Tuesday evening

Zonder Oropher voelde hij zich kwetsbaar. Meer dan anders. Zijn vaste partner op jacht was uitgeschakeld en nu moest hij er alleen op uit. Nu goed, niet volledig alleen natuurlijk. Er waren nog twee andere Brotherhood elfen die nu zelfstandig het woud rondom Lake Tiwanaku aan het uitkammen waren. Op zoek naar de wendigo die in de afgelopen week maar liefst vijf mensen had aangevallen. Niemand voelde zich nog veilig, en uiteindelijk hadden ze een raaf richting Forlindon gestuurd. Om hun hulp te vragen. Gezien het drukke tijden waren, was hij zelf ook uitgereden. Missies in Nymmerwell zelf werden vaker door de Master uitgevoerd, gezien hij zo nooit te ver weg was van hun hoofdkwartier.

Arvindr liep tussen de dichte begroeiing door zonder al te veel lawaai te maken. Een skill die hij had aangeleerd omdat hij zijn hele leven lang in de jungle had gewoond. Het ging als vanzelf. Een wendigo liet zich echter niet zo makkelijk vangen, en wist zichzelf ook goed te verstoppen. Echter lieten ze wel sporen na. Zoals op deze boom, bijvoorbeeld, waar er ter hoogte van zijn hoofd krassen zaten, waarschijnlijk veroorzaakt door zijn gewei. De elf liep rustig verder, een pijl klaar op de pees van zijn boog en nog drie extra pijlen in zijn hand, zodat hij er snel vier na elkaar zou kunnen afschieten. Mocht dat nodig zijn. Want momenteel was hij er vrij zeker van dat hij alleen was, al kon dat natuurlijk snel veranderen.

&Birvald

Het plan was duidelijk. De wendigo vinden, zijn nest zoeken en vervolgens hergroeperen. Het was sowieso wel mogelijk om hem in zijn eentje aan te pakken, maar in groep was het nu eenmaal veiliger. Dit was hoe ze nu eenmaal te werk gingen. Ze gingen niet zomaar zonder reden meestal met een aantal elfen tegelijk op missie. Hun werkwijze was eeuwenoud, bijna zo oud als Fallen Skies zelf. En het werkte. Want hun ras, hun bloedlijn, bestond nog. Niemand had hun ooit op zo’n manier kunnen bedreigen dat hun bestaan in gevaar kwam. Mens noch monster was opgewassen tegen the Brotherhood. Maar dan moest hij eerst hun target vinden, en in een jungle zo dichtbegroeid als die van Nymmerwell was dat een hele uitdaging. Gelukkig kon hij toch iets van sporen vinden, die met zijn ervaring dan ook niet moeilijk te volgen waren. Een afgebroken takje, een spoor op de grond, lichte beschadiging aan de bomen.. Een pad richting zijn doel.

Al waren er ook andere dingen op zijn pad, blijkbaar. Arvindr stapte een kleine open plek op toen hij zacht gekraak in de bosjes hoorde. Een enorme bruine beer stak zijn kop boven het struikgewas uit. De elf keek met een mengeling van verbazing en verwarring naar het dier. Dit was niet wat hij verwacht had hier aan te treffen. Hij richtte zijn boog nog niet op, maar maakte wel iets meer lawaai dan eerder. Het was beter om hem niet te laten schrikken, besloot hij. Met dieren had hij gelukkig wel heel wat ervaring, dus hij hield zijn houding neutraal maar onbevreesd. ”Wees blij dat ik vandaag niet op berenjacht ben”, Grapte hij tegen het dier, al wist hij dat hij hem waarschijnlijk toch niet kon verstaan. Echter was het een ijsbreker. Misschien om hem attent te maken op zijn aanwezigheid, zodat ze beiden verder konden met hun dag.

Normaal gezien leefden beren niet in de jungle. Dus het was zeker wel een raadsel waarom dit exemplaar hier tussen de struiken was opgedoken. Arvindr kon er geen logische verklaring voor geven. Hij was eerlijk gezegd een beetje overdonderd. Maar hij werd liever verrast door een beer dan een wendigo, als hij even mocht kiezen. Met een beetje geluk kon hij die eerste namelijk zonder al te veel moeite wandelen sturen. Het was namelijk niet de bedoeling dat hij onschuldige dieren zou gaan afschieten. Hij was dan wel een jager, maar hij joeg op monsters, niet op wilde dieren. Tenzij die ook een probleem vormden voor bepaalde dorpen, maar ze zaten hier zo diep in de jungle dat dat hoogst onwaarschijnlijk was. Er woonden hier geen mensen in de buurt, en de enige klachten die ze hadden ontvangen, waren die over de wendigo. Van een bloeddorstige beer was er geen sprake geweest.

Al was niks wat het leek. Toen hij zijn grapje had gemaakt, begon de beer te lachen. Een vreemd geluid. Maar ergens ook een beetje eng menselijk, om nog maar te zwijgen over de timing. Al snel werd hem duidelijk waarom though. De beer begon voor zijn ogen langzaam te veranderen. Een beetje te krimpen ook, tot er ineens een man voor hem stond. Het blaadje, dat eerder op zijn hoofd was komen te liggen als een soort van kroon, bleef netjes op zijn haardos liggen. “Birvald.” Stelde de man zichzelf voor. Arvindr kon niet anders dan geamuseerd in de lach schieten. ”Aangenaam. Ik ben Arvindr”, Reageerde hij. Echter was het nu niet het moment om gezellig te staan kletsen. ”Ik moet wel even melden dat er ergens een wendigo rondloopt hier. Misschien is het wel zo verstandig als je terug richting bewoonde wereld gaat”, Raadde hij de ander aan. Want hij gokte dat die er ook niet op stond te wachten om gepromoveerd te worden tot avondeten van een monster.

Wat een plot twist. Het verklaarde wel waarom een grote bruine beer in de jungle van Nymmerwell rond liep. Een beer had hier niks te zoeken, maar een shapeshifter.. Die kwamen overal. De hele situatie was best lachwekkend, en hij gunde zichzelf die pauze na de afgelopen uren vol spanning. Echter moest hij wel in gedachte houden dat de wendigo hier ergens rond zwierf. Nu bleek dat de beer eigenlijk een man was, maakte dat hem een potentiële prooi voor het monster. Hoewel Arvindr best in staat was zichzelf te verdedigen, en Birvald hier er uit zag alsof hij dat ook wel kon, wilde hij liever niet dat de wendigo hen kwam zoeken. Het was de bedoeling hem te verrassen in zijn nest en hem daar te pakken te krijgen voordat hij goed en wel besefte wat er gaande was. Het element van de verrassing zou alleen maar in zijn voordeel werken. Dus hoewel hij graag verder zou kletsen, was de timing wel iets minder ideaal.

Zijn plicht was natuurlijk het beschermen van de bewoners van Fallen Skies, en Birvald hoorde daar dus ook bij. Vandaar dat hij hem waarschuwde voor het loerende gevaar in de jungle. Zijn reactie echter verbaasde hem nog meer dan zijn plotse shapeshiften. “Mooi.” Klonk het, bijna tevreden. “Zo eentje moet ik nog doden.” Vervolgde hij. Arvindr trok zijn wenkbrauw op in een verraste uitdrukking. ”Niet dat ik twijfel aan je skills, maar ben je zeker dat je weet waar je tegenover staat?” Vroeg hij voorzichtig. Hij wilde de man niet beledigen, maar een wendigo doden ging nu eenmaal niet vanzelf.

Zelfs nu de sfeer een stuk serieuzer was, bleef de man hem verbazen met zijn woorden. Hij had al lang door dat hij best recht door zee was. Iets wat hij wel kon waarderen. Maar zijn uitspraken waren zo absurd dat hij niet anders kon dan twijfelen of hij het wel meende. Alsof hij elk moment kon zeggen dat hij maar een grapje maakte, terug veranderde in de grote bruine beer en rustig weg stapte. Dat de ander ongeveer dezelfde missie had als hem, ontglipte hem totaal. Hij dacht namelijk niet dat een mens in staat was om hun job naar behoren uit te voeren. Fallen Skies had the Brotherhood al, waarom zouden nog meer mensen dan hun leven op het spel zetten om de bevolking te beschermen? Dat was hun taak en naar zijn mening waren ze er de afgelopen decennia zeer goed in geslaagd die goed uit te voeren. Klachten hadden ze nog nooit ontvangen. Birvald kon dus gerust richting huis gaan en op beide oren slapen. Fallen Skies was veilig, dankzij de elfen.

“Ik moet.” Reageerde de man op zijn woorden. Opnieuw was hij aan het twijfelen gebracht. Werd Birvald door iemand gedwongen? Want dat kon Arvindr ook prima voor hem oplossen. “Ik weet dat het hoofd eraf moet.” Ging hij verder. De elf knikte, een beetje afwezig. ”Bij voorkeur met een zilveren wapen ja. En voor de zekerheid verbranden we het lichaam”, Vulde hij aan. Met die ‘we’ bedoelde hij natuurlijk hij en zijn collega’s, maar Birvald had andere plannen. “We gaan samen.” Zei hij, met een stem die geen tegenspraak duldde. De elf vouwde zijn smalle hand om het handvat van zijn zwaard. ”Ik kan je niet op andere gedachten brengen?” Vroeg hij, al was het meer een retorische vraag. ”Laten we gaan dan”, Knikte hij, nog voor de ander goed en wel tijd had gekregen om op zijn vraag te antwoorden. Elegant draaide hij zich om, opnieuw zoekend naar het pad dat hij eerder had gevonden, om dat dan weer te gaan volgen.

Normaal gezien maakte hij dit soort uitstapjes met zijn neef. Iemand die hij blind vertrouwde, waar hij zijn leven voor zou willen geven en waar hij vlekkeloos mee samen kon werken. Nu liep hij hier samen met een man waar hij nog maar net zijn naam van had vernomen. Een vreemde ervaring, dat zeker. Maar wie was hij om hem te verbieden mee te gaan? Als hij zo graag wilde helpen, dan kon hij zich net zo goed nuttig maken en effectief iets doen. Zolang het ten voordele van de inwoners van Fallen Skies kwam, en het hemzelf niet in gevaar bracht, kon Arvindr alleen maar akkoord gaan. Daarnaast was hij wel eens benieuwd naar wat Birvald zoal in petto had. Hij vocht sowieso niet als een elf, dat stond al vast. Hij had de training niet gehad, en niet om gemeen te zijn, maar hij had er ook de lichaamsbouw niet voor. Alles ging net ietsje slomer, of zo leek het althans. De man was een stuk grover gebouwd, waardoor zijn bewegingen minder elegant waren. Maar dat kon ook aan zijn eigen perceptie liggen, natuurlijk.

Hoe dan ook, hoe verder ze kwamen, hoe meer hij het gevoel kreeg alsof er een naderende dreiging was. Een kriebel over zijn ruggengraat, die wel eens kon aangeven dat er iets of iemand naar het duo zat te kijken. Arvindr verstelde zijn grip op de boog. Een ontevreden grom van achter hem deed hem even achterom kijken. Het was echter gewoon nog steeds Birvald. Of niet? Toen hij zijn blik iets omhoog liet gaan, zag hij in de boom een vage beweging. Een schim sprong nog net van de ene tak naar de andere, waardoor hij hem even uit het oog verloor maar wel met zekerheid kon zeggen dat ze hem gevonden hadden. Of andersom. De elf aarzelde geen seconde meer en schoot in een snel tempo twee pijlen richting de schim, al schoot hij twee keer mis. ”Blijf dicht bij me”, Liet hij Birvald weten, waarna hij de schim achterna begon te rennen. Overduidelijk speelde het monster een spelletje met hun. Of hij lokte hen dichter naar zijn nest toe, om daar dan toe te slaan. Hoe dan ook, nu mochten ze de wendigo in geen geval uit het oog verliezen.

Na een aantal uren te hebben gespendeerd in deze jungle, was hij vrij zeker dat hij dichter bij zijn doelwit was gekomen. Gelukkig was hij gewend om in de dichte begroeiing te leven en rond te lopen. Anders was hij waarschijnlijk lichtjes paranoïde geworden omdat de omgeving nooit echt leek te veranderen. Het was heel lastig om hier niet te verdwalen. Normaal gezien zouden ze dan ook niet makkelijk opsplitsen, toch niet in gebied waar ze hun weg niet volledig vanbuiten kenden. Maar soms zat er niks anders op. En nu liep hij een wendigo achterna, blind en zonder ook maar enig idee te hebben waar ze heen gingen. Hij had er sowieso geen goed gevoel over. Wendigos waren slimme monsters, ook al zagen ze er alles behalve intelligent uit.

Dus bij elkaar blijven was wel aangeraden. Met twee waren ze sowieso sterker dan alleen. Het monster moest ook zijn aandacht verdelen, waardoor de ander meer kans had om een fatale klap uit te delen. Birvald hield hem gelukkig wel bij, al wist hij dat hij ook niet meer veel sneller moest gaan rennen. Na een korte achtervolging, belandden ze op een soort open plek. De elf stopte gelijk waar hij stond, zijn blik zoekend naar hun target. Het was onnatuurlijk stil, alsof de natuur haar adem in hield in afwachting van wat komen zou. Het blaadje, dat langzaam naar beneden dwarrelde, trok even zijn aandacht. Helaas keek hij er iets te lang naar, waardoor hij de schaduw niet naar beneden zag springen.

Het was pas toen de wendigo vol op zijn schouders landde, dat hij terug in zijn lichaam werd getrokken. Hij kwam hard tegen de grond terecht, het monster brullend op zijn rug. De lange klauwen scheurden de stof rond zijn bovenarm, maar werden gelukkig tegengehouden door zijn bescherming van fijne maliën. Zijn boog had hij in zijn val los gelaten, maar hij hield nog steeds een van de pijlen vast. Die draaide hij nu razendsnel om in zijn hand, waarna hij een vuist maakte en zijn arm omhoog stootte. Hij wist niet wat hij had geraakt, vast zijn poot of misschien zelfs zijn borst. Zijn huid was iets taaier, maar de punt drong wel door in zijn lichaam. De wendigo schreeuwde, vast meer uit woede dan uit pijn, maar nu was het moment dat Birvald actie moest ondernemen. Anders werd hij straks wendigo-voedsel.

Nu de wendigo zichzelf had verraden, kon hij niet anders dan er meteen achteraan gaan. Deze monsters waren immers slimmer dan ze er uit zagen. Als ze eenmaal wisten dat er op hun werd gejaagd, bestond de kans dat ze verdwenen of een ander territorium gingen zoeken. En dat was niet de bedoeling. Het monster moest dood en wel vandaag. Maar er was dus geen tijd om versterkingen te halen. De andere twee elfen zaten waarschijnlijk te ver weg, dus moest hij het in zijn eentje afhandelen. Al was hij niet helemaal alleen. Birvald was er ook nog. Dus moest hij hem wel proberen te vertrouwen. Een elf en een mens, samen op jacht. Het was geen alledaags zicht. Zeker niet als hij bedacht hoe menig andere elf dit idee alleen al afschuwelijk zouden vinden. Hun rassen hadden by default een hekel aan elkaar, en toch liepen ze hier, zij aan zij.

En er hing nog meer af van hun samenwerking dan de dood van het monster. Zijn leven lag momenteel in handen van de shapeshifter. Die brulde en kwam ook in actie, slechts enkele seconden nadat Arvindr tegen de grond was gewerkt door de wendigo. Hij zag niet meteen wat er boven zich gebeurde, maar hij voelde iets minder druk op zijn rechter schouder. Dus zette hij zijn hand op de grond en duwde zichzelf iets omhoog. Opstaan lukte niet, maar hij slaagde er wel in zich om te draaien. Nu keek hij tegen de buik van de wendigo aan. Met een beetje moeite trok hij een lange, fijne dolk. Hij stak die recht omhoog en maakte een lange wonde. De wendigo was er nu wel klaar mee en haalde naar hem uit. De klauw haalde zijn onderarm open, maar hij sprong wel weg. Bloed sijpelde uit zijn arm, maar hij negeerde dat voor even. Hij werkte zichzelf overeind en raapte zijn boog op. Met zijn gewonde arm ging het iets moeilijker, maar hij slaagde er in om enkele pijlen af te vuren en de wendigo in zijn achterpoot te raken. ”Hij is slomer nu, we kunnen hem vast inhalen”, Zei hij, terwijl hij zijn tanden op elkaar klemde om de pijn in zijn arm te verbijten.