlieten besluit ze zichzelf naar hem toe te verplaatsen. Oh of course, blame it on me sir. Atleast I am not the one who is hunting on sacred animals. op een zelfde sarcastische manier wierp ze de woorden richting hem terwijl ze zichzelf door haar knieën boog en het dier van de man af trok. Wat in eerste instantie nog niet bepaald gemakkelijk ging. Uiteindelijk wist ze met al haar kracht het dier van hem af te schuiven en trok ze de dolk uit de schouder van het dier. Inmiddels had de man zichzelf achterover in het gras laten zakken en mompelde hij nog een aantal voor haar onverstaanbare woorden. En ergens wilde ze ook niet weten wat hij te zeggen had. Tot nu toe was er namelijk alleen maar negativiteit uit gekomen.

Uiteindelijk liet ze zichzelf op haar knieën naast hem in het gras zakken en verdween de sarcastische blik op haar gelaat om plaats te maken voor iets wat op bezorgdheid leek. De wond lekte namelijk als een gek. Someone needs to take a look at that. sprak ze, ditmaal zachter dan voorheen terwijl haar ogen naar het gelaat van de man schoten. Let me help you. That is the least thing that I can do. Ergens gaf ze hiermee toe dat het wel degelijk haar schuld was dat hij was aangevallen. Al zou ze het nooit met zoveel woorden “toegeven”.