Tuesday evening

Gewond raken tijdens een missie was standaard. Zolang het monster er maar erger aan toe was dan hij. Dan zat het goed. Hij wist genoeg van heling om zichzelf straks zo goed mogelijk te verzorgen. Gelukkig was Birvald nog in orde. Of dat vermoedde hij toch. Moeilijk in te schatten van op de grond. Maar hij had hem nog geen pijnkreet horen slaken, wat op zich al een goed teken was. Tenzij hij zo’n bikkel was die geen krimp gaf als hij geraakt werd door een scherpe klauw. De Wendigo had blijkbaar minder geluk gehad, aangezien zowel hij als Birvald hem enkele rake klappen hadden toegebracht. De pijlen die hij hem nog naschoot, raakten ook hun doel en maakten hem nog meer kreupel. Nu was het moment om de achtervolging in te zetten. De jager was nu hun prooi geworden en daar moesten ze gebruik van maken.

De ander bromde instemmend en samen renden ze achter het monster aan. Ineens besloot Birvald terug te shapeshiften, en hij had duidelijk een plan bedacht. Een plan dat leek te werken. Ondanks zijn omvang en redelijk lompe manier van voortbewegen, lukte het hem om de Wendigo te tackelen en hem tegen de grond aan te drukken. Arvindr bleef bijna staan om het schouwspel te bewonderen, maar hij kon zichzelf gelukkig bij zijn opdracht houden. Focus. De beer en het monster waren in een worsteling verwikkeld, maar zijn timing zat wel snor. Hij trok het brede, zilveren zwaard uit de schede op zijn rug en rende naar de kop van het monster. Toen hij zijn kans zag, tilde hij het hoog boven zijn hoofd en gebruikte het gewicht van het zwaard, samen met de zwaartekracht, om het hoofd van het monster in één klap half van zijn romp af te slaan.

Het monster maakte een gorgelend geluid uit zijn half open gereten keel. Bloedspatten kwamen op zijn gezicht en kleren, maar hij lette er amper op. Opnieuw tilde hij het zwaard op en haalde nog een keer uit. Het hoofd werd nu volledig van het lichaam gescheiden. Hijgend wankelde hij wat achteruit en staarde even naar het onthoofde lichaam. Vervolgens keek hij naar Birvald, die nog steeds op zijn rug stond. ”Dat ging vlotter dan verwacht”, Merkte hij uiteindelijk op. De adrenaline en stress ebden weg en hij dwong zijn schouders en rug te ontspannen. ”Bedankt voor je hulp”, Vervolgde hij. Vervolgens keek hij rond. Hout genoeg. Ze moesten nu alleen nog maar een vuurtje maken om het lichaam te verbranden, zodat de Wendigo voorgoed uitgeschakeld was.

Nu de dreiging uitgeschakeld was, voelde hij zijn arm meer. De pijn begon zijn aandacht op te eisen, maar als een goeie teamplayer had hij meer oog voor Birvald. De man leek niet echt aanwezig momenteel, terwijl hij stond te staren naar de schade die hij had aangericht. Hij vroeg zich af wat er in zijn hoofd om ging, maar hij kon geen gedachten lezen. Zijn focus lag ook bij het goed tot een einde brengen van zijn missie. Verzekeren dat de Wendigo geen schade meer zou aanrichten aan de bevolking en er voor zorgen dat ze hier beiden levend en zonder al te veel wonden uit kwamen. Dat tweede had nu meer een prioriteit, gezien Birvald er wel meer gehavend uit zag nu hij terug in zijn mensenvorm voor hem stond. De dikke berenvacht had voor even nog al zijn wonden verborgen, maar nu zag hij duidelijk hoe zijn hals en armen heftig verwond waren.

Dus nam hij zijn tas van zijn rug en zette die op de grond. Hij begon zijn kruiden en zalven uit te halen en legde die op een schone doek, die hij eerder uit de rugzak gehaald had. Hij begon een paar dingen te mengen en stond uiteindelijk weer op met een potje zalf in zijn handen. ”Dit stopt het bloeden en bevorderd het genezingsproces”, Vertelde hij, wachtend op een non-verbale of verbale toestemming voor hij de zalf op de hals van de man begon te smeren. Hij kon het zelf beter zien en hij wilde zeker zijn dat de zalf goed aangebracht was. Uiteindelijk nam hij een verband en begon de ergste wonden in te wikkelen. In tussentijd hoorde hij in de verte een geluid. Het was hem wel bekend, gezien hij al bijna zestig jaar in deze jungle leefde.

Dus hij wist precies wat te verwachten. Birvald had het uiteraard ook opgepikt. Het duurde niet lang meer voor de halfling stam opdook. Hij had nooit echt contact gehad met hen, alleen maar op toevallige basis, als hun pad kruiste. “Blijf recht staan.” Werd hem toegefluisterd. De elf glimlachte enkel. ”Over het algemeen zijn ze vredevol”, Liet hij hem weten, al wierp hij wel even een blik op de nieuwkomers en hun wapens. Echt zeker kon hij niet zijn.. Daarvoor wist hij te weinig. Hij wist echter wel dat die Wendigo zichzelf niet zou verbranden, dus begon hij op zijn dooie gemakje takken te verzamelen. Hij liet zich niet intimideren door de halflings, en dat zou hij laten merken ook.

Het was enorm schattig hoe Birvald hier zich nog steeds over zijn veiligheid ontfermde, ook al had de Wendigo al lang zijn laatste adem uitgeblazen. Het was duidelijk dat hij het leven in de jungle niet gewend was. De elf wist wanneer er meer gevaar dreigde en wanneer niet. De halfling stam zag er dan wel imposant uit, maar hij wist dat ze op zich niks te vrezen hadden. Tenzij de man hier per ongeluk een van hun heilige altaren had beschadigd. Wat hij betwijfelde, gezien ze die hoog in de boomtoppen bouwden. “Hoe heten ze?” Vroeg hij, nog steeds een beetje achterdochtig. ”Ze noemen zichzelf Ku’thahr, maar ik heb geen idee naar wat dat precies zou kunnen vertalen”, Antwoordde hij. Ondertussen waren er drie halflingen vooruit gekomen. ”De vrouw is de matriarch, heeft het eigenlijk voor het zeggen. De man is waarschijnlijk haar eerstgeboren zoon”, Informeerde hij. Echt veel meer wist hij niet van hun gebruiken. Maar dat maakte ook niet zo heel veel uit.

Want ze hadden een Wendigo te verbranden. Ook Birvald hielp hout te verzamelen, terwijl ze in de gaten werden gehouden door de groep. Al vermoedde Arvindr dat die ook wisten dat deze opdracht noodzakelijk was. Dit was niet het eerste monster dat de jungle als zijn jachtgebied beschouwde, en hij was er vrij zeker van dat de halflingen zelf ook al in aanraking gekomen waren met dit beest. De elf sleepte enkele takken weg, en tot zijn verbazing zag hij een donkerblauw object liggen. Het leek heel erg op.. Een ei? Voorzichtig raapte hij het met beide handen op. ”Birvald?” Vroeg hij, zich om draaiend met het object tegen zich aangeklemd. ”Heb jij dit soms hier neergelegd?” Vroeg hij vervolgens, al leek dat wel heel onwaarschijnlijk.

Voor nu was de prioriteit de Wendigo verbranden. Hij wilde namelijk niet over een aantal weken opnieuw meldingen krijgen van een monster die dorpsbewoners op at. In hun geschiedenis hadden ze al vaak genoeg met deze wezens te maken gekregen. Het was een zwart pagina in hun geschiedenis. Of een rode, gezien het bloedvergieten. Als er iets is wat hij wilde vermijden, was een herhaling van dat. Halfling stam of niet. Na zijn uitleg aan Birvald ging hij daarom rustig door met het verzamelen van hout. Tot hij.. Iets anders vond. Hij vroeg de ander of hij het toevallig hier had laten vallen tijdens hun gevecht van eerder, maar dat bleek niet het geval te zijn.

Net toen hij zijn vraag wou beantwoorden, klonk een harde donderslag. Uit verschot liet hij het object vallen en nam hij afstand, zijn hand schoot al naar het handvat van zijn zwaard. Voor de Ku’thahr was het blijkbaar welletjes geweest, want op enkele woorden van de vrouw begonnen ze zich terug te trekken in de jungle. Ineens begon het ei ook te barsten, en een helderblauwe lichtstraal schoot de lucht in. In enkele tellen verschenen er onweerswolken, en barstte de bui los. ”Magic”, Siste hij, de enige verklaring die hij had voor dit.

Arvindr liep naar de shapeshifter toe en knikte richting de begroeiing. ”Even schuilen dan maar. Ik hoop dat dit gewone regen is”, Zei hij, terwijl zijn haren en kleren onderhand al doorweekt waren. Hij voelde niks branden, voelde zich verder niet anders, dus hopelijk had hij gelijk. Hij liep richting enkele dikke bomen, waar de kruinen een soort van in elkaar verweven waren en een beetje onderdak konden bieden. ”Dat vuur kunnen we denk ik wel vergeten”, Merkte hij vervolgens op. Het hout zou te nat zijn om nog een deftig vuur te maken.

Vandaag was echt een dag vol plot twists. Op z’n minst hadden ze wel de Wendigo kunnen uitschakelen, dus in die zin was het een productieve dag geweest. Maar er waren zoveel factoren geweest die deze dag speciaal hadden gemaakt. Snel zou hij het zeker niet vergeten. De onverwachte hulp van Birvald, de ontmoeting met de Ku’thahr, het magische ei. Het zou later voor een spannend verhaal kunnen zorgen. Echter moest hij er wel bij nadenken dat het evengoed heel anders had kunnen lopen. Magie was zo onvoorspelbaar, al leek de regen echt gewone regen te zijn. Een regenvlaag die al snel uitgroeide tot een waar onweer. De beer van een man bleef gewoon op de open plek staan, zijn gezicht tot de hemel gericht, om de volle kracht van de storm te voelen. Het bracht een glimlach om zijn lippen. Hijzelf spendeerde graag tijd in de natuur, om diezelfde connectie te zoeken die Birvald nu hopelijk ervaarde.

Uiteindelijk kwam de ander toch naar zijn schuilplekje, waar hij rustig tegen een boom had staan leunen. “Ken je iemand die vuur met hun handen kunnen maken?” Vroeg de man, als reactie op zijn probleemstelling. De blonde elf knikte. ”Kennen, ja. Maar niet op deze plek, helaas”, Reageerde hij. Opnieuw keek hij naar boven, waar de regenstorm toch iets af leek te nemen. ”Een andere optie is het hoofd meenemen en het later verbranden”, Dacht hij luidop na. Niet de meest aangename oplossing, maar ze moesten iets doen om er zeker van te zijn dat deze Wendigo voorgoed uitgeschakeld was.

Nu de regen de inheemse stam had weggejaagd, konden ze terug bezig met hun effectieve opdracht. Al leek het weer daar ook een stokje voor te willen steken. Nu het zo hard geregend had, was er vast geen droog hout meer te vinden. Daarnaast hadden ze ook geen mogelijkheid om hulp in te roepen. Ze waren veel te diep in de jungle, en hij betwijfelde het of de Ku’thahr nog veel zin zouden hebben om hen te helpen met een vuur. Dus de enige logische verdere oplossing die hij kon bedenken, was het hoofd meenemen. Dan kon de Wendigo op zijn minst niet meer terugkomen. Hoe verder ze het brachten, hoe beter. Het beste was nog steeds het verbranden, maar dat konden ze eventueel doen als het terug wat droger was.

Birvald schoot meteen in actie bij zijn woorden. Hij stapte resoluut de regen weer in, die nu wel al iets minder heftig was. Hij begon aan het hoofd te sleuren, wat een hele onderneming bleek te zijn gezien het gewicht en het feit dat het nat was. ”Birvald, wacht heel even”, Zei hij, waarbij hij de regen ook weer in stapte en zijn boog over zijn rug hing. Met zijn telekinese zou het vast een stuk beter gaan. Of hij het kon optillen, was een goeie vraag. Misschien zou voortduwen beter werken? ”Neem wat afstand, alsjeblieft”, Instrueerde hij de man. Hij zou natuurlijk niet willen dat hij hem omver duwde. Arvindr ging in een houding staan waarbij hij iets meer grip op de grond had en maakte vervolgens een beweging die hij maanden aan een stuk geoefend had. Het afgehakte hoofd kwam heel lichtjes van de grond en schoof een aantal meter over de grond. ”Dit gaat wel even duren maar het is wel handiger, denk ik?” Glimlachte hij voorzichtig naar de man. Vervolgens liep hij een paar stappen vooruit, om het hele proces te herhalen.

Hopelijk ging deze regenbui snel weer over. Dat was wel hoe regenbuien in de jungle werkten. Kort maar krachtig. Echter was deze bui veroorzaakt door magie, iets wat Arvindr nog steeds niet echt snapte. Helaas was het ei ook gewoon in rook opgegaan nadat de magie er uit ontsnapt was. Heel vreemde zaken. Maar hij zou er niet langer bij stil staan. Er gebeurden wel vaker onverklaarbare dingen, zeker als er magie in het spel was. Al kon het ook wel handig zijn. Zeker nu, op dit moment, terwijl ze het hoofd probeerden wat verderop te krijgen.

Het wekte ook interesse op van de shapeshifter. “Hoe doe je dat?” Vroeg hij nieuwsgierig. Arvindr glimlachte lichtjes, terwijl ze hun weg bleven maken door het woud. ”Magie. Telekinese”, Vertelde hij. Zijn handen begonnen te tintelen, wat wel vaker gebeurde als hij zijn magie gebruikte. Het deed geen pijn, het was gewoon een herinnering aan wat hij aan het doen was. ”Normaal gebruik ik het voor andere dingen, maar met een beetje creativiteit kom je ook een heel eind”, Grapte hij toen. De weg zou lang zijn, maar met Birvald als gezelschap vond hij het eigenlijk helemaal zo erg nog niet.